พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 135

บทที่ 135 เสร็จสมบูรณ์[รีไรท์]

บทที่ 135 เสร็จสมบูรณ์[รีไรท์]

ในขณะที่พวกผู้ใหญ่กำลังคุยกันเรื่องต่าง ๆ บรรดาเด็ก ๆ รุ่นลูกรุ่นหลานก็จับกลุ่มคุยกันเช่นกัน

ครั้งล่าสุดที่หลิงยู่ชานและคนอื่น ๆ ติดตามหลิงตู้ฉิงมาที่คฤหาสน์ตระกูลหลิง พวกเขาทุกคนต่างได้รับการต้อนรับอันน่าผิดหวังกลับไป

แต่หลังจากที่พวกเขารู้ความลับเล็ก ๆ ที่หลิงตู้ฉิงบอกกับหลิงไช่หยุน พวกเขาก็ไม่ได้ให้ความสำคัญกับลมปากของคนตระกูลหลิงอีกต่อไป

แต่เนื่องจากสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ เมื่อหลิงเจิ้งสงรู้ถึงเรื่องที่บรรดาลูกสะใภ้และหลาน ๆ ทำปากพล่อยกับลูกของหลิงตู้ฉิง หลิงเจิ้งสงจึงลงโทษทุกคนที่เกี่ยวข้องรวมไปถึงบรรดาหลาน ๆ เองก็ได้รับโทษหนักเช่นกัน

จากเหตุการณ์นั้นจึงส่งผลให้เด็ก ๆ ที่อยู่ในคฤหาสน์หลิง เหม็นขี้หน้าลูก ๆ ของหลิงตู้ฉิงเป็นอย่างมาก

ตอนนี้เมื่อพวกเขาเห็น หลิงยู่ชานและคนอื่น ๆ พวกเขาจึงรวมตัวกันเดินเข้ามาหาเรื่องทันที

หลิงอาหู่มองไปที่หลิงยู่ชานและคนอื่น ๆ และถามอย่างไม่พอใจ “เมื่อเร็ว ๆ นี้มีแต่คนเขาร่ำลือกันว่าพวกคนที่อยู่ในศาลาศักดิ์สิทธิ์ล้วนแต่เป็นอัจฉริยะกันทั้งนั้น และพวกเจ้าเองก็เป็นหนึ่งในคนของศาลาศักดิ์สิทธิ์ จะว่าอะไรไหมหากข้าจะขอทดสอบความแข็งแกร่งของพวกเจ้าสักที ข้าอยากจะรู้จริง ๆ ว่ามันจะเหมือนกับที่ปากคนอื่นเขาเล่ากันต่อมาไหม”

หลิงยู่ชานยิ้มและพูดว่า “ท่านก็ชมพวกเราเกินไปพี่อาหู่ ถึงแม้ว่าพวกเราจะพอมีฝีมือ แต่บนโลกนี้ก็ยังมีคนอื่น ๆ ที่มีฝีมือมากกว่าพวกเราอยู่ดี”

นับตั้งแต่ที่หลิงยู่ชานรู้ความลับเล็ก ๆ คำพูดของหลิงยู่ชานก็เริ่มไม่อ่อนข้อมากอีกต่อไป แต่เขาก็ไม่ได้ใช้คำที่ยั่วยุฝั่งตรงข้ามนัก เพราะเขาไม่มีเจตนาจะทะเลาะเบาะแว้งด้วย

“หึ ก็ข้าได้ยินมาตั้งมากมายว่าทุกคนในศาลาศักดิ์สิทธิ์ของพวกเจ้าล้วนแต่เป็นอัจฉริยะและไม่มีใครเทียบได้ ข้าแค่อยากเห็นว่าไอ้คำว่าอัจฉริยะของพวกเจ้าน่ะมันของจริงรึเปล่า?” หลิงอาหู่ยังคงพูดต่อไป

