พ่ายรัก นิยาย บท 36

ตี๊ด~ ติ๊ด~ ติ๊ด~~ เครื่องช่วยชีวิตดังขึ้นเป็นจังหวะ ทีมแพทย์ที่คอยเช็คสัญญาณชีพอยู่อีกห้อง ต่างก็รีบเข้ามาในห้องของธนู ซึ่งตอนนี้คนที่นอนเฝ้าเขาอยู่หลับใหลแบบไม่รู้สึกตัว

สองวันผ่านไป~

"หนูช่อชบา"

"ลูก!" แม่ทั้งสองต่างก็ดีใจที่ช่อชบาลืมตา เธอไม่ฟื้นขึ้นมาตั้งแต่จูบเขาในฝันจนถึงวันนี้

"คุณธนู" คำแรกที่ออกจากปากหญิงสาวตอนที่ลืมตาขึ้น เธอจำได้ว่าจูบกับเขาอยู่

"ตอนนี้ธนูปลอดภัยแล้วลูก แม่ดีใจนะที่หนูได้สติแล้ว หมอบอกว่าเรื่องของธนูปาฏิหาริย์มาก และเคสแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นเลย" เกษรอยากจะพูดแบบนี้ให้ช่อชบาฟัง แต่ปลุกยังไงเธอก็ไม่ตื่น และมันก็ทำให้พวกนางตกใจมากเฝ้าดูอาการไม่ห่างเลย

"เขากลับมาแล้วใช่ไหมคะ หนูอยากไปหาเขา" หญิงสาวพยายามลุกขึ้น สองวันที่เธออยู่ได้เพราะน้ำเกลือและอาหารเสริมที่หมอให้ทางสายยาง ชีพจรของเธอปกติทุกอย่างก็เลยไม่น่าเป็นห่วงมาก

"ธนูพ้นขีดอันตรายแล้ว แต่เขายังไม่ฟื้น"

"ชบาจะไปหาเขา จะไปตามเขาอีกครั้ง" เธอกลัวว่าเขาจะหาทางกลับไม่เจอ เพราะที่นั่นมันมืดมาก หญิงสาวรู้ดีว่ามันไม่ใช่ความฝัน แต่มันคืออะไรเธอก็ไม่รู้

"หนูว่าอะไรนะ" เกษรจับใจความไม่ค่อยได้ว่าเธอพูดอะไร แต่ตอนนี้ช่อชบาอยากจะออกไปหาเขามาก จนต้องได้เตรียมรถเข็น

ยังไงเธอก็ต้องไปเห็นกับตาให้แน่ใจว่าเขาปลอดภัยแล้วจริง ๆ

"คุณธนู" มือเรียวเอื้อมไปกุมมือของคนที่นอนไม่ได้สติตั้งแต่ถูกยิง..พอมือของเธอแตะถูกผิวกายของเขา..เครื่องช่วยชีวิตก็ได้ดังขึ้นอีกครั้ง

"หมอ!" มันคือเสียงเกษรที่รีบเดินออกไปตามหมอ เพราะกลัวว่าเครื่องที่ดังผิดปกติมันจะพรากลูกชายของนางไป

ช่วงที่หมอกำลังช่วยชีวิตธนูอีกครั้งนั้น ทุกคนต้องได้ออกมารอข้างนอก

สองชั่วโมงผ่านไป..

"ข่าวดีครับ ตอนนี้คุณธนูดีขึ้น 80% ผมคิดว่าพรุ่งนี้เขาคงจะฟื้นตัวได้"

"คุณธนู" น้ำตาของผู้เป็นเมียไหลอาบลงสองแก้ม โดยที่ไม่อายว่าใครจะเห็น

และก็ไม่ต่างจากแม่ของเขาเลย เกษรไม่รู้ว่าจะขอบคุณช่อชบายังไงดีแล้ว เธอเหมือนกับนางฟ้ามาโปรดครอบครัวของนาง

"ถ้าธนูฟื้นขึ้นมา แม่สัญญาว่าจะจัดงานแต่งให้หนูแบบไม่ให้น้อยหน้าใครเลย" มันคือสิ่งเดียวที่จะทำเพื่อตอบแทนเธอได้

"ไม่ค่ะ ชบาไม่ต้องการงานแต่ง"

