ภาคิน (ซีรีส์ 3 หนุ่มซานเตียนโน่) นิยาย บท 79

“พี่ขอทายว่าอีกไม่เกินสิบนาทีนางคงจะโพสต์อะไรสักอย่างลงบนเฟซบุ๊กแน่ๆ” จอมขวัญ ภรรยาของผู้กำกับ ซึ่งเป็นเพื่อนในเฟซบุ๊กกับมีนาออกความเห็น ก่อนจะล้วงมือถือมากดดูที่หน้าเฟซบุ๊กของอีกฝ่าย

“ไม่ต้องห่วงค่ะ พวกเราจะช่วยตอกกลับนางเอง” สายพินรีบเสริม

“ขอบคุณมากๆ นะคะ แต่ไวน์คิดว่ามีนเค้าคงไม่...” วรันยายกมือไหว้อย่างซาบซึ้งใจที่ลูกค้าหลายท่านเตรียมจะปกป้องเธอ

“นี่ไงคะ! ผิดไปจากที่พูดซะเมื่อไหร่” จอมขวัญบอกพร้อมกับเอามือถือของตัวเองลุกเดินไปให้เจ้าของร้านคนสวยดู ทำเอาลูกค้าในร้านคนอื่นๆ รีบเปิดมือถือเข้าไปส่องดูในเฟซบุ๊กกันเป็นแถว

วรันยากวาดสายตาไล่อ่านตามตัวอักษรอย่างรู้สึกตกใจ ไม่คิดว่าเพื่อนสาวจะร้ายได้ถึงเพียงนี้

{ร้านกาแฟกระจอกๆ เจ้าของร้านไร้มารยาท ไล่ลูกค้าออกจากร้าน ใครจะแวะไปอุดหนุน ก็ระวังเจอไล่ออกจากร้านเหมือนมีนนะคะ}

“แม่เจ้า! ร้องไห้ด้วย” สายพินบอกพร้อมกับเบ้ปากนิดๆ อย่างรู้สึกหมั่นไส้ในความตอแหลของลูกสาวกำนันคง

“ปลอมมาก” ดาด้ากลอกตาแล้วเบ้ปากตามเพื่อนสาวอย่างอดไม่ได้

“เดี๋ยวพวกเราจะจัดการให้ค่ะ” พุดซ้อนที่นั่งอยู่อีกมุมกับเพื่อนอีกสามคน บอกอย่างรู้สึกโกรธแทนเจ้าของร้านขึ้นมานิดๆ

“เอ่อ...ไวน์คิดว่า...” คนที่กลัวว่าเรื่องราวจะบาน เตรียมจะขอร้องให้ทุกคนใจเย็นๆ แต่ก็มีเสียงเรียกเข้าจากสายของเอื้องดังขึ้น เธอจึงเดินออกไปคุยสายที่ด้านนอก

นารีอมยิ้มเมื่อเห็นลูกค้าหลายคนต่างเข้าไปคอมเมนต์ต่อว่ามีนาในเฟซบุ๊กของอีกฝ่าย ตามด้วยคอมเมนต์ของบุคคลภายนอกที่ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ แต่เคยเจอมีนาเหวี่ยงใส่ ก็รีบเข้ามาสมทบตามกันเป็นแถว ทำให้รู้ว่า...แท้จริงแล้วอีกฝ่ายเป็นพวกชอบอวดอ้างบารมีของพ่อ และเที่ยวเหยียดคนอื่นไปทั่ว

ม้านั่งใต้ต้นไม้ใหญ่...ขณะที่ภาคินกำลังคุยเรื่องงบพิเศษต่างๆ กับ ประกรณ์ อยู่ๆ ลูกน้องคนสนิทก็วิ่งหน้าตื่นเข้ามาหา

“นายครับ เกิดเรื่องใหญ่แล้วครับ” โอมบอกเสียงปนหอบ

“มีเรื่องอะไรงั้นเหรอ?” ภาคินเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย

“ก็เพื่อนคุณไวน์ที่ชื่อมีนน่ะสิครับ โพสต์ด่าคุณไวน์ลงเฟซบุ๊ก” คนที่กำลังจะขับรถเอาผลไม้ไปส่งในเมือง แต่ด้วยความที่ชอบถ่ายรูปอัปเดตความเคลื่อนไหวชีวิตประจำวันลงในเฟซบุ๊ก ก็ดันเลื่อนไปเห็นโพสต์ของลูกสาวกำนันคง ที่ตนได้กดติดตามไปตั้งแต่เมื่อครั้งที่อีกฝ่ายมากินส้มตำในไร่ จึงรีบเลี้ยวรถเข้าไปจอดที่หน้าร้านกาแฟ แล้ววิ่งมารายงานให้ผู้เป็นนายทราบ

