พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 8

จ้าวเหมิงลู่ที่ยืนอยู่ด้านในได้สักพักแล้วแต่เมื่อไม่มีใครสังเกตได้ถึงตัวตนนาง นางจึงเดินเข้ามาใกล้พวกเขามากขึ้นอีกเพื่อแสดงตัว

อันที่จริงในนาทีแรกที่นางเข้ามาเห็นภาพในเรือนของหลิงตู้ฉิง เมื่อนางได้เห็นว่ามีเด็กมากมายอยู่ในเรือนนางก็ตกตะลึง

ในความคิดของนาง หลิงตู้ฉิงเพิ่งจะมีอายุ 20 กว่าปีแล้วทำไมจึงมีบุตรมากมายถึงง 7 คนได้อย่างไร

โดยเฉพาะบุตรชายคนโตก็ดูเหมือนจะอยู่ในช่วงวัยรุ่น หรือว่าอาจจะเป็นไปได้ที่หลิงตู้ฉิงจะเป็นชายหนุ่มเจ้าสำราญที่ทำเด็กสาวสักคนหนึ่งท้องตอนอายุ 14 หรือ 15 ปี?

นี่มันช่าง…

ในทันใดนั้นจ้าวเหมิงลู่ก็สังเกตเห็นว่าจู่ ๆ ระดับพลังของหลิงตู้ฉิงได้เลื่อนระดับไปถึงขอบเขตหลอมรวมลมปราณระดับ 7 แล้ว

เป็นไปได้ไหมว่าชายคนนี้เป็นสัตว์ประหลาด? นี่เขาเลื่อนขั้นถึงสองระดับของการบ่มเพาะระหว่างการเดินทางกลับงั้นหรือ?

นางไม่กล้าเชื่อสายตาตัวเอง เพ่งมองหลิงตู้ฉิงอีก มันคือระดับ 7 จริง ๆ ไม่มีอะไรผิดพลาด

ในเวลาเดียวกันนี้ หลิงตู้ฉิงก็ทำให้ลูก ๆ ของเขาสงบลงและพูดกับทุกคน “วันนี้เรามีแขกมาเยือนตระกูลเรา นี่คือจ้าวเหมิงลู่ ข้าพบนางเมื่อตอนออกไปข้างนอก”

“สวัสดีแม่นางจ้าว!” โม่หยูถังมองไปที่เครื่องหมายบนร่างกายของจ้าวเหมิงลู่แล้วพูดทักทายนางด้วยรอยยิ้ม

เขาไม่รู้ว่าทำไมหญิงสาวจากสถาบันราชวงศ์จึงมาที่เรือนนี้ได้

เด็กคนอื่นก็เข้ามาทักทายนางเช่นกัน หลิงไช่หยุนที่มีอายุแค่เพียง 3 ขวบถามนางอย่างไร้เดียงสา “พี่สาวจ้าว ท่านมาที่นี่เพื่อเป็นแม่ของพวกเราใช่ไหม?”

จ้าวเหมิงลู่รีบสั่นหัวแล้วตอบว่า “ไม่ ไม่ใช่ ข้าเพียงแค่พบท่านพ่อของพวกเจ้าในระหว่างการเดินทางเท่านั้นเอง”

สำหรับชายที่แต่งงานแล้ว นางไม่สามารถที่จะคิดเรื่องอกุศลแบบนั้นได้

หลิงตู้ฉิงพูดเสียงเบาว่า “นางโง่เกินไป นางไม่เหมาะจะเป็นแม่ของพวกเจ้าหรอก มิฉะนั้นพวกเจ้าจะได้เรียนรู้ความโง่เขลาจากนางไปด้วย เอาล่ะ ระหว่าทางกลับมาพ่อยังไม่ได้แวะพักที่ไหนเลยแถมยังไม่ได้กินอะไรมาด้วย รีบเอาอะไรสักอย่างมาให้พ่อกับพี่สาวจ้าวกินที”

หลิงยู่ชานและคนอื่น ๆ จึงได้รีบวิ่งเข้าไปในครัวเพื่อเตรียมอาหาร แต่โม่หยูถังยังคงยืนอยู่และได้ขอโทษจ้าวเหมิงลู่แทนหลิงตู้ฉิงที่ได้ใช้คำพูดเช่นนั้นกับนาง