"ทำไมลูก" ดอกแก้วถึงกับงงในความคิดของลูกสาว

ถ้าแม่เขาเป็นคนจัดงานแต่งให้ นั่นแสดงว่าเขาคงถูกบังคับ ซึ่งหญิงสาวไม่ต้องการ..แค่เห็นเขาฟื้นขึ้นมามันก็เป็นของขวัญที่ยิ่งใหญ่แล้ว ถ้าเขาไม่ต้องการแต่งงาน เธอก็ไม่คิดจะบังคับเขาเลย

คืนวันเดียวกันนั้น... ช่อชบาขอเฝ้าธนูแบบไม่ยอมห่าง โดยที่ให้ทุกคนกลับบ้านไป เพราะต่างก็เหนื่อยมาหลายคืนแล้ว

"คุณหมอบอกว่า คุณไม่น่าเป็นห่วงแล้ว แต่ทำไมคุณถึงยังไม่ฟื้น คุณฟื้นสักทีสิ คุณรู้ไหมว่าฉันกับลูกเป็นห่วงคุณมากแค่ไหน" ถึงแม้ว่าเธอจะเหนื่อยมากจนเผลอหลับไป แต่เมื่อไรที่ตื่นขึ้นมา หญิงสาวก็มักจะชวนเขาคุยแบบนี้ตลอด เพราะเธอหวังว่าเขาคงจะได้ยินคำที่เธอพูด

เวลาผ่านไปมือหนาได้ขยับ แต่คนที่เฝ้ากลับหลับใหลไม่รู้ตัว

ดวงตาคมค่อยๆ เปิดกว้าง จนมองเห็นห้องนั้นแบบชัดเจน และใบหน้าของเขาก็หันมามองผู้หญิงที่นั่งหลับอยู่ข้างเตียง

มือหนาได้ถูกยกขึ้นมาลูบไล้ผมหญิงสาวเบา ๆ "ผมดีใจนะที่คุณไม่เป็นอะไร"

"คุณ" พอมือของเขาสัมผัสถูกผมหญิงสาวก็รู้สึกตัว

"ทำไมหนูต้องกลับด้วยอยู่ที่นี่ด้วยกันเลยก็ได้นะ..ถ้าหนูกลัวว่าจะเสียหายแม่จะ.."

"ไม่ใช่แบบนั้นหรอกค่ะ ชบาคิดถึงคุณยาย ไม่ได้เจอหน้าคุณยายนานแล้วค่ะ"

พอเกษรได้ฟังเหตุผล ก็เลยปล่อยให้เธอกลับบ้าน

และตอนนี้ธนูก็ยังไม่รู้เรื่องที่เธอท้อง ที่จริงหมออนุญาตให้บอกได้แล้ว เพราะเขาแข็งแรงมากพอจนออกจากโรงพยาบาลได้

แต่ช่อชบาขอไว้..เธออยากเป็นคนบอกเอง.. แต่พอจะเอ่ยปากบอกเขาทีไรก็ไม่มั่นใจ เพราะกลัวว่าคนที่รักในอิสระแบบเขาจะรับไม่ได้

"ช่อล่ะครับแม่" ชายหนุ่มเห็นเป็นแม่ที่เอาข้าวและยาขึ้นมาให้

"วันนี้หนูช่อของลูกขอกลับไปที่บ้าน"

"ทำไมครับ"

"คงจะคิดถึงยายมั้ง เพราะตั้งแต่ลูกเข้าโรงพยาบาล เธอยังไม่กลับบ้านเลย"

เขาเงียบไป แต่ก็เข้าใจเหตุผลที่เธอกลับไปบ้าน

วันต่อมา.. แทนที่ช่อชบาจะไปหาเขาที่บ้าน แต่เธอกลับแต่งตัวมาทำงานปกติ

"แม่นึกว่าหนูจะไปหาธนูที่บ้าน แล้วหนูรีบมาทำงานทำไม"

"ชบาหยุดไปหลายวันแล้วค่ะ ไม่สิ หยุดไปเป็นเดือนแล้วด้วย"

เกษรทึ่งในความคิดของช่อชบา ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงไม่กลับมาทำงานให้ลำบากอีก และคงปล่อยให้ครอบครัวนางเลี้ยงไป แต่ผู้หญิงคนนี้ทำไมถึงมีความคิดแบบนี้ ทั้งๆ ที่เธอกำลังท้องและเด็กในท้องก็เป็นสายเลือดของวงศ์ตระกูลนาง