พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 130

บทที่ 130 สายเลือดบรรพบุรุษ[รีไรท์]

บทที่ 130 สายเลือดบรรพบุรุษ[รีไรท์]

เสี่ยวเยว่เฟิงและโม่หยูถังที่กำลังนั่งอยู่ด้านข้างหลิงตู้ฉิง รู้สึกได้ถึงพลังวิญญาณที่กำลังหลั่งไหลเข้าสู่ร่างกายของหลิงตู้ฉิงได้อย่างแจ่มชัด

ปรากฏการณ์เช่นนี้ทำให้พวกเขาทั้งคู่ต่างตกตะลึง เพราะโดยปกติแล้ว ผู้บ่มเพาะจะต้องทำการรวบรวมพลังวิญญาณโดยผ่านการฝึกเคล็ดวิชาต่าง ๆ แต่ตอนนี้พวกเขากลับเห็นหลิงตู้ฉิงเพียงแค่นั่งเฉย ๆ แต่กลับมีพลังวิญญาณมากมายไหลวนเข้าหา นี่เป็นสิ่งที่เหนือความเข้าใจของพวกเขามาก

และเมื่อยิ่งเห็นถึงจำนวนของพลังวิญญาณที่มากมายขนาดนี้ไหลเข้าสู่ร่างกายของหลิงตู้ฉิง แต่ระดับขอบเขตของเขากลับยังหยุดนิ่งอยู่ที่เดิม นี่มันหมายความว่าพลังวิญญาณทั้งหมดนั้น หลิงตู้ฉิงได้จัดสรรให้พวกมันกลายเป็นรากฐานการบ่มเพาะของตัวเอง

ขอบเขตควบแน่นลมปราณที่ใช้พลังวิญญาณจำนวนมากกว่าที่ขอบเขตรวมแสงดารามี มาสร้างเป็นรากฐานการบ่มเพาะ?

เสี่ยวเยว่เฟิงและโม่หยูถัง พวกเขาขนลุกเมื่อจินตนาการนึกถึงวันที่หลิงตู้ฉิงบรรลุขอบเขตถัดไปแล้วเขาจะแข็งแกร่งได้ถึงขนาดไหน?

ในตอนนี้ หลิงตู้ฉิงกำลังจัดสรรพลังวิญญาณจำนวนมหาศาลที่กำลังหลั่งไหลเข้ามา เขาแบ่งพลังวิญญาณไว้สามส่วนเพื่อนำพวกมันหลอมรวมเข้ากับอวัยวะต่าง ๆ ของร่างกายเพื่อเสริมความแข็งแกร่งให้กับพวกมัน ส่วนอีกเจ็ดส่วนเขาใช้พวกมันในการสร้างแอ่งทะเลปราณขนาดยักษ์ลงในจุดตันเถียน

ตอนนี้ถึงแม้ว่าเขาจะมีแอ่งทะเลปราณอยู่ในจุดตันเถียน แต่ขอบเขตของเขานั้นยังไม่นับว่าอยู่ในขอบเขตประสานทะเลปราณโดยตรง เนื่องจากภายในแอ่งทะเลปราณของเขานั้นว่างเปล่าพลังไม่มีพลังวิญญาณใด ๆ สะสมอยู่

แต่หากจะบอกว่าเขานั้นอยู่ในระดับจุดสูงสุดขอบเขตควบแน่นลมปราณเองก็ไม่ใช่เช่นกัน

หลิงตู้ฉิงในตอนนี้ไม่เร่งรีบในการทะลวงขอบเขตแต่อย่างใด จุดมุ่งหมายของเขาในตอนนี้คือสร้างรากฐานการบ่มเพาะให้มั่นคงที่สุดให้เหนือกว่าที่เขาเคยสร้างในชาติที่แล้ว ไม่เช่นนั้นเขาเกรงว่าเมื่อถึงเวลาทะลวงขอบเขตนิรันดร์กาล เขาอาจจะต้องผิดหวังอีกครั้ง

เมื่อเวลาผ่านไปสักพัก นอกจากเสี่ยวเยว่เฟิงและโม่หยูถัง คนอื่น ๆ ที่อยู่ในลานก็เริ่มลืมตาขึ้น ส่วนหลิงตู้ฉิงเองได้เสร็จสิ้นการดูดซับพลังวิญญาณที่ได้รับมาทั้งหมดแล้วเช่นกัน จากนั้นเขาจึงคลายกำแพงวิญญาณให้กับบรรดาผู้คนที่เริ่มตื่นขึ้น

