พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 64

บทที่ 64 นอนกับข้า…[รีไรท์]

บทที่ 64 นอนกับข้า…[รีไรท์]

กว่าหลิงตู้ฉิงและทุกคนจะกลับถึงเรือนฟ้าก็มืดแล้ว

พวกเด็ก ๆ ต่างก็แยกย้ายกันกลับห้องของตัวเองไปทำธุระส่วนตัว ในวันนี้เหมือนเป็นวันหยุดของพวกเขา พวกเขารู้สึกอิ่มเอิบใจมากที่ได้พักผ่อน

สำหรับหลิงว่านถิง นางยังคงหลับใหลไม่รู้สึกตัวอยู่ในอ้อมแขนของหลิงตู้ฉิง

หลังจากอุ้มหลิงว่านถิงกลับเข้าห้องของนางไปแล้ว หลิงตู้ฉิงก็นึกได้ว่าวันนี้ทั้งวันหลิงว่านถิงยังไม่ได้กินอาหารอะไรเลย หลิงตู้ฉิงจึงเดินไปยังครัวเพื่อเตรียมอาหารให้กับหลิงว่านถิง

เมื่อหลิงตู้ฉิงเดินไปถึงห้องครัว เขาก็เห็นมี่ไลกำลังยืนปรุงอาหารอยู่

เมื่อมี่ไลเห็นหลิงตู้ฉิงเดินเข้ามา นางก็พูดกับหลิงตู้ฉิงอย่างรู้ทัน “นายท่าน ข้าเตรียมอาหารให้กับคุณหนูรองเรียบร้อยแล้ว”

“ไม่เป็นไร ข้าจะทำอาหารให้นางเอง มื้อนี้นางต้องกินอาหารที่มีส่วนผสมของสมุนไพรวิญญาณด้วย” หลิงตู้ฉิงพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“แล้ว…อาหารที่ข้าทำเสร็จแล้วล่ะ…” มี่ไลถามด้วยอารมณ์หดหู่

หลังจากอยู่ที่เรือนหลิงมาได้สักพัก นางรู้ว่าหลิงตู้ฉิงนั้นรักพวกลูก ๆ ของเขามาก เมื่อเห็นว่าหลิงว่านถิงยังไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เช้า นางจึงใช้โอกาสนี้เตรียมอาหารให้หลิงว่านถิงเพื่อที่จะแสดงให้หลิงตู้ฉิงเห็นว่านางเอาใจใส่คนในครอบครัวของเขา

แต่ในตอนนี้เมื่อนางได้ยินสิ่งที่หลิงตู้ฉิงพูด นางจึงรู้สึกหดหู่คิดว่าสิ่งที่นางพยายามทำลงไปนั้นเสียเปล่า

หลิงตู้ฉิงเมื่อได้เห็นสีหน้าหดหู่ของนาง เขาจึงยิ้มให้นางและพูดว่า “เจ้าเอาไปให้เด็กคนอื่น ๆ ทานก็ได้”

หลังจากที่เขาพูดเสร็จ เขาก็เริ่มหยิบสมุนไพรออกมาและเริ่มต้มยา

มี่ไลยืนคิดสักพักด้วยอารมณ์หดหู่ จากนั้นนางจึงยกอาหารที่นางเตรียมไว้เดินจากไป เพื่อนำไปให้เด็กคนอื่น ๆ กิน

หลิงตู้ฉิงเมื่อทำอาหารเสร็จเรียบร้อย เขาจึงยกสำรับอาหารเดินไปยังห้องของหลิงว่านถิงทันที

ตอนนี้หลิงว่านถิงตื่นมาได้สักพักแล้ว นางกำลังนอนมองเพดานในห้องของนางด้วยสายตาเลื่อนลอย

“อ้าว เจ้าตื่นแล้วนี่นา” หลิงตู้ฉิงทักขึ้น เดินเข้ามาในห้องของหลิงว่านถิง “มา ลุกขึ้นมากินอาหารที่พ่อทำได้แล้ว”

เมื่อหลิงว่านถิงมองเห็นพ่อของนางเดินเข้ามา นางก็เริ่มเบะปากตามด้วยบ่อน้ำตาก็เริ่มแตกอีกรอบหนึ่ง

“โอ๋ ไม่ต้องร้อง ๆ” หลิงตู้ฉิงรีบวางสำรับอาหารแล้วเดินเข้ามาปลอบนางทันที “ไหนว่าเจ้าเป็นคนเข้มแข็งมาตลอด แล้วไหงกับแค่การบินไปบนท้องฟ้ารอบ ๆ เจ้าถึงกลัวได้ขนาดนี้กันล่ะเนี่ย? มา ๆ เจ้ากินอาหารที่พ่อทำให้ก่อน หากเจ้าไม่กินเจ้าจะท้องหิวจนนอนไม่หลับเอานะ มา เดี๋ยวพ่อป้อนให้…”

