พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 700

หลังจากสิ้นเสียงของหลิงตู้ฉิง สายลมอันรุนแรงจากทั่วทั้งอาณาเขตวายุก็เปลี่ยนทิศทางมุ่งหน้าเข้ามาหาเป้าหมายเดียวกันคือ หลงหยา

แต่น่าเสียดายที่เมื่อบรรดาสายลมอันรุนแรงพัดเข้ามาใกล้ พวกมันกลับไม่สามารถเจาะทะลวงอาณาเขตสวรรค์ของหลงหยาเข้าไปได้แม้แต่น้อย

หลงหยาหัวเราะด้วยสีหน้าสะใจ “ฮ่า ๆๆ พ่อของเจ้าผู้นี้อยู่ในขอบเขตมหาจักรพรรดิโว้ย พลังลมอันกระจอกงอกง่อยของเจ้าแค่นี้ต่อให้เจ้าจะใช้มันพัดใส่ข้าสักพันปีก็ทำอะไรข้าไม่ได้หรอก!”

หลงหยาเข้าใจเป็นอย่างดีว่า หลิงตู้ฉิงนั้นมีระดับการบ่มเพาะอยู่แค่เพียงขอบเขตนภา ดังนั้นไม่ว่าวิธีการที่หลิงตู้ฉิงใช้มันจะวิเศษขนาดไหน ด้วยระดับการบ่มเพาะแค่นั้นหลิงตู้ฉิงก็ทำอะไรเขาไม่ได้อยู่ดี และถึงแม้ว่าในตอนนี้หลิงตู้ฉิงจะยืมพลังของหมิงยู่มาใช้แทน ซึ่งแน่นอนว่ายิ่งใช้พลังไปนานมากเท่าไหร่พลังของนางก็จะลดลงเรื่อย ๆ มันก็ยังไร้ประโยชน์ที่จะทำอะไรเขาได้เพราะระดับการบ่มเพาะของหมิงยู่เองก็ไม่มากพอที่จะต่อกรกับเขา

“ด้วยความแข็งแกร่งของข้า ข้าสามารถทนการโจมตีของเจ้าได้หลายร้อยปี!” หลงหยาพูดขึ้นต่อ “แต่เจ้าไม่มีเวลามากขนาดนั้นหรอก หากข้าไม่กลับไปที่สันเขาหมื่นอสูรเป็นเวลานาน เผ่าอสูรของข้าจะต้องออกมาตามหาข้าแน่นอน และเมื่อถึงเวลานั้นที่พวกเราถูกพบ ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าค่ายกลป้องกันของที่นี่จะช่วยคุ้มกะลาหัวเจ้าได้นานแค่ไหนเมื่อเผชิญกับกองทัพของเผ่าอสูรเรา!”

หลิงตู้ฉิงไม่ใส่ใจในคำขู่ของหลงหยา เขายังคงมุ่งมั่นบังคับพลังของสายลมให้พัดมารวมตัวที่หลงหยาต่อไป

ดวงวิญญาณโอรสศักดิ์สิทธิ์แห่งคุนเป๋งที่กำลังมองดูเหตุการณ์อยู่ข้าง ๆ สบถอยู่ในใจ ‘ข้าอยากจะรู้เหมือนกันว่าเจ้าจะยังคงหัวเราะได้อีกไหมเมื่อเวลานั้นมาถึง!’

เขาเข้าใจเป็นอย่างดีว่าหลิงตู้ฉิงในอดีตนั้นน่ากลัวขนาดไหน ดังนั้นเขาจึงมั่นใจเป็นอย่างมากว่าหลิงตู้ฉิงนั้นจะต้องมีวิธีการเป็นล้านอย่างที่จะสามารถฆ่าหลงหยาได้แบบทรมานที่สุด

อันที่จริงไม่จำเป็นต้องพูดถึงหลิงตู้ฉิง เอาแค่ตัวเขาเองหากเขามีเวลามากพอในการเตรียมตัวเขาก็ฆ่าตัวตนแบบหลงหยาได้เหมือนกัน ดังนั้นหากเขายังสามารถฆ่าหลงหยาได้ ตัวตนเช่นหลิงตู้ฉิงก็ไม่ต้องพูดถึง

ทางด้านของหลงหยา เมื่อเขาเห็นว่าหลิงตู้ฉิงยังคงไม่สนใจในคำขู่ของเขา เขาจึงเปลี่ยนแผนมาเป็นการพูดโน้มน้าวแทน “เอาแบบนี้ไหม เจ้าจงปล่อยข้าไปซะแล้วข้าสัญญาว่าข้าจะไม่ตามล้างแค้นเจ้า ข้าจะลืมเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นที่นี่ไม่อย่างนั้นหากเจ้ายิ่งถ่วงเวลาออกไปนานมากเท่าไหร่เจ้าก็ยิ่งมีโอกาสสูงมากขึ้นที่จะถูกพบเห็นโดยเผ่าอสูรของข้า และเมื่อถึงเวลานั้นข้าจะไม่ให้โอกาสเจ้าหนีรอดอีกต่อไป!”

