พ่ายรัก นิยาย บท 38

"ทำไมคุณถึงคิดว่าผมเป็นไอ้คันศร" ถ้าเขาได้เรียกคันศรว่า'ไอ้'แล้วแสดงว่านั่นคือไม่พอใจเอามาก ๆ

"ก็ฉันคิดว่าคุณจะไม่กลับบ้าน" ฟังจากน้ำเสียงและท่าทาง หญิงสาวแน่ใจแล้วว่าผู้ชายคนนี้คือธนู

ช่อชบาอยากจะทดลองแตะตัวเขาดูอีกสักครั้ง ว่าทำไมเมื่อครู่ ถูกตัวเขาแล้วถึงไม่มีอาการสั่นหวาดกลัว

หรือเพราะเธอคิดว่าเขาเป็นคันศร..แต่ก็ไม่นะ..วันนั้นที่ต่างประเทศ ทั้งๆ ที่เธอคิดว่าเป็นคันศรที่เดินทางไปด้วย..แต่พอถูกตัวเขาแล้วถึงรู้ว่าคนนั้นคือธนู

..แต่วันนี้ทำไม? หญิงสาวสงสัยมาก.. อยากจะลองแตะตัวเขาดูอีกสักครั้ง แต่ความน้อยใจมันมีมากกว่า..

"คุณมาก็ดีแล้ว คุณแม่เจ็บท้อง ฉันฝากคุณดูแลต่อด้วย" ในเมื่อเขาไม่มีคำแก้ตัวอะไรช่อชบาก็จะกลับ

"เดี๋ยว" มือหนาคว้าแขนเธอไว้ก่อนที่จะเดินพ้นประตูออกมา

และอาการนั้นมันก็ไม่เกิดขึ้น หญิงสาวมองที่มือแกร่งนั้น ตอนนี้เขายังจับแขนเธอไว้แน่น หัวใจเต้นรัวขึ้นมาจนไม่เป็นจังหวะ.. ทำไมเขาถึงถูกตัวเราได้?

"วันนี้ไม่ต้องกลับ" จบคำพูดชายหนุ่มก็พาเธอตรงมาที่บันได หญิงสาวรีบสะบัดมือออกก่อนที่เขาจะพาขึ้นไปชั้นบน

..จะพาขึ้นห้องง่ายๆ แบบนี้เลยเหรอ "ฉันจะกลับ" เธอรู้ดีว่าถ้ายอมไปกับเขามันจะเกิดอะไรขึ้น

"บอกว่าไม่ให้กลับไง" ชายหนุ่มช้อนร่างบางลอยขึ้นจากพื้นโดยถือวิสาสะ แล้วพาเเธอขึ้นชั้นบน

"คุณธนูปล่อยฉันลงนะ!"

จังหวะที่เขาพาเธอเข้าไปในห้องนอน เกษรแอบเปิดประตูออกมาดู และก็พึงพอใจกับภาพที่เห็นมาก เพราะนางคิดว่าเจ้าตัวแสบจะกลับมาไม่ทันเมียสะแล้ว

"ทำไมดื้อแบบนี้ ทำตัวให้เป็นห่วงไปได้"

"คุณเป็นห่วงฉันเรื่องอะไร"

"แล้วกลับไปทำงานทำไม ใครเขาอยากจะให้เธอทำงานกันล่ะ" ถึงแม้เขาจะยังไม่อยากแต่งงาน แต่ชายหนุ่มก็คิดไว้ว่าจะให้เธอย้ายเข้ามาอยู่ในบ้าน และไม่ให้ออกไปทำงานนอกบ้านแบบนี้อีกแล้ว

"ถ้าฉันไม่ทำงาน แล้วจะเอาเงินไหนเลี้ยงแม่กับยายล่ะ"

"เรื่องนั้นเดี๋ยวผมจัดการเอง"

