พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 66

บทที่ 66 เทศกาลบูชาเพลิง[รีไรท์]

บทที่ 66 เทศกาลบูชาเพลิง[รีไรท์]

เมื่อได้ยินหลิงตู้ฉิงออกคำสั่ง เด็กทุกคนจึงรีบวิ่งกลับไปฝึกฝนตามเดิม รวมถึงมี่ไลที่กลับไปทำความเข้าใจเคล็ดวิชาสุริยะสาดแสงและหลิวเฟ่ยเฟ่ยที่กลับไปฝึกฝนเคล็ดดรุณีมายา

เมื่อเหตุการณ์ในลานสงบลง หลิงตู้ฉิงได้ร่ายม่านปิดกั้นเสียงอีกครั้งเพื่อแยกเขากับหลิงเทียนหยุนจากคนอื่นในลานและจึงเริ่มถ่ายทอดเคล็ดวิชาหมื่นเงามายา

ที่หลิงตู้ฉิงต้องใช้ม่านปิดกั้นเสียงจากทุกคนในลาน ไม่ใช่ว่าหลิงตู้ฉิงจะหวงวิชาแต่อย่างใด แต่เขากลัวว่าเด็ก ๆ ที่อัจฉริยะเหล่านี้จะนำเอาวิชาหมื่นเงามายาไปแอบฝึกฝนด้วยตนเอง

วิชาหมื่นเงามายานี้ไม่ใช่วิชาที่ใคร ๆ ก็สามารถฝึกฝนได้ หากพรสวรรค์ทางร่างกายไม่เหมาะสมแล้ว เมื่อดันทุรังฝึกไปจะเป็นผลเสียต่อร่างกายอย่างมหาศาล

ส่วนคนอื่น ๆ ที่ไม่ใช่บรรดาลูกของเขานั้น เขาไม่ห่วงเลย เพราะคนธรรมดาทั่วไปต่อให้จำเคล็ดวิชานี้ได้ขึ้นใจก็ไม่มีทางบรรลุแก่นแท้ของมันได้แน่นอน

หลังถ่ายเคล็ดวิชาให้กับหลิงเทียนหยุนเสร็จ หลิงตู้ฉิงได้กล่าวกำชับทิ้งท้าย “เทียนหยุน เจ้าห้ามถ่ายทอดวิชานี้ให้กับใครเป็นอันขาด วิชานี้เหมาะสมกับเจ้าเพียงคนเดียวเท่านั้น หากคนอื่นนำไปฝึกฝนมันจะเป็นผลเสียต่อคนผู้นั้นอย่างใหญ่หลวง เจ้าต้องตั้งใจฝึกมันอย่างจริงจัง ด้วยวิชานี้จะทำให้เจ้าแข็งแกร่งกว่าบุคคลอื่นหลายเท่าตัว!”

“ท่านพ่อ ข้าให้สัญญาข้าจะขยันหมั่นฝึกฝน ไม่ทำให้ท่านพ่อต้องผิดหวัง” หลิงเทียนหยุนลั่นวาจาสัญญาอย่างจริงจัง

หลิงตู้ฉิงเมื่อได้ยินคำสัญญาของลูกชายจึงตอบกลับด้วยรอยยิ้ม “พ่อเชื่อในตัวเจ้า”

เมื่อกล่าวเสร็จหลิงตู้ฉิงจึงปล่อยให้หลิงเทียนหยุนไปฝึกฝนตามลำพัง จากนั้นเขาจึงทอดสายตามองไปรอบ ๆ ลาน เขามองไปยังเหล่าเด็ก ๆ ที่กำลังฝึกฝนกันอย่างขะมักเขม้นด้วยสายที่พึงพอใจ

แต่เมื่อกวาดสายตามองไปสักพัก สายตาของเขาก็ต้องหยุดลงตรงที่เด็กชายทั้งสองคน :ซึ่งกำลังห้ำหั่นกันด้วยเกมหมากรุก

สำหรับการฝึกฝนเด็กคนอื่น ๆ นอกจากสองคนนี้แล้วถือว่าง่ายกว่ามาก

อันที่จริงเขาเองก็อยากปลุกพรสวรรค์ให้กับลูกของเขาทั้งสองนี้เช่นกัน แต่ด้วยเหตุผลที่วิธีการปลุกพรสวรรค์ร่างกายของพวกเขาค่อนข้างซับซ้อนกว่าคนอื่น หลิงตู้ฉิงจึงต้องยืดเวลาเตรียมตัวออกไปอีกหน่อยเขาถึงพร้อมจะทำได้