หลิงว่านถิงหัวเราะ “นี่ท่านพี่อาหู่ พวกเราจะถือว่าเป็นอัจฉริยะหรือไม่ยังไงข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เมื่อเร็ว ๆ นี้ท่านพ่อของข้าพึ่งถ่ายทอดเคล็ดวิชาบางอย่างให้ข้า ถ้าท่านอยากจะเห็นนักล่ะ ข้าก็ยินดีจะให้ท่านลิ้มรสมันสักหน่อยก็ได้นะ”

หลิงว่านถิงโดยปกติแล้วนางไม่มีความอดทนเท่าหลิงยู่ชาน และยิ่งบวกกับรอบก่อนหน้านี้ที่นางมาครั้งล่าสุดและโดนดูถูกนั้นนางยังจำแค้นนั้นฝังใจไม่หาย ตอนนี้เมื่อนางสามารถบ่มเพาะได้แล้วแถมยังมาเจอกับการยั่วยุเช่นนี้อีกนางย่อมไม่อดทนอีกต่อไป

หลิงไช่หยุนยิ้มและพูดว่า “พี่อาหู่ ข้าเองก็รู้วิธีการบ่มเพาะด้วยเช่นกันถ้าท่านต้องการจะลองดูฝีมือของพวกเราท่านสามารถมาลองกับข้าก็ได้”

ตอนนี้เมื่อเห็นบรรยากาศทางฝั่งของเด็ก ๆ กำลังจะปะทุได้ทุกเมื่อ หลิงฉิงเฟิงที่เฝ้าดูเหตุการณ์อยู่ตลอด จึงรีบเข้ามาหยุดพวกเขาอย่างรวดเร็ว ไม่เช่นนั้นหากเขาปล่อยให้เด็ก ๆ เหล่านี้สู้กัน ความซวยจะต้องตกมาอยู่ที่บรรดาพวกผู้ใหญ่อีกรอบจากความโกรธเกรี้ยวของหลิงเจิ้งสงแน่นอน

หลิงฉิงเฟิงตะโกนเรียกหลิงอาหู่และคนอื่น ๆ ให้ถอยออกมาทันที หลิงยู่ชานที่เห็นสถานการณ์เริ่มบานปลายก็รีบหยุดบรรดาน้อง ๆ ของเขาเองเช่นกัน

“พวกเจ้าทุกคนคิดว่าตัวเองแน่แค่ไหนกัน ถ้าพ่อของพวกเจ้าไม่ใช่คณบดีของศาลาศักดิ์สิทธิ์พวกเจ้าก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะได้อยู่ในคณะนั้นหรอก” หลิงอาหู่ยังคงเยาะเย้ย

หลิงไช่หยุนเริ่มเดือดและตอบกลับว่า “พวกข้าก็ไม่ได้เก่งอะไรนักหนาหรอก ตอนนี้ข้าก็แค่อยู่ในขอบเขตหลอมรวมลมปราณระดับ 5 ทั้งที่อายุข้ายังไม่ถึง 4 ขวบด้วยซ้ำ! ข้าอยากรู้เหมือนกันว่าตอนท่านมีอายุเท่าข้าท่านอยู่ในระดับไหนกันพี่คนเก่ง?”

ขณะที่นางพูด นางแบมือเรียกประกายไฟให้ปรากฏขึ้นในมือ เพื่อแสดงให้เห็นว่านางไม่ได้โกหก

หลิงฟ่างหัวพูดด้วยรอยยิ้ม “ข้าเองก็พึ่งเริ่มบ่มเพาะได้เมื่อ 2 เดือนก่อนและตอนนี้ข้าก็อยู่ขอบเขตหลอมรวมลมปราณระดับ 2 ไม่ทราบว่าตอนที่ท่านเริ่มบ่มเพาะได้ 2 เดือน ท่านอยู่ในระดับไหนกัน?”

