พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 298

เมื่อรู้สึกว่าตัวเองถูกคุกคามการเคลื่อนไหวโดยเจตจำนงแห่งกระบี่ เฟิงหมานเทียนก็ไม่กล้าที่จะทำอะไรบุ่มบ่าม เขาถือกุญแจไว้ในมืออย่างระมัดระวังและมองไปที่มันโดยไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวมากเกินจำเป็นเพื่อหลีกเลี่ยงความเข้าใจผิด

หลังจากนั้นไม่นาน ในที่สุดเฟิงหมานเทียนก็พูดว่า “มันเป็นกุญแจเข้าสู่ ‘เขตแดนวิญญาณผู้ล่วงลับ’ จริง ๆ เฟิง มาเอามันกลับไป!”

เมื่อกุญแจออกจากมือของเขา เจตจำนงแห่งกระบี่ก็หายไปเช่นกัน ซึ่งในที่สุดเขาก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

“ข้าได้ให้เจ้าตรวจสอบกุญแจแล้ว แล้วคำตอบของเจ้าล่ะ?” หลิงตู้ฉิงถาม

เฟิงหมานเทียนระงับความตกตะลึงในใจของเขาและพูดด้วยความเคารพว่า “นายน้อยของเราย่อมตกลงกับท่าน”

“แล้วของล่ะอยู่ที่ไหน?” หลิงตู้ฉิงถามขึ้น

เฟิงหมานเทียนพูดอย่างเขินอาย “นี่เป็นครั้งแรกของเราในการติดต่อกับท่าน และด้วยปัญหาบางอย่างของทางเราเอง เราจึงไม่กล้าที่จะนำสิ่งของของเรามาที่นี่ เมื่อถึงตอนเวลาที่เขตแดนวิญญาณผู้ล่วงลับใกล้จะเปิด เราจะพานายน้อยของเรามาหาท่าน และในเวลานั้นเราจะมอบสิ่งของทั้งหมดให้กับท่าน”

หลิงตู้ฉิงจ้องไปที่เฟิงหมานเทียน และพูดว่า “พวกเจ้าปล่อยให้ข้ารอจนเนิ่นนานและพอมาวันนี้เจ้ากลับให้คำตอบแบบนี้งั้นเหรอ? ถ้าอย่างนั้น หากมีคนอื่นเสนอราคาที่สูงกว่าพวกเจ้า เจ้าจะโทษข้าไม่ได้ที่ขายโอกาสนี้ให้คนอื่น นอกจากนี้เจ้าจะให้วัสดุระดับสวรรค์ประเภทใดแก่ข้า?”

เฟิงหมานเทียนโค้งคำนับเล็กน้อยและพูดว่า “ท่านหลิงโปรดให้โอกาสนี้แก่บุตรชายของนายน้อยของข้าด้วยเถอะ! สำหรับราคาของสิทธิ์ในการเข้านี้ นายน้อยของข้าจะใช้เมล็ดพันธุ์ร่มต้านสวรรค์ ส่วนวัสดุระดับสวรรค์อื่น ๆ พวกมันล้วนแล้วแต่อยู่ในขั้นสูงสุดทั้งนั้น”

เมื่อได้ยินชื่อของร่ม หลิงตู้ฉิงก็พยักหน้าเล็กน้อยและพูดว่า “เอาล่ะเนื่องจากมันเป็นเมล็ดพันธุ์ของร่ม ข้าจะมอบที่ว่างให้กับพวกเจ้าก็ได้ แต่ถ้าหากว่าเมล็ดพันธุ์ร่มต้านสวรรค์นี้ไม่สามารถนำมาใช้ได้ ข้าจะริบคืนสิทธิ์การเข้าของพวกเจ้าทันที”

เฟิงหมานเทียนรีบพูดว่า “ไม่ มันจะต้องใช้ได้อย่างแน่นอน! เมื่อตอนที่เราได้เมล็ดพันธุ์นั่นมา สภาพของมันนั้นสมบูรณ์แบบ ท่านแน่ใจได้เลยว่าเมล็ดพันธุ์นี้จะสามารถให้กำเนิดร่มที่สมบูรณ์แบบได้อย่างแน่นอน และอีกอย่างหนึ่ง นายน้อยของข้าต้องการฝากลูกของเขาไว้ให้ท่านช่วยดูแลอีกด้วย”

