พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 116

บทที่ 116 ถอนตัว[รีไรท์]

บทที่ 116 ถอนตัว[รีไรท์]

อาจารย์ทั้งหมดจากไปด้วยความไม่พอใจ ส่วนนักเรียนคนอื่น ๆ ก็จากไปด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยการเยาะเย้ย

ก่อนที่พวกเขาจะจากไปพวกเขายังตะโกนว่า “ฮ่า! คณะเปิดชั่วคราว นี่มันก็แค่สถานที่เลี้ยงเด็กอนุบาลเท่านั้นสินะ”

ที่จริงแล้วไม่ใช่แค่นักศึกษาและอาจารย์คนอื่น ๆ เท่านั้นที่เป็นแบบนี้ แม้แต่ในบรรดานักศึกษาทั้ง 28 คน ที่ตกลงเข้าร่วมคณะเปิดชั่วคราวแล้ว เมื่อพวกเขาเห็นสภาพการฝึกของลูก ๆ หลิงตู้ฉิงแล้ว 5 คนจาก 28 จึงถอนตัวออกทันที

เมื่อเห็นว่ามีนักศึกษาถอนตัวจากไป หลิงตู้ฉิงซึ่งนั่งอยู่ด้านข้างไม่เพียงแต่ไม่รู้สึกรำคาญ ริมฝีปากยังเผยรอยยิ้ม

นักศึกษาที่เหลืออีก 23 คนนั่งงุนงงมองหน้ากันอยู่สักพัก และเมื่อพวกเขาเห็นว่าหลิงตู้ฉิงไม่มีคำสั่งให้พวกเขาทำอะไรต่อ พวกเขาจึงแยกย้ายกันไปฝึกตามวิธีการของพวกเขาเอง

มีเพียง โกวเจี้ยน เจียงซิงเฉิง และ เหวินเต๋า เท่านั้นที่ไม่ขยับตัวไปไหน

“เจ้ามาทำอะไรที่นี่?” เจียงซิงเฉิงมองไปยังเหวินเต๋า

เหวินเต๋ายิ้มและพูดว่า “ข้าบอกอาจารย์ว่าข้าจะเข้าร่วมคณะนี้ชั่วคราวเพื่อโน้มน้าวให้เจ้าออกไป”

“พ่อของข้าสั่งให้ข้าอยู่ที่นี่ ข้าไปไหนไม่ได้ เจ้าไม่ต้องเสียแรงหรอกตราบใดที่พ่อข้ายังไม่ถอนคำสั่งข้าก็ไม่กล้าออกไป เจ้าถอนตัวออกไปเถอะอย่าเสียเวลาเปล่าเลย” เจียงซิงเฉิงพูด

“เอาน่า ไม่เป็นไร ไหน ๆ ข้าก็เข้ามาแล้ว ข้าขอดูสถานการณ์ต่ออีกสัก 2-3 วันไปก่อน ถ้าที่นี่มันห่วยจริง ข้าค่อยถอนตัวออกไปก็แล้วกัน” เหวินเต๋าหัวเราะ

เจียงซิงเฉิงตบไหล่เพื่อนสนิทของเขาด้วยแววตาซาบซึ้ง อารมณ์ของเขาดีขึ้นเล็กน้อย อย่างน้อย ๆ เพื่อนสนิทของเขาก็เข้ามาอยู่ด้วย

ในอีกด้านหนึ่ง โกวเจี้ยนที่กำลังมองไปรอบ ๆ พลางคิดสาปแช่งในใจ

ที่นี่มันนรกจริง ๆ มันคือนรกสำหรับข้าเองนี่แหละ!

เขากู่ร้องอยู่ในใจ เขาไม่อยากจะเชื่อว่าพ่อของเขาจะทำให้เขามีชะตากรรมอันโหดร้ายเช่นนี้

หลังจากก่นด่าพ่อตัวเองอยู่ในใจสักพัก จนอารมณ์นิ่งขึ้นนิดหน่อย เขาจึงลุกขึ้นและเมื่อเห็นว่าหลิงว่านจุนและหลิงยี่เทียนกำลังเล่นหมากรุก โกวเจี้ยนจึงเดินไปดูเด็กทั้งสองเล่นหมากรุกกันแก้เซ็ง

สำหรับเขากิจกรรมทั้งหมดที่เกิดขึ้นในลานตอนนี้ มีเพียงหมากรุกเท่านั้นที่น่าสนใจ เนื่องจากเขาเองก็เป็นหนึ่งในผู้เล่นหมากรุกอันดับต้น ๆ ของนักศึกษาในสถาบัน

หลังจากมองดูการดวลกันของเด็กทั้งสองอยู่เป็นเวลานาน สีหน้าของโกวเจี้ยนตอนนี้เริ่มเคร่งขรึมขึ้น หลังจากนั้นไม่นานโกวเจี้ยนก็นำเก้าอี้มาตั้งข้าง ๆ พวกเขาและนั่งลงมองไปยังกระดาน

หลังจากที่หลิงหว่านจุนและหลิงยี่เทียนเล่นจนจบตาแล้ว โกวเจี้ยนก็ถามอย่างเร่งรีบว่า “ข้าชื่อ โกวเจี้ยน น้องชายสองคนชื่ออะไรกันบ้าง?”

หลิงว่านจุนและหลิงยี่เทียนพูดชื่อของพวกเขา

“ข้าขอถามหน่อยได้ไหมว่าพวกเจ้ากับอาจารย์หลิงเป็น…” โกวเจี้ยนถามขึ้น

“เขาเป็นพ่อของพวกเรา!” จากนั้นหลิงยี่เทียนพูดว่า “พี่เจี้ยน ท่านรู้วิธีเล่นหมากรุกไหม? ท่านอยากจะเล่นกับพวกเรารึเปล่า?”

โกวเจี้ยนยิ้มและพูดว่า “แน่นอน ข้ารู้วิธีเล่นหมากรุก ข้าเล่นเก่งซะด้วยนะ ในคณะเตรียมทหารข้าได้เป็นอันดับ 2 เชียวล่ะ โอ้ ใช่แล้วอาจารย์หลิงสอนวิธีเล่นหมากรุกให้กับพวกเจ้างั้นเหรอ?”

หลิงว่านจุนหัวเราะ “ใช่แล้วท่านพ่อเป็นคนสอนพวกเราเอง! มา ท่านกับพี่ชายของข้าเล่นกันก่อน แล้วจากนั้นเราค่อยสลับกันเล่นนะพี่เจี้ยน!”

“ไม่มีปัญหา!” โกวเจี้ยนหัวเราะ

แม้ว่าเขาจะยิ้ม แต่ในใจโกวเจี้ยนรู้สึกตกใจมาก

เด็กสองคนนี้พึ่งมีอายุเท่าไหร่กันเอง? ทำไมชั้นเชิงการเล่นหมากรุกถึงได้แข็งแกร่งขนาดนี้? แล้วเด็ก ๆ ทั้งสองคนนี้บอกว่าพ่อของพวกเขาสอนมา?

จากนั้นเขาเหลือบมองไปยังหลิงตู้ฉิง เขาพึมพำอยู่ในใจ หรืออาจารย์หลิงคนนี้จะไม่ธรรมดาอย่างที่คนภายนอกเข้าใจ?