พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 882

ทันทีที่หลิงตู้ฉิงประกาศขึ้น ลำแสงสีทองเจิดจ้าก็พวยพุ่งออกมาจากแท่นบูชาทันที ซึ่งเป็นสัญญาณว่ามหาปราชญ์แห่งยุคนี้ได้ปรากฏขึ้นแล้ว

แต่ในทางกลับกัน เหล่าผู้คนที่กำลังเฝ้าดูอยู่ต่างก็ยังรู้สึกสับสนอยู่ดี เพราะตรงแท่นบูชาตอนนี้มีอยู่ 3 คนที่ยืนอยู่ ดังนั้นใครกันที่กลายเป็นมหาปราชญ์?

คนอื่น ๆ ต่างวิเคราะห์อยู่ในใจว่า ถังชี่หยุนและจางจิงหงขึ้นไปยืนอยู่ตั้งนานแล้วแต่ก็ไม่ได้รับเลือกสักทีแ ต่พอชายที่ขึ้นไปใหม่ขึ้นไปยืนเพียงครู่เดียวสัญญาณที่บ่งบอกว่ามหาปราชญ์ถูกรับเลือกกลับบังเกิดขึ้น หรือว่าจะเป็นไปได้ไหมที่ชายที่ขึ้นไปล่าสุดคือมหาปราชญ์ในยุคนี้?

แต่ว่าชายผู้นั้นไม่ใช่ปราชญ์ของสำนักเที่ยงธรรมสักหน่อย ดังนั้นเขาจะกลายเป็นมหาปราชญ์ได้ยังไง?

เมื่อยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกสับสน ดังนั้นพวกเขาจึงหันไปมองหลิงยู่ชานและลูก ๆ ของหลิงตู้ฉิงด้วยสายตาสงสัย ซึ่งแม้แต่บรรดาศิษย์ของถังชี่หยุนก็มองไปที่กลุ่มของหลิงยู่ชานเช่นกัน

“เลิกจ้องข้าได้แล้ว พ่อของข้าไม่เป็นมหาปราชญ์แน่นอน!” หลิงยู่ชานเอ่ยขึ้น

ลูก ๆ ของหลิงตู้ฉิงรู้เป็นอย่างดีว่าถ้าหากพ่อของพวกเขาอยากจะเป็นมหาปราชญ์จริง ๆ เขาจะไม่มาช่วยถังชี่หยุนแบบนี้ และที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือเส้นทางที่พ่อของพวกเขาเลือกเดินนั้นไม่ใช่การเป็นมหาปราชญ์แน่นอน

“ถ้าอย่างนั้นทำไมพ่อของเจ้าถึงสามารถเดินขึ้นไปถึงแท่นบูชาได้? แถมเขายังทำให้ปรากฏการณ์การบังเกิดของมหาปราชญ์เกิดขึ้นได้อีกต่างหาก?” หนึ่งในศิษย์ของถังชี่หยุนถามขึ้น

“อันนี้ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน!” หลิงยู่ชานส่ายหัวด้วยสีหน้าจนใจ

ถึงแม้ว่าพวกเขาจะเป็นลูก แต่มันก็มีสิ่งต่าง ๆ มากมายที่พวกเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันเกี่ยวกับพ่อของพวกเขา

ทางด้านหมิงจู้ เมื่อได้ยินว่าหลิงตู้ฉิงไม่ได้เป็นมหาปราชญ์แน่นอน นางจึงพูดขึ้นด้วยสีหน้าตื่นเต้นว่า “ถ้างั้นมันก็น่าจะเป็นแม่ของข้าใช่ไหมที่จะได้กลายเป็นมหาปราชญ์? ในเมื่อท่านพ่อออกหน้าด้วยตัวเองแบบนี้ เขาก็ต้องช่วยแม่ของข้าให้กลายเป็นมหาปราชญ์จริงไหม?”

หลิงยู่ชานยิ้มและพยักหน้าให้กับภรรยาของเขา เพราะเขาคิดว่าหลิงตู้ฉิงก็ควรที่จะทำแบบนั้นจริงไหม?

แต่แล้วเหตุการณ์ต่อมามันก็ยิ่งทำให้ทุก ๆ คนแสดงสีหน้าโง่งมมากกว่าเดิม

บนแท่นบูชา จู่ ๆ หนังสือความเที่ยงธรรมที่น่าหวั่นเกรงของถังชี่หยุนก็ลอยขึ้นไปบนอากาศ และจากนั้นพลังแห่งความเที่ยงธรรมที่อยู่บริเวณรอบ ๆ ก็หลั่งไหลเข้าไปในหนังสืออย่างบ้าคลั่งจนในท้ายที่สุดหนังสือก็ปลดปล่อยรัศมีแสงสีทองปกคลุมไปทั่วทั้งบริเวณรอบ ๆ

ปรากฏการณ์เช่นนี้มันทำให้คนที่กำลังมองเหตุการณ์ต่างเข้าใจแล้วว่า แท้จริงแล้วถังชี่หยุนน่าจะต้องเป็นมหาปราชญ์ของยุคนี้แน่นอน

บรรดาศิษย์ของถังชี่หยุนเมื่อเห็นภาพนี้พวกเขาต่างก็โห่ร้องดีใจกันยกใหญ่ทันที ส่วนบรรดาศิษย์ของจางจิงหงก็ได้แต่แสดงสีหน้าหดหู่

อันที่จริงไม่เพียงแต่ศิษย์ของเขาเท่านั้น แม้แต่ตัวของจางจิงหงเองก็รู้สึกเศร้าเป็นอย่างมาก

เขารู้ว่าที่เขาไม่ได้เป็นมหาปราชญ์นั้นไม่ใช่เพราะว่าหลักการของเขาไม่ดีพอ หลักการของเขามันดีพอที่จะทำให้เขาได้มหาปราชญ์แน่นอนเพราะไม่อย่างนั้นเขาคงไม่สามารถก้าวขึ้นมาถึงแท่นบูชาได้แบบนี้ แต่สิ่งที่ทำให้เขาไม่ได้เป็นมหาปราชญ์นั้นเป็นเพราะวาสนาของเขาสู้ถังชี่หยุนไม่ได้!

เมื่อเข้าใจว่าตัวเองหมดโอกาสแล้วเขาจึงหันไปหาถังชี่หยุนเพื่อที่จะคารวะ และเอ่ยแสดงความยินดี

แต่ก่อนที่เขาจะทันได้ทำเช่นนั้น เขาก็สังเกตเห็นว่าร่างของถังชี่หยุนในตอนนี้นั้นกำลังค่อย ๆ จางหายไปเรื่อย ๆ!

ส่วนทางด้านของถังชี่หยุนก็ยิ้มตอบให้กับเขาราวกับว่านางไม่รู้ตัวเลยว่าร่างของนางกำลังค่อย ๆ จางหายไป

ภาพเช่นนี้มันทำให้จางจิงหงแสดงสีหน้าตกตะลึงเป็นอย่างมากในทันที เขาทำแม้กระทั่งขยี้ตาตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพื่อดูให้แน่ใจว่าเขาไม่ได้ตาฝาด ซึ่งท้ายที่สุดมันก็เป็นอย่างที่เขาเห็นจริงๆ