พ่ายรัก นิยาย บท 42

หลายวันต่อมา..

"ดีขึ้นแล้วก็ไปด้วยไม่ได้" เขาปฏิเสธเสียงแข็งเมื่อภรรยาขอออกไปข้างนอกด้วย

"ฉันไม่ได้ไปทำงานสักหน่อย..แค่อยากจะออกไป.."

"อยากออกไปไหน"

หลังจากที่นอนอยู่กับที่เป็นอาทิตย์อาทิตย์แบบนี้ หญิงสาวก็อยากออกไปยืดเส้นยืดสายบ้าง

"คุณธนูคะ ให้ช่อไปด้วยนะ" ช่อชบาเริ่มใช้มารยาที่มีอยู่ ทั้งๆ ที่ไม่เคยใช้มันกับเขาเลย

ชายหนุ่มแอบยิ้มเพราะเธออ้อนได้น่ารักมาก แต่ก็ยังอดที่จะห่วงไม่ได้ เพราะคนในบริษัทเยอะ

"ก็ได้..ถ้าไปแล้วห้ามดื้อกับผมนะ"

"ค่ะ" ใบหน้าหวานมีรอยยิ้มขึ้นมาในทันที

ทั้งสองเดินออกมาจากบ้านหลังนั้นพร้อมกัน โดยที่มีชายหนุ่มโอบประคองเอวบางไม่ยอมห่าง

"คุณธนู.."

"คุณธนูอะไร ไหนบอกว่าจะไม่ดื้อไง"

"คุณไม่อายสายตาคนมองหรือไง" หญิงสาวอยากจะให้เขาปล่อย เพราะเธอพอจะเดินเองได้

"ไม่อาย.. ถ้าใครมองมากนักก็ไล่ออกไป"

สายตาทุกคู่ที่จับจ้องพวกเขาอยู่ รีบหันไปคนละทิศละทาง..เพราะรู้ดีว่าเขาเอาจริง

"คุณจะบ้าเหรอ แค่พวกเขามองก็จะไล่ออก" ช่อชบาตำหนิแบบไม่จริงจัง

แล้วเขาก็พาเธอขึ้นมาที่ห้องทำงาน

"สวัสดีค่ะคุณธนู" เลขาหน้าห้องคนใหม่ของธนูรีบลุกขึ้นมาทัก

"สวัสดีครับ เช้านี้ผมขอกาแฟและน้ำส้มนะ"

"คะ..เอ่อ..ค่ะ" เลขาหน้าหวานรีบหุบรอยยิ้มนั้นทันที เมื่อเห็นว่าเขามีผู้หญิงมาด้วย

"ชบาอยากจะไปคุยกับคุณแม่ค่ะ" ช่อชบาเห็นสายตาเลขาคนใหม่ก็นึกไม่ค่อยพอใจเอามากๆ แต่เธอก็ไม่อยากจะยุ่งเรื่องงานของเขา

"ก็ได้..ถ้าออกจากห้องคุณแม่แล้ว เข้ามาหาผมนะ..ห้ามเหลวไหลไปไหน"

"ค่ะ"

ช่อชบาเดินตรงมาที่ห้องของท่านประธาน

"สวัสดีค่ะ คุณแม่มีแขกหรือเปล่าคะ"

"ไม่มีค่ะ" เลขาหน้าห้องรีบเดินมา เคาะประตูนิดหนึ่ง เพื่อเป็นสัญญาณว่าจะมีคนเข้าไป..แล้วก็เปิดประตูให้

"หนูช่อ" เกษรเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นเป็นช่อชบา

ช่อชบาแอบยิ้ม ที่แม่ของเขาเรียกชื่อเธอเหมือนที่ธนูเรียก แต่มันก็ดูน่ารักดี

"หนูมาได้ไง ธนูรู้ไหมว่าหนูออกมา" ที่เกษรถามลูกสะใภ้แบบนี้ เพราะลูกชายหวงเมียยิ่งกว่าไข่ในหิน

"ชบาออกมากับคุณธนูค่ะ"

"อ้าวเหรอ..ก็ดีเหมือนกันนะ จะได้ออกมาเดินเล่นบ้าง" แม่ของเขาไปเยี่ยมครอบครัวเธอเกือบทุกวัน ถ้าวันไหนไม่ว่างจริงๆ ก็จะโทรไป