“ตอนนี้น้องไวน์อยู่ไหน” ภาคินลุกขึ้นถามอย่างตกใจ

“น่าจะอยู่ในร้านกาแฟครับ” โอมชี้ให้ผู้เป็นนายดู

“ผมขอตัวก่อนนะครับคุณกร” ภาคินหันไปบอกนายอำเภอ ก่อนจะวิ่งตรงไปยังร้านกาแฟ

ประกรณ์มองตามรู้สึกอย่างมึนงง ไม่คิดว่าหลังจากที่เดินแยกออกมาคุยกับภาคินที่ด้านนอกไม่ถึงยี่สิบนาที สองสาวจะมีเรื่องผิดใจกันจนถึงขั้นที่ต้องโพสต์ด่าออกสื่อโซเชียลแบบนี้

ร้านกาแฟ...

“น้องไวน์ เกิดอะไรขึ้น” ภาคินเดินเข้าไปถามเมียรักอย่างรู้สึกเป็นห่วง เพราะเห็นสาวเจ้ามีสีหน้าตึงเครียดอย่างเห็นได้ชัด

“พี่คิน” วรันยาหันไปกอดสามีน้ำตาคลอหน่วยทันใด

“เขาทำอะไรน้องไวน์ไหม?” ภาคินลูบแผ่นหลังบางเบาๆ อย่างปลอบใจ

“ไม่ค่ะ แค่ทะเลาะกันเท่านั้น” วรันยาพยายามกลั้นน้ำตา

“คุณมีนเธอถามน้องไวน์ว่าจ่ายค่าปิดปากลัมภาไปเท่าไหร่ อีกฝ่ายถึงยอมเงียบ แล้วก็พูดทำนองว่าคุณคินยังไม่หยุดติดต่อกับลัมภา นาได้ยินเข้าก็เลยบอกไปว่า...คุณมีนไม่ควรจะมาที่นี่อีก เขาก็เลยโกรธแล้วเหยียดว่านาเป็นแค่ลูกจ้าง น้องไวน์ทนไม่ไหวเลยไล่คุณมีนออกจากร้าน แล้วคุณมีนก็โพสต์ ดราม่าลงเฟซบุ๊กค่ะ” นารีสรุปเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้ฟัง

“นายครับๆ ตอนนี้กระแสตีกลับคุณมีนเยอะเลยครับ มีแต่คนขุดนิสัยเก่าๆ ที่เคยไปทำตัวกร่างตามร้านอาหารมาแฉเพียบเลย” โอมที่วิ่งตามมารีบส่งมือถถือให้ผู้เป็นนายดู

“เอ่อ...มีลูกค้าที่นั่งอยู่ในร้านตอนเกิดเหตุ ช่วยคอมเมนต์ออกตัวให้ไวน์ด้วยค่ะ” วรันยาบอกพร้อมกับหันไปส่งยิ้มให้กับลูกค้าสาวๆ ที่นั่งอยู่ตามมุมต่างๆ ของร้านอย่างซาบซึ้งใจ

“น้องไวน์ไม่ต้องคิดมากนะครับ พี่น่ะโคตรจะดีใจเลยที่ต่อไปนี้มีนาจะไม่เข้ามายุ่งกับน้องไวน์อีก” ภาคินดึงภรรยาสาวที่ดูจะเสียขวัญนิดๆ เข้ามากอดปลอบอีกครั้ง

“ค่ะ” วรันยาซึมซับไออุ่นของสามีที่ไม่ว่าจะเรื่องร้ายหรือดี เธอก็ยังมีผู้ชายคนนี้คอยอยู่เคียงข้างเสมอ

“เดี๋ยวพี่ไปขอบคุณลูกค้าก่อน พี่นาครับรบกวนพาน้องไวน์ไปส่งที่ไร่ให้หน่อย ถ้าผมจัดการทางนี้เสร็จแล้วจะรีบตามไปครับ” ภาคินลูบแผ่นหลังบางเบาๆ แล้วคลายอ้อมกอดให้สาวเจ้าเป็นอิสระ

“ได้ค่ะ” นารีพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ

“ไวน์ไปก่อนนะ” วรันยาบอกก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปที่รถพร้อมกับคนสนิท

ภาคินยืนมองจนกระทั่งภรรยาขึ้นรถเสร็จ พอหันกลับมามองภายในร้าน ก็ถึงกับตกใจ! เพราะลูกค้าทุกคนกำลังจ้องมองมาที่เขา

