[Paulson] พอลสัน : รักให้จำ นิยาย บท 3

C h a p t e r 3

ชายชุดดำยืนเชิดหน้า มือวางไว้หน้าเป้ากางเกงด้วยสีหน้าเรียบเฉยคล้ายทหารที่ถูกฝึกมาอย่างดี ทันทีที่เห็นหญิงสาวสองคนเดินมา เขาก็เปิดประตูยืนหลบด้านข้างเพื่อเปิดทางให้พวกเธอเดินเข้าไปด้านในโดยอัตโนมัติ

เมื่อเควินเห็นหญิงสาวเดินเข้ามาในห้อง ก็ผายมือให้และพาไปที่ห้องโถงใหญ่ทันที

"นายกำลังคุยธุระอยู่ครับ โปรดรอสักครู่"

"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันรอได้"

"ครับ" แล้วเควินก็เดินเข้าไปยังห้องด้านใน ปล่อยให้หญิงสาวสองคนนั่งอยู่ที่โซฟาตัวใหญ่ข้างนอกตามลำพัง

เรียวสั่นขาเพราะความกังวลที่มีทวีคูณ เธอไม่รู้ว่าการเจอกันครั้งนี้จะทำให้พบเจอกับเรื่องอะไรบ้าง แต่สิ่งหนึ่งที่ต้องทำก็คือ ยอมถอยและขอโทษเขาจากใจจริง…

เวลาผ่านไปสองชั่วโมงแล้ว เธอคลายความกังวลลงไปเยอะมากจนแทบไม่มีความรู้สึกกลัวอะไรอีกแล้ว แต่กลับมีอารมณ์หงุดหงิด โมโห เข้ามาแทน

ถ้ายังไม่ว่าง แล้วจะนัดเธอมาทำไม!!

เรียวถอนหายใจมากกว่าร้อยรอบแล้ว จนมินนี่ที่นั่งอยู่ข้างๆ ต้องเอื้อมมือมาลูบแขนเบาๆ เป็นเชิงให้หญิงสาวใจเย็นๆ เธอจึงได้แต่พยักหน้าอย่างเข้าใจและยิ้มน้อยๆ ตอบกลับ เพื่อรอต่อไปอย่างอดทน

เควินยืนอยู่หลังประตูในห้องนอน คอยแง้มประตูเพื่อมองดูหญิงสาวที่นั่งอยู่ในห้องโถงข้างนอกตามคำสั่งเจ้านาย ดูท่าคงเริ่มจะหมดความอดทนแล้วสินะ

ก่อนหน้านี้ ที่บอกว่าเจ้านายกำลังทำธุระ ทั้งที่ความจริงคำว่าธุระคือการเล่นเกมในคอมพิวเตอร์ต่างหาก ไม่นานก็ย้ายไปนั่งอ่านเอกสารที่คุณพอร์ชส่งมาทางอีเมลอีกครั้ง จากนั้นก็ไปแช่ตัวอยู่ในอ่างอาบน้ำ ใช้เวลาไปอย่างเชื่องช้า ถึงแม้ว่าจะว่างมากแค่ไหน เจ้านายก็ยังทำตัวยุ่งได้ตลอดเวลา ตอนนี้ก็เหมือนกัน…

“นายจะออกไปหรือยังครับ”

“ไม่ว่าง”

“คือ…”

“ฉันสูบบุหรี่อยู่ ตอนนี้ยังไม่ว่าง”

“ครับ”

"ไปหรือยัง"

"ยังครับ"

"กี่ชั่วโมงล่ะ"

"สองชั่วโมงแล้วครับ" พอลสันยกยิ้มมุมปากพลางหัวเราะในลำคอ เขาแค่อยากจะเอาคืนเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น แค่รอสักสองสามชั่วโมงแค่นี้ไม่เป็นไรหรอก…

ห้าชั่วโมงกับอารมณ์ที่คุกรุ่น ตอนนี้ใบหน้าของเรียวแทบจะดูไม่ได้อีกแล้ว เขาทำแบบนี้เพื่อต้องการแก้แค้นเธอแน่ๆ จะให้เธอรอจนฟ้าสว่างเลยใช่ไหม

เหอะ!! ฝันไปเถอะ!!

เธอตัดสินใจหันไปปลุกมินนี่ที่นอนหลับไปแล้วให้ลุกขึ้น จากนั้นก็ลากหญิงสาวออกจากห้องไปโดยไม่สนใจอะไรอีก

ปัง!

