พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 694

เป็นอีกครั้งที่สำนักวายุคลั่งเปิดประตูสำนักรับคนเข้าทดสอบเป็นศิษย์

แต่เนื่องด้วยเวลาอันกระชั้นชิดที่หลีต้าฉิงกำหนดเอาไว้ว่าการรับศิษย์จะต้องเสร็จสิ้นภายใน 1 เดือน ดังนั้นบรรดาผู้คนของสำนักวายุคลั่งจึงไม่มีทางเลือก พวกเขาจำเป็นต้องออกมาจากสำนักและกระจายกำลังกันไปทั่วบริเวณใกล้เคียงสำนัก หรือแม้แต่ในเมืองวายุพเนจรที่อยู่ข้างเคียงเพื่อทำการหาคนเข้ารับการทดสอบ

“เฮ้! หน่วยก้านของเจ้าไม่เลวเลย หากเจ้าได้รับการชี้แนะอย่างถูกต้องอนาคตของเจ้าจะต้องสดใสแน่นอน มา! มากับข้า ข้าจะพาเจ้าเข้าสำนักวายุคลั่งเพื่อปั้นให้เจ้ากลายเป็นยอดคนแห่งยุค!”

“เข้าร่วมกับสำนักวายุคลั่งแล้วพวกเจ้าจะได้ทุกสิ่งที่พวกเจ้าฝันหา!”

“เร็วเข้ามาเข้ามาร่วมกับสำนักวายุคลั่งของข้า! เฮ้! นั่นเจ้าจะหนีไปไหน! เป็นแค่ผู้เชี่ยวชาญขอบเขตรวมแสงดาราแต่กลับกล้าหนีข้าผู้เชี่ยวชาญระดับเหนือล้ำงั้นเหรอ? เจ้ารู้ไหมว่าการที่ข้าถูกใจเจ้านั้นนับว่าเป็นบุญของเจ้า! เจ้านี่มันไม่รู้อะไรดีกับตัวเจ้าเองจริง ๆ กล้าคิดที่จะหนีข้า! เจ้าคิดว่าจะหนีข้าไปได้ง่าย ๆ รึไง?”

เหตุการณ์ทำนองนี้เกิดขึ้นทั่วทุกหนทุกแห่ง

บรรดาผู้คนทั่วไปเมื่อเห็นว่าสำนักวายุคลั่งเปิดรับทดสอบคนเข้าสำนัก พวกเขาต่างไม่มีใครรู้สึกดีใจเลยสักคน ในทางกลับกันพวกเขาต่างหวาดกลัวจนต้องหนีอย่างสุดชีวิต

ในเวลานี้ หลิงตู้ฉิงกำลังอยู่ในเมืองวายุพเนจร ซึ่งเมื่อเขาได้เห็นภาพเช่นนี้เขาก็รู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก

สำนักวายุคลั่งนับว่าเป็นสำนักที่โด่งดังและแข็งแกร่งที่สุดในอาณาเขตวายุแถมพวกเขายังมีมหาวิถีเต๋าเป็นของตนเอง แต่ทำไมสำนักที่แข็งแกร่งแบบนี้กลับไม่มีคนอยากเข้าร่วมด้วยเลยแบบนี้?

ด้วยความสงสัย หลิงตู้ฉิงจึงสั่งให้หมิงยู่ขับไล่ผู้เชี่ยวชาญระดับเหนือล้ำที่จับตัวผู้เชี่ยวชาญขอบเขตรวมแสงดาราให้หนีไป

จากนั้นหลิงตู้ฉิงจึงพาผู้เชี่ยวชาญขอบเขตรวมแสงดาราที่เขาเพิ่งช่วยเอาไว้กลับไปยังโรงเตี๊ยมที่เขาพักอยู่ และถามว่า “เจ้าชื่ออะไร?”

