พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 362

ในเวลานี้ทุกคนของหุบเขาบุปผาอนันต์ต่างก็ตั้งใจใช้วิชาบุปผาสยบมารอย่างสุดความสามารถ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนจากหุบเขาบุปผาอนันต์นั้นที่เป็นดั่งแกนนำหลักทั้งหมด ซึ่งกำลังใช้วิชาในขั้น 3 ของบุปผาสยบมารหรือสูงกว่า ทั้งหมดนี้เป็นผลลัพธ์ของการฝึกฝนอย่างหนัก ซึ่งตอนนี้ผลที่ได้ออกมามันก็นับได้ว่าคุ้มค่า

ในตอนแรก บรรดาผู้คนของหุบเขาบุปผาอนันต์ต่างก็กังวลมาก

พวกนางทั้งหมดต่างกังวลว่าวิญญาณปีศาจจะฆ่าพวกนางและยังกังวลว่าหลิงตู้ฉิงกับ ลั่วหยุนจะฆ่าพวกนางด้วยเช่นกัน

อย่างไรก็ตาม เมื่อพวกนางเริ่มใช้วิชาบุปผาสยบมารพร้อม ๆ กัน พวกนางทั้งหมดต่างรู้สึกราวกับว่าได้ไปอยู่ในอีกโลกหนึ่งที่แสนสงบสุข ซึ่งพาให้ใจสงบลงเช่นกัน

เมื่อเหล่าหญิงสาวใช้พลังของตัวเองจนถึงจุดสูงสุด ร่างของคนผู้หนึ่งก็ปรากฏขึ้น ซึ่งร่างที่ปรากฎขึ้นนั้นคือร่างของพระชราที่มีรัศมีแห่งความเมตตาธรรมรายล้อมและกำลังสวดบทสวดมนต์บทหนึ่งอยู่

“ไอ้โล้นแห่งวัดจินตภาพ ไม่ช้าก็เร็วข้าจะฆ่าพวกเจ้าให้หมดทั้งวัด!” วิญญาณปีศาจคำราม “ต่อให้ผู้สืบทอดของพวกเจ้าจะมาที่นี่เองข้าก็ไม่กลัว ไม่ต้องพูดถึงร่างที่มีแต่เจตจำนงปลอม ๆ อย่างเจ้าหรอก!”

แม้ว่าวิธีที่มันพูดจะดูเหมือนว่ามันไม่เกรงกลัวแม้แต่น้อย แต่ร่างกายของมันกลับแสดงออกไปในทางตรงข้ามกันอย่างสิ้นเชิง เพราะว่าเมื่อมันพูดจบมันก็รีบพุ่งไปที่ช่องว่างของปราการจักรกลสวรรค์ที่ถูกเปิดออกโดยเทียนหยูเฮง เพื่อหนีออกจากเมืองให้เร็วที่สุด

เนื่องจากในตอนนี้ในใจของมันรู้สึกหวาดกลัวอย่างล้ำลึก สัญชาตญาณของมันในตอนนี้มีเพียงสิ่งเดียวคือร่ำร้องให้มันออกไปจากที่นี่ให้ไว้ที่สุดเท่าที่จะทำได้

แม้ว่ามันจะเป็นวิญญาณปีศาจขอบเขตจักรพรรดิและมันยังไม่ทันมองเห็นด้วยซ้ำว่าพระชรารูปนั้นแข็งแกร่งเพียงใด แต่มันก็ยังต้องการหลบหนีโดยไม่รู้ตัว

“อยากจะหนีงั้นเหรอ? ฝันไปเถอะ! เจ้าจงอยู่ที่นี่และตายอย่างทรมานซะเถอะ!” ลั่วหยุนพูดด้วยแววตาเกลียดชัง

หลังจากความเกลียดชังที่เขาเก็บเอาไว้มาเป็นหมื่นปี เขาจะปล่อยให้วิญญาณปีศาจหนีออกไปง่าย ๆ แบบนั้นได้ยังไง?

เมื่อพูดจบ ลั่วหยุนจึงเร่งโคจรพลังของเขาลงไปยังอาวุธวิเศษระดับจักรพรรดิในมือของเขา ส่งผลให้อักษรสีทองจำนวนมากได้ปรากฎขึ้นอีกครั้งและก่อตัวขึ้นเป็นกำแพงสีทองหนาขนาดใหญ่ปิดกั้นรูโหว่งที่ถูกสร้างขึ้นโดยคนของสันเขาทรราชไว้จนมิด

การก่อกำแพงนี้ขึ้นทำให้ร่างกายของลั่วหยุนหดตัวลงหนึ่งในสามทันที

ร่างกายของเขาเป็นเพียงร่างที่ถูกก่อขึ้นด้วยพลังวิญญาณที่คอยหล่อเลี้ยงดวงจิตและเมื่อร่างของเขาได้หดลงถึงหนึ่งในสามนั่นหมายความว่าเขาใช้พลังวิญญาณไปเป็นจำนวนมหาศาลเพื่อสร้างกำแพงนี้ขึ้นมา

