พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 402

ขณะนี้หลิงเทียนหยุน อี้ลั่วเอ๋อและหวงเซียะได้รออยู่ข้างนอกดาวจันทราเป็นเวลาเกือบ 1 ปีก่อนที่หลิงตู้ฉิงจะออกมา

ซึ่งในช่วงเวลาที่ผ่านมาที่พวกเขาทั้งสามได้เฝ้าระวังพื้นที่ด้านนอกของดาวจันทรามานานกว่า 1 ปี มันก็ได้ดึงดูดความสนใจของเหล่าผู้คนที่ผ่านมาเห็น

อย่างไรก็ตาม ด้วยระดับการบ่มเพาะของหวงเซียะที่อยู่ในขอบเขตรวมแสงดาราระดับ 14 ประกอบกับที่นางเป็นคนดัง แถมยังมีภูตนางฟ้าที่อยู่ในขอบเขตรวมแสงดาราระดับ 13 ดังนั้นมันจึงไม่มีใครกล้าเข้ามาหาเรื่องกับพวกเขา

และด้วยเหตุผลอีกอย่างคือ ผู้คนส่วนใหญ่ที่อยู่ในโลกขอบเขตรวมแสงดารานั้น เป้าหมายหลักของทุกคนคือการไล่ตามหาโชคและค้นหาโอกาสต่าง ๆ ที่มีอยู่มากมายบนดาวแต่ละดวง

หากไม่ใช่เพื่อการแข่งขันก็ไม่มีใครยอมสละเวลาเพื่อต่อสู้กัน

นอกเสียจากว่าจะมีความบาดหมางฝังลึกกันมานานจากโลกภายนอกก่อนที่จะเข้ามาในเขตแดนวิญญาณผู้ล่วงลับแล้ว มันก็ไม่มีใครอยากจะพัวพันเสียเวลาไปกับการสู้รบกันสักเท่าไหร่

แต่แน่นอนว่ามันก็ยังมีบางคนที่เข้ามาทักทายพวกเขา แถมยังเชิญหวงเซียะและอี้ลั่วเอ๋อให้เข้าร่วมกลุ่มเพื่อออกไปตามหาโชคต่าง ๆ กับพวกเขา แต่เนื่องจากพวกนางกำลังรอหลิงตู้ฉิงอยู่ พวกนางทั้งคู่จึงปฏิเสธคนเหล่านั้นไปทั้งหมด

และในที่สุดเมื่อเวลาผ่านไปเกือบ 1 ปี หลิงตู้ฉิงก็ออกมา ซึ่งมันทำให้หวงเซียะดูมีความสุขมาก

เนื่องจากตั้งแต่ที่นางเข้ามาในเขตแดนวิญญาณผู้ล่วงลับนางก็มีโอกาสแค่ได้ฝึกฝนบนดาวสุริยะเพียงช่วงเวลาสั้น ๆ ก่อนที่เจอกับหลิงตู้ฉิงเพียงเท่านั้น ซึ่งหลังจากนั้นนางก็ยังไม่มีโอกาสได้ฝึกอะไรต่อเลย

และในตอนนี้ที่หลิงตู้ฉิงได้ออกมาแล้ว เขาก็ควรจะพานางไปที่ที่เหมาะสมกับนางใช่ไหม?

“ไปต่อที่ดาวอเวจี!” หลิงตู้ฉิงพูด

เนื่องจากทุกคนเข้าใจดีว่าหลิงตู้ฉิง คือคนที่รู้เกี่ยวกับเขตแดนวิญญาณผู้ล่วงลับดีที่สุด พวกเขาทุกคนจึงไม่มีใครคิดจะถามอะไรเกี่ยวกับคำสั่งของเขา

หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาทั้งสามก็ติดตามหลิงตู้ฉิงมาจนถึงดาวที่เป็นจุดหมาย

“นี่คือดาวอเวจีงั้นเหรอ ทำไมมันถึงเล็กได้ขนาดนี้?” หวงเซียะอดไม่ได้ที่จะถาม

ดาวอเวจีที่อยู่ข้างหน้ามีขนาดเล็กมาก ดาวทั้งดวงมีความกว้างเพียง 10 ถึง 15 เมตร ซึ่งถ้าเทียบกับดาวดวงต่าง ๆ ในโลกขอบเขตรวมแสงดารามันก็ถือว่าเป็นดาวที่ค่อนข้างเล็กมาก

หลิงตู้ฉิงยิ้มและพูดขึ้นว่า “อย่าดูถูกเพราะมันเล็ก สาเหตุที่มันเล็กมากเพราะคนธรรมดาไม่สามารถเข้าใจได้ เอาล่ะเข้าไปกันเถอะ!”

จากนั้นทุกคนก็ค่อย ๆ บินเข้าไป แต่เมื่อพวกเขายิ่งบินเข้าไปใกล้กับดาวดวงนี้มากเท่าไหร่พวกเขาก็ยิ่งรู้สึกว่าในใจของพวกเขาหนาวเหน็บขึ้นมากเท่านั้น

ที่สำคัญที่สุดคือพวกเขารู้สึกราวกับว่าวิญญาณของพวกเขากำลังจะบินออกจากร่าง

“ข้ากำลังจะเสียการควบคุมดวงวิญญาณที่แท้จริงของข้า…” หวงเซียะมองไปที่หลิงตู้ฉิงด้วยสีหน้าหม่นหมองขณะที่นางพูด

“งั้นเจ้าจงไปรออยู่ข้างนอกก่อน ข้าจะกลับออกไปในเวลาไม่นาน” เมื่อพูดจบ หลิงตู้ฉิงก็ใช้มือผลักร่างของหวงเซียะให้ถอยกลับออกไปให้พ้นเขตของดาวอเวจี

