พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 757

พริบตาเดียวอีก 10 ปีก็ผ่านไป

ขณะนี้ถึงเวลาที่เมืองศักดิ์สิทธิ์ได้เปิดการคัดเลือกเหล่าอัจฉริยะทั้งหลายเข้าไปสู่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์

แต่การคัดเลือกในครั้งนี้นั้นไม่เหมือนกับครั้งก่อน ๆ เพราะว่าครั้งนี้นอกจากจะคัดเลือกอัจฉริยะผู้มีสิทธิ์เข้าไปในดินแดนศักดิ์สิทธิ์แล้ว ยังมีการคัดเลือกทูตศักดิ์สิทธิ์คนใหม่อีกต่างหาก

ในเวลานี้เหล่าอัจฉริยะทั้งหลายได้มารวมตัวกันที่จัตุรัสของเมืองศักดิ์สิทธิ์เพื่อรอประกาศเริ่มการคัดเลือกอย่างเป็นทางการ

“ไอ้หนู หลังจากนี้มันขึ้นอยู่กับตัวเจ้าอย่างเดียวแล้ว!” หลิงตู้ฉิงยิ้ม และมองไปยังอุลบาที่อยู่ข้าง ๆ เขา “ด้วยความแข็งแกร่งของเจ้าในตอนนี้ การได้รับสิทธิ์เข้าสู่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์นั้นจะไม่มีปัญหาอย่างแน่นอน ตราบใดที่เจ้าไม่สติแตก มันก็แทบจะไม่มีใครที่สามารถต่อกรเจ้าได้”

“แต่ก่อนที่เจ้าจะขึ้นไปบนเวที ข้าต้องเตือนเจ้าอีกรอบหนึ่งก่อน! จำเอาไว้ให้ดี ร่างกายของเจ้านั้นไม่ได้ไร้เทียมทาน ร่างล่องหนของเจ้านั้นยังไปไม่ถึงขั้นไร้ลักษณ์ มันแค่เพียงเปลี่ยนรูปแบบกลายเป็นร่างวิญญาณ ด้วยความสามารถของเจ้าในตอนนี้เจ้ายังห่างจากคำว่าไร้ลักษณ์อยู่อีกหลายพันปี”

“ส่วนร่างวิญญาณของเจ้านั้นถึงแม้ว่าจะมองด้วยตาเปล่าไม่เห็น แต่มันก็มีหลายวิธีที่ร่างวิญญาณของเจ้าจะถูกมองเห็นและสร้างความเสียหายให้ได้และวิธีที่ง่ายที่สุดก็คือการที่ร่างวิญญาณของเจ้าถูกโจมตีด้วยพลังจิตและถูกสัมผัสเห็นได้ด้วยพลังวิญญาณ ส่วนร่างกล้ามเนื้อของเจ้านั้น เจ้าน่าจะรู้ดีอยู่แล้วว่ามันแพ้ทางกับของมีคมมาก ๆ ดังนั้นเมื่อถูกฝั่งตรงข้ามโจมตี เจ้าจงใช้วิชาหยินหยางโกลาหลผกผันปรับเปลี่ยนร่างกายของตัวเองเพื่อรับมือกับการโจมตีต่าง ๆ ให้เหมาะสมที่สุด”

“นอกเหนือจากนั้นซึ่งก็คือจุดอ่อนที่สำคัญที่สุดของเจ้าก็คือสายเลือดทรราชสวรรค์ที่ไหลเวียนอยู่ในร่างของเจ้า ถึงแม้ว่าสายเลือดทรราชสวรรค์จะแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก แต่ถ้าหากเจ้าดันไปเจอคู่ต่อสู้ที่มีความสามารถควบคุมสายเลือดได้เมื่อไหร่และโดนเขาควบคุมสายเลือดทรราชสวรรค์ได้แล้วล่ะก็ สายเลือดในร่างกายของเจ้าทั้งหมดจะปั่นป่วนในทันทีและเจ้าจะตกเป็นรองอย่างไม่ต้องสงสัย”

“เอาล่ะตอนนี้ข้าได้บอกทุกสิ่งทุกอย่างที่เจ้าจำเป็นต้องรู้ไปหมดแล้ว ถ้าขืนเจ้ายังแพ้อีก ไม่เพียงแต่เจ้าจะทำให้ตัวเองขายหน้าแล้วเจ้ายังจะทำให้ข้าที่เป็นอาจารย์ของเจ้าขายหน้าด้วย ซึ่งแน่นอนว่าถ้าเจ้าทำให้ข้าขายหน้า ข้าจะทุบเจ้าให้ร้องไห้เลยคอยดู!”

อุลบาพยักหน้ารัว ๆ ถึงแม้ว่าเขาจะมีสติปัญญาที่ไม่ดีและบางครั้งก็ทำตัวอวดดีกับคนอื่นบ้างเป็นบางครั้ง แต่กับหลิงตู้ฉิงแล้วเขาเชื่อฟังเป็นอย่างดีไม่เคยเถียงเลยสักครั้ง

หลังจากจดจำคำสอนของหลิงตู้ฉิงได้หมดแล้ว อุลบาก็ไม่ลืมที่จะถามหลิงตู้ฉิงว่า “ท่านอาจารย์ แล้วเรื่องที่ท่านบอกให้ข้าไปส่งข้อความในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ล่ะ?”

หลิงตู้ฉิงยิ้มและพูดว่า “หลังจากที่เจ้าเข้าไปในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ได้แล้ว เจ้าก็จงไปหาผู้ปกครองดินแดนศักดิ์สิทธิ์ซะ และบอกกับนางว่า คนที่เคยร่วมแบ่งปันประสบการณ์กับนางได้กลับมาแล้ว แต่ว่าเจ้าต้องไม่ลืมว่าเจ้าห้ามบอกว่าเป็นศิษย์ของข้าเป็นอันขาด ไม่อย่างนั้นข้าเกรงว่าเจ้าคงไม่ทันได้พูดจนจบประโยคแน่นอน”

อุลบาเริ่มรู้สึกใจคอไม่ค่อยดี แต่เขาก็ยังถามต่อว่า “แล้วถ้าหากผู้ปกครองดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไม่ให้ข้าเข้าพบล่ะท่านอาจารย์ ข้าควรทำยังไง?”

หลิงตู้ฉิงถอนหายใจ “ถ้าเป็นแบบนั้นก็เหลือเพียงทางเลือกเดียวก็คือเมื่อเจ้าอยู่ในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ เจ้าก็จงตะโกนให้สุดเสียงว่า ‘หยิงเอ๋อ ข้าคิดถึงเจ้า!’ เมื่อตะโกนจบ ข้าแน่ใจว่าเดี๋ยวจะมีคนออกมาหาเจ้าทันทีแน่นอน และถ้าคน ๆ นั้นต้องการจะฆ่าเจ้า เจ้าก็จงรีบแก้ตัวไปว่า ‘มีคนสอนให้เจ้าพูดแบบนี้!’ แล้วเดี๋ยวเจ้าจะปลอดภัยเอง เจ้าเข้าใจไหม?”

อุลบามองไปที่หลิงตู้ฉิงด้วยแววตาเหมือนอยากจะร้องไห้และพูดว่า “ท่านอาจารย์ ถ้าหากว่าในอนาคตท่านพอจะมีเวลาว่าง ข้ารบกวนท่านช่วยเผากระดาษเงินกระดาษทองมาให้ข้าด้วย!”