พ่ายรัก นิยาย บท 15

เที่ยงวันเดียวกันกับที่ช่อชบาถูกยิง

"อะไรกัน..นี่เราหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่" หญิงสาวหลับไปเพราะฤทธิ์ยาที่หมอให้ พอตื่นขึ้นมาอีกทีก็เที่ยงวัน เพราะรู้สึกหิวมากตอนเช้ากินนมเข้าไปแค่กล่องเดียว

"ตื่นแล้วเหรอจ๊ะ ทานอะไรหน่อยนะ จะได้กินยาอีก" เกษรเอาโจ๊กที่สั่งคนทำเป็นพิเศษและให้มาส่งที่โรงพยาบาล

ช่วงที่ช่อชบานอนหลับอยู่นั้น มีหลายคนที่เข้ามาในห้องนี้ และก็ถูกไล่ออกไป เพราะนางอยากให้เธอได้พักผ่อน (เกษรก็คือคนที่ช่อชบาช่วยชีวิตไว้)

"ขอบคุณค่ะ ที่จริงชบาก็ดีขึ้นมากแล้ว" หญิงสาวพูดพร้อมกับตักโจ๊กนั้นเข้าปาก

"ค่อย ๆ กินจ้า ยังเหลืออีกเยอะเลย เดี๋ยวฉันจะปอกผลไม้ให้นะ"

"คุณไม่ไปทำงานเหรอคะ ไม่ต้องเฝ้าชบาก็ได้ค่ะ เดี๋ยวก็เสียงานเสียการ" ช่อชบาคิดว่าพี่คนสวยคงทำงานที่บริษัทนั้นแน่ และตำแหน่งก็คงจะสูง เพราะว่ามีรถประจำตำแหน่งด้วย

"ไม่หรอกจ้า งานฉันไม่ค่อยรีบเท่าไหร่" เพียงไม่นานก็มีโทรศัพท์เข้าเครื่องของเกษร

"อืม..เป็นพวกมันใช่ไหม" นางเดินไปหลบมุมรับโทรศัพท์ เหมือนเป็นความลับ

ส่วนช่อชบาก็นั่งกินข้าวต่อไป

เย็นวันเดียวกัน.. พอเธอกินข้าวเสร็จกินยาตามก็หลับไม่รู้เรื่อง จนถึงตอนเย็น

ตื่นขึ้นมาอีกทีก็ไม่เจอใครอยู่ในห้องนั้น หญิงสาวค่อย ๆ ดันกายลุกขึ้น ยังไงวันนี้เธอก็ต้องกลับบ้านให้ได้ กลัวแม่กับยายเป็นห่วง

"คุณจะไปไหนคะ" พยาบาลเดินเข้ามาเช็คความดัน เห็นเธอกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า

"ฉันจะกลับบ้านค่ะ"

"กลับยังไม่ได้ค่ะ คุณหมอยังไม่อนุญาตเลย และเจ้าของไข้ก็ยังไม่รู้เรื่อง"

"แต่ฉันนอนอยู่ที่นี่ไม่ได้นะคะ ที่บ้านยังมีคนรอฉันอยู่"

"คุณโทรไปบอกที่บ้านก่อนสิคะ"

"ฉันโทรไปไม่ได้หรอกค่ะ กลัวคนที่บ้านตกใจ" ถ้าแม่รู้ได้ช็อกแน่ แม่เพิ่งจะออกจากโรงพยาบาล ลูกสาวก็ได้มานอนโรงพยาบาลอีกคน

"แต่ยังไง..พี่ก็อนุญาตให้น้องกลับบ้านไม่ได้ และตอนนี้คุณหมอก็ได้ออกเวรไปแล้วด้วย"

จะทำยังไงดี เราจะโทรบอกแม่ยังไงดี เพื่อไม่ให้แม่ตกใจ.. และทันใดนั้นประตูห้องก็ได้ถูกเปิดเข้ามาโดยคนที่เธอคุ้นหน้า

"พี่เนตรนภา?"

"น้องชบาจะทำอะไร กลับไปนอนพักเดี๋ยวนี้นะ" เนตรนภารีบเอาของไปวางไว้ที่โต๊ะ แล้วเดินมาพยุงให้ช่อชบากลับไปนั่งที่เตียง

"พี่เนตรนภารู้ได้ยังไงคะว่าชบาอยู่ที่นี่"

"ตอนนี้เขารู้กันทั้งบริษัทแล้วจ้า และอีกอย่างไม่ต้องเรียกพี่ซะเต็มชื่อขนาดนั้นหรอก เรียกเหมือนทุกคนเถอะ"

ที่ช่อชบาไม่กล้าเรียกเนตรนภาว่าพี่นภาเหมือนคนอื่น เพราะเดี๋ยวคนอื่นจะว่าเธอประจบประแจง คนพวกนั้นจะทำหรือพูดก็ไม่เป็นไร..แต่พอเป็นเธอทำมักจะถูกมองไปในแง่ลบเสมอ

"แล้วพี่ไม่กลับบ้านเหรอคะ ไม่ต้องลำบากแวะมาหาชบาก็ได้"

"คืนนี้พี่จะมาอยู่เป็นเพื่อนชบาจ้ะ"

"อะไรนะคะ แล้วลูกของพี่ล่ะ"

"พี่ฝากพี่เลี้ยงดูแลแล้วจ้า แกติดพี่เลี้ยงมาก" ที่เนตรนภามาเฝ้าช่อชบาในคืนนี้ เพราะถูกสั่งมา

{"ฮัลโหลค่ะ สวัสดีค่ะ คุณแม่ของช่อชบาใช่ไหมคะ"}

{"ใช่ค่ะ"} ดอกแก้วรับโทรศัพท์ด้วยใจวิว ๆ วันนี้รู้สึกใจไม่ดีเป็นพิเศษแถมยังมีคนโทรมาเอ่ยชื่อลูกสาว

{"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ วันนี้คือเราต้องทำงานกันดึกมาก พอดีงานเร่งค่ะ หนูชื่อเนตรนภานะคะ เป็นหัวหน้างานของชบา อยากจะโทรมาบอกแม่ว่าวันนี้ชบาจะนอนค้างกับหนูค่ะ"}

ดอกแก้วสบายใจไปเปราะหนึ่ง ที่ได้ยินเสียงลูกสาวด้วย และเคยได้ยินลูกสาวเล่าเรื่องเนตรนภาให้ฟังอยู่บ้าง

เช้าวันต่อมา..

