ภาคิน (ซีรีส์ 3 หนุ่มซานเตียนโน่) นิยาย บท 86

สิบนาทีต่อมา...ห้องรับประทานอาหาร

เนื้อหมักสูตรต่างๆ ถูกจัดใส่จานใบใหญ่พร้อมกับกุ้งแช่บ๊วย กุ้งลายเสือ หมึกกระดอง เห็ดหอม เห็ดเข็มทอง ผักกาดขาว ผักบุ้ง ต้นหอม ขึ้นฉ่ายและ ผักปวยเล้ง วางคั่นระหว่างกระทะปิ้งย่างไฟที่มีถึงห้าเตา รวมไปถึงของเด็กๆ ที่แยกออกไปทานด้วยกันสามคน

“พี่ภีมขา...ทำแบบนั้นให้แชมด้วยสิคะ” แชมเปญเอ่ยอ้อนพี่ชายเสียงหวาน หลังเห็นอีกฝ่ายเอากุ้งตัวใหญ่ลงไปม้วนพันกับชีส

คนที่กำลังจะกิน! กลอกตา แล้วหันไปส่งกุ้งพันชีสให้น้องสาวด้วย สีหน้าเซ็งๆ “อ่ะ”

“ขอบคุณค่ะ” แชมเปญยิ้มตาหยีอย่างดีใจ กัดชิมกุ้งตัวใหญ่ที่มีกลิ่นหอมของเนยและชีสด้วยสีหน้าสุดฟิน

“อร่อยไหมแชม?” คนที่นั่งข้างๆ เพื่อนสาว มองตามตาปริบๆ จะเอ่ยขอก็ไม่กล้า กลัวจอมปีศาจไม่ทำให้

“อร่อยมากกกก” แชมเปญลากเสียงยาวแล้วหลับตาพริ้ม เพราะค้นพบการกินกุ้งแบบใหม่ที่ถูกใจเข้าให้แล้ว

ภควรส่ายหน้าอย่างรู้สึกรำคาญกับท่าทีของน้องสาว ขณะเดียวกันก็อดที่จะแบ่งกุ้งพันชีสไปให้ยัยตัวแสบไม่ได้ “อ่ะ”

“ขอบคุณค่ะพี่ภีมสุดหล่อ” มิรินยกมือไหว้หนุ่มหล่อใจดี ที่ในที่สุดอีกฝ่าย ก็เมตตาส่งของอร่อยมาให้เธอลองชิม

“ชิ” ภควรมองค้อนก่อนจะหันไปแกะกุ้งใส่ลงในกระทะย่างที่มีเนยฉ่ำๆ ต่อ

“แชมของอีกตัวนะคะ” แชมเปญเอ่ยอ้อนพี่ชายอีกครั้งอย่างติดใจ

“มิรินด้วยค่ะ” มิรินรีบเอ่ยตาม เพราะชอบกุ้งพันชีสที่อีกฝ่ายทำให้สุดๆ

“หึๆๆ / คิกๆๆ” ทุกคนที่แอบฟังการสนทนาของเด็กๆ อยู่ ต่างก็อมยิ้มในความน่ารักที่ไร้เดียงสา ไม่ว่าจะขยันทะเลาะกันเพียงใด แต่สุดท้ายก็สามารถดีกันได้แบบมึนๆ

“ว่าแต่...คืนนี้มีใครจะนอนกับย่าทวดบ้างเอ่ย?” กังศมาแกล้งเอ่ยถาม

“แชมค่ะ” แชมเปญรีบยกมือขึ้นอย่างรวดเร็ว

“มิรินนอนด้วยค่ะ” มิรินรีบยกมือตามเพื่อนสาว เพราะชอบฟังนิทานก่อนนอนที่กังศมาเล่า

“แล้วภีมล่ะ?” สินชัยเอ่ยถามหลานชายคนโปรด

“ผมจะนอนกับคุณตาครับ” ภควรบอกยิ้มๆ

“แหม...ชื่นใจจัง” สินชัยยิ้มแก้มแทบปริกับคำตอบ

ภาคินหันไปมองหน้าภรรยาสาวอย่างดีใจ ที่ลูกชายกับลูกสาวจะไปนอนกับผู้เป็นยายและพ่อตา