เมื่อนึกอะไรบางอย่างออก หลิงตู้ฉิงจึงเดินเข้าไปหาหลิงว่านจุนและหลิงยี่เทียนที่กำลังจะเริ่มหมากตาใหม่ เขาเอ่ยขึ้น “พวกเจ้าไม่จำเป็นต้องเล่นหมากรุกอีกต่อไปแล้ว พ่อจะสอนหมากแบบใหม่ให้เจ้าเล่นแทน”

เนื่องจากเด็กทั้งสองได้เชี่ยวชาญการเล่นหมากรุกเป็นที่เรียบร้อยแล้ว มันจึงไม่มีประโยชน์อะไรในการให้พวกเขาเล่นแต่หมากเดิม ๆ ต่อไป

จากกนั้นหลิงตู้ฉิงก็ได้เริ่มสอนหมากแบบใหม่ให้พวกเขาเล่น

“ท่านพ่อ จะสอนหมากแบบไหนให้พวกเราเล่นเหรอ?” สองพี่น้องถามขึ้นพร้อมกัน

“พ่อจะสอนให้พวกเจ้าเล่นหมากรุกเซียน แต่ก่อนอื่นพ่อต้องสร้างกระดานหมากให้พวกเจ้าใหม่ก่อน” เมื่อพูดจบหลิงตู้ฉิงเริ่มสร้างกระดานหมากใหม่จากวัสดุต่าง ๆ ที่มี่ตั้วตั้วเคยนำมามอบให้

เมื่อสร้างเสร็จ หลิงตู้ฉิงมองกระดานหมากใหม่เอี่ยมที่แผ่กลิ่นอายพลังวิญญาณออกมาด้วยรอยยิ้ม “เอาล่ะพวกเจ้าฟังให้ดี เกมหมากแบบใหม่นี้ พ่อจะให้เวลาพวกเจ้า 7 วันในการแข่งขันกัน ในระหว่างที่พวกเจ้าแข่งขันกัน 7 วันนี้พ่อเองก็จะให้คำชี้แนะกับพวกเจ้าไปด้วย แต่หากพ้น 7 วันไปแล้วพ่อจะเลิกชี้แนะทันที พวกเจ้าต้องเรียนรู้ด้วยตัวเองหลังจากนั้น และที่สำคัญภายใน 7 วันที่พ่อกำหนด ใครที่สามารถเอาชนะได้มากที่สุด พ่อจะมอบกระดานหมากนี้ให้”

“เนื่องจากที่พวกเจ้ายังไม่สามารถบ่มเพาะได้ตอนนี้ พวกเจ้าจงใช้เวลาที่มีอยู่ฝึกฝนกลยุทธ์ด้วยการเล่นหมากไปก่อน พ่อขอบอกใบ้ให้แล้วกันว่ากระดานหมากอันนี้มันสามารถใช้ต่อสู้ได้ในอนาคต…”

เมื่อได้ยินว่ากระดานหมากอันนี้สามารถใช้ในการต่อสู้ได้ หลิงว่านจุนและหลิงยี่เทียนหูผึ่งทันที ดวงตาของเขาทั้งคู่ลุกโชนไปด้วยไฟแห่งความปรารถนาในชัยชนะ

หากพ่อของพวกเขาบอกว่ากระดานหมากนี้ใช้ต่อสู้ได้ มันจะต้องเป็นของวิเศษที่เยี่ยมที่สุดแน่นอน พวกเขาทั้งต่างมีความคิดตรงกันว่า ‘ข้าจะต้องได้มันมา!’

จากนั้นพวกเขาสามคนก็เริ่มผลัดกันเล่น โดยหลิงตู้ฉิงสอนจากการร่วมเล่นด้วย

มีกฎที่เปลี่ยนไปคือผู้ชนะจะได้รางวัล แต่กฎที่ยังคงเดิมคือผู้แพ้จะต้องวิ่งรอบลาน ซึ่งแน่นอนหลิงตู้ฉิงไม่เคยต้องไปวิ่งรอบลานเลย….