จากนั้นหลิงตู้ฉิงก็เริ่มค่อย ๆ ป้อนอาหารเข้าปากของหลิงว่านถิง

“จะว่าไป พ่อก็ไม่ได้ป้อนเจ้าตั้งแต่เจ้าอายุได้ 4 ขวบแล้วล่ะนะ แต่ก่อนหน้านั้นพ่อป้อนข้าวให้เจ้ากินบ่อยมาก” หลิงตู้ฉิงเล่าไปเขาก็ยิ้มไป “ในตอนที่พ่อเจอเจ้าครั้งแรกนะ เจ้าตัวเล็กแค่นิดเดียวเอง ตอนนั้นเจ้าอายุได้ยังไม่ถึงขวบเลย ไม่น่าเชื่อจริง ๆ ว่าตอนนี้เจ้าโตมาได้ขนาดนี้แล้ว…”

หลิงว่านถิงเมื่อได้ฟังก็เคี้ยวไปร้องไห้ไป

“ไอ้หยา ทำไมเจ้าร้องไห้อีกแล้วล่ะ เรื่องที่พ่อเล่ามันน่าเศร้าตรงไหนกัน?” หลิงตู้ฉิงถามด้วยความงุนงง

หลิงว่านถิงตอบด้วยอาการสะอึกสะอื้น “ก็ข้าคิดว่าท่านพ่อจะใช้ว่าวบ้านั่น บินพาข้าไปทิ้งไว้ที่ไหนสักแห่ง ฮือ ฮือ ฮือ”

หลิงตู้ฉิงเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะ “เจ้าคิดอะไรของเจ้ากันเนี่ย? หากพ่อจะทิ้งเจ้า พ่อคงทิ้งเจ้าไปนานแล้ว นี่พ่ออุตส่าห์เลี้ยงดูเจ้าดียิ่งกว่าเจ้าหญิงในตำหนักเซียนเสียอีก พ่อจะทิ้งเจ้าลงคอได้ยังไง? พอแล้ว…เจ้าหยุดร้องไห้ได้แล้ว”

เมื่อหลิงตู้ฉิงเห็นนางสงบลงบ้างแล้วเขาก็เริ่มพูดต่อ “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นพ่อให้สัญญา พ่อจะไม่มีวันทิ้งเจ้าและพี่น้องของเจ้าไปเด็ดขาด อันที่จริงในอดีต พ่อก็อยากที่จะให้ความเป็นอยู่ที่ดีกับพวกเจ้า น่าเสียดายในตอนนั้นพ่อเองก็ยังไม่สามารถบ่มเพาะได้แถมยังไม่มีความสามารถอะไรอื่นอีก แต่ตอนนี้ในเมื่อพ่อมีความสามารถแล้ว พ่อต้องชดเชยทุกสิ่งทุกอย่างให้กับพวกเจ้าที่เคยขาดไปทั้งหมด ลูกของพ่อทุกคนจะต้องได้เป็นเซียนที่ยิ่งใหญ่ในวันข้างหน้า”

“แต่ท่านพ่อ ข้าก็บินอยู่บนฟ้าไปตั้งนานแล้ว ข้ายังไม่รู้สึกว่าข้าบ่มเพาะได้เลย” หลิงว่านถิงพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้นโดยไร้น้ำตา

หลิงตู้ฉิงยิ้มและเอ่ยตอบ “เมื่อตอนที่เจ้าบินอยู่บนท้องฟ้า เจ้ารู้สึกบ้างไหมว่ามีสายลมที่ให้ความรู้สึกแปลก ๆ เวลาพัดผ่านตัวเจ้า? จำความรู้สึกของสายลมนั้นให้ดี สายลมนั้นคือ ‘พลังแห่งนภา’ พลังนี้เป็นสิ่งที่เจ้าจำเป็นต้องใช้ในการบ่มเพาะกายของเจ้า แต่ถ้าหากเจ้ายังไม่ได้รู้สึกถึงมันก็ไม่เป็นไร ยังไงซะถ้าเจ้าได้ขึ้นไปบนท้องฟ้าบ่อย ๆ เจ้าก็สัมผัสถึงมันได้เองแหละ ส่วนว่าวนั่นเป็นสมบัติวิเศษที่ใช้สำหรับบิน พรุ่งนี้พ่อจะมอบให้เจ้า เจ้าต้องเก็บรักษามันไว้ให้ดี ๆ ล่ะ”