พ่ายรัก นิยาย บท 15

เที่ยงวันเดียวกันกับที่ช่อชบาถูกยิง

"อะไรกัน..นี่เราหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่" หญิงสาวหลับไปเพราะฤทธิ์ยาที่หมอให้ พอตื่นขึ้นมาอีกทีก็เที่ยงวัน เพราะรู้สึกหิวมากตอนเช้ากินนมเข้าไปแค่กล่องเดียว

"ตื่นแล้วเหรอจ๊ะ ทานอะไรหน่อยนะ จะได้กินยาอีก" เกษรเอาโจ๊กที่สั่งคนทำเป็นพิเศษและให้มาส่งที่โรงพยาบาล

ช่วงที่ช่อชบานอนหลับอยู่นั้น มีหลายคนที่เข้ามาในห้องนี้ และก็ถูกไล่ออกไป เพราะนางอยากให้เธอได้พักผ่อน (เกษรก็คือคนที่ช่อชบาช่วยชีวิตไว้)

"ขอบคุณค่ะ ที่จริงชบาก็ดีขึ้นมากแล้ว" หญิงสาวพูดพร้อมกับตักโจ๊กนั้นเข้าปาก

"ค่อย ๆ กินจ้า ยังเหลืออีกเยอะเลย เดี๋ยวฉันจะปอกผลไม้ให้นะ"

"คุณไม่ไปทำงานเหรอคะ ไม่ต้องเฝ้าชบาก็ได้ค่ะ เดี๋ยวก็เสียงานเสียการ" ช่อชบาคิดว่าพี่คนสวยคงทำงานที่บริษัทนั้นแน่ และตำแหน่งก็คงจะสูง เพราะว่ามีรถประจำตำแหน่งด้วย

"ไม่หรอกจ้า งานฉันไม่ค่อยรีบเท่าไหร่" เพียงไม่นานก็มีโทรศัพท์เข้าเครื่องของเกษร

"อืม..เป็นพวกมันใช่ไหม" นางเดินไปหลบมุมรับโทรศัพท์ เหมือนเป็นความลับ

ส่วนช่อชบาก็นั่งกินข้าวต่อไป

เย็นวันเดียวกัน.. พอเธอกินข้าวเสร็จกินยาตามก็หลับไม่รู้เรื่อง จนถึงตอนเย็น

ตื่นขึ้นมาอีกทีก็ไม่เจอใครอยู่ในห้องนั้น หญิงสาวค่อย ๆ ดันกายลุกขึ้น ยังไงวันนี้เธอก็ต้องกลับบ้านให้ได้ กลัวแม่กับยายเป็นห่วง

"คุณจะไปไหนคะ" พยาบาลเดินเข้ามาเช็คความดัน เห็นเธอกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า

"ฉันจะกลับบ้านค่ะ"

"กลับยังไม่ได้ค่ะ คุณหมอยังไม่อนุญาตเลย และเจ้าของไข้ก็ยังไม่รู้เรื่อง"

"แต่ฉันนอนอยู่ที่นี่ไม่ได้นะคะ ที่บ้านยังมีคนรอฉันอยู่"

"คุณโทรไปบอกที่บ้านก่อนสิคะ"

"ฉันโทรไปไม่ได้หรอกค่ะ กลัวคนที่บ้านตกใจ" ถ้าแม่รู้ได้ช็อกแน่ แม่เพิ่งจะออกจากโรงพยาบาล ลูกสาวก็ได้มานอนโรงพยาบาลอีกคน

"แต่ยังไง..พี่ก็อนุญาตให้น้องกลับบ้านไม่ได้ และตอนนี้คุณหมอก็ได้ออกเวรไปแล้วด้วย"

จะทำยังไงดี เราจะโทรบอกแม่ยังไงดี เพื่อไม่ให้แม่ตกใจ.. และทันใดนั้นประตูห้องก็ได้ถูกเปิดเข้ามาโดยคนที่เธอคุ้นหน้า

"พี่เนตรนภา?"

"น้องชบาจะทำอะไร กลับไปนอนพักเดี๋ยวนี้นะ" เนตรนภารีบเอาของไปวางไว้ที่โต๊ะ แล้วเดินมาพยุงให้ช่อชบากลับไปนั่งที่เตียง

"พี่เนตรนภารู้ได้ยังไงคะว่าชบาอยู่ที่นี่"

"ตอนนี้เขารู้กันทั้งบริษัทแล้วจ้า และอีกอย่างไม่ต้องเรียกพี่ซะเต็มชื่อขนาดนั้นหรอก เรียกเหมือนทุกคนเถอะ"

ที่ช่อชบาไม่กล้าเรียกเนตรนภาว่าพี่นภาเหมือนคนอื่น เพราะเดี๋ยวคนอื่นจะว่าเธอประจบประแจง คนพวกนั้นจะทำหรือพูดก็ไม่เป็นไร..แต่พอเป็นเธอทำมักจะถูกมองไปในแง่ลบเสมอ

"แล้วพี่ไม่กลับบ้านเหรอคะ ไม่ต้องลำบากแวะมาหาชบาก็ได้"

"คืนนี้พี่จะมาอยู่เป็นเพื่อนชบาจ้ะ"

"อะไรนะคะ แล้วลูกของพี่ล่ะ"

"พี่ฝากพี่เลี้ยงดูแลแล้วจ้า แกติดพี่เลี้ยงมาก" ที่เนตรนภามาเฝ้าช่อชบาในคืนนี้ เพราะถูกสั่งมา

{"ฮัลโหลค่ะ สวัสดีค่ะ คุณแม่ของช่อชบาใช่ไหมคะ"}

{"ใช่ค่ะ"} ดอกแก้วรับโทรศัพท์ด้วยใจวิว ๆ วันนี้รู้สึกใจไม่ดีเป็นพิเศษแถมยังมีคนโทรมาเอ่ยชื่อลูกสาว

{"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ วันนี้คือเราต้องทำงานกันดึกมาก พอดีงานเร่งค่ะ หนูชื่อเนตรนภานะคะ เป็นหัวหน้างานของชบา อยากจะโทรมาบอกแม่ว่าวันนี้ชบาจะนอนค้างกับหนูค่ะ"}

ดอกแก้วสบายใจไปเปราะหนึ่ง ที่ได้ยินเสียงลูกสาวด้วย และเคยได้ยินลูกสาวเล่าเรื่องเนตรนภาให้ฟังอยู่บ้าง

เช้าวันต่อมา..

"คุณพี่" ช่อชบาตื่นขึ้นมาอีกทีก็ไม่เจอเนตรนภา แต่เจอพี่สาวคนสวยแทน

"ดีใจจังที่มีคนเรียกว่าพี่อีกครั้ง" เกษรนึกขำ แต่ก็ปล่อยให้เด็กสาวคนนี้เรียกไป เพราะเธอเรียกได้น่ารักมาก

"ชบาเรียกแบบนี้ได้ไหมคะ ชบาไม่รู้ว่าจะเรียกยังไง" เธอก็กลัวว่าจะเป็นการเสียมารยาทเหมือนกัน แต่ถ้าโผงผางไปเรียกป้ากลัวคนฟังจะไม่พอใจเอา

"ได้สิจ๊ะ หนูจะเรียกยังไงก็ได้ เรียกพี่น่ะดีแล้ว ดูเหมือนอายุน้อยลงอีก 20 ปีเลยล่ะ" แล้วทั้งสองก็คุยกันถูกคอ โดยใช้สรรพนามพี่กับน้อง