พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 23

เมื่อหลิงตู้ฉิงถามถังชี่หยุนด้วยประโยคเหล่านี้ เด็ก ๆ ที่นั่งฟังอยู่ใกล้ ๆ กลอกตาทันที

โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับหลิงว่านถิง นางอดไม่ได้ที่จะเตือนเขาว่า “ท่านพ่อ นี่เป็นครั้งแรกที่เราได้พบกับครู ท่านไม่ควรตั้งคำถามแบบนี้!”

“เจ้าไม่ต้องพูดมาก” หลิงตู้ฉิงพูดเสียงต่ำ “นั่งเงียบ ๆ เมื่อครูถังกับข้ากำลังพูดคุยกันเจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้พูด!”

หลิงว่านถิงทำปากยื่นและสงบลง

ในทางตรงกันข้าม ถังชี่หยุนไม่ถือสาในคำถามของหลิงตู้ฉิง นางหัวเราะและพูด “ข้าแต่งงานแล้วและมีลูกสองคน แต่ลูกของข้าโตกันหมดแล้ว ลูกชายคนโตเข้าร่วมกองทัพ ส่วนลูกสาวคนสุดท้องยังเป็นนักศึกษาอยู่ในสถาบัน ดังนั้นข้าจึงไม่จำเป็นจะต้องวิตกกังวลอะไรเกี่ยวกับพวกเขา”

หลิงตู้ฉิงส่ายหัว “ช่างน่าเสียดายนัก!”

หลิงว่านถิงและคนอื่น ๆ เหลือบตามองพ่อของพวกเขา ท่านพ่อกำลังพยายามจีบครูถังอยู่งั้นเหรอ?

เมื่อได้ยินหลิงตู้ฉิงบ่นเสียดาย สีหน้าของถังชี่หยุนยังคงไม่เปลี่ยนแปลงถึงแม้ว่านางจะรู้สึกแปลก ๆ ในใจก็ตาม นางพยักหน้าและส่งรอยยิ้มจาง ๆ ให้กับหลิงตู้ฉิง

หลิงตู้ฉิงพยักหน้าและถามอีกครั้งว่า “ครูถังข้ามีคำถามที่สำคัญ เจ้าวางแผนไว้ว่าจะมาเป็นครูสอนให้กับบรรดาลูก ๆ ของข้านานเท่าไหร่กัน?”

ถังชี่หยุนยักไหล่และพูดว่า “ในเรื่องระยะเวลาที่ข้าจะสอนบรรดาเด็ก ๆ นั้นข้าให้ท่านหลิงตัดสินใจได้เลยว่าต้องการให้ข้าอยู่นานเท่าไหร่ แต่อันที่จริงแล้วเมื่อแม่นางมี่เชิญข้ามา นางได้จ่ายเงินเดือนให้ข้าล่วงหน้าไปแล้วถึง 10 ปี”

“10 ปี!” หลิงตู้ฉิงเหลือบไปมองหลิงไช่หยุนที่กำลังฝึกโคจรพลังเพลิงอยู่ข้างเขา “ 10 ปีต่อมาเด็กหญิงคนนี้จะมีอายุ 13 ปี เมื่อถึงเวลานั้นนางควรจะดูแลตัวเองได้แล้ว ถ้าอย่างนั้นลองทำตามนี้ ท่านจะเป็นครูสอนของลูก ๆ ข้าเป็นระยะเวลา 10 ปี อย่างไรก็ตามข้าต้องให้ท่านลงชื่อในสัญญาของข้าด้วยเช่นกันว่าท่านจะไม่ออกจากเรือนของข้าในอีก 10 ปีข้างหน้าโดยไม่ได้รับอนุญาตจากข้า”

ถังชี่หยุนขมวดคิ้วเป็นครั้งแรก นางมองหลิงตู้ฉิงชั่วครู่หนึ่งแล้วมองไปที่เด็กคนอื่น ๆ ที่อยู่รอบ ๆ ในที่สุดนางจึงถามอย่างช้า ๆ “ถ้าครอบครัวของข้าต้องการเจอข้าล่ะ?”