ส่งผลให้นางล่องลอยออกไปอย่างควบคุมไม่ได้ แต่นางก็รู้สึกได้ว่าอาการของนางเองก็เริ่มจะดีขึ้นจากระยะที่นางยิ่งลอยห่างออกจากดาวอเวจี

สำหรับหลิงเทียนหยุนและอี้ลั่วเอ๋อ เนื่องจากในร่างของพวกเขามีพลังที่มีความสัมพันธ์พิเศษกับดาวดวงนี้ พวกเขาจึงไม่มีอาการผิดปกติใด ๆ เกิดขึ้นกับตัวของพวกเขา ในทางกลับกันพวกเขากลับรู้สึกคุ้นเคยกับมันอีกต่างหาก

“ท่านพ่อ ข้ารู้สึกได้ว่าที่นี่มันเหมือนมีร่องรอยของพลังของเก้าเทพอสูรอยู่ข้างใน” หลิงเทียนหยุนพูดกับหลิงตู้ฉิงด้วยสีหน้าสงสัย

ทั้งสองคนสำนักเก้าเทพอสูรที่กระเด็นลอยออกไปจากดาวต่างมองไปที่หลิงตู้ฉิงด้วยสีหน้าตกตะลึง แต่แล้วเมื่อพวกเขาครุ่นคิดอยู่สักพักว่าพวกเขาคงไม่สามารถต่อกรด้วยได้ พวกเขาจึงจากไปด้วยสีหน้าที่มืดหม่น

สิ่งที่พวกเขาไม่รู้ก็คือมันเป็นเพราะโม่หยูถังที่อยู่กับหลิงตู้ฉิงมานาน มันจึงทำให้หลิงตู้ฉิงยัดเยียดให้พวกเขาไปหาดาวดวงอื่นที่เหมาะสมกว่า

หลังจากขับไล่คนของสำนักเก้าเทพอสูรออกไปแล้ว หลิงตู้ฉิงก็พูดกับอี้ลั่วเอ๋อ “เจ้าจงอยู่ที่นี่และตั้งใจบ่มเพาะ ข้าจะสร้างม่านพลังเพื่อปกป้องเจ้าจากด้านนอก มันจะทำให้ไม่มีใครสามารถเข้ามารบกวนเจ้าได้”

หลังจากนั้นเขาก็ใช้เวลาครึ่งวันบนดาวดวงนี้ และหลิงตู้ฉิงก็ได้นำส่วนหนึ่งของพลังของดาวดวงนี้ตบมันเข้าไปในร่างของหลิงเทียนหยุน

“พลังของดาวอเวจีนี้จะทำให้ร่างกายของเจ้าแข็งแกร่งขึ้น นอกจากนี้ที่เจ้าเคยฝึกฝนคัมภีร์เก้าเทพอสูรมาก่อน ดังนั้นมันจะทำให้เจ้าได้รับประโยชน์บางอย่าง!” หลิงตูฉิงอธิบาย

จากนั้นเขาก็ดึงหลิงเทียนหยุนกลับออกไปด้านนอกไปหาหวงเซียะ

หวงเซียะมองลงไปที่ดาวอเวจีและถามขึ้นด้วยความงงงวย “ท่านบรรพบุรุษ ทำไมท่านถึงไม่พานางไปที่ดาวพฤกษา? ตามเอกลักษณ์ของพวกภูตนางฟ้าแล้วพวกเขาไม่ได้อยู่ใกล้ชิดกับพืชและต้นไม้งั้นเหรอ? แถมดาวพฤกษาที่ข้าเคยพบนั้นมันก็ใหญ่กว่าดาวอเวจีมาก”

“ขนาดของดวงดาวไม่ได้เป็นสิ่งชี้วัดว่าดาวดวงนั้นจะดีกว่า แต่มันคือการเลือกดาวที่เหมาะสมกับเส้นทางการบ่มเพาะของตัวเองต่างหากที่สำคัญที่สุด” หลิงตู้ฉิงอธิบาย “นอกจากนี้ข้าไม่ได้เป็นบรรพบุรุษของเจ้า ดังนั้นอย่าเรียกข้าแบบนั้นอีก”

หวงเซียะมองไปที่หลิงตู้ฉิงด้วยสายตางุนงง และถามว่า “ถ้าท่านไม่ใช่บรรพบุรุษของเราแล้วทำไมท่านถึงสามารถใช้คาถาวัฏจักรศักดิ์สิทธิ์ของเราได้?”

“แล้วคาถาวัฏจักรศักดิ์สิทธิ์ของพวกเจ้า คนอื่นฝึกมันไม่ได้งั้นเหรอ?” หลิงตูฉิงชำเลืองมองไปที่หวงเซียะและพูดต่อ “เอาล่ะในเมื่อเจ้ายอมเปลี่ยนชื่อแล้ว ข้าจะชดเชยให้กับเจ้าสักเล็กน้อย!”

“เดี๋ยวข้าจะพาเจ้าไปดาวที่เหมาะสมที่สุดสำหรับวิถีการบ่มเพาะของผู้คนในภูเขาฟีนิกซ์ ซึ่งมันไม่ใช่ดาวสุริยะที่เจ้าเลือกไว้ตั้งแต่แรก ดาวสุริยะสามารถปรับแต่งเปลวเพลิงของเจ้าให้เป็นเพลิงมหาสุริยะบรรพกาลได้เพียงเท่านั้น ซึ่งมันไม่ใช่เพลิงที่เหมาะสมกับเจ้า ในแง่ของพลังแห่งเพลิง เพลิงมหาสุริยะบรรพกาล นั้นแข็งแกร่งกว่าอย่างแน่นอน อย่างไรก็ตามมันยังขาดกลิ่นอายของการกำเนิดใหม่”