พ่ายรัก นิยาย บท 53

"อะไรของผู้หญิงคนนี้" เขารีบเดินตามออกมา..แต่เธอไม่เท่าไรหรอกเขาเนี่ยเป็นอะไรทำไมต้องตามเธอมาด้วย

พอคิดได้ชายหนุ่มก็เลยหยุด เพราะคิดว่าเธออาจจะมีธุระด่วนก็ได้มั้ง แต่จะธุระอะไรล่ะ มาคิดอีกทีเขาก็รีบตามลงมา เพราะตอนนี้เธอลงลิฟต์ไปที่ชั้นล่างแล้ว

"เห็นผู้จัดการทั่วไปไหม" ลงมาถึงข้างล่างเธอก็หายไปแล้ว เพราะทั้งสองลงลิฟต์คนละตัว

"ผู้จัดการออกไปนอกบริษัทเมื่อสักครู่ค่ะ"

"พี่จะไปไหน" คันศรกำลังจะรีบตามเธอออกไป แต่ถูกธนูเรียกไว้ก่อน

"พี่ยังไม่รู้" ตอบน้องชายได้แค่นั้นชายหนุ่มก็รีบก้าวยาวๆ ตามเธอออกไป

"สงสัยจะรีบไปตามเมียหรือเปล่า..รีบขนาดนี้" ธนูแค่พูดเล่น แต่เขาไม่รู้ว่านั่นแหละคือความจริง

~ร้านขายยาที่อยู่ไม่ไกลจากบริษัทมากนัก~

"ต้องการยาอะไรคะ" เภสัชเห็นลูกค้าเดินเข้ามาก็เลยถาม

"ยาคุมค่ะ" หญิงสาวพูดออกมาเสียงแผ่วเบาพอให้คนที่ถามได้ยิน

"เคยใช้แบบไหนคะ"

"ไม่เคยใช้ค่ะ"

"อ๋อถ้างั้นทางร้านขอแนะนำ" แล้วเภสัชก็แนะนำยาคุมหลายยี่ห้อ

"คืออยากจะได้แบบ..เอ่อ.. มีอะไรกัน..เอ่อ..เมื่อคืนนี้" หญิงสาวพูดไม่เต็มเสียงเท่าไร และเธอก็มองซ้ายมองขวากลัวว่าพนักงานจะออกมาซื้อยาเหมือนกัน "แต่ผ่านมาหลายชั่วโมงแล้วค่ะ เราต้องกินแบบไหนคะ"

"ยาคุมกำเนิดแบบนั้นคงไม่มีค่ะ แต่ลองเอายาคุมฉุกเฉินไปทานก่อนแล้วกัน..ถ้ายังไม่เกิน72 ชั่วโมงก็ยังคงทันค่ะ" เภสัชเจ้าของร้านก็เลยจัดยาคุมฉุกเฉินให้เธอไป

"ยาคุม? มีอะไรกันเมื่อคืน??" หน้าต่างมีหูประตูมีช่อง คนในบริษัทก็ออกมาซื้อยาเหมือนกัน แต่มัวนั่งก้มค้นหาตัวยาอยู่ พอได้ยินเสียงผู้จัดการก็เลยไม่กล้าโผล่ขึ้นมากลัวจะถูกเล่นงาน

"เข้าไปซื้ออะไรในร้านยา" คันศรเห็นตอนที่เธอเดินออกมาจากร้านยาพอดีเขาก็เลยหลบเข้ามุม "แล้วทำไมเราต้องหลบด้วยวะ" ถามตัวเองแบบนึกขำ

พอได้ยาหญิงสาวก็รีบเก็บใส่กระเป๋าแล้วกลับเข้ามาในบริษัท..เธอตรงมาที่ลิฟต์ เพื่อที่จะกลับเข้าห้องประชุม..

"เขาประชุมกันเสร็จแล้วเหรอ" แต่พอมาถึงก็ไม่เจอใครอยู่ในห้องนั้น

เที่ยงวันเดียวกัน..

เนตรนภาก็ลงมากินข้าวที่โรงอาหารปกติ แต่ที่ไม่ปกติ เหมือนมีคนบางกลุ่มมองเธอแปลกๆ และเริ่มมีการพูดคุยกระซิบกระซาบกัน

"จริงเหรอเธอ.."

