พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 67

บทที่ 67 ญาติจากเมืองหลวง[รีไรท์]

บทที่ 67 ญาติจากเมืองหลวง[รีไรท์]

“ท่านพ่อ เอาเงินค่าจ้างของข้ามา!” เมื่อหูเสี่ยวฮุยถึงบ้าน เขาแบมือตะโกนทวงเงินพ่อของเขาทันที “ข้าทำตามที่ท่านบอกแล้ว ตอนนี้ท่านต้องทำตามสัญญาที่ท่านบอกว่าจะให้เงินกับข้านะ!”

“เจ้าพูดถึงเงินอะไร? ข้าบอกให้เจ้าไปทำเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ให้ เจ้ายังกล้าคิดทวงเงินกับข้าอีกเหรอ?” หูหมิงยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

หูเสี่ยวฮุยตอบด้วยอารมณ์โมโห “ท่านพ่อ! ท่านต้องรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับข้าสิ! ไม่งั้นข้าจะไปฟ้องทุกคนเลยว่าท่านหลอกใช้ข้า!”

“เชิญเลย เชิญเจ้าไปฟ้องเพื่อน ๆในสถาบันของเจ้าได้เลย ไม่มีใครเขาเชื่อเจ้าหรอก ฮ่าฮ่าฮ่า” หูหมิงเมื่อเห็นลูกของตัวเองโมโหกระฟัดกระเฟียดเขาก็หัวเราะด้วยความเอ็นดู “อ๋อใช่ แล้วปีนี้เจ้าจะลงเป็นตัวแทนสถาบันไปประลองที่งานเทศกาลบูชาเพลิงหรือเปล่า?”

หูเสี่ยวฮุยถอนหายใจ “ข้าจะไปเป็นตัวแทนได้ยังไงกันเล่า…ระดับบ่มเพาะของข้าต่ำแค่นี้ ข้าจะเอาโอกาสที่ไหนไปเข้าประลอง”

“เจ้านี่มันไม่ได้เรื่องจริง ๆ แล้วแบบนี้ยังจะมีหน้ามาขอเงินข้างั้นเรอะ!” พูดจบหูหมิงก็ตบไปที่หัวหูเสี่ยวฮุยด้วยอารมณ์โมโห

เมื่อพูดจบแล้ว หูหมิงจึงรีบไปหาหยิงหวูเจี้ยงเพื่อรายงานความคืบหน้าของแผนการ

เมื่อได้ยินรายงานความคืบหน้า หยิงหวูเจี้ยงและเฮ่อเจี้ยนปิงมองหน้ากันด้วยอารมณ์เบิกบาน “ในที่สุดเราก็สุมไฟแค้นให้กับเด็กพวกนั้นจนสำเร็จ ตอนนี้เราก็เหลือแต่รอว่าหลิงตู้ฉิงจะยอมให้ลูกของเขาออกมารับคำท้าประลองหรือไม่ก็เท่านั้น”

เฮ่อเจี้ยนปิงคิดอยู่สักพักจากนั้นจึงแสดงความคิดเห็นเสริม “ไหน ๆ เรื่องก็มาถึงขนาดนี้แล้ว ทำไมเจ้าไม่ส่งคนไปยุแหย่พ่อแม่พวกเด็ก ๆ ด้วยล่ะ ยังไงซะคำพูดของหลิงตู้ฉิงในวันนั้นมันก็ทำให้บรรดาพ่อแม่ของพวกเด็ก ๆ ที่ได้เข้าสถาบันขุ่นเคืองด้วยไม่ใช่หรือไง หากมีทั้งลูก ทั้งพ่อแม่ พากันไปท้าตีที่หน้าเรือนหลิงแล้วล่ะก็ ข้าเชื่อว่าโอกาสที่แผนการนี้จะสำเร็จมันจะยิ่งเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ”

ตอนนี้เฮ่อเจี้ยนปิงไม่สนแล้วว่าจะต้องใช้วิธีอะไรในการดึงตัวลูกของหลิงตู้ฉิงมาประลอง สิ่งที่เขาต้องการที่สุดในตอนนี้คือข้อมูลของบรรดาลูก ๆ ของหลิงตู้ฉิงเพื่อไปรายงานให้กับอาจารย์เขาเท่านั้น

ในช่วงเวลาเดียวกันกับที่เฮ่อเจี้ยนปิงและหยิงหวูเจี้ยงวางแผนกัน หลิงตู้ฉิงผู้ซึ่งไม่รู้อิโหน่อิเหน่ก็กำลังสอนหลิงว่านจุนและหลิงยี่เทียนเล่นหมากรุกเซียน

