พ่ายรัก นิยาย บท 54

"ผมควรถามคุณมากกว่า เข้ามาหลบอะไรในนี้" ชายหนุ่มรีบเอาผ้าเช็ดตัวผืนนั้นมาพันรอบท่อนล่างของตัวเองไว้ แล้วก็ยื่นมือเข้าไปอุ้มคนตัวเล็กออกมาจากตู้ เพราะกลัวว่าจะหกล้ม

จังหวะนั้นเนตรนภาตกใจ ขาเธอก็เลยถีบเข้ากับกล่องไม้ที่วางอยู่ในตู้เสื้อผ้านั้น

แรงกระแทกทำให้กล่องไม้เปิดออก หญิงสาวถึงกับหน้าแดงเมื่อเห็นของที่อยู่ด้านใน

คันศรรีบปิดฝากล่องนั้นลงเหมือนเดิม เขาไม่ให้ใครมาแตะมัน และแม่บ้านทุกคนรู้ดีว่ากล่องนั้นสำคัญกับเขามาก

"เอ่อ..ฉะ..ฉัน" พอเห็นของในกล่องนั้นแล้ว เล่นเอาเนตรนภาพูดไม่ออก เพราะตอนนี้เธอคิดลึกไปไกลมาก

"หึ..ฉันอะไร" เห็นท่าทางของเธอเขาก็นึกขำ เพราะคิดว่าเธอคงจะจำมันไม่ได้

"ฉะ..ฉันคิดว่าเป็นห้องของครรชิต" เนตรนภารีบบอกจุดประสงค์ที่แอบในตู้เสื้อผ้า เพราะกลัวเขาคิดว่าเธอแอบเข้ามาหา

"ครรชิต?"

"ลูกฉันอยู่ห้องไหน"

"แกอยู่ห้องคุณย่า"

"คะ?"

"จะไปหาลูกใช่ไหม เดี๋ยวผมพาไป" ชายหนุ่มยื่นมือเข้าไปหยิบกางเกงเพื่อที่จะเอามาสวมใส่

"ไม่ค่ะ" เธอคงไม่กล้าบุกเข้าไปหาลูกในห้องของท่านประธานแบบนี้หรอก เพราะกลัวท่านคิดเป็นอื่น

จังหวะนั้นเนตรนภากำลังจะออกมาจากห้อง แต่ถูกเขาคว้าตัวกลับเข้ามาก่อน

"คุณ" หญิงสาวหน้าแดงขึ้นมาทันที ของที่อยู่ในกล่องนั้นมันทำให้เธอคิดลึกมาก

"จะออกไปง่ายๆ แบบนี้เลยเหรอ"

"ปล่อยนะ" หญิงสาวรีบห้ามไว้เมื่อเห็นเขาก้มลงมาหาริมฝีปาก วันนี้ยังไงก็จะไม่ยอมคล้อยตามเขาอีกแน่

แต่มีเหรอที่คันศรจะปล่อยไปง่ายๆ ชายหนุ่มไม่ได้หยุด เขายังก้มลงไปจนชิดริมฝีปาก แต่ยังไม่จูบ หญิงสาวรีบหลับตาลงเสียก่อน

"ตกลงให้ปล่อยหรือไม่ให้ปล่อย" เขากระซิบพูดเบาๆ ใกล้ริมฝีปากนั้น

จากที่หลับตาอยู่ ดวงตาเปิดกว้างขึ้น.และกำลังจะอ้าปากพูด แต่ก็ไม่ทันแล้ว เพราะเขาถามไปโดยไม่ได้ต้องการคำตอบเลย ชายหนุ่มปิดปากของเธอด้วยจูบอันเร่าร้อน

"อืมม" หญิงสาวผลักหน้าอกเขาออกพอเป็นจริต ทั้งๆ ที่ หัวใจมันเรียกร้องมาก ใกล้ชิดเขาทีไรทำไมถึงใจเต้นแรงแบบนี้ อุตส่าห์ห้ามใจตัวเองมาได้ตั้งห้าปี

เขาพาเธอมาที่เตียงแล้วค่อยๆ วางลง โดยไม่ได้ปล่อยจูบออกจากปาก

เนตรนภาไม่รู้ตัวเลยว่าเขาปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเธอออกไปจากร่างกายตั้งแต่เมื่อไร มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ริมฝีปากหนาเม้มลงที่ยอดปทุมทั้งสองข้างสลับไปมา และมือของเขาก็อยู่ไม่นิ่ง จับโน่นคลำนี่ลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างระหง

"อื้อออ" หญิงสาวตกใจ เพราะริมฝีปากนั้นไม่ได้หยุดอยู่แค่หน้าอก แต่เขายังเลื่อนต่ำลงไปเกือบจะถึงหว่างขา

