พ่ายรัก นิยาย บท 59

"แล้วคุณจะเก็บมันไว้ทำไม" ถึงแม้ว่ามันจะเป็นของชิ้นเดียวที่เธอทิ้งไว้ให้เขาดูต่างหน้า แต่ก็ไม่น่าจะเก็บมันไว้

"ถ้าไม่เก็บไว้คุณจะให้ผมทิ้งหรือไง เผื่อเจ้าของกลับมาถามเอาคืน"

"คุณ!" หญิงสาวอายจนหน้าแดง ที่อายเพราะกางเกงชั้นในของเธอมันเก่ามากแล้ว แต่โชคดีที่เอวไม่ยุ่ย

"แล้วคุณมาจอดทำอะไรที่ปั๊มน้ำมัน..อย่าบอกนะว่าจะนอนอยู่ที่นี่"

"ถ้าไม่นอนที่นี่ จะให้ฉันไปหาที่นอนที่ไหน มืดค่ำขนาดนี้แล้ว"

"เนตรนภาคุณลืมไปหรือเปล่าว่าคุณเป็นผู้หญิง โรงแรมก็มีทำไมไม่ไปพัก"

"เรื่องที่พักคุณไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอกค่ะ ข้างโรงเลื่อยฉันก็เคยนอนมาแล้ว" หญิงสาวพูดออกมาเสียงแผ่วเบามาก เพราะตอนหนีออกมาจากพ่อเลี้ยงแม่เลี้ยงเธอไม่มีที่จะไป ที่ไหนพอจะซุกหัวนอนได้หญิงสาวก็พึ่งที่นั่น

พอเขาได้ยินถึงกับจุก พูดอะไรไม่ออก เขาเพิ่งมารู้ว่าเธอเป็นเด็กกำพร้า ก็ตอนที่บอกว่ามีลูกกับเขา ชายหนุ่มถึงเริ่มสืบทุกเรื่องที่เกี่ยวกับเธอ

คันศรพาเนตรนภามาพักที่โรงแรม ชื่อดังของจังหวัดเชียงใหม่ ทีแรกเขาจะให้เธอนั่งรถของเขามาด้วย..โดยการทิ้งรถของเธอไว้ที่ปั๊มนั้น แต่เนตรนภาไม่ยอม มันเป็นของชิ้นเดียวที่เธอหวงมาก เพราะเธอเก็บเงินซื้อด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเอง กว่าจะส่งงวดหมดก็ตั้งหลายปี

พอเธอไม่ยอมเขาก็เลยจำเป็นต้องได้ทิ้งรถตัวเองไว้ที่ปั๊มนั้น แล้วขับรถของเธอมาสิบกว่ากิโลเมตรก็ถึงเชียงใหม่

"ทำไมถึงมาพักที่นี่"

"ที่นี่บรรยากาศดี" เขาแค่อยากจะพาเธอมาพักที่ดีๆ โรงแรมนี้เวลามาเที่ยวทีไรชายหนุ่มชอบจะมาพักที่นี่

แต่เนตรนภากลับคิดไม่เหมือนกับเขา เธอคิดว่าน่าจะพักที่ลำพูนหรือไม่งั้นก็ไปพักที่ลำปางเลย เพราะจะได้ย่นระยะทางกลับบ้านหน่อย ตอนนี้คิดถึงลูกแทบใจจะขาด

..ห้องสวีท.. เขาเปิดห้องสวีทห้องที่แพงที่สุด เพื่อให้เธอได้พักผ่อนคืนนี้

"คุณหิวหรือยัง เดี๋ยวพนักงานก็คงจะเอาอาหารขึ้นมาส่ง"

"หิวค่ะ"

พอได้ยินว่าเธอหิว ชายหนุ่มรีบโทรลงไปเร่งให้เขารีบจัดเตรียมอาหารขึ้นมา เพราะกลัวว่าเธอจะนอนหลับก่อน

ถึงแม้จะรีบแต่ก็ไม่ทัน พอวางโทรศัพท์หันกลับมาอีกทีเธอนอนหลับไปแล้ว

"ไหนบอกว่าหิวไง คงจะเหนื่อยมากสิท่า" ชายหนุ่มเดินไปนั่งลงข้างเตียง แล้วลูบผมคนตัวเล็กเบาๆ

"คุณอย่าหนีผมไปไหนอีกนะเนตรนภา ผมคงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคุณ" เขานั่งมองดูหน้าเธออยู่แบบนั้น ถ้ารู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นเธอ เขาคงจะไม่ทิ้งเวลา ให้มันล่วงเลยมาถึงขนาดนี้

เช้าวันต่อมา..

"คุณทำอะไร" เขาตื่นขึ้นมาก็พบว่าเธอนั่งอยู่ที่โต๊ะอีกมุมหนึ่งของห้องนั้น

"ทานข้าวค่ะ"

"นั่นมันอาหารเมื่อคืนนี้นะ" ชายหนุ่มรีบลุกขึ้นมาเอาช้อนออกจากมือ เพราะเขาคิดว่าเธอจะตื่นขึ้นมากลางดึกคงจะหิว ก็เลยยังไม่ให้ใครเก็บลงไป..แต่นี่มันก็เลยมาหลายชั่วโมงแล้ว

"ไม่เป็นไรค่ะฉันกินได้" นับประสาอะไรกับค้างแค่คืนเดียว 2-3 คืนยังเคยกินมาแล้วเลย

"ผมไม่ให้กิน" เขารู้ว่าแต่ก่อนเธอไม่มีทางเลือก แต่ต่อจากนี้ไปเขาจะไม่ปล่อยให้เธอลำบากแบบนั้นอีก

สองชั่วโมงผ่านไป..

"รถล่ะคะ" เขาพาเธอขึ้นรถของโรงแรมออกมา หญิงสาวก็เลยสงสัยว่ารถของเธอหายไปไหน

"ผมให้คนขับกลับไปแล้ว เดี๋ยวเราจะไปขึ้นเครื่องกัน" คันศรไม่อยากจะให้เธอเหนื่อยมากเกินไป