หลิงตู้ฉิงยิ้มและตอบนางกลับ “ท่านสามารถเจอพวกเขาได้ แต่ต้องอยู่ภายในอาณาเขตบริเวณเรือนของข้าเท่านั้น ท่านรับได้ไหม?”

ถังชี่หยุนคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็พยักหน้าช้า ๆ “ถ้าเช่นนั้นข้าตกลง ข้าจะทำสัญญากับท่านแล้วเราจะทำสัญญากันอย่างไร?”

หลิงตู้ฉิงตอบอย่างใจเย็น “นั่นง่ายมาก!”

เมื่อพูดจบหลิงตู้ฉิงโคจรพลังวิญญาณและชี้นิ้วขึ้นไปบนอากาศ จากนั้นตัวอักษรต่าง ๆ ก็ปรากฏขึ้น ตัวอักษรต่าง ๆ เริ่มวางตัวเรียงกันจนกลายเป็นเนื้อหาที่ระบุถึงสัญญาการจ้างที่เสร็จสมบูรณ์ ลอยอยู่กลางอากาศ

“ข้าแนะนำว่าให้ท่านอ่านก่อน และถ้าคิดว่าไม่มีปัญหาท่านก็ลงชื่อได้” หลิงตู้ฉิงยิ้ม “แต่ถ้าท่านไม่สามารถเขียนชื่อของท่านลงไปได้ก็ไม่เป็นไร ท่านสามารถใช้หยดเลือดของท่านหยดไปยังสัญญาแทนได้เพื่อเป็นการยอมรับสัญญา”

ถังชี่หยุนมองดูหลิงตู้ฉิงด้วยสีหน้าจริงจัง นางสูดหายใจลึกและเริ่มเขียนชื่อนางลงบนสัญญาที่ลอยอยู่กลางอากาศ

แต่ทันทีที่นางเพิ่งเขียนคำว่า ‘ถัง’ นางก็เริ่มเหงื่อออกและไม่สามารถเขียนอะไรได้อีกต่อไป นางจึงกัดนิ้วตัวเองและใช้หยดเลือดประทับลงในสัญญาเพื่อแสดงว่านางเห็นด้วยกับสัญญา

หลังจากทำสัญญาเสร็จสิ้นอักษรสัญญาที่ลอยอยู่กลางอากาศก็ได้หายไป

หลิงตู้ฉิงเหลือบมองถังชี่หยุนที่เหนื่อยล้าและพูดว่า “เจ้าสามารถเขียนได้หนึ่งคำ ไม่เลวเลย จากนี้ไปเจ้าต้องสอนให้เด็ก ๆ อ่านและเขียนทุกเช้า! หลังจากช่วงเช้าแล้วเจ้าก็หมดหน้าที่ ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับพวกเขาหลังจากช่วงเช้าอีกเพราะหลังจากเรียนกับเจ้าเสร็จ พวกเขาจะต้องมาทำกิจวัตรตามที่ข้ามอบหมายให้พวกเขาทำทุกวันต่อ และนอกจากนี้…เอ่อ….ช่างมันก่อนก็แล้วกัน เราจะพูดถึงเรื่องอื่นกันในโอกาสต่อไป”

ถังชี่หยุนยิ้มอย่างอ่อนแรง “ท่านหลิงชมข้าเกินไปแล้ว! แต่ข้าไม่เข้าใจเลยว่าทำไมท่านไม่สอนเด็ก ๆ ด้วยตัวเอง”

หลิงตู้ฉิงเลิกคิ้วขึ้นและตอบกลับว่า “บางทีการให้คนอื่นมาสอนมันก็ให้ผลลัพธ์ที่น่าสนใจมากขึ้น เจ้าเข้าใจไหม? และอันที่จริงข้าเองก็ได้สอนอะไรบางอย่างไปให้กับพวกเขาแล้วเช่นกัน”