พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 907

หลังจากเย่เจียงไห่จากไป นักพรตชุดเขียวก็ควักยันต์สื่อสารแผ่นหนึ่งขึ้นมาเปิดใช้งานทันที จากนั้นเขาเล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้กับอาจารย์ของเขาได้ฟังว่ามีผู้เชี่ยวชาญคนหนึ่งขึ้นมาจากโลกเบื้องล่าง และต้องการมุ่งหน้าไปยังตำหนักไร้หทัย

จากนั้นเรื่องนี้ก็ถูกส่งต่อตามลำดับขั้นขึ้นไปเรื่อย ๆ จนท้ายที่สุดผู้นำยอดเขาเต๋าเทวะ เจ้าแห่งพรตเต๋า ฉิงอี้ จึงได้รู้เรื่องทุกอย่างเช่นกัน

เมื่อเจ้าแห่งพรตเต๋าได้ทราบเรื่อง ร่างของเขาได้หายไปจากยอดเขาเต๋าเทวะทันทีและไปปรากฏกายอีกทีที่ด้านในอารามสันติสุขในพริบตา

เจ้าแห่งพรตเต๋าถามนักเพรตชุดเขียวทันทีเมื่อปรากฏกายขึ้น “คนที่เพิ่งขึ้นมาจากโลกเบื้องล่างผู้นั้นไปไหนแล้ว?”

“คารวะเจ้าแห่งเต๋า! เขาบินมุ่งหน้าไปที่ตำหนักไร้หทัยแล้ว!” นักพรตชุดเขียวพูดขึ้นพลางไปยังทิศทางที่เย่เจียงไห่จากไป

นักพรตชุดเขียวรู้สึกตกตะลึงเป็นอย่างมากอยู่ในใจ เพราะเขาไม่เข้าใจว่าทำไมผู้นำสูงสุดของเขาถึงได้มาที่นี่ด้วยตัวเองแบบนี้เพื่อถามหาผู้เชี่ยวชาญธรรมดา ๆ คนหนึ่งที่เพิ่งขึ้นมาจากโลกเบื้องล่าง

เจ้าแห่งพรตเต๋ามองไปยังทิศตะวันตกเฉียงเหนือที่เย่เจียงไห่บินมุ่งหน้าไป พร้อมกับใช้เจตจำนงอันทรงพลังของตนเองกวาดหาตำแหน่งของเย่เจียงไห่ทันที

จากนั้นเขาดีดนิ้วไปที่นักพรตเต๋าชุดเขียวหนึ่งครั้งก่อนที่ร่างกายของเขาจะหายไปในชั่วพริบตา

“เจ้าทำได้ดีมาก เศษเสี้ยวแก่นแท้เต๋านี้ถือว่าเป็นรางวัลให้เจ้า!”

เมื่อได้รับเศษเสี้ยวแก่นแท้เต๋า ระดับการบ่มเพาะของนักพรตชุดเขียวทะลวงขึ้นไปสู่ขอบเขตศักดิ์สิทธิ์สามัญขั้นกลางทันที ซึ่งเจ้าตัวเองรู้สึกงุนงงเป็นอย่างมาก

ไม่ใช่ว่ายอดเขาเต๋าเทวะของเขาไม่ถูกกับตำหนักไร้หทัยไม่ใช่รึไง? แล้วทำไมผู้นำของเขาถึงได้มอบรางวัลให้กับเขาแบบนี้?

อีกด้านหนึ่ง เย่เจียงไห่กำลังบินมุ่งหน้าไปยังตำหนักไร้หทัยด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย อยากจะบินให้ไวได้มากกว่านี้สัก 100 เท่า เพราะถ้าหากหลิงตู้ฉิงขึ้นมาบนโลกเบื้องบนแล้ว และเขายังบินไปไม่ถึงตำหนักไร้หทัย มันคงจะเป็นเรื่องที่น่าอายเป็นอย่างมาก!

แต่แล้วหลังจากที่เขาบินไปได้ไม่กี่แสนกิโลเมตร ตะขาบยักษ์ตัวหนึ่งที่มีความยาวราว 300 เมตร จู่ ๆ ก็ผุดขึ้นมาจากพื้นดินและบินพุ่งมาหาเขาซะอย่างนั้น

เย่เจียงไห่ เมื่อเห็นเช่นนี้เหงื่อเม็ดเป้ง ๆ ผุดขึ้นบนหน้าผากของเขาทันที

บ้าเอ๊ย! ตะขาบวายุขอบเขตศักดิ์สิทธิ์สามัญ ทำไมข้าถึงซวยขนาดนี้!