หลิงตู้ฉิงส่ายหัวและพูดขึ้นว่า “ข้าขายแค่สิทธิ์ในการเข้าเขตแดนวิญญาณผู้ล่วงลับให้เท่านั้น ข้าไม่ได้บอกว่าจะรับหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงให้ นี่เจ้าคิดจริง ๆ เหรอว่าด้วยราคาที่เจ้าจ่ายมาให้ข้าเพียงเท่านี้มันจะเพียงพอกับการต้องให้ข้ามาเป็นพี่เลี้ยงให้กับคนของเจ้าด้วย?”

เฟิงหมานเทียนพูดด้วยรอยยิ้มกระอักกระอ่วน “ถ้าเช่นนั้นก็ไม่เป็นไร ๆ”

“เมื่อครู่เจ้าเข้ามาในหมู่ตึกโดยที่ไม่ได้จ่ายค่าธรรมเนียมค่าเข้า แต่เห็นแก่ที่พวกเจ้าเองก็กำลังลำบากต้องหนีหัวซุกหัวซุนและความสัมพันธ์ของเจ้ากับเฟิง ข้าจะละเว้นครั้งนี้ให้เจ้าไปก่อนก็แล้วกัน” หลิงตู้ฉิงเตือน

เฟิงหมานเทียนโค้งคำนับอีกครั้งและพูดว่า “ขอบคุณท่านหลิง นอกจากนี้ข้าต้องขออภัยกับการกระทำของคนกลุ่มของข้าที่ประพฤติตัวหยาบคายกับท่านที่ในทะเลชางหมาง ดังนั้นข้าหวังว่าท่านจะไม่ดูแคลนนายน้อยของเรา”

“ไม่เป็นไร ข้าไม่ได้ติดใจอะไรกับเรื่องนั้นนักหรอก ขอแค่อย่าให้เขามารบกวนข้าต่อจากนี้อีกก็พอ เอาล่ะ เมื่อไม่มีอะไรแล้วเจ้าก็ออกไปได้แล้ว เขตแดนวิญญาณผู้ล่วงลับคงยังไม่เปิดเร็ว ๆ นี้ เมื่อถึงเวลาข้าจะส่งคนไปติดต่อเจ้าและเจ้าจะรู้ว่าจะหาข้าได้ที่ไหน” หลิงตู้ฉิงโบกมือส่งสัญญาณให้เฟิงหมานเทียนออกไป

เฟิงหมานเทียนลุกขึ้นยืน เสี่ยวเยว่เฟิงรีบพูด “นายท่าน ข้าขออนุญาตไปส่งลุงเฟิงสักหน่อยได้ไหม?”

หลิงตู้ฉิงพยักหน้าตอบรับ

เมื่อได้รับอนุญาต เสี่ยวเยว่เฟิงลุกขึ้นทันทีและเดินไปส่งเฟิงหมานเทียนออกจากหมู่ตึกหยูอี่ ซึ่งอันที่จริงที่นางต้องการส่งเขาก็เนื่องจากว่านางมีบางอย่างที่ต้องการพูดคุยกับเขาเป็นการส่วนตัว

“เจ้าจะไม่กลับมาแล้วเหรอ?” เฟิงหมานเทียนมองไปที่เสี่ยวเยว่เฟิงด้วยสีหน้าซับซ้อน “เจ้าจะไปถือสาหาความอะไรกับคนอย่างเหริ่นอี้ฟางให้มันมากมาย”

เสี่ยวเยว่เฟิงยิ้มและตอบกลับ “ลุงเฟิง ตอนนี้ความสัมพันธ์ของข้ากับเขามันร้าวไปแล้ว ฉะนั้นมันคงไม่ดีถ้าข้าจะกลับไป นอกจากนี้ข้า…”

นางมองไปรอบ ๆ และเมื่อแน่ใจว่าไม่มีคนอื่นอยู่รอบ ๆ นางจึงส่งข้อความทางโทรจิตไปหาเฟิงหมานเทียนอย่างลับ ๆ “ตอนนี้ข้ากำลังติดตามนายท่านเพื่อให้นายท่านช่วยให้เราสามารถกลับไปที่ภูเขาฟีนิกซ์ได้อีกครั้ง”