พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 698

เมื่อได้ยินหลิงตู้ฉิงปฏิเสธ โอรสศักดิ์สิทธิ์แห่งคุนเป๋งถึงกับหน้าเจื่อนทันที โดยไม่พูดพร่ำอะไรต่อโอรสศักดิ์สิทธิ์แห่งคุนเป๋งยกฝ่ามือขึ้นตบไปที่หน้าผากตัวเองพยายามฆ่าตัวตายทันที

เขารู้เป็นอย่างดีว่าโอกาสรอดของเข้าเป็นศูนย์แล้วแน่นอนถ้าหากเผชิญหน้ากับตัวตนผู้เป็นเจ้าของตำหนักไร้หทัย ดังนั้นมันจะเป็นการดีที่สุดที่เขาจะฆ่าตัวตายไปให้จบ ๆ ซะ

แต่แล้วในขณะที่ฝ่ามือกำลังจะถึงหน้าผาก จู่ ๆ สายลมสายหนึ่งก็พัดมาตรึงฝ่ามือของเขาเอาไว้ไม่ให้ขยับ

“ข้ายังมีคำถามมากมายหลายอย่างจะถามเจ้า ดังนั้นเจ้ายังตายตอนนี้ไม่ได้!” หลิงตู้ฉิงพ่นลมออกจมูก “หากข้าไม่อนุญาตให้เจ้าตาย ต่อให้เจ้าตายข้าก็จะทำให้เจ้าฟื้นขึ้นมาใหม่!”

โอรสศักดิ์สิทธิ์แห่งคุนเป๋งตะโกนขึ้นด้วยสีหน้าเศร้าโศก “ท่านผู้อาวุโสโปรดเมตตาให้ข้าตายอย่างไม่ทรมานด้วยเถอะ!”

ตั้งแต่ตอนที่เขาเกิด โอรสศักดิ์สิทธิ์แห่งคุนเป๋งเคยได้ยินเรื่องราวของเจ้าแห่งตำหนักไร้หทัยมาบ่อยมาก เขาเคยได้ยินเรื่องเล่ามาทั้งหมดถึงเรื่องความโหดเหี้ยมอำมหิต ไร้อารมณ์ ไร้ความปราณี และความแข็งแกร่ง ไม่ว่าจะเป็นผู้ใดที่มีสถานะสูงส่งมากเท่าไหร่ เมื่ออยู่ต่อหน้าตัวตนผู้นี้ทุกคนก็ทำได้เพียงแต่ก้มหัวหลีกทางให้เพียงอย่างเดียว ไม่เช่นนั้นสิ่งที่พวกเขาจะต้องเจอก็คือความตาย!

หลิงตู้ฉิงพยักหน้าและพูดขึ้นว่า “หลังจากที่ข้าถามคำถามเจ้าเสร็จ ข้าสัญญาว่าเจ้าจะตายอย่างไม่ทรมาน และข้าจะอนุญาตให้เจ้าได้ไปเกิดใหม่อีกต่างหาก”

“ขอบคุณมาก ผู้อาวุโส!” โอรสศักดิ์สิทธิ์แห่งคุนเป๋งโค้งคำนับ

โอรสศักดิ์สิทธิ์แห่งคุนเป๋งรู้ดีว่าต่อหน้าหลิงตู้ฉิง การที่เขาได้รับอนุญาตให้ไปเกิดใหม่นั้นถือได้ว่าเป็นความโชคดีของเขาเป็นที่สุด

หลงหยาในเวลานี้ยืนฟังทุกอย่างด้วยสีหน้างุนงง เขาไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

“นายน้อย เขาเป็นใครกัน?” หลงหยาอดไม่ได้และถามขึ้น

โอรสศักดิ์สิทธิ์แห่งคุนเป๋งเหลือบมองไปที่หลงหยา แต่ไม่ได้ตอบกลับอะไร

การที่เขาได้รับคำมั่นสัญญาจากหลิงตู้ฉิงว่าจะได้ไปเกิดใหม่นั้นถือว่าเป็นเรื่องดีที่สุดแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่อยากพูดอะไรให้มากความจนไม่เข้าหูหลิงตู้ฉิง