"เรายังไม่ได้เจอคุณพอลสันเลยนะคะ" มินนี่เอ่ยถาม ขณะที่เรียวกำลังพาเธอไปขึ้นลิฟต์

"ช่างเขาเถอะ"

"แต่ถ้าเขาออกมาแล้วไม่เจอ อาจจะโกรธเอานะคะ อีกอย่างการลงทุนครั้งนี้ได้ยินว่าสำคัญกับคุณมาก…" โกรธก็ช่าง เธอสิ สมควรจะโกรธมากกว่า

เรียวยืนกอดอกอยู่หน้าลิฟต์ด้วยความโมโห นั่งรอเขามาตั้งแต่สี่ทุ่มจนตอนนี้ตีสามแล้ว เธอนั่งตาค้างมาห้าชั่วโมงแล้ว

ให้ตายเถอะ!! ง่วงก็ง่วง น้ำสักแก้วก็ไม่มีให้แขก นึกว่าตัวเองมีเงินมีทองรวยล้นฟ้าแล้วจะทำอะไรก็ได้งั้นสิ

ปัดโธ่โว้ย!!

หลังจากส่งมินนี่กลับไปแล้ว เรียวก็เดินมายืนหน้าห้องนั้นอีกครั้ง

ถ้าไม่ติดว่าต้องใช้เงินลงทุนของเขาละก็ เธออยากจะเผาห้องนี้แล้วจับเขาย่างเสียเลย จากนั้นก็จะหัวเราะให้ดังลั่น

เอาน่า อดทนไว้ก่อน รอให้ได้เงินทุนก่อน

ตอนนี้เขาคือพระเจ้า ถ้าไม่มีเขาเธอจะไม่เหลืออะไรเลย อดทนไว้เรียว

ชายชุดดำที่หน้าห้องเปิดประตูให้เธออีกครั้ง แต่คราวนี้ กลับมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น เธอก้าวเท้าเข้าไปไม่กี่ก้าวก็ผงะเล็กน้อย สายตาจ้องมองชายหนุ่มที่นั่งกุมขมับอยู่ตรงโซฟาตัวยาวที่เธอเคยนั่งก่อนหน้านั้น

โผล่หัวมาได้สักที

พอลสันได้ยินเสียงฝีเท้าคนเดินเข้ามาก็หันหน้าไปมองที่ประตู จากเดิมที่มีใบหน้าเรียบเฉยก็กลายเป็นยิ้มมุมปากอย่างเห็นได้ชัด

ชายหนุ่มไม่คิดว่าเธอจะกลับมาอีกครั้งหลังจากที่เขาทิ้งเธอไว้ตั้งห้าชั่วโมง…

ที่จริงเขาไม่ได้ตั้งใจ แต่อาจเป็นเพราะวันนี้วิ่งวุ่นทั้งวันถึงได้เพลียมากเป็นพิเศษ พออาบน้ำ สูบบุหรี่เสร็จ กะว่าจะพักสายตาสักแป๊บ สรุปคือหลับยาว ตื่นมาอีกทีก็ตอนได้ยินเสียงปิดประตูดังปัง ถึงได้สะดุ้งแล้วหันไปถลึงตาใส่เควินด้วยความไม่พอใจที่เลขาไม่ยอมปลุก พอเดินออกมาจากห้องนอนก็ไม่เห็นใครอยู่แล้ว…

การที่เธอกลับมาอีกครั้งจึงอยู่เหนือความคาดหมายของเขาแต่ก็น่าพอใจระดับหนึ่ง

เรียวไม่ได้นึกว่าจะเจอเขาง่ายๆ แบบนี้ ตอนที่เดินกลับมาที่ห้องก็ตัดสินใจว่าจะรอเขาจนกว่าจะเช้า เพื่อแสดงออกถึงความจริงใจ แต่พอมาเจอเขาแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน จะได้รีบคุยธุระให้เสร็จ ต่างคนต่างแยกย้ายเสียที

เอ่อ…แต่…เธอจะบอกยังไงดี

"คือ ฉันไปส่งมินนี่มาน่ะค่ะ พอดีฉันตั้งใจจะพาเธอมาหาคุณด้วย แต่มันดึกเกินไป ก็เลยให้เธอกลับไปก่อน" เขาเอียงคอมองกระเป๋าในมือของหญิงสาว ก็พอจะรู้แล้วว่าเธอตั้งใจจะกลับ แต่อาจจะคิดอะไรได้ ถึงได้กลับมาที่นี่