คนส่วนใหญ่ที่ลืมตาขึ้นก่อนจะเป็นบรรดาผู้อาวุโสและอาจารย์ทั้งหลาย เนื่องจากพวกเขาบ่มเพาะมาแล้วเป็นเวลานาน พวกเขาจึงมีความเข้าใจในเส้นทางเต๋าของพวกเขามากกว่าบรรดาเด็ก ๆ

เมื่อพวกเขาตื่นขึ้น พวกเขาโค้งคำนับให้กับหลิงตู้ฉิงและเริ่มเดินจากไปอย่างเงียบ ๆ ด้วยจิตใจที่เบิกบาน

จากนั้นถังชี่หยุนและจ้าวเหมิงลู่ พวกนางเริ่มตื่นขึ้นตามลำดับ

หลังจากจ้าวเหมิงลู่ตื่นขึ้น นางได้เดินเข้ามาหาหลิงตู้ฉิงและจูบลงไปที่แก้มของเขาและพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ข้ากลับไปฝึกต่อที่ตระกูลก่อนนะ”

เมื่อเห็นนางกำลังจะเดินจากไปหลิงตู้ฉิงสั่งขึ้น “เจ้าห้ามกลับไปบรรลุระดับเด็ดขาด เจ้าบรรลุระดับไวเกินไปแล้ว ต่อให้ข้าปรับแต่งรากฐานการบ่มเพาะของเจ้าให้แข็งแรงขึ้นแล้ว แต่เจ้าก็ไม่ควรจะบรรลุระดับไวเช่นนี้ มันจะส่งผลเสียต่อเจ้าในอนาคต”

“ข้าเข้าใจแล้ว ตั้งแต่ที่ข้าฟังที่ท่านบรรยายเมื่อสักครู่ ตอนนี้ข้าเข้าใจแล้วว่าควรจะบ่มเพาะอย่างไรถึงจะถูกต้อง ไม่ต้องห่วง ข้าจะไม่เร่งรีบบรรลุระดับอีกต่อไปข้าสัญญา” จ้าวเหมิงลู่ตอบกลับ

“เช่นนั้นเจ้าก็ไปเถอะ” หลิงตู้ฉิงพยักหน้า

“ข้าจะกลับไปรอวันแต่งงานของเรา…” จ้าวเหมิงลู่เมื่อพูดจบนางรีบวิ่งออกไปจากลานด้วยใบหน้าอมชมพู

หลังจากจ้าวเหมิงลู่จากไป บรรดานักศึกษาก็เริ่มตื่นขึ้น ตอนนี้เหลือแต่เพียงบรรดาลูก ๆ ของหลิงตู้ฉิงที่ยังไม่มีวี่แววว่าจะตื่นเมื่อไหร่

ตอนนี้ทุกคนที่ตื่นขึ้นแล้วต่างมองไปยังบรรดาลูก ๆ ของหลิงตู้ฉิงที่อยู่ในกำแพงวิญญาณทึบแสงด้วยความฉงน พวกเขาอยากรู้เป็นอย่างมากว่าลูก ๆ ของคนที่พิสดารเช่นหลิงตู้ฉิงจะบรรลุอะไร และทำไมถึงต้องใช้กำแพงทึบแสงไม่ให้พวกเขามองเห็น

เสี่ยวเยว่เฟิงในตอนนี้นางกำลังนั่งจ้องไปยังหลิงไช่หยุนที่อยู่ในกำแพงด้วยสายตาจดจ่อ

ผ่านไปสักพัก หลิงตู้ฉิงจึงสลายกำแพงวิญญาณที่คลุมลูก ๆ ของเขาออกทั้งหมด เผยให้เห็นบรรดาเด็ก ๆ ที่นั่งลืมตาอยู่ด้านใน แต่น่าเสียดายที่ไม่มีใครสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงของพวกเขาสักเท่าไหร่

จะมีก็แต่เพียงหลิงไช่หยุนที่ในตอนนี้ยืนขึ้นด้วยเท้าที่ว่างเปล่า และผมเผ้าที่ยุ่งเหยิง ยกเว้นชุดเสื้อที่หลิงตู้ฉิงสร้างให้นางใส่แล้ว เครื่องแต่งกายต่าง ๆ ล้วนถูกเปลวเพลิงเผาไหม้ไปจนหมด

ก่อนที่ทุกคนที่เห็นสภาพของหลิงไช่หยุนและคิดอะไรออก เสี่ยวเยว่เฟิงรีบพุ่งไปยังหลิงไช่หยุนและนำผ้าผืนใหญ่สีแดงออกมาคลุมตัวหลิงไช่หยุนไว้และอุ้มนางขึ้น

เสี่ยวเยว่เฟิงยิ้มและพูดว่า “นายหญิงน้อยของข้า ให้ข้าพาท่านไปแต่งตัวให้ดีกว่านี้ก่อนดีไหม?”