พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 693

หลงหยา คืออสูรที่เคยเดินทางไปที่สำนักวิญญาณกระบี่เพื่อทำภารกิจกำจัดตงฟางจุน

แต่ด้วยความประมาทของมัน จึงทำให้ตงฟางจุนหนีรอดไปได้ ซึ่งมันเองก็ไม่ได้ตื่นตระหนกอะไรนัก เนื่องจากเทพกระบี่นั้นมีศัตรูอยู่มากมายอยู่แล้ว มันจึงแน่ใจว่าไม่ช้าก็เร็วมันจะต้องมีใครสักคนช่วยมันฆ่าหรือไม่ก็จับตงฟางจุนมาให้กับมันแน่นอน

ดังนั้นมันจึงค่อย ๆ ไล่ตามตงฟางจุนไปเรื่อย ๆ โดยไม่ได้รีบร้อนอะไร จนท้ายที่สุดมันก็ตามมาถึงอาณาเขตวายุ ซึ่งมันได้ข่าวว่าตงฟางจุนถูกปิดล้อมอยู่ที่นี่

ทันทีที่หลงหยามาถึงอาณาเขตวายุ มันก็ตรงไปที่สำนักวายุคลั่งทันทีและถามกับเจ้าสำนักวายุคลั่งหลีต้าฉิง “ตอนนี้สถานการณ์ของเทพกระบี่มีอะไรคืบหน้าบ้าง?”

หลังจากที่สำนักวายุคลั่งถูกทำลายไปเมื่อ 70,000 ปีก่อน บรรดาผู้ที่เหลือรอดต่างก็หนีตายไปขอพึ่งสันเขาหมื่นอสูรให้ช่วยเหลือ ซึ่งในฐานะที่สำนักวายุคลั่งนั้นเชื่อฟังคำสั่งของเหล่าอสูรเรื่อยมา สันเขาหมื่นอสูรจึงตอบรับและช่วยเหลือสร้างสำนักวายุคลั่งขึ้นมาใหม่ ไม่เช่นนั้นสำนักวายุคลั่งคงไม่สามารถฟื้นฟูขึ้นมาได้เร็วขนาดนี้

เมื่อได้ยินคำถามของหลงหยา หลีต้าฉิงผู้ซึ่งเป็นเจ้าสำนักวายุคลั่งรีบตอบกลับในทันที “รายงานผู้อาวุโส ตอนนี้เด็กหนุ่มผู้ที่เป็นเทพกระบี่กลับชาติมาเกิดถูกคนของข้าปิดล้อมติดอยู่ในเหวมรณะมาได้สักพักแล้ว ข้าเชื่อว่าอีกไม่นานคนของข้าจะต้องหาเขาเจอแน่นอน”

หลีต้าฉิงไม่กล้าแสดงท่าทีหยาบคายต่อหน้าหลงหยาแม้แต่น้อย

ถึงแม้ว่าสำนักของเขาจะฟื้นฟูมาได้เป็นเวลานานพอสมควรจนถึงขนาดมหาวิถีเต๋าของสำนักกลับมาอยู่ในสภาพสมบูรณ์ใช้งานได้ตามปกติ แต่สำนักของเขาก็ยังคงไม่มีผู้เชี่ยวชาญขอบเขตมหาจักรพรรดิสักคน

ตอนนี้กำลังหลักสำนักของเขามีแค่เพียงผู้เชี่ยวชาญขอบเขตจักรพรรดิแค่ 8 คนเท่านั้น

หลงหยา คืออสูรขอบเขตมหาจักรพรรดิ ดังนั้นหากหลีต้าฉิงทำให้หลงหยาไม่พอใจแม้แต่นิดเดียว สำนักของเขาอาจถูกทำลายลงได้อีกรอบและอีกอย่างไม่ว่าจะยังไงตั้งแต่แรกสำนักของเขาก็เป็นเบี้ยล่างของสันเขาหมื่นอสูรมาตั้งแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้ว

เมื่อหลงหยาได้ยินเช่นนี้ มันก็หัวเราะชอบใจและพูดว่า “ดี ดี ดี ไหนบอกข้ามาบริเวณไหนที่พวกเจ้าปิดล้อมเทพกระบี่อยู่?”

หลีต้าฉิงรีบตอบกลับ “ผู้อาวุโส คนของข้าทำการปิดล้อมเทพกระบี่อยู่ที่เหวมรณะทางทิศใต้ของอาณาเขตวายุ แต่ถ้าหากจะให้บอกว่าตอนนี้เขาอยู่ตรงจุดไหนที่ด้านในเหวมรณะนั้นพวกข้าเองก็จนปัญญาเช่นกัน”

“พาข้าไปที่นั่น!” หลงหยาออกคำสั่งทันที “เดี๋ยวข้าจะไปหามันด้วยตัวเอง ขืนข้ารอให้คนอ่อนแออย่างพวกเจ้าหามัน จะต้องอีกกี่ชาติกว่าพวกเจ้าจะหาไอ้หนูนั่นเจอ?”

หลีต้าฉิงรีบผงกหัวและนำหลงหยาไปที่บริเวณที่พวกเขาปิดล้อมตงฟางจุนในทันที จากนั้นเมื่อถึงจุดหมายแล้วเขาพูดว่า “ผู้อาวุโส เทพกระบี่มันอยู่ในบริเวณนี้นี่ล่ะ! ข้าให้คนของข้าปิดล้อมพื้นที่ไว้ทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว เขาไม่มีทางหลุดรอดออกไปจากที่บริเวณนี้ได้แน่นอน”

หลงหยาพยักหน้า จากนั้นมันส่งเจตจำนงของมันแผ่ลงไปยังเหวมรณะเพื่อควานหาตัวของตงฟางจุน ซึ่งในระหว่างที่มันแผ่เจตจำนงมันก็หัวเราะขึ้นด้วยความสะใจ “ฮ่าฮ่าฮ่า วันนี้นี่แหละ เจ้าไม่รอดเงื้อมมือข้าแน่เทพกระบี่!”

แต่แล้วแค่เพียงชั่วครู่เดียวเท่านั้นมันก็ต้องหยุดหัวเราะ

เทพกระบี่หายไปไหน?

ทั่วทั้งบริเวณในเหวมรณะมันเจอแต่กลุ่มคนของสำนักวายุคลั่ง ซึ่งกำลังบินไปบินมาสะเปะสะปะไปทั่วเหวมรณะเหมือนคนตาบอด

สีหน้าของหลงหยาเปลี่ยนไปเป็นน่าเกลียดในทันที เมื่อสัมผัสได้ว่าในบริเวณนี้ไม่มีเทพกระบี่ซ่อนตัวอยู่แน่นอน มันหันกลับไปหาหลีต้าฉิง และถามขึ้นด้วยสีหน้าเย็นชา “ไหนเจ้าบอกว่าเทพกระบี่ถูกปิดล้อมอยู่ที่นี่ไง ทำไมข้าหามันไม่เจอ!?”