เย่เจียงไห่รีบหยิบเตาเพลิงศักดิ์สิทธิ์ของเขาขึ้นมาทันที และปล่อยเพลิงที่กักเก็บอยู่ในเตาพุ่งไปหาตะขาบวายุ แต่น่าเสียดายที่ระดับการบ่มเพาะของเย่เจียงไห่ต่ำเกินไป เพลิงที่เขาปล่อยออกไปมันจึงไม่สามารถทำอะไรตะขาบวายุได้เลยแม้แต่น้อย

ตะขาบวายุพุ่งผ่านพลังเพลิงของเย่เจียงไห่มาได้อย่างสบาย ๆ แต่แล้วในขณะที่มันกำลังจะเข้าถึงตัวเย่เจียงไห่ จู่ ๆ ร่างของเย่เจียงไห่ก็หายไปส่งผลให้ตะขาบวายุงุนงงเป็นอย่างมาก

ตะขาบวายุมองซ้ายมองขวาพร้อมกับใช้เจตจำนงของมันกวาดดูพื้นที่โดยรอบอยู่สักพัก แต่แล้วเมื่อมันไม่สามารถจับสัมผัสของเย่เจียงไห่ได้อีกต่อไปมันจึงบินกลับลงไปที่พื้นดินด้วยท่าทีขุ่นเคือง

เย่เจียงไห่ ในขณะนี้กวาดสายตามองไปรอบ ๆ ซึ่งพื้นที่รอบกายของเขามีแต่ความอ้างว้างไม่มีอะไรเลยราวกับว่าตอนนี้เขาหลุดไปอยู่อีกโลกหนึ่ง

เมื่อเห็นเช่นนี้หัวใจของเขาเต้นแรงทันที เพราะเขาพอจะเดาได้ว่าตอนนี้เขาน่าจะอยู่ในโลกของตัวตนระดับสูงมาก ๆ สักคนหนึ่ง

ความกว้างใหญ่ของโลกแห่งนี้หากเทียบกับของเขาเอง โลกของเขาน่าจะมีขนาดพอ ๆ กับเมล็ดแตงโม แต่โลกนี้น่าจะมีขนาดใหญ่ไม่น้อยกว่าแตงโมผลที่สุกเต็มที่แล้ว

“ข้าไม่ทราบเป็นผู้อาวุโสผู้ใดที่ช่วยเหลือข้า แต่ข้าขอขอบคุณท่านจริง ๆ ที่เมตตาผู้เยาว์!” เย่เจียงไห่รีบขอบคุณทันที

เขาสัมผัสได้ว่าผู้เชี่ยวชาญที่ช่วยเขาไว้นั้นมีระดับสูงกว่าเขามาก ๆ ถึงแม้ว่าเทียบกับชีวิตที่แล้วก็ยังมีระดับสูงกว่าแบบไม่เห็นฝุ่น ดังนั้นเขาจึงทำได้แค่แสดงความนอบน้อมให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

เจ้าแห่งพรตเต๋าปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าเย่เจียงไห่ทันที และถามขึ้นว่า “ทำไมเจ้าต้องไปที่ตำหนักไร้หทัย?”

เย่เจียงไห่แสดงอาการอ้ำอึ้งไม่รู้ว่าเขาควรจะตอบดีหรือเปล่า

เจ้าแห่งพรตเต๋าไม่ได้คาดเค้นอะไร เมื่อเย่เจียงไห่ไม่ตอบ เขายิงคำถามต่อไปทันที “เจ้ารู้จักกับสำนักเต๋าสวรรค์ดีขนาดไหน?”

เย่เจียงไห่ตอบด้วยความระมัดระวังว่า “ความสัมพันธ์ของผู้เยาว์กับสำนักเต๋าสวรรค์นั้นคงนับไม่ได้ว่าใกล้ชิด แต่มันก็ไม่นับว่าห่างไกลเช่นกัน ว่าแต่ผู้เยาว์ขอทราบนามของผู้อาวุโสสักหน่อยจะได้หรือไม่?”

เจ้าแห่งพรตเต๋ายิ้มและตอบกลับ “ข้าอยู่มานานมากแล้วจนมีชื่อมากมายซะเหลือเกิน เอาเป็นว่าเจ้าสามารถเรียกข้าได้ว่า เจ้าแห่งพรตเต๋า ผู้นำแห่งยอดเขาเต๋าเทวะ และที่ข้ามาหาเจ้าก็เพราะข้าอยากจะเข้าใจอะไรบางอย่างเท่านั้น”