พ่ายรัก นิยาย บท 35

"คุณหมอหมายความว่ายังไง!?" เกษรถามขึ้นด้วยความตกใจ

"พวกเราพยายามช่วยกันจนสุดกำลังแล้วจริงๆ ครับ ต่อจากนี้ไปคงต้องหวังพึ่งปาฏิหาริย์แล้ว"

"อะไรนะ!! ทำไมคุณหมอพูดแบบนั้น" เมื่อได้ยินชัดแล้วนางแทบจะล้มทั้งยืน แต่ก็ต้องพยายามตั้งสติไว้

"กระสุนได้เข้าจุดสำคัญครับ ถึงแม้ว่าตอนนี้จะเอากระสุนออกมาได้แล้ว แต่บาดแผลของคุณธนู.." หมอยังพูดไม่จบแต่มีคนเป็นลมลงไปก่อน จนหมอต้องได้รีบพุ่งเข้าไปประคองไว้ คนที่เป็นลมไม่ใช่แม่แต่กลับเป็นเธอ..

"ช่อชบา" เกษรก็ช็อกไม่แพ้กัน แต่พอเห็นช่อชบาเป็นลม นางก็เลยต้องได้เข้มแข็งไว้ก่อน

"รีบพาเข้าห้องปฐมพยาบาลก่อนเร็ว" หมอตะโกนบอกพยาบาลที่อยู่แถวนั้น

ช่อชบาถูกนำเข้าห้องปฐมพยาบาล ส่วนแม่กับพี่ชายและน้องชาย ต่างก็เข้าไปในห้องผ่าตัด

พวกเขาพยายามคุยกับธนูที่นอนหลับใหลอยู่ เผื่อว่าจะมีปาฏิหาริย์แบบที่หมอพูด และเครื่องมือช่วยชีวิตก็ยังไม่หยุดที่จะทำงาน

"คุณหมอช่วยลูกฉันอีกสักครั้งได้ไหม" น้ำตาของแม่ไหลจนไม่มีจะไหล เมื่อเห็นลูกที่นอนรอเวลาจากไปอยู่ต่อหน้า

"ถ้าอาการแบบนี้เราส่งไปรักษาที่ต่างประเทศได้ไหมครับหมอ" พี่ชายได้เอ่ยถามขึ้นบ้าง

"ต่อให้เป็นหมอเทวดาก็ช่วยไม่ได้ครับ เพราะกระสุนได้เข้าจุดสำคัญมาก ตอนนี้ถ้าไม่มีเครื่องช่วยชีวิต คนป่วยคงจะจากไปแล้ว" ถ้าเป็นบุคคลธรรมดาป่านนี้หมอคงปล่อยไปแล้ว แต่นี่...พวกเขาเป็นคนที่มีชื่อเสียงทางสังคม หมอก็เลยพยายามช่วยจนสุดความสามารถ..ถึงแม้รู้แล้วว่าจะช่วยยังไงก็คงไม่รอด

"พวกคุณเป็นญาติคนที่สลบไปเมื่อกี้ใช่ไหมคะ" พยาบาลรีบเข้ามาแจ้งในห้องผ่าตัด

"ใช่ค่ะมีอะไรคะ" เกษรรีบหันกลับไปถาม

"คือคนที่เป็นลมร่างกายอ่อนเพลียมาก เพราะเธอกำลังท้อง"

"ท้อง!!?!" ทุกคนที่อยู่ในห้องผ่าตัดนั้นถึงกับอุทานออกมาพร้อมกัน

"เธอกำลังท้องอ่อนๆ ค่ะ ทางเราก็ยังไม่แน่ใจว่าเด็กในครรภ์อายุเท่าไร ต้องตรวจเช็คให้แน่ใจก่อนค่ะ"

เกษรหันกลับมาหาลูกชายที่นอนอยู่บนเตียงคนป่วย "ธนู.. ลูกได้ยินไหม คุณหมอบอกว่าช่อชบากำลังท้อง แม่เชื่อว่าลูกในท้องของหนูชบาก็คือลูกของลูกใช่ไหม ลูกตื่นขึ้นมาสิ! ตื่นขึ้นมาหาเมียกับลูก..ลูกจะทิ้งพวกเขาไว้แบบนี้ไม่ได้นะ"

"แม่ครับ" ไกรสรรีบเข้าไปประคองแม่ไว้ก่อนที่จะล้มลง

"ธนูฟื้นขึ้นมาสิลูก" แม่แทบใจจะขาดเมื่อรู้ว่าช่วยอะไรลูกชายไม่ได้แล้ว

ทันใดนั้นเครื่องช่วยชีวิตก็ดังขึ้น ชีพจรของเขาเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ มันรวนไปหมด จนทีมแพทย์ให้ญาติออกมารอข้างนอก

พอได้ออกมาอยู่ข้างนอกเกษรก็รีบเข้าไปหาช่อชบาในห้องพักฟื้น

"คุณแม่" จังหวะนั้นเธอก็ได้สติขึ้นมาพอดี

"หนูอย่าเพิ่งลุกสิลูก"