21:03 น. ห้องนอนกังศมา

“คุณย่าทวดขา...พรุ่งนี้ทำบัวลอยไข่หวานนะคะ” แชมเปญเอ่ยอ้อนขอเมนูโปรด

“น้องแชมอยากกินเหรอลูก” คนที่ด้านซ้ายมีหนูน้อยมิรินนอนกอด ส่วนด้านขวาก็มีหนูน้อยแชมเปญนอนกอดอยู่ เอ่ยถาม

“ค่ะ” แชมเปญพยักหน้ารับก่อนจะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น

“มิรินก็อยากกินค่ะคุณมาร์” มิรินสมทบตาม

“โอเค! พรุ่งนี้ย่าจะทำให้กินจ้ะ” กังศมาตอบตกลง

“เย้ๆ/เย้ๆ” สองสาวส่งเสียงร้องขึ้นอย่างดีใจ

“เข้านอนกันเถอะ” กังศมาเอ่ยชวนพร้อมกับกดรีโมทปิดไฟที่หัวเตียง

“เดี๋ยวสิคะ! คุณย่ายังไม่ได้เล่านิทานเลย” แชมเปญรีบทวง

“แหม...ฟังทุกคืนไม่เบื่อบ้างหรือไง?” กังศมาถามกลับยิ้มๆ

“ไม่เบื่อค่ะ” มิรินกับแชมเปญตอบพร้อมกัน

กังศมาอมยิ้มก่อนจะเล่านิยายที่แต่งขึ้นเองให้สองสาวฟัง “กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ. ดินแดนที่อยู่ท่ามกลางหุบเขาซึ่งเต็มไปด้วยสวนผลไม้และรีสอร์ตที่แสนสวย มีเจ้าชายเกเรกับเจ้าหญิงขี้อ้อนที่เจอหน้ากันทีไร เป็นต้องทะเลาะกันแทบทุกๆ ครั้ง...บลาๆๆๆ”

รีสอร์ตพรรณนารา...

“คุณตาครับ” ภควรที่นอนไม่หลับเอ่ยเรียกผู้เป็นตาในความมืด

“ยังไม่นอนอีกเหรอภีม” สินชัยที่กำลังจะเคลิ้มหลับถามขึ้น

“ยังครับ คุณตาช่วยเล่าเรื่องของคุณยายให้ฟังหน่อยได้ไหมครับ” คนที่ไปเจอรูปของผู้เป็นยายในวัยสาว ซึ่งมีส่วนคล้ายกับมารดาของตนอย่างมาก จึงอยากจะรู้เรื่องราวที่ผ่านมา

“ได้สิ” สินชัยตอบก่อนจะเอ่ยเล่าย้อนไปในตอนที่ตนยังเป็นหนุ่ม “เมื่อราวๆ สี่สิบปีก่อน สมัยตายังรุ่นๆ หน้าตาก็หล่อเหลาคล้ายๆ กับ ธอร์ เทพสายฟ้าเนี่ยแหละ”

“จริงเหรอครับ?” ภควรขมวดคิ้วถามอย่างมึนงง

“จริงสิ! พรุ่งนี้ตาจะเอารูปให้ดู” สินชัยบอกอย่างกลั้นขำ เพราะหน้าตาของตัวเองนั้นไม่มีส่วนไหนคล้ายกับ คริส เฮมส์เวิร์ท เลย

“แล้วคุณยายล่ะครับ สวยไหม?” ภควรถามต่อ

“สวยสิ สวยเหมือนกับแม่ของภีมนั่นแหละ” สินชัยฉีกยิ้มเมื่อนึกไปถึงภรรยาในวัยสาว ซึ่งตนยังคงจำเหตุการณ์ในวันแรกที่เจอกันได้ดี

