พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 628

พอดีกับที่หลิงตู้ฉิงคุยกับโม่หยูถังจบ เหลียนปู้ชิงก็ได้มาถึงคฤหาสน์สราญรมย์

หลังจากที่เขาได้รับข่าวจากจ้าวปาเทียน เขาก็รีบตรงดิ่งมาทันที

เมื่อได้เข้ามาเจอหลิงตู้ฉิง เหลียนปู้ชิงก็เอ่ยถามทันที “คารวะท่านคณะบดี ไม่ทราบว่าท่านมีอะไรให้ข้ารับใช้งั้นเหรอ?”

หลิงตู้ฉิงยิ้มและตอบว่า “ข้าจะถ่ายทอดทักษะการสร้างสมบัติระดับสูงให้กับเจ้า เพื่อแลกกับข้อแลกเปลี่ยนบางอย่าง”

เหลียนปู้ชิงแสดงสีหน้าสงสัยและเอ่ยถามกลับ “ไม่ทราบว่าท่านต้องการอะไรงั้นเหรอ? หากข้าสามารถทำให้ท่านได้ ข้าจะทำมันอย่างแน่นอน!”

“ทักษะการสร้างสมบัติที่ข้าจะถ่ายทอดให้กับเจ้านั้นมันคือสุดยอดวิธีการหลอมที่ถูกคิดค้นขึ้นมาตั้งแต่บรรพกาล!” หลิงตู้ฉิงกล่าวขึ้นด้วยสีหน้าจริงจัง “หากมีใครรู้ว่าเจ้ารู้วิธีการสร้างนี้ เจ้าจะถูกผู้คนมากมายนับไม่ถ้วนตามล่าไปจนสุดขอบโลก ดังนั้นเพื่อความปลอดภัยของเจ้า หลังจากที่ข้าถ่ายทอดมันให้แล้ว เจ้าควรจะเข้าร่วมกับอาณาจักรจันทราและรับตำแหน่งเป็นขุนนาง มีแต่ยี่เทียนเท่านั้นที่จะสามารถคุ้มครองเจ้าได้จนกว่าเจ้าจะยืนหยัดด้วยตนเองได้”

เหลียนปู้ชิงตอบกลับด้วยสีหน้าตื่นเต้นทันที “ท่านคณะบดีหวังดีกับข้าเช่นนี้ แน่นอนว่าข้าย่อมตกลง!”

หลิงตู้ฉิงยิ้ม “ถ้างั้นก็เยี่ยมมาก เอาล่ะข้าจะถ่ายทอดวิธีการสร้างอาวุธที่มีระดับต่ำกว่าจักรพรรดิทั้งหมดให้เจ้าเดี๋ยวนี้แหละ”

เมื่อพูดจบ หลิงตู้ฉิงก็ทำการถ่ายทอดวิธีการสร้างอาวุธให้กับเหลียนปู้ชิงทันที แต่ด้วยเนื้อหาที่มีจำนวนเยอะมหาศาล มันจึงทำให้เหลียนปู้ชิงถึงกับล้มลงนอนเข้าสู่สภาวะหลับลึก

โม่หยูถังที่เห็นภาพเช่นนี้ก็มองไปที่หลิงตู้ฉิงด้วยสายตาตกตะลึงและถามขึ้น “นายท่าน ทักษะการสร้างสมบัติที่ท่านถ่ายทอดไปมันเป็นของตำหนักศาสตราศักดิ์สิทธิ์ใช่ไหม? ท่านไปเรียนรู้มันมาได้ยังไงกัน?”

เนื่องจากเขาเป็นคนของสำนักเทพปีศาจเก้าอเวจี ดังนั้นเขาจึงรู้ว่ามีแต่ทักษะการสร้างสมบัติของตำหนักศาสตราศักดิ์สิทธิ์เท่านั้นที่สามารถจะทำให้ผู้ที่มีระดับการบ่มเพาะไม่สูงสามารถสร้างสมบัติระดับจักรพรรดิได้

แต่สิ่งที่เขาไม่เข้าใจก็คือ หลิงตู้ฉิงไปรู้ทักษะที่สูญหายนี้มาจากที่ไหน?