ตัดกลับมาที่สถาบันหงส์เพลิง

พวกเขาที่สามารถเข้ามาอยู่ในสถาบันได้ กลับถูกหลิงตู้ฉิงเรียกว่า ‘ขยะ’ ทั้ง ๆ ที่ลูกของตัวเองไม่สามารถผ่านการทดสอบของสถาบันได้แท้ ๆ

หวงหลิงซานตะโกนสวนด้วยอารมณ์โมโหทันที “พวกเจ้าจะไปพูดถึงชื่อนั้นทำไม! แม้แต่ตัวมันเองยังไม่สามารถผ่านการทดสอบได้แถมพ่อของมันยังทำร้ายอาจารย์ของสถาบันอีก อย่าได้เอาคนแบบนั้นมาเปรียบเทียบกับพวกเราเด็ดขาด!”

“อีกอย่างข้าได้ยินว่าพวกอาจารย์คุยกันว่าในตอนนั้นพ่อของหลิงยู่ชานมันอยู่แค่ขอบเขตหลอมรวมลมปราณระดับ 2 เท่านั้น แต่ตอนนี้แม้แต่ข้าเองยังอยู่ในขอบเขตหลอมรวมลมปราณระดับ 7 แล้ว คนไร้ความสามารถเช่นมันจะไปสั่งสอนอะไรใครให้ได้ดิบได้ดี ได้กัน”

“แต่ข้าได้ยินมาว่าหลิงยู่ชานสามารถบ่มเพาะได้แล้วนะ” เสียงของคนที่เอ่ยชื่อหลิงยู่ชานในตอนแรกดังขึ้นมาอีกครั้ง

ด้วยความสงสัยทุกคนที่อยู่ในบริเวณนั้นจึงหันไปหาต้นทางของเสียง

“หูเสี่ยวฮุย ข้าจำได้ว่าพ่อของเจ้าเป็นทหารอยู่ในจวนเจ้าเมืองนี่ เจ้ารู้อะไรดี ๆ มาใช่ไหม?” หวงหลิงซานเอ่ยถาม

หูเสี่ยวฮุยพยักหน้าพร้อมกล่าวตอบ “ท่านพ่อของข้าเล่าให้ข้าฟังเองว่าไอ้หลิงยู่ชานตอนนี้มันสามารถฝึกฝนได้แล้ว ข้าล่ะอยากเจอมันมากเลย ข้ายังจำตอนที่พ่อของมันดูถูกพวกเราได้อย่างชัดเจน ข้าอยากจะรู้จริง ๆ หากพวกเราสามารถอัดมันจนจมดินได้แล้วพ่อของมันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน”

หวงหลิงซานเมื่อได้ยินเช่นนั้นนางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึงแล้วกล่าวขึ้น “แต่หลิงยู่ชานคนนี้ มันไม่ได้อยู่ในสถาบันเรา แล้วพวกเราจะไปอัดเขาได้ยังไง?”

“ข้าก็อยากจะอัดเขาเหมือนกัน!” คนที่อยู่ในกลุ่มเดียวกับหวงหลิงซานตะโกนเสริม

หูเสี่ยวฮุยหัวเราะ “นั่นไม่ยากเลย ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้อยู่ในสถาบันของเรา แต่ไม่มีกฎข้อไหนของการประลองเทศกาลบูชาเพลิงที่ห้ามไม่ให้คนนอกเข้าร่วม พวกเราเพียงแค่ไปยื่นคำท้าให้มันมาสมัครเพื่อเข้าร่วมการประลองในเทศกาล จากนั้นเราก็ลุ้นให้มันผ่านรอบคัดเลือกเข้ามาเท่านี้พวกเราก็จะได้อัดมันแล้ว!”

“แต่ข้าเกรงว่ามันจะไม่กล้ามาสมัครน่ะสิ!” บรรดาพวกที่อยู่รอบ ๆ ได้ตะโกนสวนมา

“เรื่องนี้ง่ายมาก พวกเราเพียงเขียนจดหมายท้าประลองขึ้นมา แล้วจากนั้นพวกเราก็ไปยั่วยุส่งคำท้ามันถึงหน้าบ้าน! ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่ามันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนหากมันไม่กล้ารับคำท้าของพวกเรา!” หูเสี่ยวฮุยกล่าวยั่วยุด้วยความสะใจ

เมื่อได้ยินเช่นนั้นบรรดาศิษย์สถาบันหงส์เพลิงตะโกนปลุกใจกันยกใหญ่ “ดี! งั้นพวกเราทำตามนั้น เมื่อเขียนเสร็จพวกเราไปหามันถึงหน้าบ้านกันเลย!”