พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 745

การต่อสู้ที่บังเกิดขึ้นระหว่างกลุ่มหลิงตู้ฉิงและโม่หยุนนั้นถูกเห็นโดยผู้คนแทบจะทั่วทั้งตลาด

ซึ่งหลังจากที่เห็นวิธีการจัดการกับปัญหาของหลิงตู้ฉิงแบบนี้แล้ว เหล่าผู้เชี่ยวชาญทั้งหลายที่ขายของอยู่เมื่อตกลงทำการค้ากับหลิงตู้ฉิง พวกเขาจึงมีท่าทีที่อ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด

ในสายตาของพวกเขาการที่มนุษย์ผู้นี้ทำตามกฎการแลกเปลี่ยนของตลาดหมื่นสายพันธุ์อย่างเคร่งครัดมันนับว่าเป็นเรื่องที่น่านับถือ

โดยเฉพาะเรื่องที่หลิงตู้ฉิงสั่งให้หลงเฉินไว้ชีวิตหลิวกังเอาไว้ พร้อมกับที่หลิงตู้ฉิงยังโยนโอสถรัศมีธาตุศักดิ์สิทธิ์ให้กับหลิวกังอีกต่างหาก สิ่งนี้มันทำให้ใครหลายคนพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

ถึงแม้ว่าพวกเขาจะเป็นเผ่าพันธุ์ที่ต่างกัน แต่สำหรับในเขตแดนอุดรทมิฬพวกเขานับว่าพวกเขาคือพวกเดียวกัน ส่วนมนุษย์คือคนละพวกกับพวกเขาอย่างแท้จริง ต่อให้พวกเขาจะไม่ชอบขี้หน้ากันเพราะเหตุผลใด ๆ ก็ตาม พวกเขาก็ไม่อยากเห็นมนุษย์ฆ่าคนประเภทเดียวกับพวกเขา

“ข้ามีผงดาวทองคำอยู่ 1 กิโลกรัม ซึ่งเจ้าสามารถเอามันไปเป็นส่วนประกอบในการหลอมอาวุธระดับราชันได้แบบสบาย ๆ เจ้าสนใจที่จะดูมันสักหน่อยไหม?” ชายชราเผ่ามนุษย์เสือผู้หนึ่งพูดกับหลิงตู้ฉิงด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “พวกเจ้าเผ่ามนุษย์ทั้งหลายล้วนพึ่งพาอาวุธกันทั้งหมด ดังนั้นอาวุธระดับราชันย่อมมีค่ามหาศาลกับพวกเจ้าแน่นอน สำหรับราคาของมันนั้นข้าไม่เอาอะไรกับเจ้ามาก ขอแค่เพียงโอสถพิภพมรกต 1 เม็ดก็พอ”

หลิงตู้ฉิงพยักหน้าและตอบกลับว่า “สำหรับราคาโอสถพิภพมรกตต่อผงดาวทองคำ 1 กิโลกรัมนั้นนับว่ายุติธรรมดีมาก แต่ว่าน่าเสียดายที่ข้าไม่ต้องการมันในตอนนี้!”

หลิงตู้ฉิงมีวัสดุมากมายที่เหมือนกับผงดาวทองคำ ซึ่งเขาได้มาจากตำหนักศักดิ์สิทธิ์หลีเทียนอยู่แล้ว

ดังนั้นเขาจึงไม่ขาดวัสดุที่จะเอาไว้สร้างอาวุธเลยแม้แต่น้อย หรือถ้าเขาขาดวัสดุประเภทนี้จริง ๆ เขาก็แค่ไปแลกกับเย่เจียงไห่เพิ่มก็พอเพราะเย่เจียงไห่ยังมีพวกมันอยู่อีกมากมาย

เขามาที่นี่เพราะต้องการหาซื้อของแปลก ๆ ที่เขาหาไม่ได้จากในดินแดนทางใต้เท่านั้น ดังนั้นเขาจะไม่เสียเวลาแลกเปลี่ยนกับอะไรที่เขาสามารถหาได้อยู่แล้ว

“หากเจ้ามีสิ่งของอะไรที่แปลกกว่านี้หรือไม่ก็เป็นของที่มาจากเผ่ามนุษย์เสือของเจ้า อันนั้นข้าถึงจะลองพิจารณาดู” หลิงตู้ฉิงยิ้ม

ชายชราเผ่ามนุษย์เสือมองสำรวจหลิงตู้ฉิงตั้งแต่หัวจรดเท้า จากนั้นเขาพูดว่า “พูดตามตรง ข้ามีของจากเผ่ามนุษย์เสือของข้าอยู่เหมือนกัน แต่ข้าไม่แน่ใจว่าเจ้าจะจ่ายไหวรึเปล่า!”