หลิงตู้ฉิงเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์และพูดขึ้นว่า “เพราะว่าข้าเองนี่แหละที่เป็นคนทำลายตำหนักศาสตราศักดิ์สิทธิ์และขโมยมันมา!”

“ตำหนักศาสตราศักดิ์สิทธิ์ถูกทำลายโดยท่านงั้นเหรอ?” โม่หยูถังถามขึ้นทวน จากนั้นเมื่อเขานึกอะไรขึ้นได้ จู่ ๆ ขาของเขาก็ขยับก้าวถอยหลังไปอย่างไม่รู้ตัว 2-3 ก้าวด้วยสีหน้าหวาดกลัว เขามองหน้าหลิงตู้ฉิง และพูดขึ้นด้วยอาการตัวสั่น “มันคือท่าน! ท่านคือตัวตนผู้นั้น! ท่านคือตัวตนต้องห้ามที่ไม่มีใครกล้าล่วงเกินเมื่อหลายหมื่นปีก่อน!”

“ชู่ววว อย่าเสียงดังไปสิ!” หลิงตู้ฉิงล้อเลียน “พูดเสียงดังแบบนี้เดี๋ยวคนอื่นเขาก็รู้กันหมดหรอก ข้ายังไม่อยากให้คนอื่น ๆ รู้ในตอนนี้มันยังไม่ถึงเวลา แถมพวกเขาอาจจะกลัวข้าจนเข้าหน้าข้าไม่ติด!”

ถึงแม้ความจริงแล้วหลิงตู้ฉิงจะพูดล้อเล่น แต่โม่หยูถังกลับไม่คิดว่าคำพูดนี้มันคือการล้อเล่นแม้แต่น้อย

หลิงตู้ฉิงมองไปที่โม่หยูถังที่ยังไม่หายจากอาการตื่นกลัว เขายิ้มและถามขึ้นว่า “ข้าน่ากลัวขนาดนั้นเลยงั้นเหรอ?”

โม่หยูถังไม่รู้ว่าจะตอบคำถามนี้ยังไง เขาได้แต่คิดในใจ ‘น่ากลัวแค่ไหนท่านก็ควรไปถามพวกดวงวิญญาณของบรรดาสำนัก อาณาจักร หรือไม่ก็พวกเจ้าของกองกระดูกที่อยู่ในแดนกระดูกขาวที่ท่านสังหารไปทั้งหมดสิ ไอ้ดวงวิญญาณพวกนั้นมันคงจะให้คำตอบท่านได้ดีที่สุด!’

“พ่อบ้านโม่ ข้ามีอาวุธระดับจักรพรรดิอยู่กับตัวหลายอัน ข้าจะมอบมันให้เจ้าไว้ใช้สักอันหนึ่ง” เมื่อพูดจบ หลิงตู้ฉิงก็โยนอาวุธระดับจักรพรรดิให้กับโม่หยูถัง จากนั้นเขาพูดขึ้นต่อว่า “อันที่จริงข้าเองก็มีอาวุธศักดิ์สิทธิ์อยู่กับตัวด้วยเหมือนกัน แต่บังเอิญว่าในตอนนี้ข้ายังจำเป็นต้องใช้งานมันอยู่ไว้อนาคตข้าค่อยให้เจ้าก็แล้วกัน”

โม่หยูถังเผยรอยยิ้มขมขื่นและพูดว่า “นายท่าน แค่อาวุธระดับจักรพรรดิข้าก็ไม่สามารถสำแดงอำนาจของมันได้อย่างเต็มที่แล้ว ดังนั้นสำหรับข้าแค่นี้มันก็มากเกินพอ แต่ว่า…”

“หากเจ้ามีคำถามอะไรอีกก็จงถามมาได้เลย” หลิงตู้ฉิงยิ้ม