พ่ายรัก นิยาย บท 16

"พี่ก็เลยเข้ามาทำให้ตกใจใช่ไหมเนี่ย"

"พี่?!" คนเก่าหรือแม้แต่เนตรนภาต่างก็ตกใจที่เกษรใช้คำว่าพี่กับช่อชบา

"ตกใจค่ะ" หญิงสาวตอบไปตามตรง ใครจะไม่ตกใจล่ะ รวมทั้งสายตาของทุกคนก็มองมาที่เธอแบบแปลก ๆ

"ถ้างั้นทำงานต่อเถอะจ้า ถ้าไม่ไหวไม่ต้องทำนะ เดี๋ยวตอนเที่ยงไปทานข้าวด้วยกัน" ไม่ใช่ว่าเกษรจะไม่ดูงานที่กองอยู่ตรงหน้าของแต่ละคน แต่นางก็ไม่พูดอะไรปล่อยไปก่อน

"คะ?" ช่อชบาถึงกับตกใจ ที่พี่สาวคนสวยชวนไปทานข้าวเที่ยง

"ไปทานข้าว??" ไม่ได้ตกใจแค่ช่อชบา ทุกคนในแผนกก็ไม่ต่างกันเลย

ส่วนนิสาเริ่มหมั่นไส้หนักขึ้น ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนที่ช่อชบาช่วยชีวิตคือใคร แต่ก็ขอหมั่นไส้ไว้ก่อน คนอะไรยอมเอาตัวเองเข้าไปบังกระสุนเพื่ออยากจะได้หน้า พอคิดมาถึงตรงนี้ก็เบะปาก “น่าจะตาย ๆ ไปซะ”

เที่ยงวันเดียวกัน..

"ชะ..ชบา..เอ่อ" เธอไม่กล้าขึ้นรถเลยด้วยซ้ำ เพราะคนที่เปิดประตูให้ก็คือเกษร ซึ่งตอนนี้ช่อชบารู้แล้วว่าพี่คนสวยที่เธอเรียกแบบสนิทสนม..นางเป็นใคร

"น้องชบาเป็นอะไรจ๊ะ เดี๋ยววันนี้พี่จะพาไปทานอะไรอร่อย ๆ หรือน้องชอบแบบแซ่บ ๆ ล่ะ" นางค่อย ๆ ดันตัวช่อชบาเข้าไปนั่งด้านใน ส่วนตัวเองก็ขึ้นตาม จังหวะนั้นพนักงานทุกคนที่ผ่านไปมาต่างก็มอง

"ทะ..ท่าน..เอ่อ..คุณประธาน ไม่สิ..เราต้องเรียกอะไรดี" ตอนนี้กำลังเถียงกับตัวเอง เพราะจะให้เรียกพี่เหมือนเดิมคงไม่ได้แล้ว

"ถึงแล้วจ้า ลงไปหาอะไรทานกันดีกว่า" เกษรรีบลงรถแล้วเดินอ้อมไปเปิดประตูให้ช่อชบาอีกครั้ง

นางเห็นช่อชบาเป็นผู้มีพระคุณ ถ้าช่อชบาไม่ช่วยชีวิตนางในวันนั้น ป่านนี้คงจะได้เผาไปแล้ว และเงินที่มีมากมายมหาศาลก็คงไม่สามารถที่จะยื้อชีวิตตัวเองได้

เพล้ง!! นั่งทานไปได้สักพัก อยู่ดี ๆ ช้อนก็ร่วงลงจากมือของหญิงสาว..

"น้องชบาเจ็บแผลหรือเปล่า" เกษรรีบวางช้อนเหมือนกัน แล้วนางก็จับมือของช่อชบาขึ้นมาดู กลัวว่าเธอจะเจ็บแผล

"ปะ..เปล่าค่ะ..คะ..คือ.."

"เป็นอะไรนักหนาจ๊ะ บอกให้คุยเหมือนเดิมไง" เกษรรู้ดีว่า ไม่ว่าใครรู้ว่านางเป็นใครก็มีอาการไม่ต่างกันหรอก

"อะ..เอ่อ..ดะ..ได้" เพี๊ยะ! ฝ่ามือเรียวตบลงที่หน้าตัวเอง เพื่อเรียกสติ

"หนักไปใหญ่เลยฮ่าฮ่าฮ่า" เกษรรู้สึกเอ็นดูช่อชบาขึ้นมามากมายกว่าเดิม

ถ้าพี่สาวคนสวยเป็นเจ้าของบริษัท งั้นแสดงว่า..คุณคันศรเป็นลูกเหรอ ถ้าคุณคันศรเป็นลูกของนาง แล้วนายธนูล่ะ?!