"คุณธนูเป็นยังไงบ้างคะ คุณแม่คะ คุณธนูปลอดภัยแล้วใช่ไหม" ช่อชบาอยากจะให้มันเป็นแค่ฝัน พอตื่นขึ้นมาทุกอย่างก็กลับมาเหมือนเดิม

เกษรไม่มีคำตอบใดให้กับเธอ

"ชบาจะไปหาเขา" แค่นี้เธอก็รู้แล้ว..หญิงสาวพยายามดันกายให้ลุกขึ้น แต่ก็จุกท้องมาก จนได้ทิ้งตัวลงไปนอนอีกครั้ง

"หนูอย่าเพิ่งลุกสิลูก"

"ชบาไม่เป็นอะไรมากแล้วค่ะ" และเธอก็พยายามจะลุกขึ้นอีกครั้ง

"คุณอย่าเพิ่งลุกเลยค่ะ รอให้น้ำเกลือหมดก่อน มันจะไม่เป็นผลดีต่อเด็กในท้องนะคะ"

"เด็กในท้อง? คุณพยาบาลหมายความว่ายังไง" เธอถามพยาบาลแต่สายตามองไปที่แม่ของเขา

"หนูท้องกับตาธนูใช่ไหม..หนูไม่ต้องโกหกแม่หรอก บอกความจริงแม่มาเถอะ" มือเรียวของผู้เป็นแม่ยื่นไปลูบผมหญิงสาวเบาๆ นางเห็นทุกอย่าง..เห็นตั้งแต่ตอนที่เธอวิ่งจะเอาตัวมารับกระสุนให้นางครั้งที่สอง ผู้หญิงอะไรใจกล้าชะมัด

ช่อชบาไม่ตอบ..เธอได้แต่ลูบท้องตัวเองเบาๆ ตอนนี้สับสนไปหมดแล้ว พอรู้ว่าตัวเองท้องลูกของเขา แต่เขากำลังจะจากไปความรู้สึกมันทรมานมาก

ถึงตอนนี้ทุกคนยังอยู่ที่โรงพยาบาลไม่มีใครไปไหน

และทุกคนก็ผลัดเปลี่ยนกันเฝ้าอยู่แบบนั้นจนถึงเวลาเย็น..ส่วนช่อชบาไม่ยอมออกห่างจากตัวเขาเลยแม้แต่น้อย

แต่เธอก็ยอมกินอะไรรองท้องอยู่บ้าง เพราะในร่างกายเธอยังมีเด็กน้อยที่รอการเจริญเติบโตอยู่อีกคน

"ตอนนี้คุณธนูอยู่ได้เพราะเครื่องช่วยหายใจ และเครื่องช่วยชีวิตทั้งหมด หมอแค่อยากจะบอกว่าถ้าปล่อยไว้แบบนี้ คนไข้ก็จะทรมานมาก"

"ไม่! คุณหมอห้ามพูด!! คุณหมอดูหน้าเขาสิ เขาแค่นอนหลับไปเฉยๆ คืนนี้ฉันจะเฝ้าเขาอยู่ในห้องนี้เอง พวกคุณออกไปให้หมด" ที่เธอไม่ยอมห่างจากเขาเลย เพราะกลัวว่าผู้ใหญ่จะตัดสินใจให้ถอดเครื่องช่วยหายใจ

ดึกๆ ของคืนนั้นเอง.. หญิงสาวนั่งเฝ้าไม่ห่าง ร่างกายของเธอก็เหนื่อยอ่อนเพลียมาก.. จนเผลอหลับไป

"คุณ" ช่อชบายืนอยู่ในที่อึมครึมมีแค่ควันที่ลอยล่องอยู่ข้างกาย แต่ก็ยังพอมองเห็นเขา..ผู้ชายที่เธอเฝ้าเรียกหาตลอดเวลา

"ฉันดีใจที่คุณกลับมา คุณอย่าจากฉันไปไหนอีกนะ"

"ผมแค่อยากจะมาบอกลาคุณ ผมต้องไปแล้ว"

"ฉันไม่ให้คุณไป คุณจะทิ้งฉันไว้แบบนี้ไม่ได้ คุณจะทิ้งฉันกับลูกไว้แบบนี้ไม่ได้!"

"ลูก?"

"ตอนนี้ในท้องของฉันมีลูกของคุณอยู่ คุณกลับมาหาเขาได้ไหม ฉันกับลูกกำลังรอคุณ"

ทันใดนั้นร่างของเขาก็มีแสงสว่างขึ้น "ผมอยู่ได้ไม่นาน ผมต้องไปแล้ว" ชายหนุ่มค่อยๆ เลื่อนถอยหลังออกไป

"ถ้าคุณจะไปคุณต้องเอาฉันกับลูกไปด้วย..ฉันไม่ยอม!" ช่อชบารีบเดินเข้าไปคว้าตัวของธนูกลับมาได้แบบไม่ยาก..เพราะตัวของเขาเบามากเบาหวิว

หญิงสาวคิดว่าต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว เธอจะไม่ยอมปล่อยเขาไปแบบนี้แน่ และสิ่งเดียวที่เธอคิดออกตอนนี้ก็คือ...

เท้าเรียวเขย่งขึ้นเพื่อจะโน้มคนตัวสูงลงมาจูบ