พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 593

บรรดาผู้คนของสำนักอักขระศักดิ์สิทธิ์ต่างรู้สึกยินดีเป็นอย่างมากที่พวกเขารู้ว่า เย่เจียงไห่คือเจ้าของตำหนักศักดิ์สิทธิ์หลีเทียน

พวกเขาต่างคิดไปว่า ด้วยทรัพย์สมบัติมากมายที่มีอยู่ที่นี่หากแบ่งมนกลับไปที่สำนักของพวกเขา สำนักอักขระศักดิ์สิทธิ์คงจะพัฒนาขึ้นไปอีกระดับแน่นอน

แต่ว่าคำพูดต่อไปของเย่เจียงไห่กลับทำให้อารมณ์ของพวกเขาเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือทันที

“พวกเจ้าทั้งหมดมาที่นี่และปล้นชิงสมบัติกันเป็นว่าเล่น พวกเจ้าคิดว่าที่นี่ไม่มีเจ้าของรึยังไง?” เย่เจียงไห่พูดขึ้นด้วยสีหน้าเย็นชา “ในเมื่อข้าผู้เป็นนายเหนือหัวของตำหนักแห่งนี้ได้กลับมาแล้ว แน่นอนว่าข้าต้องการที่จะก่อตั้งสำนักของข้าขึ้นมาใหม่ ดังนั้นข้าจะปล่อยให้พวกเจ้าเอาของของข้าไปได้ยังไง? ผู้ใดที่ฝึกฝนเคล็ดการควบคุมเพลิงจะต้องเข้ารับการคัดเลือกเป็นศิษย์ของสำนักข้า! มีใครต้องการจะคัดค้านคำของข้าไหม?”

“พวกข้าคือคนของสำนักเบญจธาตุ เจ้าจะบังคับพวกข้ากลายเป็นคนของสำนักเจ้าได้ยังไง?” ชายหนุ่มจากสำนักเบญจธาตุผู้หนึ่งยืนขึ้นพลางกล่าวโต้แย้ง

เสี่ยหนานเทียนที่กำลังมองเหตุการณ์อยู่ด้านข้างก็อดไม่ได้ที่จะสบถขึ้นในใจ “ไอ้โง่เอ๊ย!”

ในสถานการณ์เช่นนี้ มันจะเป็นไปได้ยังไงที่จะมีใครรอดชีวิตจากที่นี่ไปได้โดยที่ไม่ได้เข้าร่วมกับเย่เจียงไห่?

แต่เสี่ยหนานเทียนก็ไม่กล้าที่จะตะโกนเตือนออกมา เนื่องจากเขายังจำคำเตือนของหลิงตู้ฉิงได้ดีว่าเขาควรจะหุบปากเอาไว้ให้ตลอด

และก็เป็นตามที่คาด หลังจากที่ชายหนุ่มจากสำนักเบญจธาตุพูดจบ ร่างของเขาก็ถูกเผาโดยเพลิงที่จู่ ๆ ก็ปรากฏขึ้นจนกลายเป็นเถ้าถ่านทันที

เย่เจียงไห่มองไปยังเหล่าผู้คนที่เหลือด้วยสีหน้าเย็นชาและพูดว่า “ในเมื่อเจ้าเรียนรู้เคล็ดวิชาของตำหนักข้าแล้วแต่ไม่ยอมเข้าร่วมกับข้า ถ้าอย่างนั้นมันก็ไม่มีประโยชนือะไรที่ข้าจะเก็บพวกเจ้าไว้!”

เมื่อเห็นเหตุการณ์เช่นนี้ ชายชราของสำนักเบญจธาตุผู้หนึ่งก็ลุกขึ้นและตะโกนไปยังเย่ ชางคงทันที “ทำไมเจ้าถึงไม่ควบคุมลูกชายของเจ้าแบบนี้? เจ้าต้องการเป็นศัตรูกับสำนักเบญจธาตุงั้นเหรอ?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เย่ชางคงก็ไม่ตอบอะไรเอาแต่เงียบไป

ทางด้านของเย่เจียงไห่กลับตอบไปที่อาวุโสของสำนักเบญจธาตุว่า “ตอนนี้ข้ากำลังพูดกับพวกเจ้าอยู่ หากเจ้าไม่ฟังข้า เจ้าก็จงระวังตัวเอาไว้ไม่เช่นนั้นเจ้าจะต้องเสียใจ!”

ชายชราเผยสีหน้าเย็นชาและตอบกลับว่า “ต่อให้เจ้าเป็นเจ้าของตำหนักแห่งนี้แล้วมันจะยังไง!?”

เมื่อพูดจบ ชายชราก็หยินอาวุธศักดิ์สิทธิ์ของตนเองมาไว้ในมือทันที

ในเมื่อพวกเขากล้าเข้ามาในตำหนักแห่งนี้เพื่อขโมยสมบัติ พวกเขาจะไม่เตรียมตัวมาพร้อมเป็นอย่างดีได้ยังไง?