ระหว่างที่กำลังกินข้าวอยู่นั้น ช่อชบาคิดไปว่าอยากจะถามเรื่องของธนู..แต่จะถามดีไหม

เอาไปเอามาก็ไม่กล้าถาม..เพราะมันอาจจะเป็นการละลาบละล้วงมากเกินไป

@บริษัท..ในแผนก

พอกลับมาที่แผนกก็เจอคำพูดกระแนะกระแหน ตอนนี้ไม่ได้กระแนะกระแหนแค่นิสา แต่ยังมีพนักงานเก่าอีกหลายคน ที่เริ่มจะไม่ชอบหน้าช่อชบา เพราะตอนนี้ทุกคนคิดว่าช่อชบายอมเสี่ยงตายเพื่อที่อยากจะไต่เต้า

"ถ้าเก่งนักก็ทำงานพวกนี้ให้เสร็จแล้วกัน" เอกสารได้ถูกจับโยนลงตรงหน้าหญิงสาวด้วยการกระทำของพนักงานเก่าที่ทำงานมานานแล้ว แต่ท่านประธานไม่เคยรู้เลยว่าคนพวกนี้มีตัวตนอยู่

"แต่งานพวกนี้ชบายังทำไม่เสร็จเลยนะคะ" หญิงสาวหมายถึงแฟ้มเอกสารอีกเป็นกองที่อยู่ตรงหน้า

"ก็เห็นเก่งไม่ใช่เหรอจ๊ะน้องช่อชบา" อีกคนที่นั่งอยู่ไม่ไกลนักพูดแทรกขึ้นมา ตอนนี้มันทำให้นิสาสะใจมาก แบบไม่ต้องได้ลงมือเองเลย

เย็นวันเดียวกัน.. ที่จริงไม่เย็นแล้ว ดึกมากเลยล่ะ กว่าเธอจะทำงานเสร็จ หญิงสาวคิดว่าก็ดีเหมือนกันรถเมล์โล่งดี (มันคือความคิดของคนที่จิตใจสูง)

@บ้านช่อชบา..

"ทำไมวันนี้กลับดึกจังเลยล่ะลูก แม่ว่าจะออกไปดูที่หน้าปากซอยอยู่พอดีเลย" ดอกแก้วกลัวลูกจะมีอันตราย

“งานที่บริษัทเยอะมากค่ะแม่ แต่ก็ดีนะได้โอทีเพิ่มด้วย” ท่าทางของเธออิดโรยมาก เพราะนั่งทำงานไม่ได้ขยับไปไหนเลย แถมร่างกายก็ยังฟื้นตัวไม่เต็มที่ จะทำยังไงได้ เพราะตอนนี้เธอคือหัวหน้าครอบครัว คนอื่นที่ลำบากกว่านี้ก็มีอีกมากมาย แค่นี้คงไม่ถึงตาย

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป

ตลอดหนึ่งอาทิตย์มานี้ ช่อชบาก็ถูกแกล้งมาโดยตลอด จนแทบจะไม่เป็นผู้เป็นคน จะขาดงานก็ไม่ได้ และไม่กล้าพูดกับเนตรนภาด้วย เพราะขานั้นก็โดนไม่แพ้กัน

สาย ๆ ของวันเดียวกัน

รถสปอร์ตสีแดงคันงามได้วิ่งเข้ามาจอดด้านหน้าบริษัท ชายหนุ่มที่ใส่ชุดแจ็คเก็ตสีดำ การแต่งกายของเขาแบดบอยมาก ได้เดินลงมาแล้วโยนกุญแจให้กับ รปภ. ที่กำลังรีบวิ่งเข้ามาเพื่อเอารถไปเก็บ

พอเขาก้าวเข้ามาในบริษัทสาว ๆ ต่างก็กรี๊ดกร๊าดกัน "คุณธนูมาแล้ว"

"สวัสดีค่ะคุณธนู" อ้อยเลขาส่วนตัวของท่านประธานรีบเดินมาต้อนรับ เพราะอ้อยได้มายืนรอธนูอยู่ตรงนี้นานแล้ว

"ทำไมแม่ต้องให้เข้าบริษัทด่วนด้วย บอกว่าขอพักผ่อนอีกสัก 2-3 วันหน่อยไง" ชายหนุ่มพูดกับเลขาส่วนตัวของเกษรผู้เป็นแม่

"อ้อยก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ ตอนนี้พวกท่านรออยู่ที่ห้องประชุมใหญ่"

พอขึ้นมาถึงห้องประชุมใหญ่ ชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง หน้าตาหล่อเหลาแต่งตัวในสไตล์ของเขา เดินไปทิ้งก้นลงที่เก้าอี้ข้างผู้เป็นแม่ในท่าทางที่สบายอารมณ์

"เราควรเข้ามาดูงานช่วยพี่ได้แล้ว"

"แม่ก็รู้ว่าผมไม่ชอบงานพวกนี้"

"แม่ไม่ชอบให้เราไปขับรถแข่งเลย รู้ไหมว่ามันอันตรายแค่ไหน"