พ่ายรัก นิยาย บท 52

"คุณถอยออกไปเดี๋ยวนี้นะ" หญิงสาวพยายามเบือนหน้าหลบริมฝีปากหนา..มือไม้สั่น..ที่ต้องพยายามมากกว่าก็คือห้ามใจตัวเอง เพราะดูเหมือนว่ามันจะไม่เชื่อฟังคำสั่งของเจ้าของเลย

และคนที่ห้ามใจตัวเองไม่ได้อีกคนก็คือคันศร..พอเขาได้กลิ่นเธออีกครั้ง ชายหนุ่มถึงกับหยุดตัวเองไม่ได้

เขาพยายามบังคับจูบเธอจนสำเร็จ ถึงแม้เนตรนภาจะผลักเขาออกในช่วงแรก แต่พอลิ้นหนาได้สอดแทรกเข้ามาในโพรงปาก หญิงสาวก็เคลิ้มไปกับจูบนั้น และเริ่มปล่อยอารมณ์ไปกับเขา

คันศรพาคนตัวเล็กมานอนลงที่เตียงแบบไม่ลำบากเลย เขาค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าเธอออก

เนตรนภาพอจะรู้สติอยู่บ้าง แต่เธอก็ห้ามใจตัวเองไม่ได้ เพราะความรักและความโหยหาในตัวเขามันมากเหลือเกิน

มือหนาลูบไล้ตามเรือนร่างระหงแบบโหยหาและอาวรณ์ แต่ริมฝีปากก็ไม่ได้ถอนจูบ ลิ้นหนายังซุกซนไปทั่วในโพรงปากหอมหวานนั้น

"โอ้ยย.." เสียงหญิงสาวร้องออกมาเบาๆ เมื่อถูกท่อนแข็งๆ สอดใส่เข้ามาในร่างกาย เขาพร้อมตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ พอรู้ตัวอีกทีมันได้เข้ามาฝังอยู่ในร่างกายเธอแล้ว

"อื้ออออ" พอเขาเริ่มขยับเอวเนตรนภาก็หาที่เกาะไว้ "อ๊อยย.." ขณะที่เขากำลังเล้าโลมและกระแทกไปพร้อมๆ กัน หญิงสาวก็ยังคิดว่าเธอใจง่ายเกินไปหรือเปล่า เธอน่าจะปฏิเสธเขาให้หนักแน่นกว่านี้ แต่ทำไมพอเขาสัมผัสเรือนร่างทีไร ถึงต้องยอมเขาด้วย..นี่มันครั้งที่สองแล้วนะ

คนที่หยุดไม่ได้อีกคนก็คือคันศร ตั้งแต่เขาได้สัมผัสร่างกายเธอในครั้งนั้น ชายหนุ่มก็พยายามตามหาเธอ เขายังแอบไปเปิดกล้องวงจรปิดดู แต่มันมืดมาก ถ้าจะให้คนช่วยก็กลัวว่ามันจะเป็นเรื่องอับอาย เพราะถ้าคนเห็นภาพในกล้อง คงรู้ว่าเขาพาผู้หญิงไปมีอะไรกันบนรถแน่

"อ๊อย..อื้ออ..อ๊อยส์" หญิงสาวครวญครางไม่เป็นท่าเมื่อตอนที่เขากระแทกรัว เพราะคันศรเริ่มทนความเสียดสีของเนื้อบางๆ ไม่ไหว ชายหนุ่มกระแทกอีกหลายต่อหลายครั้งจนหยุดนิ่ง เขาได้ปล่อยน้ำรักหลั่งไหลเข้าไปในร่างกายเธอจนเอ่อล้น

พอทุกอย่างจบลง..ทั้งสองไม่กล้าแม้แต่จะสบตากัน เพราะเหตุการณ์นั้นมันเหมือนกับทำให้พวกเขาขาดสติต้องการกันและกันมาก แต่พอจบลงแล้ว..ต่างคนก็ต่างมองหน้ากันไม่ติด

เช้าวันต่อมา..

เมื่อคืนนี้หลังเสร็จกิจเรื่องนั้นแล้ว..คันศรก็กลับออกมานอนที่ห้องของตัวเอง ถึงแม้ว่าจะนอนไม่หลับทั้งคืนก็ตาม

วันนี้เนตรนภาแต่งตัวเพื่อจะออกไปทำงาน เธอแอบมองดูว่าลูกชายนอนอยู่ห้องไหน แต่ก็ไม่กล้าเปิดเข้าไปดู หญิงสาวเดินลงมาข้างล่างก็เจอกับแม่บ้าน

"ครรชิตเป็นยังไงบ้างคะป้า"

"ป้าก็ยังไม่รู้เหมือนกันเลยค่ะ คุณผู้หญิงจ้างพี่เลี้ยงเด็กโดยเฉพาะมาดูแล"

"ครรชิตชอบทานปลานะคะป้า ผักแกไม่ค่อยชอบกิน" หญิงสาวมองดูอาหารที่ป้าแม่บ้านกำลังทำอยู่ คงจะจัดเตรียมให้กับลูกของเธอ แต่ในนั้นมีผักเป็นส่วนมาก เธอกลัวว่าลูกจะไม่ยอมกิน

"คุณผู้หญิงสั่งให้ทำแบบนี้ค่ะ ท่านคงจะป้อนคุณหนูเองมั้งคะ"

"ค่ะ" ถึงเวลาแล้วใช่ไหม..ถึงเวลาที่เราต้องลดบทบาทลงแล้วใช่ไหม..หญิงสาวได้แต่คิดน้อยใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะถ้าอยากจะให้ลูกมีชีวิตอยู่ต่อไป..จำเป็นต้องได้ก้าวถอยออกมาทีละก้าว

เนตรนภาเดินออกมาขึ้นแท็กซี่หน้าปากซอยของหมู่บ้านนั้น ในใจก็เต้นรัวเมื่อไปถึงบริษัทเธอจะได้ทำตำแหน่งไหน เขาให้เธอทำอะไรก็คงต้องได้ทำอันนั้น เพราะหยุดงานไปนานและก่อนที่จะหยุด เธอยังทำเรื่องไว้หนักหนาโดยการทิ้งทีมงานไว้ที่ต่างจังหวัด

@บริษัท

สองอาทิตย์ที่เธอไม่ได้เข้าบริษัท พอหญิงสาวก้าวเดินเข้ามาทุกคนต่างก็มอง เพราะเธอหายไปนาน หลายคนคิดว่าเธอคงจะออกไปแล้วหรือไม่ก็ถูกเชิญให้ออก(ก็คือถูกไล่ออกนั้นเอง) แต่วันนี้เนตรนภากลับเข้ามา

อันดับแรกหญิงสาวไปรายงานตัวที่แผนกฝ่ายบุคคล เพราะอยากจะรู้ว่ารายชื่อเธอยังอยู่ในบริษัทนี้ไหม ถ้าอยู่เธอต้องทำตำแหน่งไหน..