"จัดการ? ทำไมคุณต้องมาจัดการชีวิตฉันด้วย มือเท้าฉันก็มี" มันยิ่งทำให้ช่อชบาน้อยใจเข้าไปอีก ตอนนี้เธอคิดไปต่างๆ นานา เขาคงอยากจะเลี้ยงเธอไว้แค่บำเรอความใคร่ ถึงไม่อยากให้ออกหน้าออกตา

"คุณอย่าดื้อสิช่อชบา คุณรู้ไหมว่าไอ้นั่นยังจับตัวไม่ได้ ผมยังไม่แน่ใจว่ามันแค้นคุณหรือแม่ผมกันแน่.." ใช่แล้วที่เขาหายไป เขาตามไอ้มือปืนคนนั้น และพวกเพื่อนๆ ก็ช่วยกันสืบหา

ที่ไม่ติดต่อเธอไม่ใช่ว่าไม่สนใจ แต่ยังไม่อยากดึงเธอเข้ามาข้องเกี่ยวกับเรื่องนี้ กลัวว่ามันจะไม่โชคดีเหมือนสองครั้งที่ผ่านมา

"คุณหมายความว่ายังไง" หญิงสาวลืมสิ่งที่กำลังโกรธไปสิ้น..เพราะความเป็นห่วงในตัวเขา

"เรื่องนั้นปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผมเอง คุณแค่อยู่เฉยๆ ไม่ต้องทำตัวให้ผมเป็นห่วง"

"คุณกำลังทำอะไรอยู่ ทำไมคุณไม่เล่าให้ฉันฟังให้หมด คุณรู้ไหมว่ามันอันตราย พวกนั้นมันอยู่ในที่ลับ" ที่เขาพูดมาอาจจะใช่ก็ได้ พวกมันต้องการจะเก็บแม่เขาหรืออยากจะเก็บเธอกันแน่ เพราะเธอก็มีคนที่คอยระแวงอยู่เหมือนกัน

"ก็เพราะมันอยู่ในที่ลับไง ผมถึงล่อให้มันออกมา"

"ฉันไม่ให้คุณทำแบบนั้น มันอันตรายมากเลยรู้ไหม"

"แล้วก็ปล่อยให้มันแอบมาทำร้ายครอบครัวของเราอีกงั้นเหรอ เราไม่รู้ว่ามันจะจ้างมือปืนมาอีกเมื่อไหร่ ต้องได้คอยระแวงอยู่แบบนี้ตลอด"

"แต่สิ่งที่คุณกำลังทำอยู่มันก็อันตรายไม่แพ้กันนะ.. คุณปล่อยให้เป็นหน้าที่ของตำรวจไม่ได้เหรอ"

"ตำรวจงั้นเหรอ? ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพวกเขา แล้วเป็นไง.. ครั้งแรกก็ยังจับไม่ได้ ครั้งที่สองก็เกือบเอาชีวิตไม่รอด"

"งือออ..ฉันจะไม่ยอมให้คุณมีอันตรายอีกแล้ว" เธอร้องไห้แบบไม่อายและโผลเข้าไปกอดเขา หญิงสาวได้ทิ้งความน้อยใจทั้งหมดไปจนสิ้น ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเขาอีก เธอกลัวว่ามันจะไม่มีปฏิหาริย์เหมือนครั้งแรก

"หือ?" เขาคิดว่าเธอมาอารมณ์ไหน..กำลังขึ้นเสียงกันอยู่ดีๆ ก็โผลเข้ามากอด แต่ใบหน้าหล่อคมก็แอบยกยิ้ม

"เดี๋ยวนะ?? ทำไมคุณถึงกอดผมได้" พอทุกอย่างผ่านไปเขาก็เลยคิดขึ้นมาได้ มือหนาค่อยๆ แยกเธอออกห่าง แต่ก็ไม่ได้ปล่อย เขาแค่อยากจะมองหน้าเธอให้ชัด

"ฉันไม่รู้" เธอไม่รู้ว่าอาการนั้นมันหายไปตั้งแต่เมื่อไร เพราะทั้งสองยังไม่ได้ถูกเนื้อต้องตัวกันตั้งแต่อยู่ที่โรงพยาบาล