คำพูดของเด็กหญิงตัวน้อยทั้งสองทำให้ใบหน้าของหลิงอาหู่เปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความโกรธและอับอาย เขาไม่กล้าพูดอะไรตอบโต้กลับไปยังอัจฉริยะที่อยู่ตรงหน้าอีกต่อไป

หลิงฉิงเฟิงที่ตอนนี้พยายามทำให้สถานการณ์สงบลง เขาจึงพูดขู่อาหู่ว่า “อาหู่ เจ้ายังกล้าทำตัวอันธพาลแบบนี้อีกงั้นเหรอ เจ้ายังจำรสชาติไม้เรียวของพ่อเจ้าเมื่อครั้งก่อนไม่ได้ใช่ไหม เจ้าอยากจะโดนฟาดก้นอีกครั้งหรือไง?”

ในท้ายที่สุดพวกเขาก็แยกย้ายและสลายตัวกันออกไปอยู่ที่ใครที่มัน

ในคฤหาสน์สราญรมย์ มี่ไลและมี่ตั้วตั้วที่พึ่งฉลองเทศกาลปีใหม่ด้วยอาหารค่ำเสร็จ

มี่ตั้วตั้วในตอนนี้กำลังนั่งแสดงสีหน้าหดหู่เมื่อคิดถึงการสร้างเจดีย์ที่ยังไม่เสร็จสมบูรณ์

มี่ไลที่เห็นสีหน้าเคร่งเครียดของพ่อนาง นางจึงพูดขึ้น “ท่านพ่อ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ตระกูลของเราที่รุ่งเรืองมาถึงทุกวันนี้ได้นั้นเป็นเพราะท่าน ถึงแม้ว่าข้าจะเคยพูดกับท่านว่า ท่านผลักไสให้ข้ามาอยู่กับนายท่านหลิงก็เถอะ แต่ผลลัพธ์มันก็ออกมาอย่างที่เราเห็นกันอยู่ว่าท่านคิดถูกแล้วที่ให้ข้ามาอยู่กับเขา ตอนนี้ลูกสาวของท่านนั้นมีความสุขเป็นอย่างมากกับการตัดสินใจของท่าน ฉะนั้นท่านพ่อ ท่านเป็นคนที่ตัดสินใจอะไรได้ถูกมาตลอด ข้าเชื่อในตัวท่านพ่อ ท่านพ่อจะต้องสร้างสมบัตินั่นได้สำเร็จอยู่แล้วไม่ช้าก็เร็ว หรือต่อให้ท่านคิดไม่ออกจริง ๆ อย่างที่เคยบอกกับท่านไป รอท่านหลิงกลับก่อนแล้วข้าจะช่วยพูดกับเขาให้ช่วยท่านพ่ออีกแรง”

มี่ตั้วตั้วถอนหายใจ “ถีงแม้ว่าเจ้าจะบอกให้ปรมาจารย์หลิงช่วยพ่อ และสมมุติว่าปัญหานี้สามารถแก้ได้โดยเขาก็เถอะ แต่ถ้าเป็นเช่นนั้นพ่อก็คงจะต้องติดค้างใจเรื่องนี้ไปตลอดชีวิตและพ่อเกรงว่าสมบัตินี้จะไม่สมบูรณ์อย่างที่เป็น ปรมาจารย์หลิงเองได้ย้ำกับพ่อไว้แล้วว่า การสร้างสมบัติชิ้นนี้พ่อจะต้องทำมันด้วยตัวเองเท่านั้นมันคือสมบัติของโชคชะตาตระกูลเรา มันไม่สามารถให้คนอื่นมาแทรกแซงได้ง่าย ๆ อย่างที่เจ้าว่าหรอก”

มี่ไลเองนางคิดถึงเรื่องนี้เช่นกัน สมบัติที่เกี่ยวพันกับชะตาของตระกูลจะให้คนที่ไม่อยู่ในตระกูลเดียวกันเข้ามาแก้ไขให้สมบูรณ์ได้ยังไง?