พอนั่งเล่นได้ไม่นาน ช่อชบาก็ขอตัวกลับมาที่ห้องทำงานของเขาโดยมีเกษรเดินออกมาส่ง

แกร่ก! พอทั้งสองมาถึงหน้าห้อง..ก็ถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปโดยไม่ได้เคาะก่อน

"ขอโทษจริงๆ นะคะ ลูกศรไม่ได้ตั้งใจ" ลูกศรกำลังเช็ดน้ำส้มที่ทำหกเปื้อนเสื้อของธนู

"คุณกลับมาแล้วเหรอ.. เดี๋ยวผมทำเองก็ได้ครับ" เขาหยิบเอาผ้าที่อยู่ในมือของลูกศรมาซับเสื้อที่มีคราบเปื้อนเอง เพราะกลัวว่าช่อชบาจะเข้าใจผิด

"มีอะไรกัน" เกษรถามลูกชายและเลขา

"พอดีลูกศรไม่ทันระวังค่ะ" ลูกศรหันมาขอโทษขอโพยแม่ของเขา

"ไม่เป็นไรจ้า เดี๋ยวแม่จะแนะนำให้รู้จักกันนะ.. คนนี้ชื่อหนูช่อชบาเป็นเมียของธนูจ้า"

"เมีย?..เอ่อ.. สวัสดีค่ะ"

"ส่วนคนนี้หนูลูกศรเป็นลูกสาวของเพื่อนแม่เองจ้า เพิ่งเรียนจบมาจากต่างประเทศ อยากจะมาขอฝึกงานที่บริษัทขอเราก่อน" เกษรแนะนำลูกศรให้ช่อชบาได้รู้จักกันไว้

"สวัสดีค่ะ"

"คุณหิวหรือยัง"

"ยังค่ะ..คุณยังไม่ตอบฉันเลยว่าคุณกลับมาตั้งแต่เมื่อไร"

"ผมมาได้สักพักแล้ว" เขาเดินเข้ามาสวมกอดเธอไว้

"อะไรคะ" หญิงสาวแปลกใจกับท่าทางของเขา

"คุณอยากจะเล่าอะไรให้ผมฟังไหม ผมพร้อมที่จะเป็นผู้ฟังที่ดี" พอเขาได้ยินเรื่องราวของเธอจากปากแม่และยายแล้วชายหนุ่มก็นึกสงสารจนจับใจ เธอต้องได้อดเพื่อให้พวกท่านอิ่ม..ซึ่งเรื่องนั้นเขาก็เคยเห็นเหมือนกันว่าบางครั้งเธอไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลย

"เล่าอะไรคะ" มันยิ่งทำให้หญิงสาวแปลกใจเข้าไปใหญ่

"เราแต่งงานกันนะ"

"คะ?!"

"คุณพร้อมที่จะแต่งงานกับผมหรือยัง"

"คุณขอฉันแต่งงานเหรอคะ?" หญิงสาวไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้จากเขา ผู้ชายที่โหยหาแต่อิสรภาพ

"ใช่จ้า"

"แต่คนที่จะแต่งงานกันเขาต้องเริ่มจากรักกันก่อนไม่ใช่เหรอคะ" ในเมื่อเขายังไม่เคยบอกรักเธอเลย แล้วจะมาขอแต่งงานได้ยังไง หรือที่ขอแต่งงานนี้ เพราะแค่อยากจะรับผิดชอบลูกของเขา

"ช่อยังไม่ได้ยินที่ผมบอกรักเลยเหรอ"

"คุณบอกรักฉันตอนไหน"

"คำว่ารักไม่จำเป็นต้องพูดออกมาหรอก คุณไม่เห็นจากสิ่งที่ผมทำเลยเหรอ" เขาจับเธอออกห่างจากอ้อมกอด แต่ยังไม่ได้ปล่อย เพื่อให้เธอได้มองสบตา

"คะ?"

"ผมรู้แล้วว่าทำไมผมถึงแตะตัวคุณได้ โดยที่อาการนั้นมันไม่เกิดขึ้นอีกเลย"

"ทำไมคะ" เธอก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าทำไม

"เพราะมันพ่ายรักที่ผมมีให้คุณไง"

ใช่แล้วอาการหวาดกลัวของเธอที่จริงหายไปตั้งแต่ตอนที่เขายอมแลกชีวิต เพื่อที่จะไม่ให้เธอได้รับอันตรายในวันนั้น..