เขาใช้เวลาสอนเพียงไม่นานเด็กทั้งสองก็เริ่มพอเข้าใจกฎกติกาการเล่น

ส่วนสำหรับเด็กคนอื่น ๆ หลิงตู้ฉิงตอนนี้แทบไม่ได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับการฝึกฝนของพวกเขาเลย เนื่องจากหลิงตู้ฉิงได้บอกแนวทางในการฝึกฝนให้กับพวกเขาไปหมดแล้ว ต่อจากนี้ก็เหลือแค่เพียงคอยเวลาที่พวกเขาจะบรรลุ

เหตุการณ์ทุกอย่างดำเนินไปอย่างสงบสุข ได้เพียง 2 วัน…

2 วันต่อมา เสียงโวยวายเริ่มดังมาจากหน้าทางเข้าประตูเรือนหลิง เสียงดังไปได้สักพักก็ตามมาด้วยเสียงเคาะประตูเรือนดังลั่นมาจากด้านนอก

หลิงว่านจุนในตอนนี้กำลังนั่งเล่นหมากกับหลิงเทียนหยุนและหลิงตู้ฉิง มองหันซ้ายหันขวาไม่เจอใครว่างไปเปิดประตูเลย จึงได้ลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูด้วยตนเอง

พอเขาเปิดประตูเรือนออก ภาพที่เห็นตรงหน้าคือเด็กกลุ่มใหญ่ที่มาจากสถาบันหงส์เพลิง

“อ้าวเป็นพวกเจ้าเองเหรอ? มาถึงที่นี่มีอะไรกัน?” หลิงว่านจุนรู้จักหน้าตาของบางคนที่มาวันนี้เนื่องจากเขาก็เคยเรียนอยู่ในชั้นเรียนพื้นฐานของสถาบันหงส์เพลิงมาก่อน

“หลิงยู่ช่านอยู่ที่ไหน?” เด็กชายที่มากับกลุ่มถามขึ้น

หลิงว่านจุนหันหลังกลับและตะโกนเรียกพี่ของเขาทันที “พี่ใหญ่ พวกเขามาหาท่านแน่ะ!”

หลังจากตะโกนเรียกหลิงยู่ชานเสร็จ หลิงว่านจุนก็ไม่สนใจกับกลุ่มคนด้านนอกอีก เขารีบวิ่งกลับไปนั่งเล่นหมากรุกเซียนกับหลิงยี่เทียนต่อ

หลิงยู่ชานที่ได้ยินเสียงตะโกนเรียกได้หยุดสู้กับซ่งเหวินเถาทันที จากนั้นเขาเหลือบมองไปยังประตูที่เปิดอ้าค้างไว้ เขาก็รู้ได้ทันทีว่าพวกที่มาเยือนคือใคร

เขาจึงเดินไปยังประตู เมื่อถึงแล้วจึงเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “พวกเจ้ามีอะไร?”

หลังจากผ่านการฝึกฝนของหลิงตู้ฉิงมาเดือนกว่า หลิงยู่ชานตอนนี้ไม่ใช่เด็กใจร้อนคนเดิมอีกต่อไปแล้ว

หวงหลิงซานที่ยืนอยู่ไม่ไกล ได้ตะโกนตอบขึ้น “พวกเรามาที่นี่เพื่อส่งสาส์นท้าประลองให้เจ้า”

หลิงยู่ชานถามด้วยความงุนงง “สาส์นท้าประลองอะไร?”

“พวกเราขอท้าให้เจ้าเข้าร่วมการประลองในเทศกาลบูชาเพลิงที่จะจัดขึ้น!” มี่ยี่ถงตะโกนแทรกขึ้นทันที

“ก็พ่อของเจ้าพูดเองว่าจะพาเจ้ากลับมาสอนด้วยตัวเองให้เก่งกว่าพวกข้า แล้วนี่ก็ได้โอกาสพอดีที่กำลังจะมีการจัดประลองใหญ่ขึ้น พวกข้ามาท้าเจ้าเพื่อที่จะได้พิสูจน์ว่าพ่อเจ้าและเจ้ากับพวกข้าใครกันแน่ที่ควรเรียกว่าขยะ” เด็กผู้ชายที่มาในกลุ่มตะโกนขึ้น

หลิงยู่ชานยิ้มที่มุมปาก “ไม่ล่ะ ข้าไม่สนใจการประลองไร้สาระนั่นหรอก”