เมื่อเผชิญกับการปิดกั้นเช่นนี้ วิญญาณปีศาจเริ่มแสดงสีหน้าตื่นตระหนกและเมื่อมันหาทางออกอื่นไม่ได้ มันจึงเริ่มทุบลงบนกำแพงสีทองที่พึ่งถูกสร้างขึ้นอย่างไร้ความปรานีโดยหวังว่าจะทำลายมันให้เร็วที่สุด

อย่างไรก็ตาม ลั่วหยุนที่ได้ทุ่มพลังไปจนสุดตัวกับการสร้างกำแพงสีทองนี้ ดังนั้นมันจะถูกทำลายลงในช่วงเวลาสั้น ๆ ได้อย่างไร?

“ข้าจะช่วยท่านอีกแรง!” หนานกงซ่งหยวนพูดขึ้น ขณะที่เขาหยิบโองการจักรพรรดิอีกอันขึ้นมาเปิดใช้ปิดกั้นทางออกเพื่อช่วยเหลือลั่วหยุน และป้องกันไม่ให้วิญญาณปีศาจออกไป

ก่อนที่พวกเขาจะเดินทางออกมาจากตำหนักแสงศักดิ์สิทธิ์ พวกเขาได้นำโองการจักรพรรดิติดตัวมาด้วยอยู่หลายอัน ฉะนั้นการเสียมันไปสักสองอันมันก็ยังถือว่าเป็นค่าใช้จ่ายที่พวกเขายังพอทนรับไหว

วิญญาณปีศาจสัมผัสได้ถึงอันตรายที่เพิ่มขึ้นแถมตอนนี้ยังมีกำแพงเพิ่มขึ้นมาเป็นสองชั้น ซึ่งมันรู้ดีว่ามันคงไม่สามารถทำลายกำแพงเหล่านี้ได้ง่าย ๆ แน่นอน มันจึงตะโกนขึ้นด้วยความเคียดแค้นว่า “ในเมื่อพวกเจ้าไม่ยอมให้ข้าออกไป เช่นนั้นข้าจะฆ่านังพวกนั้นให้ตายให้หมด!”

เมื่อพูดจบ วิญญาณปีศาจมันรีบพุ่งตัวไปหากลุ่มสตรีแห่งหุบเขาบุปผาอนันต์ทันที ตราบเท่าที่มันสามารถสังหารเหล่าสตรีที่เรียกเจตจำนงของพระชั้นสูงได้ มันก็แก้ปัญหาทั้งหมดได้แล้ว

ลั่วหยุน เมื่อเห็นเช่นนั้นเขาขึงกัดฟันและเตรียมพร้อมที่จะใช้กำลังทั้งหมดเพื่อหยุดยั้งวิญญาณปีศาจ

“ปล่อยให้ข้าจัดการเอง!” หลิงตู้ฉิงยิ้ม “ถ้าข้าปล่อยให้เจ้าใช้พลังงานอย่างสิ้นเปลืองต่อไป เจ้าคงจะไร้ประโยชน์ในอนาคต ชิงเฉิง เอาโองการจักรพรรดิของเจ้าออกมา”

โดยไม่พูดอะไรสักคำ เย่ชิงเฉิงก็หยิบโองการจักรพรรดิของนางออกมาทันที

“ไม่เลวเลย!” ดวงตาของหลิงตู้ฉิงสว่างขึ้น ขณะที่เขาระดมยืมพลังจากมหาค่ายกลของลั่วหยุน และเปิดใช้งานโองการจักรพรรดิทันที จากนั้นเขาแปลงอำนาจของมันให้เป็นมือขนาดยักษ์และเข้าคว้าร่างของวิญญาณปีศาจเอาไว้อย่างแน่นหนาจนวิญญาณปีศาจไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

“สามี เป็นไงบ้างกับโองการจักรพรรดิที่แม่ของข้ามอบให้ข้า!” เย่ชิงเฉิงพูดอย่างภาคภูมิใจ

หลิงตู้ฉิงพยักหน้าด้วยรอยยิ้มและพูดว่า “แม่ของเจ้านี่ไม่เลวเลย ดูเหมือนนางจะอยู่ในขอบเขตจักรพรรดิขั้นกลางแล้วสินะ”

“ใช่แล้ว แต่นางก็ยังไม่แข็งแกร่งเท่ากับพ่อของข้า” เย่ชิงเฉิงหัวเราะ “สามี แค่อันเดียวมันจะพอรึเปล่า ท่านต้องการให้ข้าหยิบออกมาอีกอันไหม?”

หลิงตู้ฉิงโบกมือและพูดว่า “ไม่จำเป็น แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว อีกไม่นานเราก็จัดการมันได้แล้ว”