“เอ่อ...ผมขอบคุณทุกๆ ท่าน ที่ช่วยปกป้องภรรยาของผม เกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เพื่อเป็นการตอบแทนน้ำใจเล็กๆ น้อยๆ ผมขอเลี้ยงขนมเค้กและเครื่องดื่มฟรีทุกเมนูครับ” ภาคินยกมือไหว้พร้อมกับแจกยิ้มให้ลูกค้าสาวๆ ในร้าน

“ไม่เป็นไรค่ะพ่อเลี้ยง พวกเราเต็มใจช่วยคุณไวน์ค่ะ” ดาด้าฉีกยิ้มหวานให้พ่อเลี้ยงหนุ่มสุดหล่อด้วยท่าทีเอียงอาย

“ขอเปลี่ยนเป็นถ่ายรูปกับพ่อเลี้ยงได้ไหมคะ” สายพินกัดฟันเอ่ยขอ

“ดิฉันขอถ่ายด้วยคนนะคะ” จอมขวัญรีบสมทบตามทันทีทันใด

“กรี๊ดดด ป้าขอถ่ายรูปตวยคนเน้อเจ้า” แก้วใจวัย 52 ปี รีบคว้ามือถือที่วางอยู่โต๊ะแล้วลุกไปหาพ่อเลี้ยงสุดหล่อก่อนใคร

“แหม...แล้วก่อนหน้านี้พี่ไม่น่ารักหรือไงครับ?” ภาคินแกล้งเย้า ตั้งแต่ที่ เมียรักตั้งท้อง ก็มักจะเข้ามาหอมแก้มตนบ่อยๆ ซึ่งปกติจะทำก็ต่อเมื่อถูกเขาเรียกร้องเท่านั้น

“น่ารักสิคะ” วรันยาหอมแก้มยืนยันอีกครั้ง จุ๊บ จุ๊บ

“อื้อ! ชื่นใจจัง” ภาคินครางเบาๆ อย่างเคลิบเคลิ้ม ‘! หอมที่แก้ม แต่ไปแข็งที่ช่วงล่างเฉยเลย’

“คิกๆ” วรันยาหัวเราะอย่างอดไม่ได้ เมื่อเห็นสีหน้าของสามี

“หัวเราะอะไรครับ!” คนที่ไฟปรารถนาเริ่มก่อตัวถามกลับอย่างมึนงง

“เมื่อกี้พี่คินทำหน้าเหมือนไอ้ด่างเลยค่ะ” วรันยาบอกอย่างขำๆ

“โห...นี่เปรียบผัวกับหมางั้นเหรอน้องไวน์” ภาคินร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้า หลังถูกเปรียบเทียบกับสุนัขตัวโปรดของพ่อตา

“ไอ้ด่างน่ารักนะคะ” วรันยาบอกก่อนจะรีบซบหน้าลงที่อกของสามี

“ให้ตายสิ! พี่ควรจะดีใจไหมเนี่ย?” ภาคินกลอกตาอย่างเซ็งๆ ‘หึ! หลอกด่าเสร็จแล้วมาอ้อน’

“ตกลงคุณพ่อคุณแม่แล้วก็คุณมาร์จะกลับเมื่อไหร่คะ” วรันยาเปลี่ยนเรื่องคุย ‘นี่ถ้าเธอไม่ท้อง ป่านนี้คงจะถูกตีก้นไปหลายครั้งแล้ว’

“อาทิตย์หน้าครับ” ภาคินบอกพร้อมกับก้มลงหอมที่แก้มของเมียรักเบาๆ

“ดีเลยค่ะ น้องไวน์น่ะเหงาสุดๆ เลย”

“มีพี่อยู่ด้วยทั้งคนยังเหงาอีกเหรอ?”

“เหงาสิคะ ก็ไวน์ไม่ได้กอดคุณมาร์กับคุณพ่อมาเดือนกว่าๆ แล้ว”

“กอดผัวก็ได้ครับ” ภาคินมองค้อนเมียรักที่ติดผู้เป็นยายของตนมาตั้งแต่เด็กยันโต

“มันไม่เหมือนกันนี่คะ” คนที่ชีวิตครอบครัวไม่ได้สมบูรณ์แบบมาตั้งแต่เด็กบอกเสียงอ่อน

“พี่รู้ครับว่ามันไม่เหมือน เพราะเวลาที่น้องไวน์กอดพี่ น้องไวน์มักจะครางเสียงสั่นๆ ผัวขา...ผัวขา...” ภาคินบอกพร้อมกับดัดเสียงเล็กเสียงน้อย

ปึก! เพียะ! ผัวะ!

วรันยาทั้งตบทั้งต่อยและทุบคนปากคอเราะร้ายอย่างไม่ปราณี มีอย่างที่ไหน เอาเรื่องบนเตียงมาล้อเธอ