แต่แล้วในขณะที่เขากำลังจะเปิดใช้งานอาวุธในมือ เตาเพลิงศักดิ์สิทธิ์ก็พุ่งเข้ามาถึงตัวชายชราและส่งเปลวเพลิงเผาเขาจนเป็นจุณไปในทันที

ภายใต้การควบคุมของเย่เจียงไห่ ที่ในตอนนี้อยู่ในขอบเขตจักรพรรดิ ชายชราผู้นั้นไม่สามารถต่อต้านใด ๆ ได้เลย

ทางด้านของเหล่าผู้คนที่ได้เห็นภาพเช่นนี้ต่างก็เงียบลงในทันทีไม่กล้าปริปากเถียงอะไรขึ้นมาอีก

เย่เจียงไห่เข้าใจเป็นอย่างดีว่าชื่อเสียงเมื่อล้านปีที่แล้วของเขานั้นคงไม่เพียงพอที่ข่มขวัญคนเหล่านี้ที่ไม่รู้จักแม้แต่ความหมายของคำว่า ‘เจ้าตำหนักแห่งตำหนักศักดิ์สิทธิ์’ ได้

ดังนั้นเขาจึงต้องใช้แผนเชือดไก่ให้ลิงดูเพื่อเป็นการข่มขวัญแทน

“บังอาจหยิบอาวุธศักดิ์สิทธิ์มาขู่ข้างั้นเหรอ?” เย่เจียงไห่เย้ยหยันพลางส่งคำสั่งให้เตาเพลิงศักดิ์สิทธิ์เก็บเอาอาวุธศักดิ์สิทธิ์ของชายชราจากสำนักเบญจธาตุมาอยู่ในมือของเขา

เมื่อเห็นภาพเช่นนี้ บรรดาผู้คนของสำนักเบญธาตุก็รู้สึกเจ็บปวดใจเป็นอย่างมาก

“นายท่าน พวกข้ายินดี!”

“นายท่าน ข้าคือคนจากสำนักเพลิงสวรรค์ ข้ายินดีรับใช้นายท่านดูแลเหล่าสมุนไพร!”

“นายท่าน ข้ารู้วิธีหลอมสมบัติ!”

“……”

คำกล่าวยินยอมดังขึ้นเรื่อย ๆ ทีละคน ๆ

คนส่วนใหญ่ที่ยินยอมล้วนแล้วแต่เป็นเหล่าผู้เชี่ยวชาญพเนจรไร้สังกัดหรือไม่ก็พวกผู้เชี่ยวชาญที่หมดหวังในเป้าหมายการบ่มเพาะของตัวเองจากสำนักเล็ก ๆ และสุดท้ายก็เป็นพวกผู้คนที่คิดว่าสำนักของตัวเองคงไม่สามารถตอบสนองความต้องการของตนเองได้

เย่เจียงไห่เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า “หากเจ้าต้องการจะเลือกหน้าที่ดูแลเหล่าสมุนไพรของข้า อันดับแรกเจ้าจงฝึกวิชาเรียกฝนนี้ให้ได้ หากเจ้าฝึกมันไม่สำเร็จ ข้าจะส่งเจ้าให้ไปเป็นทาสรับใช้ทำความสะอาด ส่วนใครที่ต้องการทำงานในห้องหลอมสมบัติก็จงฝึกวิธีหลอมสมบัตินี้ของข้าให้ได้ หากทำไม่ได้ก็ไปเป็นคนทำความสะอาดเช่นเดียวกัน!”

นี่พวกเจ้าคิดว่าหน้าที่สำคัญแบบนั้นใครก็สามารถเป็นได้งั้นเหรอ?

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เหล่าผู้คนที่ต้องการเลือกหน้าที่ของตัวเองต่างก็แสดงสีหน้าสลด

ไม่นานต่อมาเหล่าผู้คนอีก 1 แสนคนก็ถูกแจกจ่ายหน้าที่ให้ไปทำหน้าที่ต่าง ๆ ในตำหนักทั้งในห้องหลอมโอสถ ห้องหลอมสมบัติ ทุ่งสมุนไพร เฝ้าเวรยามและสุดท้ายคือคนทำความสะอาด

จากนั้นเย่เจียงไห่ก็มองไปที่เหล่าผู้คนที่ยังคงเหลืออยู่และพูดว่า “ใครที่มีกุญแจอีก 2 ดอกของข้า ข้าถือว่าพวกเจ้าได้ทำคุณงามความดีให้กับข้า ดังนั้นข้าจะให้พวกเจ้าเอ่ยคำขอของพวกเจ้ามา หากคำขอของพวกเจ้าไม่ไร้เหตุผลจนเกินไปข้าจะยินยอมตกลงเพื่อแลกกับกุญแจของข้าที่พวกเจ้าหาเจอ”