พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 1008

ภายใต้อำนาจสายฟ้าทัณฑ์สวรรค์ ผู้คนแทบทั้งหมดของสำนักอักขระศักดิ์สิทธิ์ ซึ่งกำลังเปิดใช้งานศิลาอักขระบรรพกาลล้วนได้รับบาดเจ็บสาหัส ดวงวิญญาณของพวกเขาเสียหายอย่างรุนแรงและยิ่งไปกว่านั้นระดับการบ่มเพาะของพวกเขาถูกลดลงจนเหลือขอบเขตนภากันทุกคน!

“สวรรค์ ทำไมกัน!?” หลิวเต้าหยวนมองขึ้นไปบนฟ้าพร้อมกันตะโกนถามดังลั่น

สวรรค์ตอบกลับคำถามของเขาทันทีด้วยสายฟ้าสีแสงเส้นโตผ่าเข้าใส่ร่างของเขาเต็ม ๆ แต่สายฟ้านี้ไม่ได้ฆ่าเขา มันเป็นแค่การสั่งสอนเล็กน้อยเท่านั้น ซึ่งทำให้เสื้อผ้าของหลิวเต้าหยวนขาดรุ่งริ่งแถมตัวของเขาก็ดำไปทั่วทั้งตัว

สภาพของหลิวเต้าหยวนตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับขอทาน!

หลังจากได้รับคำตอบเช่นนี้จากสวรรค์ หลิวเต้าหยวนก็เหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่างได้ เขาหันกลับไปจ้องเขม็งที่หลิงตู้ฉิงด้วยสีหน้าเดือดดาลและตวาดว่า “ข้ายอมให้ศิลาอักขระบรรพกาลกับเจ้าก็ได้!”

เมื่อพูดจบ เขาบินไปจับศิลาอักขระบรรพกาลและเขวี้ยงมันไปหาหลิงตู้ฉิงทันที

ทำไมเขาถึงถูกสวรรค์ลงโทษงั้นเหรอ? มันเป็นเพราะศิลาอักขระบรรพกาลที่เขาครอบครองอยู่แน่นอน!

เมื่อได้รับศิลาอักขระบรรพกาลมาแล้ว หลิงตู้ฉิงหลอมรวมมันเข้ากับโลกของเขาทันที ส่งผลให้เต๋าในโลกของเขาถูกเติมเต็มจนไม่ต่างอะไรกับเต๋าที่อยู่ในโลกที่แท้จริง

เมื่อศิลาอักขระบรรพกาลหายไป เมฆครึ้มที่อยู่เต็มท้องฟ้าก็สลายหายไปเช่นกัน และจากนั้นลำแสงสีทองก็ฉายลงมายังศีรษะของ หลิงตู้ฉิง ต้วนฉิง จิ๋นหลง เสี่ยวเฟิง กิเลนและทุกคนที่อยู่ในตำหนักไร้หทัย แน่นอนว่านี่เป็นสัญญาณว่าพวกเขาได้รับการอำนวยพรจากสวรรค์ เนื่องจากพวกเขาได้สร้างคุณประโยชน์ให้กับโลกและสวรรค์

ทุกคนต่างยอมรับการอำนวยพรจากสวรรค์ด้วยสีหน้าเบิกบาน ยกเว้นหลิงตู้ฉิงแค่คนเดียวที่โบกมือกระจายลำแสงสีทองให้หลอมรวมเข้ากับโลกเบื้องบนแทนที่จะเป็นตัวเขา

เมื่อเห็นภาพนี้ หลิวเต้าหยวนแทบจะกระอักเลือดเพราะความโกรธ สำนักอักขระศักดิ์สิทธิ์ของเขาเสียหายอย่างหนักแถมศิลาอักขระบรรพกาลก็ยังถูกเอาไป แต่พวกของหลิงตู้ฉิงกลับได้รับการอำนวยพรจากสวรรค์ด้วยอีกเนี่ยนะ!?