เรียวเห็นเขามองนิ่งก็ส่งยิ้มหวานให้ ก่อนจะเดินตรงไปนั่งข้างๆ เขาที่โซฟาตัวใหญ่

เอาล่ะเรียว ได้เวลาแสดงละครแล้ว

"เรื่องเมื่อวันก่อน ฉันต้องขอโทษคุณด้วยนะคะ ฉันไม่ได้ตั้ง..." เรียวชะงักเมื่ออยู่ๆ พอลสันก็เอื้อมมือมาวางไว้บนหน้าขาของเธอแล้วก็ลูบไล้แผ่วเบา

ถ้าเป็นคนอื่นเธออาจจะหลงใหลเคลิบเคลิ้มไปกับบรรยากาศ แต่นี่คือพอลสัน เขาคือบุคคลอันตราย...

"แล้วคุณจะชดเชยให้ผมยังไง"

“…” เรียวมองมือของเขาที่กำลังจะสอดเข้าไปในกระโปรงทรงเอตัวสั้น...

ถึงเธอจะเป็นผู้หญิงสมัยใหม่ที่ไม่ได้สนใจเรื่องความสัมพันธ์ทางกายสักเท่าไหร่ ถ้าได้ยินคำพูดนี้จากใครสักคนที่เธอถูกใจ เธออาจจะผลักเขาลงบนเตียงแล้วขึ้นคร่อมเอง

แต่พอมาเป็นคุณพอลสันคนนี้...เธอขอบาย...เขาน่ากลัวเกินไป ทั้งน้ำเสียง แววตา แล้วก็เรี่ยวแรง...เธอยังจำวันนั้นได้ไม่มีวันลืม แรงที่เขาดันเธอติดกำแพงเจ็บจนมีรอยนิ้วมือที่แขน แล้วยังรอยคิสมาร์กที่เธอต้องใส่เสื้อคอเต่าไปทำงานเพื่อปกปิดทุกวันอีก

ให้ตายสิ!! เธอเม้มปากแน่นและพยายามคิดหาวิธีหลีกเลี่ยง

ส่วนพอลสันก็พยายามลองเชิงหญิงสาวตรงหน้าว่าเธอจะเล่นด้วยเหมือนผู้หญิงคนอื่นที่เขาเคยเจอมาหรือเปล่า ด้วยการลูบไล้ให้ลึกเข้าไปข้างในอีกนิด...

หมับ!

เธอจับข้อมือของเขาไว้ ก่อนที่ชายหนุ่มจะสอดนิ้วมืออุ่นร้อนเข้าไปในกระโปรงมากกว่านี้

"คุณพอลสันคะ เรื่องวันนั้นฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ค่ะ"

"ไม่ได้ตั้งใจ? แล้วที่คุณแลบลิ้นปลิ้นตาก็ไม่ได้ตั้งใจด้วยใช่ไหม" จะแถไปทางไหนดีล่ะทีนี้ เธอเดาว่าตอนนั้นเขาก็คงไม่รู้จักเธอหรอก พอเจอเธอทำร้ายไปแบบนั้นก็คงให้ลูกน้องไปตามสืบมาแล้วว่าเธอเป็นใคร งั้นก็บอกได้สิว่าตอนนั้นเธอไม่รู้จริงๆ ว่าเขาคือคุณพอลสัน…

"คือ...ฉันไม่รู้ว่าวันนั้นคือคุณค่ะ"

พอลสันหรี่ตามองใบหน้าใสซื่อ ดวงตากลมโต อย่างจับผิด ผู้หญิงคนนี้กำลังโกหก เธอจะไม่รู้ได้ยังไงว่านั่นคือเขา เพราะเควินเป็นคนให้นามบัตรเธอเองกับมือ แล้วนามบัตรก็มีชื่อของเขาอยู่

ยัยตัวแสบ จะเล่นลูกไม้อะไรอีก

"งั้น...วันนี้คุณรู้หรือยังว่าผมเป็นใคร" เรียวปล่อยมือออกจากแขนชายหนุ่ม ก่อนจะกลืนน้ำลายเล็กน้อย