หลิงตู้ฉิงหัวเราะ “ตราบใดที่มันเป็นของที่มีประโยชน์กับข้า ข้ารับประกันว่าข้าจ่ายไหวแน่นอน!”

“มั่นใจขนาดนั้นเลย?” ชายชราเผ่ามนุษย์เสือผู้ซึ่งมีระดับการบ่มเพาะอยู่ที่ขอบเขตราชันค่อย ๆ หยิบโลหะสีขาวก้อนหนึ่งที่มีขนาดเท่ากับกำปั้นออกมา และถามหลิงตู้ฉิงว่า “เจ้ารู้รึเปล่าว่าสิ่งนี้มันคืออะไร?”

เมื่อมองเห็นโลหะสีขาวในมือของชายชราเผ่ามนุษย์เสือ ดวงตาของหลิงตู้ฉิงก็ลุกวาวในทันทีและถามว่า “ให้ข้าดูมันหน่อยได้ไหม?”

“แน่นอน!” ชายชราเผ่ามนุษย์เสือพยักหน้า จากนั้นเขาก็โยนมันลงกับพื้นตรงหน้าหลิงตู้ฉิงไม่ยอมมอบให้กับมือ

การกระทำเช่นนี้ของชายชราเผ่ามนุษย์เสือทำให้ทุกคนต่างขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจพร้อมกับคิดว่า ชายชราเผ่ามนุษย์เสือผู้นี้ทำไมต้องมาดูถูกกันแบบนี้ด้วย?

ในทางกลับกัน หลิงตู้ฉิงกลับไม่คิดว่ามันเป็นการดูหมิ่นอะไรเลยแม้แต่น้อย เขานั่งลงยอง ๆ และจ้องไปที่ก้อนโลหะสีขาวอย่างตั้งใจ จากนั้นเมืองเขามองสำรวจมันได้สักพัก หลิงตู้ฉิงก็หยิบมีดระดับสวรรค์ขึ้นมาเล่มหนึ่งและลองจิ้มไปที่ก้อนโลหะ

แต่แล้วในทันทีที่มีดระดับสวรรค์สัมผัสกับก้อนโลหะสีขาว จู่ ๆ ก้อนโลหะก็เปล่งรัศมีอันแหลมคมออกมาฟาดฟันใบมีดของมีดระดับสวรรค์ที่หลิงตู้ฉิงใช้จิ้มมันจนแหลกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

เห็นได้ชัดว่าคุณสมบัติของโลหะชิ้นนี้นั้นคล้ายกับเศษดาวหางทองคำ แต่มันมีความแหลมมากกว่ามาก

“ดูเหมือนว่าเจ้าก็ฉลาดไม่น้อยเหมือนกัน” ชายชราเผ่ามนุษย์เสือ พยักหน้าด้วยสีหน้าพึงพอใจ “โลหะชิ้นนี้เป็นโลหะที่มีแต่พวกข้าเผ่ามนุษย์เสือเท่านั้นที่แตะต้องมันได้ หากมีสิ่งอื่นไปแตะต้องมันเข้า มันจะปลดปล่อยอำนาจทำลายล้างที่น่ากลัวออกมาในทันที ซึ่งเผ่าของข้าเองก็รู้ว่าโลหะนี้มันล้ำค่าเป็นอย่างมาก แต่น่าเสียดายที่สำหรับเผ่าของข้าแล้ว มันไม่มีประโยชน์อะไรสักเท่าไหร่ หากเจ้าต้องการแลกเปลี่ยนกับมันจึงเจ้าก็จงบอกราคาที่เหมาะสมมา หากข้ารับได้ข้าจะยินยอมแลกเปลี่ยนกับเจ้า”