ภาคิน (ซีรีส์ 3 หนุ่มซานเตียนโน่) นิยาย บท 80

“โอ๊ย! นี่ผัวนะ ไม่ใช่กระท้อน” ภาคินบอกอย่างรู้สึกเจ็บและชาที่ใบหน้านิดๆ ‘ผู้หญิงอะไร มือหนักชะมัดเลย’

คนที่ยังไม่หายโกรธทุบต่ออีกสองที ปึก! ปึก!

“โอ๊ยยย พอแล้วครับ พี่เจ็บไปหมดแล้ววว” ภาคินโอดครวญ

“คนบ้า!” วรันยามองค้อนก่อนจะนอนหันหลังให้สามีจอมทะลึ่ง

“เอ้...เมื่อกี้ใครว่าพี่เป็นหมานะ?” คนหื่นเอ่ยเย้าด้วยสีหน้าทะเล้น

“ไม่ต้องมากอดเลย” วรันยาปัดมือหนาที่เอื้อมมาแตะแขนออกอย่าง ม่สบอารมณ์

“ไม่กอดก็ได้ งั้นเลียเลยแล้วกัน” ภาคินบอกพร้อมกับสอดมือเข้าไปดึงแพนตี้ของสาวเจ้าออกจากขาเรียวงามอย่างรวดเร็ว

“กรี๊ดดดด มาถอดกางเกงในของไวน์ทำไม” วรันยากรีดร้องกับการกระทำอันหน้าด้านหน้ามึนของสามี

“อ้าว! ก็จะได้เลียถนัดๆ ไงครับ” ภาคินก้มลงเลีย เอ๊ย! ลิ้มลองดอกไม้งามอย่างหื่นกระหาย

“ไม่นะ” วรันยาดิ้นพล่านเมื่อลิ้นอุ่นๆ ของสามีกำลังรัวระริกมายังจุดที่ไวต่อความรู้สึก

แผล็บๆๆๆ ภาคินไม่สนคำท้วง ตวัดลิ้นเลียต่ออย่างเมามัน

“อะ....อื้ม...” วรันยาครางลั่น พร้อมกับบิดตัวไปมากับความเสียวซ่าน ที่จุดประกายไฟปรารถนา ให้แผดเผาและหลอมละลายคนสองคน ให้กลายเป็นหนึ่งเดียว

เช้าวันต่อมา...

ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ

“พี่คินคะ พี่คิน” วรันยาสะกิดสามีที่ชอบนอนกอดขาของเธอ แล้วเอาใบหน้าแนบกับหน้าท้อง เพื่อคุยรำพึงรำพันเกี่ยวเรื่องนั้นเรื่องนี้ให้กับอีกหนึ่งชีวิตน้อยๆ ที่กำลังจะถือกำเนิดขึ้นฟัง จนกระทั่งหลับไป ให้ตื่นขึ้นมากดรับสาย

“อื้อ...ใครโทรมากวนแต่เช้านะ” ภาคินต่อว่าเสียงอู้อี้

“เขาอาจจะมีเรื่องด่วนก็ได้นะคะ” วรันยารีบบอก

“พ่อรับสายก่อนนะครับ” ภาคินกดจูบลงที่หน้าท้องแบนราบของเมียรักเบาๆ ก่อนจะกดรับสาย

[สวัสดีครับ]

[พ่อเลี้ยงครับ คุณเสาวณีตายแล้วครับ] ประกรณ์โทรมารายงาน

[! มะ...เมื่อไหร่ครับ] ภาคินอุทานอย่างตกใจ

[เมื่อคืนครับ เบื้องต้นตำรวจสันนิษฐานว่าเมาแล้วขับ แต่ทั้งนี้ก็ยังต้องรอผลชันสูตรยืนยันอีกที]

[ขอบคุณมากครับที่โทรมาแจ้ง เดี๋ยวผมจะให้คนไปตามเช็กต่อ]

[ครับ] ปลายสายตอบก่อนจะกดวาง

“มีเรื่องอะไรเหรอคะ?” วรันยาถามขึ้นอย่างร้อนใจ

“ณีตายแล้ว ตำรวจสันนิษฐานว่าเมาแล้วขับครับ” ภาคินบอกเรื่องไม่สู้ดี กับภรรยา

“คุณณีถูกประกันตัวออกมาเมื่อไหร่คะ”

“เมื่อวานครับ”

“แล้วพี่คินคิดว่า...” วรันยาเอ่ยค้างไว้ ไม่กล้าจะบอกสิ่งที่อยู่ในใจ

“พี่ว่าณีอาจจะโดนฆ่าปิดปาก” ภาคินบอกพร้อมกับถอนหายใจอย่างรู้สึกเครียดนิดๆ เพราะการตายของเสาวณีจะทำให้ธรรมนัสรอดจากการเอาผิด

“...” วรันยาได้ฟังถึงกับช็อก

“วันนี้น้องไวน์ไม่ต้องออกบ้านไปไหนนะ เดี๋ยวพี่จะให้คนมาคุ้มกันที่นี่” ภาคินบอกอย่างเป็นห่วง

“ทะ...ทำไมล่ะคะ” เธอถามอย่างไม่เข้าใจ

“ก็ถ้าหากณีโดนฆ่าปิดปากจริง ลุงธรรมคือผู้ต้องสงสัยรายแรก เพราะ พี่กำลังจะให้ทนายยื่นข้อเสนอให้ณีแฉการทุจริตของลุงธรรม จำนวนเงินที่หายไปทั้งหมดไม่ใช่แค่สามล้าน แต่เป็นสิบสามล้านบาท” ภาคินบอกยอดสรุปที่สิงขรส่งมาให้เมื่อวาน

“ตายจริง! นี่โกงกันเยอะขนาดนี้เลยเหรอคะเนี่ย?” วรันยายกมือทาบอกอย่างตกใจ

“นั่นสิ! พี่ยังไม่ได้เรื่องนี้กับพ่อนะ กลัวท่านจะไม่สบายใจ รอให้กลับจากไปเที่ยวมาก่อนดีกว่า” ภาคินบอกพลางดึงเมียรักเข้ามากอด เรื่องเงินแค่สิบสามล้านบาทไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับบิดา แต่การถูกคนที่ไว้ใจหักหลังต่างหาก คือเรื่องที่ให้อภัยไม่ได้

“แล้วนี่พี่คินต้องไปงานศพของคุณณีไหมคะ” วรันยารู้สึกสงสารและเห็นใจมารดาของอีกฝ่ายอย่างบอกไม่ถูก

“ไปสิ! ยังไงก็ต้องไป” ภาคินบอกเสียงหนักแน่น

“ให้ไวน์ไปด้วยไหมคะ?” วรันยาถามเสียงอ่อน

“ไปก็ได้ครับ แต่น้องไวน์ต้องรออยู่ที่โรงแรมของเรา” ภาคินบอกยิ้มๆ เพราะงานศพของเสาวณีน่าจะจัดที่บ้านของอีกฝ่าย ซึ่งอยู่ห่างจากโรงแรมซานเตียนโน่ไปประมาณสี่กิโลเมตร เขาจึงคิดว่าจะให้เมียรักรออยู่ที่โรงแรม