ตอนนี้หลงหยาเองก็อยู่ในสถานการณ์ที่ไร้ทางออกเหมือนกัน เพราะเขาถูกกักขังโดยค่ายกลป้องกันสำนักวายุคลั่งที่เขาไม่สามารถทำลายมันด้วยตัวเองได้ แถมเขายังต้องใช้พลังทั้งหมดในการป้องกันตัวเองจากสายลมที่ถูกเรียกมาโดยหลิงตู้ฉิง

ถึงแม้ว่าเขาจะพูดไปว่าทางออกของเขาคือการรอเผ่าอสูรของเขามาเจอและช่วยเขาออกไป แต่มันก็ดูเป็นความหวังที่เลื่อนลอยเพราะเขาก็ไม่รู้ว่าเวลานั้นมันจะมาถึงเมื่อไหร่ และที่สำคัญก็คือเขาไม่รู้ว่าหลิงตู้ฉิงจะมีวิธีการอื่นอีกไหมในการจัดการกับเขา

“หากหลังจากนี้เจ้ายังคงแสดงท่าทีโอหังได้เหมือนเดิม ข้าจะนับถือเจ้ามาก ๆ เลย” หลิงตู้ฉิงยิ้ม “ตอนนี้เจ้าจงหัวเราะไปให้พอจนเจ้าพอใจ เพราะหลังจากนี้ข้าแน่ใจว่าในระหว่างที่ข้าเฉือนเจ้าพันครั้ง เจ้าจะต้องหัวเราะไม่ออกแน่นอน”

หลงหยาพ่นลมหายใจด้วยความเดือดดาล แต่เขาไม่เถียงอะไรออกมาเพราะว่าตอนนี้เขาเริ่มจะสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่มันเริ่มเปลี่ยนแปลงไปได้แล้ว

เขาเริ่มรู้สึกได้ว่าสามลมที่พัดมาชนกับอาณาเขตสวรรค์ของเขานั้นอันที่จริงพวกมันไม่ได้สลายหายไป แต่พวกมันกลับยังคงหมุนวนรอบ ๆ บริเวณที่เขาอยู่

เมื่อรวมกับสายลมที่พัดเข้ามาเรื่อย ๆ ตอนนี้แรงลมที่หมุนรอบตัวของเขามันจึงค่อย ๆ รุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ตามลำดับ

จากในตอนแรกที่สายลมที่หมุนเวียนอยู่รอบบริเวณของหลงหยานั้นยังมองด้วยตาเปล่าไม่เห็น ตอนนี้เมื่อสายลมที่พัดวนยิ่งหนาแน่นและรุนแรงขึ้น มันก็เริ่มมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าว่าสายลมเหล่านั้นมันหนาแน่นจนเห็นเป็นม่านสายลมสีเขียว และด้วยความเร็วของลมที่เร็วเหนือกว่าเสียงมันจึงทำให้หลงหยาไม่อาจได้ยินเสียงอะไรที่อยู่ภายนอกม่านสายลมอีกต่อไป

หลงหยาเริ่มที่จะรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาบ้างแล้ว เขาเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าหากสายลมยังรุนแรงต่อไปแบบนี้อีกเรื่อย ๆ เขาจะสามารถต้านทานได้ไหวหรือเปล่า

ดวงวิญญาณโอรสศักดิ์สิทธิ์แห่งคุนเป๋งยิ้มเยาะเย้ยอยู่ในใจ เขามั่นใจเต็ม 10 ส่วนว่าหลงหยาจะต้องพบกับจุดจบที่ทรมานมากกว่าเขานับพันเท่าแน่นอน

เมื่อเวลาผ่านไปได้อีกสักพักจากสายลมที่หมุนวนรอบหลงหยาที่หนาแน่นจนเห็นเป็นสีเขียว ในตอนนี้มันค่อย ๆ เริ่มกลายเป็นสีคล้ำขึ้นจนกลายเป็นสีดำ!ไอรีนโนเวล

แน่นอนว่าหลงหยาเมื่อเห็นเช่นนี้ในที่สุดเขาก็หวาดกลัวอย่างเต็มที่