พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 171

บทที่ 171 บทเรียนการบรรลุขอบเขตสวรรค์

บทที่ 171 บทเรียนการบรรลุขอบเขตสวรรค์

ในขณะนี้หลิงตู้ฉิงกำลังคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน

เขาสัมผัสได้ว่าในช่วงเวลาที่เข้ามีสัมพันธ์กับจ้าวเหมิงลู่ มันมีการหมุนเวียนของเต๋าแห่งหยินและหยาง นอกจากนี้เขายังรู้สึกถึงการปะทุของอารมณ์ ดังนั้นเขาจึงรวบรวมความรู้ของเขาเกี่ยวกับเต๋าแห่งหยินและหยางและเริ่มสร้างวิชาอื่นขึ้นมาใหม่

หลังจากที่เขาสร้างมันขึ้นมาได้สำเร็จ เขาจึงตั้งชื่อมันว่า หยินหยางประสาน

หลังจากนั้นเขาก็ไปหาจ้าวเหมิงลู่ทันทีและพูดว่า “เหมิงลู่ มาให้ข้าสอนวิชาใหม่ให้เจ้าที่ข้าพึ่งคิดออก วิชานี้เรียกว่าหยินหยางประสาน! วิชานี้ได้ผลมากเมื่อใช้การบ่มเพาะแบบคู่ หลังจากที่เจ้าเรียนรู้แล้วก็ไปสอนคนอื่นให้ข้าที”

จ้าวเหมิงลู่รู้สึกสับสนในตอนแรก อะไรคือหยินหยางประสาน?

เมื่อนางฟังเคล็ดวิชานี้จากหลิงตู้ฉิงจบ นางก็เข้าใจในที่สุด นางมองไปที่หลิงตู้ฉิงอย่างเขินอายและคิดถึงเรื่องเมื่อคืน

“ในอนาคตข้าจะสอนผู้ชายในคฤหาสน์ ส่วนเจ้าสอนผู้หญิง จากนั้นพวกเขาทุกคนก็จะสามารถใช้วิชานี้ในการช่วยเพิ่มระดับการบ่มเพาะของพวกเขาได้” หลิงตู้ฉิงหัวเราะ

จ้าวเหมิงลู่รีบพูดว่า “อย่าเพิ่งสอนอะไรใครเลย! เทคนิคการบ่มเพาะนี้…มันจะดีกว่าที่จะสอนพวกเขาเมื่อพวกเขาโตพอและแต่งงานแล้ว!”

หลิงตู้ฉิงพยักหน้าด้วยสีหน้าครุ่นคิด

เมื่อเห็นท่าทีของจ้าวเหมิงลู่ เขาจึงผนวกความเข้าใจของเหตุการณ์เมื่อคืนรวมกับความรู้ของเขาที่ได้จากชั้นเรียนของถังชี่หยุนที่เขาเคยได้ฟัง เขาจึงนึกขึ้นได้ว่าสิ่งที่จ้างเหมิงลู่พูดก็มีเหตุผล

ส่วนทางด้านของจ้าวเหมิงลู่นั้น หลังจากที่พ้นสายตาของหลิงตู้ฉิง นางได้ไปพบมี่ไลและหลิวเฟ่ยเฟ่ย และจากนั้นนางจึงสอนวิธีการบ่มเพาะนี้ให้ทั้งสองคน

ในตอนนี้ ณ ซอยเปลี่ยวแห่งหนึ่ง ของอาณาจักรจันทรามีคนคนหนึ่งที่กำลังใกล้จะคลุ้มคลั่ง

“ทำไมเป็นแบบนี้วะ! เห็นชัด ๆ ว่าข้าไม่ได้ไปยั่วโมโหคนพวกนี้แล้วทำไมพวกเขาถึงมารุมรังแกข้า!” หลูหลิงตะโกนโหวกเหวกอยู่ในซอยตามลำพัง

เขาผ่านเรื่องร้ายมามากเกินไปในช่วงเวลาที่ผ่านมานี้

ใครก็ตามที่เห็นเขาจะเกลียดเขาและรังแกเขาอย่างไม่มีเหตุผล แม้ว่าเขาไม่ได้ถูกทำร้ายจนตายหรือพิการ แต่ร่างกายเขาก็เต็มไปด้วยบาดแผล

ที่สำคัญเพราะทุกคนเกลียดเขา เขาจึงไม่สามารถหาอะไรกินได้ โชคดีที่เขายังมีพื้นฐานการบ่มเพาะอยู่เล็กน้อย ดังนั้นเขาจึงสามารถพึ่งพามันเพื่อขโมยอาหารประทังชีวิตไปวัน ๆ

ในขณะที่เขาตะโกนบ่นถึงชะตาชีวิตของเขาอยู่นั้น จู่ ๆ ผู้เชี่ยวชาญขอบเขตประสานทะเลปราณที่เผอิญได้ยินเสียงของเขา ได้เดินเข้ามาดูหาต้นตอของเสียงในซอยเปลี่ยวที่เขายืนอยู่

เมื่อผู้เชี่ยวชาญผู้นั้นเห็นหลูหลิงตะโกน เขาพุ่งตัวเข้ามาหาและเหวี่ยงหมัดใส่เบ้าตาหลูหลิงดังเปรี้ยง พร้อมกับตะคอกว่า “แกจะตะโกนหาอะไร ถ้าแกยังคงตะโกนอีกข้าจะตีแกจนตาย!”

เมื่อถูกรังแกเช่นเดิมอีกแล้ว หลูหลิงจึงเริ่มมีความคิดอันชั่วร้ายในหัว หากไม่ใช่เพราะเขามีระดับอยู่แค่ขอบเขตควบแน่นลมปราณ เขาคงฆ่าไอ้เวรนี่ไปแล้ว

เขามองไปที่ผู้เชี่ยวชาญขอบเขตประสานทะเลปราณและคิดในใจอย่างเคืองแค้น ‘อย่าภูมิใจว่าระดับการบ่มเพาะของเจ้าจะสูงกว่าข้าและจะรังแกข้าได้ง่าย ๆ อย่างที่เจ้าคิด! รอให้ข้าใช้พิษก่อน เจ้าจะร้องขอความตายอย่างทรมานเชียวล่ะ!’

ในขณะที่เขากำลังคิดเรื่องนี้ รอยประทับบนหลังมือของเขาก็ค่อย ๆ จางลงเรื่อย ๆ

แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าทำไมมันถึงจางลง แต่เขาก็รู้ได้ว่าเขาจะหลุดพ้นจากเรื่องซวย ๆ นี้ได้ก็เมื่อไอ้รอยประทับนี้มันหายไปแล้วเท่านั้น

เมื่อผู้เชี่ยวชาญขอบเขตประสานทะเลปราณผู้นั้นเห็นว่าหลูหลิงยังคงจ้องมองมาที่เขา ก็อดไม่ได้ที่จะเดินมาตบหน้าเขาอีกครั้งและตะคอกว่า “แกกำลังมองหาพ่อแกเหรอ แกอยากตายนักใช่ไหม? ”

หลูหลิงตัวสั่นด้วยความโกรธ ทันใดนั้นเขาก็ตระหนักว่าเขาได้ทำการค้นคว้าพิษชนิดใหม่มา 2-3 วันแล้ว จะรอช้าไปทำไม ทำไมไม่ลองใช้มันกับไอ้เวรนี่ตอนนี้ซะเลย?

หลูหลิงตัวสั่นด้วยความตื่นเต้น เมื่อเขาเอาส่วนผสมของยาพิษที่เขาค้นคว้าออกมาจากแหวนมิติ