พ่ายรัก นิยาย บท 36

ตี๊ด~ ติ๊ด~ ติ๊ด~~ เครื่องช่วยชีวิตดังขึ้นเป็นจังหวะ ทีมแพทย์ที่คอยเช็คสัญญาณชีพอยู่อีกห้อง ต่างก็รีบเข้ามาในห้องของธนู ซึ่งตอนนี้คนที่นอนเฝ้าเขาอยู่หลับใหลแบบไม่รู้สึกตัว

สองวันผ่านไป~

"หนูช่อชบา"

"ลูก!" แม่ทั้งสองต่างก็ดีใจที่ช่อชบาลืมตา เธอไม่ฟื้นขึ้นมาตั้งแต่จูบเขาในฝันจนถึงวันนี้

"คุณธนู" คำแรกที่ออกจากปากหญิงสาวตอนที่ลืมตาขึ้น เธอจำได้ว่าจูบกับเขาอยู่

"ตอนนี้ธนูปลอดภัยแล้วลูก แม่ดีใจนะที่หนูได้สติแล้ว หมอบอกว่าเรื่องของธนูปาฏิหาริย์มาก และเคสแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นเลย" เกษรอยากจะพูดแบบนี้ให้ช่อชบาฟัง แต่ปลุกยังไงเธอก็ไม่ตื่น และมันก็ทำให้พวกนางตกใจมากเฝ้าดูอาการไม่ห่างเลย

"เขากลับมาแล้วใช่ไหมคะ หนูอยากไปหาเขา" หญิงสาวพยายามลุกขึ้น สองวันที่เธออยู่ได้เพราะน้ำเกลือและอาหารเสริมที่หมอให้ทางสายยาง ชีพจรของเธอปกติทุกอย่างก็เลยไม่น่าเป็นห่วงมาก

"ธนูพ้นขีดอันตรายแล้ว แต่เขายังไม่ฟื้น"

"ชบาจะไปหาเขา จะไปตามเขาอีกครั้ง" เธอกลัวว่าเขาจะหาทางกลับไม่เจอ เพราะที่นั่นมันมืดมาก หญิงสาวรู้ดีว่ามันไม่ใช่ความฝัน แต่มันคืออะไรเธอก็ไม่รู้

"หนูว่าอะไรนะ" เกษรจับใจความไม่ค่อยได้ว่าเธอพูดอะไร แต่ตอนนี้ช่อชบาอยากจะออกไปหาเขามาก จนต้องได้เตรียมรถเข็น

ยังไงเธอก็ต้องไปเห็นกับตาให้แน่ใจว่าเขาปลอดภัยแล้วจริง ๆ

"คุณธนู" มือเรียวเอื้อมไปกุมมือของคนที่นอนไม่ได้สติตั้งแต่ถูกยิง..พอมือของเธอแตะถูกผิวกายของเขา..เครื่องช่วยชีวิตก็ได้ดังขึ้นอีกครั้ง

"หมอ!" มันคือเสียงเกษรที่รีบเดินออกไปตามหมอ เพราะกลัวว่าเครื่องที่ดังผิดปกติมันจะพรากลูกชายของนางไป

ช่วงที่หมอกำลังช่วยชีวิตธนูอีกครั้งนั้น ทุกคนต้องได้ออกมารอข้างนอก

สองชั่วโมงผ่านไป..

"ข่าวดีครับ ตอนนี้คุณธนูดีขึ้น 80% ผมคิดว่าพรุ่งนี้เขาคงจะฟื้นตัวได้"

"คุณธนู" น้ำตาของผู้เป็นเมียไหลอาบลงสองแก้ม โดยที่ไม่อายว่าใครจะเห็น

และก็ไม่ต่างจากแม่ของเขาเลย เกษรไม่รู้ว่าจะขอบคุณช่อชบายังไงดีแล้ว เธอเหมือนกับนางฟ้ามาโปรดครอบครัวของนาง

"ถ้าธนูฟื้นขึ้นมา แม่สัญญาว่าจะจัดงานแต่งให้หนูแบบไม่ให้น้อยหน้าใครเลย" มันคือสิ่งเดียวที่จะทำเพื่อตอบแทนเธอได้

"ไม่ค่ะ ชบาไม่ต้องการงานแต่ง"

"ทำไมลูก" ดอกแก้วถึงกับงงในความคิดของลูกสาว

ถ้าแม่เขาเป็นคนจัดงานแต่งให้ นั่นแสดงว่าเขาคงถูกบังคับ ซึ่งหญิงสาวไม่ต้องการ..แค่เห็นเขาฟื้นขึ้นมามันก็เป็นของขวัญที่ยิ่งใหญ่แล้ว ถ้าเขาไม่ต้องการแต่งงาน เธอก็ไม่คิดจะบังคับเขาเลย

คืนวันเดียวกันนั้น... ช่อชบาขอเฝ้าธนูแบบไม่ยอมห่าง โดยที่ให้ทุกคนกลับบ้านไป เพราะต่างก็เหนื่อยมาหลายคืนแล้ว

"คุณหมอบอกว่า คุณไม่น่าเป็นห่วงแล้ว แต่ทำไมคุณถึงยังไม่ฟื้น คุณฟื้นสักทีสิ คุณรู้ไหมว่าฉันกับลูกเป็นห่วงคุณมากแค่ไหน" ถึงแม้ว่าเธอจะเหนื่อยมากจนเผลอหลับไป แต่เมื่อไรที่ตื่นขึ้นมา หญิงสาวก็มักจะชวนเขาคุยแบบนี้ตลอด เพราะเธอหวังว่าเขาคงจะได้ยินคำที่เธอพูด

เวลาผ่านไปมือหนาได้ขยับ แต่คนที่เฝ้ากลับหลับใหลไม่รู้ตัว

ดวงตาคมค่อยๆ เปิดกว้าง จนมองเห็นห้องนั้นแบบชัดเจน และใบหน้าของเขาก็หันมามองผู้หญิงที่นั่งหลับอยู่ข้างเตียง

มือหนาได้ถูกยกขึ้นมาลูบไล้ผมหญิงสาวเบา ๆ "ผมดีใจนะที่คุณไม่เป็นอะไร"

"คุณ" พอมือของเขาสัมผัสถูกผมหญิงสาวก็รู้สึกตัว