ภาคิน (ซีรีส์ 3 หนุ่มซานเตียนโน่) นิยาย บท 81

“โห...ของเรานะ! แค่ใช้ให้ชนเดือนก็ถือว่าบุญแล้ว” เอื้องแสร้งบอกเสียงเศร้าๆ ทั้งที่มีเงินในบัญชีหลายล้าน แต่ก็ไม่กล้าใช้จ่ายฟุ่มเฟือย เพราะตั้งใจว่าจะเก็บเงินจำนวนนั้นเอาไว้เป็นทุนการศึกษาของบุตรสาวในวันข้างหน้า

“คิกๆๆ ถ้าแกไม่เล่นไฮโลนะเอื้อง ป่านนี้คงจะมีเงินเก็บเป็นล้าน” ส้มมองค้อนเพื่อนสาวที่ชอบดราม่า

“ตั้งแต่มีลูก ฉันก็เลิกเล่นการพนันทุกชนิดอย่างเด็ดขาด” เอื้องบอกพร้อมกับเชิดใบหน้าขึ้นนิดๆ

“ไวน์เองก็ได้เกียรตินิยมอันดับสองมานี่” ติช่าถามคนชอบถ่อมตัว

“ใช่! แค่นี้ก็สุดยอดแล้ว พวกเรายังไม่มีใครได้เลย” ส้มบอกอย่างรู้สึก ปลื้มใจ

“แฮ่ๆ พอดีเราขยันตามคาร่าน่ะ” วรันยาส่งยิ้มเจื่อนๆ ให้เพื่อนสาว

“ชิ! เธอเองก็เก่งมาแต่ไหนแต่ไรแล้วไวน์” เอื้องทำทีเป็นมองค้อน

“เดี๋ยวๆ มีใครเคยรู้บ้างว่าคุณภาคินก็คว้าเกียรตินิยมอันดับหนึ่งมาได้เหมือนกัน” ชิสาถามเรื่องที่คิดว่าเพื่อนสาวทุกคนยังไม่ทราบ

“โห...เพอร์เฟกต์ไปอีก แค่หล่อ รวยนี่ก็ว่าสุดๆ แล้วนะ” ติช่าบอกอย่าง รู้สึกทึ่ง

“หนุ่มตระกูลซานเตียนโน่คว้าเกียรตินิยมอันดับหนึ่งกันทุกคนจ้า ยิ่งเสี่ยรัญนะ เรียนจบตั้งหลายที่เชียวแน่ะ” คนที่รู้เยอะสปอยต่อ

“เสียดายที่ตอนงานแต่งของไวน์กับคุณภาคิน ได้เห็นแค่ไกลๆ” ติช่าบอก

“อืม! ยังดีนะที่ได้เห็นเสี่ยรัญ แต่ฝาแฝดของคุณภาคินนี่สิ ฉันยังไม่เคยเห็นหน้าเลย” เอื้องบอก

“แต่ฉันเห็น แอบถ่ายรูปเอาไว้ด้วย” ชิสาบอกพร้อมกับกดค้นหารูปในมือถือ

“ขอดูหน่อย” เอื้องบอกอย่างตื่นเต้น

“แหม...มีของดีก็ไม่ยอมบอกนะชิสา” ติช่าเอ่ยแซว

วรันยาหัวเราะเบาๆ กับท่าทีตื่นเต้นของเพื่อนๆ จึงกดค้นหารูปของภัคคินัยและหิรัญในมือถือแล้วส่งให้กับทุกคนดู ขณะเดียวกันก็รู้สึกสงสารมีนาที่เจอกระแส ตีกลับค่อนข้างแรง แถมบิดายังต้องมาแพ้การเลือกตั้งอีก

ที่งานศพของเสาวณี...ภาคินเดินทางไปร่วมงานศพกับสิงขรและเพื่อนรักอย่างจอมพล แม่ทัพ แล้วก็ขุนพัน ท่ามกลางสายตาผู้คนที่พากันหันมามอง

