พ่ายรัก นิยาย บท 40

"ลูกสาวฉันเป็นอะไร" แม่กับยายของช่อชบาพักอยู่ในบ้านของบริษัทก็จริง แต่ก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรที่เกิดขึ้นในบริษัทเลย มารู้เรื่องก็ตอนที่เกษรให้คนรถมารับไปที่โรงพยาบาล

"หมอยังไม่ออกมาเลยค่ะ"

"ชบามันเป็นอะไรกันแน่" เห็นหน้าตาของแต่ละคนแล้ว หัวใจดอกแก้วแทบจะสลาย เพราะนางยังไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับลูกสาว

"ผมขอโทษครับ ผมไม่น่าปล่อยเธอมาคนเดียวเลย ถ้าผมรู้ว่าเธอท้อง.." ชายหนุ่มถึงกับจุกพูดต่อไม่ออก เพราะถ้าเขารู้ว่าเธอท้อง ถึงแม้ว่าเธอจะดื้อขนาดไหน เขาก็ไม่มีวันปล่อยเธอให้มาทำงานแน่

ความรู้สึกของธนูก็ไม่ต่างจากแม่เธอเลย หรือหนักกว่าด้วยซ้ำ เพราะนั่นคือเมียกับลูกของเขา..น้ำตาของผู้เป็นพ่อได้ไหลลงมา เพราะเขากลัวจะเสียลูกไป

"ชบาคงไม่เป็นอะไรมากหรอกธนูอย่าร้องไห้เลย" เอาไปเอามาคนที่ปลอบก็คือแม่ของช่อชบา

45 นาทีผ่านไป

ช่อชบาอยู่ในห้องฉุกเฉินนั้นสองชั่วโมงกว่าเพื่อดูอาการ แล้วหมอก็เรียกญาติคนไข้ให้เข้าพบอีกห้อง

"แม่กับเด็กปลอดภัยแล้วครับ แต่เธอยังมีอาการเจ็บหน่วงที่ท้อง หมอไม่อยากให้ขยับตัว เพราะอาการพวกนี้ เสี่ยงกับภาวะแท้งคุกคามมาก"

"หมอหมายความว่า..เมียกับลูกผมไม่เป็นไรแล้วใช่ไหม" เขาจับใจความไม่ค่อยได้ เพราะหมอเล่นพูดรวมกันหมดแบบนี้

"คุณหมอบอกว่าหนูช่อของลูกปลอดภัยแล้ว แต่อยู่ในภาวะแท้งคุกคาม"

"ภาวะแท้งคุกคามมันคืออะไร"

"คือช่วงที่มีอาการภาวะแท้งคุกคามนี้ ภรรยาของคุณไม่สามารถที่จะยกของหนักได้ แม้แต่เวลาที่ก้าวเดินก็ต้องได้ระวัง ถ้าหนักกว่านั้นคือต้องได้นอนอยู่บนเตียง ไม่ให้ขยับตัวไปไหน" หมอได้ชี้แจงถึงอาการภาวะแท้งคุกคามให้เขาได้ฟัง เพราะว่าจะได้คอยระวัง

"ครับ..ผมจะไม่ให้เธอได้เดินเองเลย"

พอคำนี้ออกจากปากของธนู ดอกแก้วและเกษรหันมามองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมาย..ถึงแม้ว่าบรรยากาศกำลังซีเรียส แต่ทั้งสองก็อดที่จะยิ้มไม่ได้

..ห้องพักฟื้น.. ช่อชบาต้องได้นอนดูอาการที่โรงพยาบาลอีกหนึ่งคืน

"ห้ามลุก" เขาบอกเธอเมื่อเห็นว่ากำลังดันตัวเองให้ลุกขึ้นจากเตียง

"ฉันจะไปเข้าห้องน้ำ" หญิงสาวกระซิบพูดเบา ๆ เพราะอายที่จะให้แม่เขาได้ยินด้วย

"เข้าห้องน้ำเหรอ" ชายหนุ่มรีบลุกขึ้นจากที่นั่งอยู่ข้างเตียง แล้วอุ้มคนตัวเล็กลอยขึ้นแบบไม่ได้บอกกล่าว

"คุณ!!" ช่อชบารีบกอดรัดต้นคอเขาไว้แน่นเพราะกลัวตก..ไอ้ที่กลัวตกไม่เท่าไร แต่อายสายตาแม่ของเขาและแม่เธอนี่สิ โชคดีที่พี่ชายของเขากลับไปแล้ว

"ห้ามดื้ออีก!!"

"ไม่ได้ดื้อสักหน่อย..แค่เข้าห้องน้ำฉันไปเองก็ได้" ทั้งสองทะเลาะกันจนไปถึงห้องน้ำ

"คุณจะทำอะไรอีก!!" ช่อชบาตกใจ ที่เขาจะถอดกางเกงของโรงพยาบาลออกให้

"ถ้าไม่ถอดกางเกงออกก่อนแล้วจะเยี่ยวยังไง"

"แล้วคุณจะถอดให้ฉันทำไม เรื่องแค่นี้ฉันทำเองได้!"

"อ้าว..เหรอ" เขาไม่รู้ว่าจะต้องดูแลเธอถึงขนาดไหน แต่สิ่งไหนที่ทำให้ได้เขาก็อยากจะทำให้ทั้งหมด

"ออกไปเลยนะ!"

"ผมจะรออยู่ตรงนี้ รีบๆ ปล่อย"

"ปล่อยอะไร?"

"ปล่อยชิ้งฉ่องไง"

"คนบ้า!! ใครจะกล้าปล่อย" ถ้าเขายืนอยู่ตรงนี้ต้องได้ยินเสียงตอนที่มันไหลลงชักโครกแน่ และเผื่อว่ามีเสียงผายลมออกมาล่ะ..จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

"ฉันว่าเรากลับบ้านก่อนดีไหมคะ" ดอกแก้วคุยกับเกษร เพราะดูท่าทางแล้ว ถ้าอยู่ต่อไปสงสัยต้องได้เป็นส่วนเกินแน่

"ฉันว่าจะชวนคุณอยู่พอดีเลยค่ะ"

คืนเดียวกันนั้น..

พอทานข้าวและทานยาเข้าไปเพียงไม่นานช่อชบาก็หลับไป ธนูนั่งเฝ้าข้างเตียงไม่ยอมห่าง

เขานั่งมองดูหน้าเธออยู่แบบนั้น และคิดไปว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอและลูกในท้อง..เขาจะทำยังไง