ยิ่งไปกว่านั้น หลิงตู้ฉิงกลับไม่รับการอำนวยพรอย่างหน้าตาเฉย!

ถ้าเจ้าไม่อยากได้เจ้าก็มอบมันมาให้ข้า! ด้วยการอำนวยพรจากสวรรค์ข้าอาจจะแข็งแกร่งจนมีคุณสมบัติพอจะพิสูจน์เต๋าของข้าเลยด้วยซ้ำ!

อันที่จริงทุกคนต่างก็ไม่เข้าใจการกระทำของหลิงตู้ฉิงเช่นกันที่เลือกจะเอาการอำนวยพรของสวรรค์ไปเติมเต็มให้กับโลกเบื้องบนแทน

หลิวเต้าหยวนจ้องไปที่หลิงตู้ฉิงด้วยสายตาเกลียดชัง จากนั้นเขาโบกมือเคลื่อนย้ายร่างของจักรพรรดิอักขระให้มาอยู่ในมือของเขา และพูดว่า “เจ้าไม่จำเป็นต้องสู้กับลูกศิษย์ของข้า ไม่ว่าจะยังไงลูกศิษย์ของข้าก็เทียบกับเจ้าไม่ได้อยู่แล้ว!”

เมื่อพูดจบ หลิวเต้าหยวนฆ่าจักรพรรดิอักขระลงด้วยมือของเขาทันที และจากนั้นเขาก็ส่งลูกศิษย์ของตัวเองให้ลงไปที่ยมโลกเพื่อรอการเกิดใหม่

ถึงแม้ว่าการฆ่าลูกศิษย์ของตัวเองเช่นนี้มันจะเจ็บปวดและเสียหน้าเป็นอย่างมาก แต่มันก็เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดเพราะถ้าเขาลงมือด้วยตัวเอง เขามั่นใจว่าลูกศิษย์ของเขาจะได้เกิดใหม่แน่นอน

ในทางกลับกัน ถ้าปล่อยให้หลิงตู้ฉิงเป็นคนลงมือ หลิงตู้ฉิงจะปราณีให้ลูกศิษย์ของเขาได้เกิดใหม่อีกรึเปล่าก็ไม่รู้

เมื่อเห็นการกระทำเช่นนี้ของหลิวเต้าหยวน หลิงตู้ฉิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “แบบนี้ก็ดีเหมือนกันข้าจะได้ไม่ต้องเปลืองแรง”

“ในเมื่อเจ้าได้ทุกสิ่งที่ต้องการไปหมดแล้ว ทำไมเจ้ายังไม่กลับไปอีก!” หลิวเต้าหยวนเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเดือดดาล

นับจากวันนี้ไปสำนักอักขระศักดิ์สิทธิ์ของเขาคงไม่อาจฟื้นฟูกลับเป็นเหมือนเดิมได้อย่างง่าย ๆ ต่อให้พวกเขาจะมีผู้เชี่ยวชาญขอบเขตจักรพรรดิเทพ 2 คนมันก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากนัก ศิษย์เกือบทั้งสำนักกลายเป็นผู้เชี่ยวชาญขอบเขตนภาแถมดวงวิญญาณยังเสียหายอย่างหนัก กว่าที่พวกเขาจะกลับมาบ่มเพาะได้อย่างปกติมันต้องใช้เวลานานเท่าไหร่ยังไม่รู้ ต่อจากนี้พวกเขาคงเหลือแค่เพียงทางเลือกเดียวคือปิดตายสำนักไปอีกหลายแสนปีจนกว่าทุกอย่างจะกลับมาเข้าที่เข้าทางเหมือนเดิม

หลิงตู้ฉิงยิ้มให้กับหลิวเต้าหยวนเล็กน้อย จากนั้นเขาก็พาคนของเขาค่อย ๆ จากไปอย่างใจเย็น