"มนต์มันบอกมันได้ยินมากับหูเลยนะ"

"ฉันคิดว่าคู่ขาคงจะใหญ่พอตัว ถึงได้กลับมาทำงานในตำแหน่งเดิม"

"ได้ยินว่าเมื่อคืนนี้ด้วยนะ สงสัยนางจะแตกใน ถึงได้หายาคุมกิน"

"เป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวไม่เข็ดอยากจะมีอีกมั้ง" ปากต่อปากยาวยิ่งกว่าอะไร

เนตรนภาสั่งอะไรกินง่ายๆ เธอไม่อายในการกิน ไม่ใช่ว่าเป็นผู้จัดการแล้วจะกินหรูหรา หญิงสาวก็ยังสั่งราดข้าวอยู่เหมือนเดิม ใครจะมองยังไงก็ปล่อยให้มองไป เพราะเธอต้องการจะเก็บเงินเพื่ออนาคตของลูก

หญิงสาวไม่เคยซื้อของฟุ่มเฟือยใช้..โทรศัพท์เครื่องที่ใช้ก็พอที่จะติดตามข่าวสารได้..เสื้อผ้าการแต่งตัวยิ่งแล้วใหญ่

พอทานข้าวเสร็จก็เดินออกมา ถึงแม้ว่าจะสงสัยอยู่บ้างทำไมคนถึงมองแปลกๆ แต่เธอก็ไม่สนใจ

"ตอนนี้เราได้รับมอบหมายทำงานโปรเจคอะไรอยู่" พอบ่ายโมงเนตรนภาก็ออกมาสอบถามรองผู้จัดการทั่วไปก็คือรองของเธอนั้นเอง

"ผู้ชายก็เจ็บได้ลูก" ย่าโอ๋หลานมาก จนเนตรนภากลัวว่าลูกจะเสียนิสัย แต่ก็คงพูดอะไรไม่ได้

ดึกๆ ของคืนเดียวกัน..

เนตรนภาได้ชื่นใจลูกแค่ไม่นาน เกษรก็ให้คนดูแลพาครรชิตไปอาบน้ำทานข้าวแล้วก็เข้านอน

ที่จริงเกษรกลัวว่าเนตรนภาทำงานมาเหนื่อยๆ ลูกจะกวน นางอยากแบ่งเบาภาระส่วนนี้บ้าง แต่ทั้งสองกลับคิดไม่เหมือนกัน เพราะเนตรนภาคิดว่าพวกท่านคงจะเริ่มแยกเธอออกจากลูก

"ลืมถามครรชิตเลยว่าอยู่ห้องไหน.." หญิงสาวนอนยังไงก็ไม่หลับ.. ก็เลยย่องออกมาจากห้องหวังจะแอบเข้าไปชื่นใจลูกสักหน่อย

แอดดด~ ประตูห้องแรกถูกเปิดเข้าไปด้านใน แต่ก็เงียบและมืดมาก เธอมองไปที่เตียงไม่มีใครอยู่บนนั้น หญิงสาวก็เลยปิดประตูเบาๆ แล้วย่องไปอีกห้อง

แกร้ก..แอดดดด~ ห้องนี้เปิดไฟสลัวต้องมีคนอยู่แน่ เนตรนภาค่อยๆ ก้าวเดินเข้ามาให้เบาที่สุด เพราะเหมือนมีคนกำลังใช้ห้องน้ำอยู่

"หรือจะเป็นครรชิต" หญิงสาวพูดกับตัวเอง แต่ก็ดูไม่ยากว่าห้องลูกหรือเปล่า เธอเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วเปิดดู

แกร่ก~ แต่ทันใดนั้นประตูห้องน้ำได้ถูกเปิดออก เนตรนภาตกใจ เพราะเสื้อผ้าไม่มีของเด็กเลย เธอก็เลยแอบมุดเข้าไปในตู้เสื้อผ้านั้นเพื่อหลบ

คนที่เป็นเจ้าของห้องกำลังเช็ดผมให้แห้ง พร้อมกับเดินมาที่ตู้เสื้อผ้าแล้วเปิดมันทันที

"กรี๊ดดดด!!!" คนตัวเล็กที่แอบอยู่ในนั้นตกใจ เพราะคนที่เปิดตู้ไม่มีอะไรห่อหุ้มร่างกายเลย

ที่ไม่ได้ห่อเพราะผ้าผืนนั้นเขากำลังเอามันไปเช็ดผมอยู่

"เฮ๊ย?" ไม่ได้ตกใจแค่เธอ เขาก็ตกใจไม่แพ้กัน ใครจะไม่ตกใจล่ะ พอเปิดตู้เสื้อผ้าก็มีเสียงผู้หญิงร้องกรี๊ดออกมา

"ทำไมคุณไม่ใส่ผ้า!!"

"ผมต้องถามคุณมากกว่าไหมว่าทำไมคุณมาอยู่ในตู้นี้" ทั้งสองเผลอพูดด้วยกัน เพราะต่างคนก็ต่างตกใจ