“เรียนผู้มีพระคุณข้าชื่อซุนหลิน ก่อนอื่นข้าขอขอบคุณท่านจริง ๆ ที่ช่วยข้าเอาไว้เมื่อครู่ ไม่อย่างนั้นล่ะก็ข้าคงต้องจับตัวเข้าไปที่สำนักวายุคลั่งและจากนั้นชีวิตของข้าคงต้องแย่แน่ ๆ” ผู้เชี่ยวชาญขอบเขตรวมแสงดาราพูดขึ้นด้วยสีหน้าซาบซึ้ง

“สำนักสำนักวายุคลั่งก็ไม่ได้อ่อนแอนี่นา ทำไมเจ้าถึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเขาขนาดนี้?” หลิงตู้ฉิงถามขึ้น

ซุนหลินมองซ้ายมองขวาด้วยสีหน้าระแวง และพูดขึ้นเสียงเบาว่า “ผู้มีพระคุณ ข้าจะอยากเข้าร่วมกับสำนักวายุคลั่งได้ยังไง!? ไม่ว่าจะเป็นใครหากถูกพาเข้าไปในสำนักวายุคลั่งพวกเขาจะต้องเข้ารับการทดสอบ ซึ่งการทดสอบของสำนักวายุคลั่งแต่ละครั้งนั้นมันไม่ต่างอะไรกับต้องโทษประหารเลยด้วยซ้ำ ทุกครั้งที่มีการทดสอบ จากจำนวนคนนับพันคนที่เข้าร่วมมันจะมีคนเพียงแค่ไม่กี่ร้อยเท่านั้นที่รอดตายออกมา! เมื่อเป็นแบบนี้ท่านก็ลองคิดดูว่าใครจะอยากเข้าร่วมกับสำนักวายุคลั่งบ้าง?”

หลิงตู้ฉิงขมวดคิ้วและพูดว่า “การทดสอบของสำนักใหญ่ ๆ ทั่วไปมันก็ต้องมีอันตรายอยู่แล้วเพื่อเป็นการคัดเลือกผู้ที่คู่ควร ข้าไม่เห็นว่ามันจะแปลกตรงไหน?”

ซุนหลินกลืนน้ำลายด้วยความกลัวจากนั้นเขาพูดต่อ “แต่กับสำนักวายุคลั่งมันไม่ใช่แบบนั้นน่ะสิผู้มีพระคุณ! มันมีเรื่องเล่าต่อ ๆ กันมาว่าก่อนหน้านี้เมื่อหลายพันปีที่แล้วมีชายผู้หนึ่งที่เข้าร่วมกับสำนักวายุคลั่งได้สำเร็จ แต่เมื่อชายผู้นั้นเข้าร่วมกับสำนักวายุคลั่งได้ไม่นาน ชายผู้นั้นกลับหนีออกมาจากสำนักวายุคลั่ง ซึ่งหลังจากที่ชายผู้นั้นหนีออกมาได้เขาก็ทำการกระจายข่าวไปทั่วว่าอันที่จริงแล้วการทดสอบนั้นมันเป็นเรื่องแหกตา และเหตุผลที่เหล่าผู้เข้าร่วมการทดสอบหายตัวไปก็เพราะในระหว่างการทดสอบผู้เข้าทดสอบทุกคนจะต้องเดินผ่านเส้นทางสายหนึ่ง ซึ่งที่ปลายทางจะมีอสูรระดับสูงคอยจับผู้เข้าทดสอบที่มันหมายตากินไปเรื่อย ๆ จนกว่ามันจะอิ่ม!”

“แต่หลังจากที่ชายผู้นั้นกระจายข่าวเรื่องนี้ได้ไม่นาน ชายผู้นั้นก็ถูกสังหารโดยเหล่าผู้คนของสำนักวายุคลั่งและถูกตั้งข้อหาว่าเป็นกบฏและจงใจทำให้สำนักเสื่อมเสียชื่อเสียง ซึ่งนับจากนั้นบรรดาผู้คนทั่วไปต่างก็เริ่มรู้สึกได้ถึงความไม่ชอบมาพากลของสำนักวายุคลั่ง”

หลิงตู้ฉิงขมวดคิ้วแน่นขึ้นไปอีก

ตอนนี้เขาไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมเมืองวายุพเนจรถึงไม่ค่อยจะคึกคักนักเมื่อเขามาถึง