พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 746

หลังจากได้รับเคล็ดวิชาเสือขาวเทวะไปแล้ว หลูเหลียงก็มีท่าทีสุภาพกับหลิงตู้ฉิงมากขึ้นหลายเท่าตัว ไม่อย่างนั้นเขาคงจะไม่มีทางสนใจแนะนำตัวของเขาเองกับหลิงตู้ฉิงแน่นอน

หลิงตู้ฉิงเองก็เต็มใจแจ้งชื่อของเขาออกไปด้วยรอยยิ้มพร้อมกับพูดว่า “ก้อนโลหะของเจ้ามีชื่อเรียกว่า แร่จักรพรรดิทองคำขาว!”

“แร่จักรพรรดิทองคำขาว?” หลูเหลียงเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้างุนงง “ว่าแต่มันเอามาใช้ทำอะไรได้?”

“มันสามารถนำมาใช้เปลี่ยนธาตุในร่างกายของผู้บ่มเพาะได้ยังไงล่ะ!” หลิงตู้ฉิงตอบกลับ

หลิงตู้ฉิงอธิบายแบบสั้น ๆ ไม่ลงรายละเอียดอะไรให้มากมายนัก เนื่องจากสิ่งนี้มันเกี่ยวกับความลับร่างกายของเขาเอง

ในตอนแรก หลิงตู้ฉิงเป็นกังวลในเรื่องร่างกายกายธาตุโลหะของเขาเหมือนกันว่าเขาจะบ่มเพาะมันยังไงดี เนื่องจากสิ่งที่มีธาตุโลหะอัดแน่นอยู่แบบนี้มันหายากและก็อันตรายมาก ๆ

หากเป็นแร่ที่มีพลังธาตุโลหะรุนแรงทั่วไป หลิงตู้ฉิงคงไม่สามารถดูดซับมันได้ง่าย ๆ โดยตรง เนื่องจากมันอาจจะเป็นอันตรายต่อร่างกายของเขาได้ง่าย ๆ ถ้าหากในระหว่างที่เขาดูดซับมันไม่ระวังให้ดี ๆ

แต่เนื่องจากแร่จักรพรรดิทองคำขาวก้อนนี้กำเนิดมาจากผู้เชี่ยวชาญที่บ่มเพาะวิถีเต๋าธาตุวารี มันจึงทำให้ในก้อนแร่จักรพรรดิทองคำขาวนี้มีธาตุวารีผสมอยู่ด้วย ซึ่งหลิงตู้ฉิงได้ทำการบ่มเพาะร่างธาตุวารีจนสำเร็จแล้ว เขาจึงสามารถดูดซับก้อนแร่จักรพรรดิทองคำขาวนี้ได้อย่างไม่มีปัญหาอะไร

หลูเหลียงไม่คิดจะถามอะไรอีกเกี่ยวกับแร่จักรพรรดิทองคำขาว เนื่องจากคำพูดที่หลิงตู้ฉิงบอกว่ามันสามารถนำมาใช้เปลี่ยนธาตุในร่างกายได้นั้นบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าโลหะชิ้นนี้ล้ำค่าขนาดไหน

แต่ก็เป็นอย่างที่หลิงตู้ฉิงบอกจริง ๆ ที่ว่าโลหะนี้ไม่เป็นประโยชน์ต่อเผ่าของเขามากนัก เพราะธาตุในร่างกายมนุษย์เสืออย่างพวกเขานั้นเป็นธาตุโลหะอยู่แล้ว ดังนั้นมันจึงไม่มีประโยชน์อะไรที่พวกเขาจะเอามันมาใช้กับตัวเอง

แน่นอนว่าประโยชน์เพียงอย่างเดียวของมันในตอนนี้ที่เขาคิดได้ก็คือเอามาขายก็เท่านั้น

“ข้าสามารถถ่ายทอดเคล็ดวิชาเสือขาวเทวะให้กับคนในเผ่าของข้าได้ไหม?” หลูเหลียงถามขึ้น

หลิงตู้ฉิงพยักหน้าและพูดว่า “เรื่องนี้เจ้าต้องตัดสินใจด้วยตัวเอง เพราะเคล็ดวิชานี้ไม่ใช่แค่เพียงเผ่ามนุษย์เสือของเจ้าเท่านั้นที่สามารถฝึกฝนได้ พวกอสูรเสือที่มีธาตุโลหะในร่างของสันเขาหมื่นอสูรหรือเผ่าเสือวายุก็สามารถบ่มเพาะมันได้เช่นกัน ดังนั้นถ้าหากว่าเจ้าถ่ายทอดเคล็ดวิชานี้ให้กับคนในเผ่าแล้ว และเมื่อไหร่ที่เคล็ดวิชานี้ถูกรู้จักไปจนทั่ว อสูรเหล่านั้นคงจะมาแย่งชิงเคล็ดวิชานี้ไปจากเผ่าของเจ้าแน่นอน ดังนั้นเจ้าก็ตัดสินใจด้วยตัวเองดี ๆ ก็แล้วกัน”

หลูเหลียงพ่นลมออกจมูกและพูดว่า “ที่นี่คือเขตแดนอุดรทมิฬ ไม่ใช่ที่ที่พวกอสูรสารเลวนั่นจะมากำแหงได้ง่าย ๆ หากพวกมันกล้าโผล่หัวมาจริง ๆ ข้าและเหล่าสหายของข้าก็ไม่กลัวที่จะสู้ตายกับพวกมัน!”

ถึงแม้ว่าอสูรเสือและเผ่ามนุษย์เสือจะเป็นเสือเหมือนกัน แต่ที่มาของบรรพบุรุษของทั้งสองนั้นแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ดังนั้นพวกเขาจึงไม่มีความจำเป็นที่จะต้องไว้หน้าพวกอสูรแม้แต่น้อย

“ถ้าอย่างนั้นก็แล้วแต่เจ้าก็แล้วกัน!” หลิงตู้ฉิงยิ้ม “เอาล่ะ ข้าขอตัวเดินหาสมบัติต่อก่อนล่ะ”

หลูเหลียงพยักหน้า “หากท่านมีโอกาส ท่านก็สามารถแวะมาที่เผ่าของข้าได้ทุกเมื่อ ข้าให้สัญญาว่าเผ่าของข้าจะต้อนรับท่านเป็นอย่างดีที่สุด!”