หลงหยามองไปที่หลิงตู้ฉิง และครุ่นคิดอยู่สักพัก จากนั้นเมื่อเขาคิดอะไรออกได้บางอย่าง เขาจึงคว้าเข้าที่คอของโอรสศักดิ์สิทธิ์แห่งคุนเป๋งทันทีและตะโกนขึ้นด้วยสีหน้าดุดันว่า “ปล่อยข้าออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ ไม่งั้นข้าจะฆ่าเขาซะ!”

ก่อนหน้านี้เขาได้ยินว่าหลิงตู้ฉิงมีเรื่องสำคัญอยากจะถามโอรสศักดิ์สิทธิ์แห่งคุนเป๋ง ดังนั้นเขาจึงใช้ชีวิตของโอรสศักดิ์สิทธิ์แห่งคุนเป๋งมาเป็นข้อต่อรองกับหลิงตู้ฉิงแทน

โอรสศักดิ์สิทธิ์แห่งคุนเป๋งรู้สึกตกตะลึงเป็นอย่างมาก

นี่เขาอุตส่าห์อ้อนวอนขอร้องจนมหาปีศาจที่อยู่ตรงหน้าเขาปล่อยให้เขาไปเกิดใหม่แล้วแท้ ๆ แต่ตอนนี้เขากลับถูกคนของตัวเองเล่นงานแทน?

หลิงตู้ฉิงมองไปที่หลงหยา และพูดว่า “ต่อให้เจ้าข้าฆ่าเขา เขาก็ไม่ตายหรอก”

หลงหยาบีบคอโอรสศักดิ์สิทธิ์แห่งคุนเป๋งแรงขึ้นและตะโกนว่า “ไร้สาระ! ปล่อยให้ข้าออกไปเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นข้าจะฆ่าเขาซะ!”

โอรสศักดิ์สิทธิ์แห่งคุนเป๋งโกรธในความโง่งมของหลงหยาซะจนเขาหายใจแทบไม่ออก เขาได้แต่ก่นด่าหลงหยาอยู่ในใจ

‘ไอ้หน้าโง่เอ้ย! เจ้าจะขู่ฆ่าข้าทำบ้าอะไร? เมื่อกี้เจ้าไม่ได้ยินเหรอไงว่าต่อให้ข้าอยากจะตายข้าก็ตายไม่ได้! ดังนั้นต่อให้เจ้าจะฆ่าข้า ข้าก็ไม่ตายอยู่ดีไอ้หน้าโง่! ข้ากำลังจะได้ตายอย่างไม่ทรมานอยู่แล้วดี ๆ แต่ในตอนนี้เจ้ากลับจะทำให้ข้าตายอย่างทรมานอีก ไอ้สารเลวบ้านี่ หากเจ้ามีความสามารถจริงก็ลองฆ่าข้าให้ตายลงตรงนี้ดูสิ เอาเลย!’

หลิงตู้ฉิงที่เห็นเช่นนี้ก็รู้สึกสังเวชโอรสศักดิ์สิทธิ์แห่งคุนเป๋งอยู่ในใจ ไอ้เด็กนี่มันช่างโชคร้ายจริง ๆ!

“เจ้าบีบคอจนเขาหายใจไม่ออกแล้วนั่นน่ะเจ้ารู้ตัวไหม?” หลิงตู้ฉิงพูดเตือนไปที่หลงหยา

หลงหยาตอบกลับด้วยสีหน้าโหดเหี้ยม “ข้าไม่สนใจ หากเจ้าไม่ปล่อยข้าไป ข้าจะบีบคอเขาให้ตายตรงนี้!”