“เฮ้อ...แต่ผมไม่ชอบเลยที่ใครๆ มักจะคิดว่าคุณแม่เป็นพี่สาวของผม” ภควรถอนหายใจอย่างเซ็งๆ

“หึๆๆ” สินชัยหัวเราะเบาๆ กับความคิดของหลานชาย

“คุณตาพบคุณยายที่ไหนครับ?” ภควรวกมาเข้าเรื่องของผู้เป็นยายต่อ

“ที่หน้ามหาลัย. ตอนนั้นตาเรียนอยู่ปีสุดท้าย ส่วนคุณยายเป็นแม่ค้าขายก๋วยเตี๋ยว”

“ว้าว! คุณยายทำก๋วยเตี๋ยวอร่อยไหมครับ”

“อืม...ตาไม่รู้รสชาติของก๋วยเตี๋ยวหรอกตอนนั้นน่ะ”

“ทำไมครับ?”

“ก็ตาเอาแต่จ้องมองคุณยายอยู่น่ะสิ”

“แหม...ผมอยากจะเข้าไปอยู่ในเหตุการณ์นั้นด้วยจัง”

“หึๆ คุณยายน่ะสวยมาก หนุ่มๆ พากันจีบเต็มเลย”

“แล้วคุณตาทำยังไงครับ คุณยายถึงยอมเป็นแฟน?” ภควรถามอย่างสงสัย

“ตาก็ใช้ความหล่อเป็นใบเบิกทาง ไปนั่งกินก๋วยเตี๋ยวแล้วแกล้งไม่มีตังจ่าย คุณยายก็เลยแก้เผ็ดด้วยการให้ไปล้างชามก๋วยเตี๋ยว” สินชัยบอกพร้อมกับหัวเราะออกมาเบาๆ

“ฮ่าๆๆ ” ภควรหัวเราะตามอย่างเห็นภาพ

“จากนั้นตาก็ไปกินฟรีทุกวันจนกระทั่งเรียนจบ”

“แล้วได้ล้างชามอีกไหมครับ” ภควรถามอย่างสงสัย

“ล้างสิ! นั่งล้างทุกวันจนมือลอกหมดเลย แถมยังช่วยยายเก็บร้านก๋วยเตี๋ยวอีกด้วยนะ” สินชัยอมยิ้มรู้สึกเหมือนตัวเองได้ย้อนกลับไปในคืนวันเก่าๆ อีกครั้ง

“โห...คุณตาใจดีจัง” ภควรเอ่ยชม

“หึๆ ตาไม่ได้ใจดีหรอก ที่ทำก็เพราะไม่อยากเห็นผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่เข็นรถมาขายก๋วยเตี๋ยวทุกวันต้องเหนื่อยอยู่คนเดียว”

“เสียดายนะครับที่ผมไม่ได้เจอคุณยาย” ภควรบอกด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ

“สำหรับตา...คุณยายอยู่ตรงนี้เสมอ” สินชัยบอกพร้อมกับกุมมือของหลานชายมาวางที่หน้าอกด้านซ้ายของตน

“พรุ่งนี้ภีมขอดูรูปคุณยายหน่อยนะครับ” ภควรยิ้มแล้วกอดปลอบผู้เป็นตาอย่างรู้สึกสงสารและปลื้มใจในความรักที่ท่านมีต่อผู้เป็นคุณยาย แม้ว่าท่านจะจากไปนานแล้วก็ตาม

“ได้สิ! ตอนนี้ดึกแล้ว เรานอนกันดีกว่า”

“ฝันดีครับคุณตา” ภควรบอกก่อนจะค่อยๆ หลับตาลง

“ฝันดีจ้ะ หลานรักของตา” สินชัยบอกก่อนจะขยับลุกปิดไฟที่หัวเตียง แล้วหลับตามหลานชาย ที่นับวันก็ยิ่งฉายแววความหล่อและความฉลาดออกมา แถมยังพูดได้ถึงสี่ภาษาอีกด้วย

บ้านของสิงขรกับนารี....