“สวัสดีครับคุณสา ผมเสียใจด้วยนะครับ” ภาคินเอ่ยพร้อมกับยกมือขึ้นไหว้อีกฝ่าย

“ฮึก...ฉันว่าคุณและคนของคุณกลับไปเถอะ” สาวิตรีตอบกลับด้วยสายตาขวางๆ

“เอ่อ...” ภาคินถึงกับไปไม่ถูก

“ผมว่าคุณคินได้ยินชัดแล้วนะครับ” ธรรมนัสที่ไปต้อนรับแขกตามโต๊ะรีบเดิมเข้ามาหาด้วยสีหน้าบึ้งตึง

“ออกไป ฉันบอกให้ออกไปยังไงล่ะ...กรี๊ดดดดด” สาวิตรีกระโจนเข้าทุบตีพ่อเลี้ยงคนดังอย่างบ้าคลั่ง ทำเอาคนที่มาร่วมไว้อาลัยพากันลุกขึ้นมองทั้งงาน

“นายครับ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” สิงขรรีบเข้าไปดึงผู้เป็นนายออกมา

“ผมไม่เป็นไรครับ” คนที่โดนทุบไปหลายทีบอกด้วยสีหน้าเจื่อนๆ

“กลับเถอะคิน” จอมพลบอกพร้อมกับจ้องหน้าของธรรมนัสกลับอย่างไม่พอใจที่อีกฝ่ายมองมาราวกับว่า เพื่อนรักของเป็นคนฆ่าเสาวณีตายยังไงยังงั้น

“พวกผมแค่มาแสดงความเสียใจ ไม่เห็นต้องมองหรือทำกันแบบนี้” แม่ทัพต่อว่าอย่างรู้สึกเคือง

“เดี๋ยวนี้ร่ำรวยถึงขั้นเลี้ยงบอดี้การ์ดเลยหรือครับคุณธรรม” ขุนพันเอ่ย แซวอย่างอดไม่ได้

“แล้วมันหนักส่วนไหนของคุณขุนเหรอครับ” ธรรมนัสถามกลับด้วยน้ำเสียงกวนๆ

“ก็ไม่ได้หนักอะไรหรอกครับ แต่ถ้าใครอยากจะบวกล่ะก็ ผมจะรอที่ลานจอดรถข้างนอก” ขุนพันตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เย็นเฉียบ ทำเอาทุกคนที่อยู่ในบริเวณนั้นถึงกับเงียบกริบไปทันทีทันใด

“เอ่อ...ผมลาล่ะครับลุงธรรม น้าสา” ภาคินยกมือไหว้ก่อนจะสะกิดเพื่อนๆ ให้เดินออกจากงาน

“ให้ตามไหมครับนาย” เมฆหันไปถามผู้เป็นนายอย่างไม่พอใจที่ถูกเด็กเมื่อวานซืนท้าทายซึ่งๆ หน้า

“จะตามไปหาพระแสงอะไร พ่อมันเป็นถึงนายพล เดี๋ยวก็ซวยกันหมดหรอก” ธรรมนัสบอกก่อนจะเข้าไปประคองสาวิตรีเดินไปพักที่ด้านใน ท่ามกลางสายตาสงสัยของแขกในงานที่ยังมึนๆ งงๆ กับเหตุการณ์เมื่อครู่

ที่ลานจอดรถ...

“ฉันบอกแล้วว่าเราไม่น่ามาเลย” แม่ทัพบอกด้วยขึ้นด้วยสีหน้าเซ็งๆ

“ฉันว่าที่เรามาน่ะถูกแล้ว” ภาคินบอกพร้อมกับฉีกยิ้มกว้าง

“ถูกยังไงวะ?” ขุนพันถามอย่างข้องใจ ‘มันโดนทุบจนเพี้ยนไปหรือเปล่าวะ?’

“ก็น้าสายัดนี่ใส่มือให้ฉัน เดี๋ยวเราไปเปิดดูกันที่โรงแรม” ภาคินล้วง แฟลชไดร์ฟออกมาให้เพื่อนๆ ดู ก่อนจะพากันขับกลับโรงแรม

โรงแรมซานเตียนโน่...