"คุณพี่" ช่อชบาตื่นขึ้นมาอีกทีก็ไม่เจอเนตรนภา แต่เจอพี่สาวคนสวยแทน

"ดีใจจังที่มีคนเรียกว่าพี่อีกครั้ง" เกษรนึกขำ แต่ก็ปล่อยให้เด็กสาวคนนี้เรียกไป เพราะเธอเรียกได้น่ารักมาก

"ชบาเรียกแบบนี้ได้ไหมคะ ชบาไม่รู้ว่าจะเรียกยังไง" เธอก็กลัวว่าจะเป็นการเสียมารยาทเหมือนกัน แต่ถ้าโผงผางไปเรียกป้ากลัวคนฟังจะไม่พอใจเอา

"ได้สิจ๊ะ หนูจะเรียกยังไงก็ได้ เรียกพี่น่ะดีแล้ว ดูเหมือนอายุน้อยลงอีก 20 ปีเลยล่ะ" แล้วทั้งสองก็คุยกันถูกคอ โดยใช้สรรพนามพี่กับน้อง

"ไม่มีอะไรค่ะ พอดีนิสาจะเข้าไปช่วยชบาเหมือนเธอจะล้ม"

"จริงค่ะมยุรีเป็นพยานได้"

"จริงไหม" ใบหน้าคมก้มลงมาถามผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอดเขา

"คะ?.." หญิงสาวไม่ได้ฟังที่พวกนั้นแก้ตัวเลย ตอนนี้เธอคิดอยู่แค่เรื่องเดียว

"คุณดีขึ้นแล้วเหรอ ทำไมถึงรีบมาทำงาน"

"ดะ..ดีขึ้นแล้วค่ะ คุณรู้เรื่องนี้ด้วยเหรอคะ" ช่อชบารีบออกจากอ้อมกอดของเขา เพราะเธอไม่ต้องพิสูจน์อะไรอีกแล้ว

"รู้สิ" เพราะตอนที่เธอหลับอยู่ เขาคือหนึ่งในนั้นที่เข้าไปเยี่ยม และแถมยังถูกไล่ออกมา เพราะกลัวจะไปรบกวนเวลาพักผ่อนของเธอ

"หมั่นไส้" คนที่ยืนมองอยู่กัดปากกัดฟันพูด แต่ก็ไม่กล้าพูดแรง

สาย ๆ ของวันเดียวกันนั้น

ในขณะที่ช่อชบากำลังก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่นั้น พนักงานเก่าทุกคนรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ ดูเหมือนว่าลุกขึ้นเพื่อต้อนรับใครบางคน

พวกเพื่อน ๆ ที่เข้ามาทำงานใหม่ก็ไม่ค่อยรู้เรื่อง เห็นรุ่นพี่ลุกขึ้นต่างก็ลุกตาม แต่ตอนนั้นช่อชบาไม่ได้สังเกต เพราะเธอมัวแต่ทำงาน..เอกสารที่กองอยู่ตรงหน้าเกือบจะท่วมหัวอยู่แล้ว

"ไม่ต้องมีพิธีอะไรหรอกจ้า วันนี้ไม่ได้มาเดินดูงานแต่จะมาหา.." หญิงวัยกลางคนที่หน้าตาสะสวย ถ้าไม่ดูบัตรประชาชนคงคิดว่า อายุ 30 ต้น ๆ ได้เดินตรงเข้าไปที่โต๊ะทำงานของช่อชบา

ป๊อก~ ป๊อก~ นิ้วเรียวงามได้ถูกเคาะลงที่โต๊ะด้านหน้าของหญิงสาว จนคนที่ถูกเรียกเงยหน้าขึ้นมอง

"คุณพี่" ช่อชบารีบมองซ้ายมองขวา ตอนนี้ทุกคนในแผนกต่างก็มองมาที่เธอเป็นตาเดียว

"ท่านคะ" เนตรนภารีบออกมาจากห้องทำงาน

และเพียงไม่นานผู้จัดการหลาย ๆ แผนกต่างก็เข้ามาในแผนกนี้ เพราะเพิ่งจะรู้ข่าว

"บอกแล้วไงว่าไม่ได้มาดูงาน แค่มาหาคนรู้จัก" เกษรหันไปไล่ทุกคนที่กรูกันเข้ามา "แล้วจะยืนกันทำไม ทำงานต่อไปสิ" แล้วนางก็หันไปตำหนิพนักงานหลายคนที่ยืนต้อนรับ จนทำให้ช่อชบาตกใจ ปิดแฟ้มเอกสารที่กำลังทำอยู่แล้วรีบลุกขึ้น จนเก้าอี้ที่นั่งอยู่ล้มลงไป

"เอ้าา..นี่ก็อีกคน"

"คะ..คือ..เอ่อ..คือ.." หญิงสาวถึงกับติดอ่าง เพราะผู้หญิงคนนี้คงตำแหน่งไม่ธรรมดาแล้วล่ะ