พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 1007

ผู้คนของสำนักอักขระศักดิ์สิทธิ์ต่างตกตะลึงจนอ้าปากค้างทันที ไอ้มังกรทองตัวนี้มันทะลวงระดับสำเร็จได้ตั้งแต่เมื่อไหร่? แล้วแบบนี้ใครจะเป็นคนรับมือกับหลิงตู้ฉิง? ผู้เชี่ยวชาญขอบเขตเทวะราชาไม่สามารถต่อกรอะไรกับหลิงตู้ฉิงได้แน่นอน แล้วแบบนี้พวกเขาต้องทำยังไงต่อ?

สีหน้าของหลิวเต้าหยวนและหลิวชุนมืดหม่นลงในทันที ตอนนี้พวกเขาเข้าใจแล้วว่าทำไมตำหนักไร้หทัยถึงได้กล้าบุกมาหาพวกเขาอย่างเปิดเผยเช่นนี้ ที่แท้ตำหนักไร้หทัยก็มีจักรพรรดิเทพ 2 คน!

แต่แล้วก่อนที่จะมีใครทันได้พูดอะไร เสี่ยวเฟิงก้าวออกมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มและพูดขึ้นว่า “พวกท่านจับคู่กันไปหมดแล้ว แล้วข้าล่ะจะต้องสู้กับใคร?”

แน่นอนว่าเมื่อพูดจบ เสี่ยวเฟิงปลดปล่อยกลิ่นอายจักรพรรดิเทพของนางออกมาในทันที และรอบนี้มันทำให้ผู้คนของสำนักอักขระศักดิ์สิทธิ์ต่างแสดงสีหน้าโง่งมปนตื่นตระหนกไปตาม ๆ กัน

จักรพรรดิเทพอีกคนหนึ่ง?

ถ้ารวมหลิงตู้ฉิงไปด้วยมันก็เหมือนกับตำหนักไร้หทัยมีจักรพรรดิเทพ 4 คน!

มันไม่เคยมีสำนักหรือเผ่าไหนที่มีจักรพรรดิเทพมากขนาดนี้!

ตั้งแต่บรรพกาล มีเพียงไม่กี่เผ่าหรือสำนักเท่านั้นที่มีจักรพรรดิเทพเกิน 2 คน แต่ตอนนี้ตำหนักไร้หทัยกลับมีถึง 4 คน ซึ่งมันไม่เคยมีในบันทึกมาก่อนว่าเคยมีกองกำลังไหนที่มีจักรพรรดิเทพมากขนาดนี้

ถึงแม้ว่าหลิงตู้ฉิงในตอนนี้จะอยู่ในขอบเขตเทวะราชา แต่ด้วยความสำเร็จในอดีตที่เขามีคุณสมบัติพอที่จะพิสูจน์เต๋า ดังนั้นต่อให้เขาจะมีระดับการบ่มเพาะของเขตเทวะราชา แต่คนทั่วไปล้วนมองว่าเขามีความแข็งแกร่งไม่ต่างอะไรกับขอบเขตจักรพรรดิเทพ

ในเวลานี้ไม่ต้องพูดถึงสำนักอักขระศักดิ์สิทธิ์ที่กำลังกลัวกันจนแทบจะหยุดหายใจ บรรดากองกำลังต่าง ๆ ที่กำลังแอบดูสถานการณ์นี้อยู่ก็ตื่นตระหนกกันจนอยู่ไม่เป็นสุขโดยเฉพาะพวกฝ่ายที่เป็นศัตรูของตำหนักไร้หทัย

ตอนนี้พวกเขาทั้งหมดต่างกำลังคิดหาทางแก้ในกรณีที่ตำหนักไร้หทัยอาจจะมาเยือนพวกเขา

หลิงตู้ฉิงหัวเราะขบขันเมื่อเห้นสีหน้าของผู้คนสำนักอักขระศักดิ์สิทธิ์ จากนั้นเขาหันมาพูดกับหลิวเต้าหยวน “เอาล่ะ ตอนนี้ถึงเวลาทำตามสิ่งที่พวกเจ้าต้องการแล้ว พวกเรามาเริ่มรบกันเถอะ!”

“ช้าก่อน ๆ สหายเต๋า!” หลิวเต้าหยวนรีบตะโกนขึ้นด้วยสีหน้าตื่นตระหนกทันที

หลิวเต้าหยวนรู้ดีว่าในทันทีที่พวกหลิงตู้ฉิงลงมือโจมตีเมื่อไหร่ สำนักอักขระศักดิ์สิทธิ์คงถูกลบออกไปจากโลกแน่นอน และแม้แต่เขาและหลิวชุนก็อาจจะไม่รอด

“หืม? ก็นี่มันเป็นสิ่งที่เจ้าต้องการไม่ใช่เหรอ?” หลิวตู้ฉิงยิ้มและถามกลับ

หลิวเต้าหยวนหัวเราะอย่างกระอักอ่วนทันที จากนั้นเขาประสานมือพูดขึ้นด้วยท่าทางขออภัย “สหายเต๋า…ข้า…ข้าว่าเรื่องทั้งหมดมันเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิดเท่านั้นเอง!”

“นี่เจ้าเห็นว่าข้าโง่เลยใช้ข้ออ้างนี้ หรือว่ามันเป็นเจ้าที่โง่มากจนนึกข้ออ้างที่ดีกว่านี้ไม่ออก?” หลิงตู้ฉิงขมวดคิ้วถามกลับด้วยสีหน้าเย็นชา