จ้าวเหมิงลู่ยอมรับคำขอโทษจากโม่หยูถังด้วยสีหน้าจนใจ อันที่จริงนางไม่สามารถโกรธในสิ่งที่หลิงตู้ฉิงพูดได้เพราะตัวนางเองระหว่างทางกลับมาก็ได้ถูกหลิงตู้ฉิงติติงไว้มาก จนนางรู้สึกว่าตัวเองโง่เล็กน้อยจริง ๆ บวกกับนางได้รับผลประโยชน์จากหลิงตู้ฉิงมามาก และด้วยความลึกลับของหลิงตู้ฉิง นางจึงไม่กล้าคิดโกรธเป็นธรรมดา

หลังจากทานอาหารเสร็จเรียบร้อย เด็ก ๆ ที่เหลือก็พากันไปทำงานในเรือน หลิงไช่หยุนผู้มีอายุ 3 ขวบซุกเข้าไปยังแขนของหลิงตู้ฉิงและมองไปที่จ้าวเหมิงลู่เป็นครั้งคราวด้วยดวงตาที่สดใส

หลิงตู้ฉิงกอดหลิงไช่หยุนแล้วพูดกับจ้าวเหมิงลู่ “ถึงแม้อาการบาดเจ็บของเจ้าจะไม่รุนแรง แต่ก็ยังลำบากในการฟื้นฟู ถ้าเจ้าต้องการให้ข้าช่วย ข้าก็จะขอเก็บเงินจากเจ้า”

“ตอนนี้เจ้ามีสองทางเลือก หนึ่งคือเป็นการรักษาให้เสร็จโดยไว โดยการบาดเจ็บเจ้าจะหายเป็นปลิดทิ้งในวันพรุ่งนี้ แต่ข้าจะเก็บเงินเจ้า 20,000 เหรียญทอง ส่วนอีกทางคือค่อย ๆ รักษา ซึ่งจะใช้เวลาอย่างน้อย 7 วันหรือมากที่สุดคือครึ่งเดือนเจ้าถึงจะหาย ข้าจะเก็บค่ารักษาแค่ 5,000 เหรียญทอง”

จ้าวเหมิงลู่รีบตอบ “เงินไม่ใช่ปัญหาสำหรับข้า ข้ามีเหรียญทองมากมายอยู่ในธนาคาร แต่ข้าอยากรู้ถึงวิธีการรักษาแบบเร่งด่วนของท่าน”

หลิงตู้ฉิงพยักหน้าและพูดขึ้น “ถ้าเป็นการรักษาโดยไวก็หลับให้สบายในคืนนี้ และพรุ่งนี้ก็ถอดเสื้อผ้ารอข้าที่ห้อง…”

เมื่อหลิงตู้ฉิงพูดจบ หลิงไช่หยุนที่อยู่ในอ้อมกอดเขาก็ตะโกนขึ้นมาว่า “ท่านพ่อน่าไม่อาย ข้าไม่ฟังแล้ว!”

แม้ว่าจะปฏิเสธไม่ฟังและเอามือปิดตาทั้งสองข้างแต่หลิงไช่หยุนก็ยังเงี่ยหูฟัง ใบหน้าจ้าวเหมิงลู่แดง นางสั่นหัวดิกและพูดว่า “แล้วถ้าข้าเลือกทางที่สองที่ช้ากว่าล่ะต้องทำอย่างไร?”

หลิงตู้ฉิง ตีเด็กน้อยในวงแขนแล้วบอกให้หยุดยุกยิกและพูดกับจ้าวเหมิงลู่ว่า “ถ้าเจ้าเลือกทางที่ช้ากว่า ข้าจะสอนวิชาให้กับเจ้าเพื่อให้เจ้าใช้มันในการรักษาตัวเจ้าเอง แต่เจ้าเป็นคนเรียนรู้ช้า ด้วยสมองที่โง่เขลาของเจ้า ถ้าเจ้าสามารถเรียนรู้ได้ภายใน 2 วันก็เหลือเชื่อแล้ว”