พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 45

หลิงตู้ฉิงกล่าวกับหลิวเฟ่ยเฟ่ยอย่างเรียบเฉยว่า “ข้าไม่มีภรรยา”

หลังจากนั้นเขาหันไปบอกหลิงไช่หยุนและเด็กคนอื่น ๆ “นางไม่ใช่แม่ของพวกเจ้า”

เมื่อหลิวเฟ่ยเฟ่ยได้ยินว่าหลิงตู้ฉิงยังไม่มีภรรยา แม้ว่านางจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่นางก็รู้สึกสบายใจขึ้นกว่าเดิม แต่การได้ยินหลิงตู้ฉิงบอกว่านางไม่ใช่แม่ของลูก ๆ เขา นางรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ในตอนนี้นางไม่กล้าที่จะหวังไกล ตอนนี้นางต้องการเป็นแค่สาวใช้ของเขาเท่านั้น เมื่อคิดได้เช่นนั้นความโศกเศร้าก็หายไปในพริบตา นางรีบพูดกับหลิงไช่หยุนและคนอื่น ๆ ว่า “ข้าเป็นแค่คนที่คอยรับใช้นายท่านเป็นพิเศษเพียงเท่านั้น”

หลิงไช่หยุนและคนอื่น ๆ ไม่สนใจหลิวเฟ่ยเฟ่ย พวกเขามองหลิงตู้ฉิงและถามอีกครั้งว่า “ท่านพ่อ ท่านจะให้พวกเราจะเรียกนางว่าอะไรดี?”

หลิงตู้ฉิงขมวดคิ้ว หลิวเฟ่ยเฟ่ยจึงพูดกับหลิงตู้ฉิงว่า “นายท่าน ให้พวกเขาเรียกข้าว่าน้าเฟ่ยก็แล้วกัน”

ถ้าหลิงตู้ฉิงเห็นด้วยกับการให้เด็ก ๆ เรียกนางว่า ‘น้าเฟ่ย’ นางก็อาจมีโอกาสพัฒนาความสัมพันธ์กับเขา แม้ว่านางจะเป็นได้แค่ภรรยาน้อย แต่มันก็ดีกว่าการเป็นแค่สาวใช้

หลิงตู้ฉิงผู้ซึ่งไม่สนใจและยังไม่ค่อยจะเข้าในความสัมพันธ์ระหว่างชายหญิง เขาโบกมือขึ้นแล้วพูดว่า “ก็ตามใจ เจ้าอยากจะให้พวกเขาเรียกอะไรก็ตามใจเจ้า”

หลิวเฟ่ยเฟ่ยดีใจมาก หลิงไช่หยุนและคนอื่น ๆ มองหน้ากันและพยักหน้าพร้อมใจกันยอมเรียกคำนำหน้าชื่อของหลิวเฟ่ยเฟ่ยว่า ‘น้า’

หลิวเฟ่ยเฟ่ยไม่กล้าแสดงออกมากไปกว่านี้ หลังจากทั้งสองฝ่ายทักทายกัน หลิวเฟ่ยเฟ่ยก็ไปรายงานตัวกับโม่หยูถัง ตอนนี้นางยังคงเป็นสาวใช้ ดังนั้นนางต้องทำงานของสาวใช้เป็นธรรมดา

หลังจากหลิวเฟ่ยเฟ่ยจากไปแล้ว หลิงว่านถิงกระซิบ “ท่านพ่อ ท่านนอนกับน้าเฟ่ยแล้วใช่ไหม?”

หลิงตู้ฉิงพยักหน้า

หลิงว่านถิงส่ายหัว ดูเหมือนว่าน้าเฟ่ยคนนี้ในอนาคตพวกนางอาจจะต้องได้เรียกคำนำหน้าชื่อเป็นอย่างอื่นมากกว่าน้าก็เป็นได้

หลิงไช่หยุนถามเสียงต่ำ “ท่านพ่อ ถ้าท่านต้องการน้าเฟ่ยแล้วท่านแม่ล่ะ?”