ต่งชิงส่ายหัว “ไม่ได้ เจ้าต้องเป็นคนออกไปต้อนรับพวกเขาเองเท่านั้น! และอีกอย่างเจ้าช่วยพาศิษย์ของข้า เซียะซิงอี้และติงหง ออกไปต้อนรับพวกเขากับเจ้าด้วย”

เย่เทียนหยูเลิกคิ้วมองไปที่ต่งชิง ซึ่งเป็นศิษย์พี่ของเขาอยู่ครู่หนึ่ง แต่เขาก็ไม่ได้ท้วงติงอะไร เขาเดินออกไปตามเซียะซิงอี้และติงหงเพื่อให้ไปรอต้อนรับคณะของหลิงตู้ฉิงกับเขาที่ด้านนอกภูเขาเบญจธาตุ

ทางด้านของหลิงตู้ฉิง ในขณะนี้ที่ใกล้จะเดินทางถึงภูเขาเบญจธาตุ เขาก็เรียกเศษเสี้ยวจิตสำนึกของเซียะซิงอี้และติงหงออกมาจากโลกของเขา

ต้วนฉิงมองไปที่เศษเสี้ยวจิตสำนึกของเซียะซิงอี้และติงหงด้วยสีหน้าประหลาดใจ และเอ่ยขึ้นว่า “การที่เศษเสี้ยวจิตสำนึกของพวกเขาแข็งแกร่งขนาดนี้เป็นเพราะท่านอาจารย์แน่นอนใช่ไหม? นับได้ว่าภูเขาเบญจธาตุช่างโชคดีจริง ๆ ที่สมาชิกของพวกเขาบางคนมีโอกาสได้เห็นการวิวัฒนาการของโลกท่านอาจารย์ นี่มันเป็นโอกาสที่ไม่ใช่ว่าใครก็สามารถมีได้จริง ๆ”

เซียะซิงอี้และติงหงเอ่ยขึ้นทันทีด้วยน้ำเสียงเคารพ “ผู้อาวุโส พวกเราทั้งสองขอขอบคุณท่านที่มอบโอกาสนี้ให้กับพวกเราจริง ๆ”

แน่นอนว่าในตอนนี้พวกเขารู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมากกับการตอบแทนของหลิงตู้ฉิง

หลิงตู้ฉิงพยักหน้า “นี่มันเป็นสิ่งที่พวกเจ้าควรได้รับ แต่พวกเจ้าจำแค่การวิวัฒนาการโลกของข้าก็พอ เรื่องอื่น ๆ ที่ไม่จำเป็นพวกเจ้าจงลืมไปให้หมด”

หลังจากพูดจบ หลิงตู้ฉิงลบความทรงจำที่ไม่จำเป็นต่อเซียะซิงอี้และติงหงออกทั้งหมดทันที ยกตัวอย่างเช่นในโลกของเขามีสมบัติหรือมีเผ่าพันธุ์อะไรอาศัยอยู่บ้าง ซึ่งข้อมูลเหล่านั้นรู้ไปก็รังแต่จะสร้างปัญหาเปล่า ๆ

“พวกเราแค่ไปส่งพวกเขาเสร็จแล้วก็กลับงั้นเหรอ?” เสี่ยวเฟิงเอ่ยถามขึ้น

ต้วนฉิงมองไปยังภูเขาเบญจธาตุ ซึ่งในตอนนี้สามารถเห็นอยู่ไกลลิบ ๆ แล้วและพูดกับหลิงตู้ฉิงว่า “ท่านอาจารย์ พวกคนของภูเขาเบญจธาตุออกมารอต้อนรับพวกเราแล้ว ดูเหมือนว่าพวกเราคงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องแวะเข้าไปนั่งข้างในสักหน่อย”

หลิงตู้ฉิงยิ้ม “ก่อนหน้านี้ต่งชิงจัดฉากหาประโยชน์จากข้า ดังนั้นเขาเองก็จำเป็นต้องปลดพันธะนี้กับข้าเหมือนกัน มันไม่แปลกหรอกหากเขาจะเชิญพวกเราเข้าไปนั่งข้างใน”