เมื่อคิดถึงจ้าวเหมิงลู่ หลิงตู้ฉิงก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงช่วงเวลาที่จ้าวเหมิงลู่จูบเขาก่อนที่นางจะจากไป

ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าความรู้สึกนั้นน่าจะถูกเรียกว่าความรัก

ในฐานะที่นางเป็นคนแรกที่ทำให้เขาเริ่มเข้าใจอารมณ์แห่งความรักแก่เขา เขาย่อมจำนางได้อย่างชัดเจน

“นางบอกว่าจะกลับมาภายใน 3 เดือน เมื่อนางกลับมา นางจะเป็นแม่ของเจ้า แต่ถ้านางไม่กลับมาพ่อจะหาแม่คนอื่นที่ดีกว่าให้พวกเจ้าเอง” หลิงตู้ฉิงพูดราวกับว่ามันเป็นเรื่องปกติ

“ถ้านางไม่กลับมาภายใน 3 เดือน ท่านพ่อจะไม่สนใจจริง ๆ เหรอ?” หลิงว่านถิงกลอกตาแล้วถาม

แม้ว่านางอายุเพียง 8 ขวบ แต่ความเข้าใจในความรักของนางอาจสูงกว่าหลิงตู้ฉิงเสียอีก

หลิงตู้ฉิงถามอย่างสงสัย “แล้วเจ้าจะให้พ่อทำยังไง?”

“ท่านพ่อควรไปหาท่านแม่ แล้วพานางกลับมา!” หลิงว่านถิงพูด

หลิงตู้ฉิงงงงวย แต่เขาก็พยักหน้าอย่างไม่ตั้งใจ “เอาอย่างนั้นก็ได้”

เมื่อเห็นกิริยาของหลิงตู้ฉิง หลิงว่านถิงก็พึมพำในใจ “ท่านแม่ ข้าหวังว่าท่านจะกลับมาทันภายใน 3 เดือนนะ”

หลิงไช่หยุนและหลิงฟ่างหัวไม่เข้าใจกิริยาของหลิงตู้ฉิง แต่หลิงว่านถิงนางโตกว่าน้องทั้งสองคน นางจึงเข้าใจหลิงตู้ฉิงเป็นอย่างดี

“ศิษย์พี่ท่านกลับมาแล้ว!” ระหว่างทางบรรดาศิษย์ใหม่และศิษย์น้องที่รู้ว่านางกลับมาต่างพากันทักทายนาง

ด้วยพื้นหลังของนางที่เป็นหลานรักของอธิการบดีสถาบันราชวงศ์แถมยังเป็นลูกสาวสุดรักสุดหวงของข้าราชการระดับสูงของอาณาจักร ด้วยพื้นหลังที่โด่งดังเช่นนี้ ทุกคนต่างพากันประจบประแจงจ้าวเหมิงลู่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับเหล่าชายหนุ่ม หากพวกเขาสามารถแต่งงานกับจ้าวเหมิงลู่ได้ก็เหมือนกับตกถังข้าวสาร

หลาย ๆ คนทักทายจ้าวเหมิงลู่ด้วยความหวัง นางตอบรับไปพร้อม ๆ กับเดินไปด้วยความตื่นเต้นไปยังห้องทำงานของปู่นาง

เมื่อนางเปิดประตู นางเห็นจ้าวปาเทียนกำลังต้อนรับชายวัยกลางคนที่หล่อเหลาผู้หนึ่งอยู่

“ฝ่าบาท!” จ้าวเหมิงลู่รีบโค้งคำนับ

ชายวัยกลางคนหัวเราะเสียงดัง “อ่า เหมิงลู่เจ้ากลับมาแล้ว การทดสอบเป็นอย่างไรบ้าง?”

จ้าวเหมิงลู่ยิ้มแล้วพูดว่า “ฝ่าบาท ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น!”

“เจ้ากำลังจะสำเร็จการศึกษา หากเจ้าต้องการความช่วยเหลืออะไรในอนาคต เจ้าสามารถมาบอกข้าได้ทุกเวลา” ชายวัยกลางคนพูดด้วยรอยยิ้ม

“ขอบพระทัยฝ่าบาท!” จ้าวเหมิงลู่ขอบคุณเขา

“เอาล่ะ ข้าขอตัวก่อน!” หลังจากชายวัยกลางคนพูด เขาบีบมือจ้าวปาเทียนและจากไป

หลังจากชายวันกลางคนออกไปแล้ว จ้าวเหมิงลู่พูดกับจ้าวปาเทียน “ท่านปู่ ทำไมนายคนนี้ถึงมาที่นี่อีกแล้ว?”

จ้าวปาเทียนเบะปาก “เฮ้อ…แล้วจะให้ปู่ทำอะไรได้ เอาล่ะ เจ้าเข้ามาใกล้ ๆ แล้วบอกปู่ที เกิดอะไรขึ้นกับการทดสอบของเจ้า ทำไมปู่ถึงรู้สึกว่าระดับการบ่มเพาะของเจ้าก้าวกระโดดขึ้นไปถึงของขอบเขตประสานทะเลปราณระดับ 7 ได้กัน?”