"คุณจะทำอะไรหยุดเดี๋ยวนี้นะ..อ๊อยส์!" เธอรู้สึกเสียวซ่านขึ้นมาทันใด พอลิ้นสาก ๆ ของเขาสัมผัสเข้ากับเม็ดรัญจวน มือไม้ของเธอรีบหาที่คว้าไว้เมื่อเขาเริ่มตวัดมันขึ้นลง

จากที่ปฏิเสธตอนนี้ขาเรียวเริ่มถ่างออกจากกัน เพื่อที่จะให้เขาใช้ลิ้นได้ถนัด.. และเพียงไม่นานเสียงดูดกินความหอมหวานจากร่องสวาทนั้นก็ได้ดังขึ้น และมันก็ทำให้คนที่เป็นเจ้าของเรือนร่างนั้นเสียวมาก จนบิดร่างกายไปมาเพื่อตอบสนอง

"อื้ออ..อ่าา" เนตรนภาเผลอไปกดศีรษะเขาลงกับเนินเนื้อ เพราะตอนนี้เธอกำลังมองเห็นสวรรค์รำไร..

ชายหนุ่มรีบหยุดการกระทำนั้นไว้ ถ้าเธอเสร็จไปก่อน..เขาอาจจะไม่ได้ไปต่อ

หญิงสาวรีบเอามือออกและนึกอายที่ไปกดหัวเขาลงแบบนั้น เธอกำลังจะพลิกตัวหนี แต่ก็ถูกเขาจับหงายขึ้นมาใหม่

ทั้งสองไม่ได้พูดอะไรกัน แต่เขาก็ไม่ได้หยุด ชายหนุ่มยังเลื่อนขึ้นมามองสบตางามคู่นั้น มันยิ่งทำให้เธออายเพิ่มขึ้นไปอีก

จังหวะนั้นท่อนแข็งๆ ของเขาก็ได้ถูกส่งเข้ามาในร่างกาย โดยที่หญิงสาวยังไม่ได้ตั้งรับ

"อ๊อยย.." รอยที่เขากระแทกไว้เมื่อวานยังไม่หายเจ็บ วันนี้โดนเข้าไปอีกครั้งก็เลยรู้สึกเสียวแป๊บขึ้นมา

คันศรค่อยๆ ขยับช่วงล่าง แบบค่อยเป็นค่อยไป มือข้างที่ถนัดจับขาหญิงสาวขึ้น เพื่อที่จะส่งแก่นกายเข้าไปในร่างกายเธอให้ลึกที่สุด..ส่วนมืออีกข้างเขาใช้มันบีบเคล้นสองเต้าสลับไปมา ริมฝีปากหนาซุกไซร้ไปทั่วผิวนวลเนียน

คลืดด~ คลืดดดด~

จังหวะที่ทั้งสองกำลังล่องลอยไปตามวิมานที่พวกเขาได้สร้างมันขึ้นมา..ก็ได้มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาขัดจังหวะ

เขาไม่ได้สนใจโทรศัพท์นั้นเลย แต่เนตรนภาสนใจ..เธอแอบมองไปดูว่าสายใครเข้า พอเห็นชื่อที่โชว์ขึ้นหญิงสาวถึงกับรัวกำปั้นเข้าที่หน้าอกเพื่อให้เขาหยุดการกระแทก

"อ้าาา ซี๊ดด" แต่เธอยิ่งปล่อยกำปั้นมา เขาก็ยิ่งกระแทกหนักขึ้น

"อ๊อยย!! เอาออกไปนะ!"

ชายหนุ่มแอบมองไปดูที่หน้าจอว่าใครเป็นคนโทรเข้ามาทำไมเธอถึงมีท่าทางแบบนี้

"ปล่อยนะคุณคันศร"

เกษรหันไปมองหน้าลูกชายตัวเอง ตอนนี้นางไม่ได้คิดเป็นอื่นเลย ที่เนตรนภาได้กินยาคุมฉุกเฉินคงเพราะฝีมือลูกชายนางอีกเป็นแน่

คันศรแอบโล่งใจ คงเป็นยาที่เนตรนภารีบออกจากห้องประชุมเพื่อไปซื้อเมื่อวานนี้

"คุณดวงตา..ไปได้ยินใครพูดมาครับ"

"พอดีดวงตาเข้ามาเห็นเหตุการณ์ตอนนั้นเองเลยค่ะ" ที่จริงดวงตาไม่เห็นหรอก แต่อยากจะได้หน้า

"แล้วมีใครเห็นอีกครับ" คันศรมองไปดูพนักงานนับสิบที่อยู่แถวนั้น เขาถามออกมาเสียงเรียบ ไม่สิ..เสียงนิ่มนวลตามสไตล์ของเขา

"ดิฉันค่ะ"

"ฉันก็เห็นค่ะ..ส่วนคนนี้เป็นคนชน ทำให้กระเป๋าหล่น" หลายคนเริ่มเอาความดีความชอบเข้าตัว เพราะคิดว่าจะได้รางวัลที่จับโป๊ะผู้จัดการได้

"ตามฝ่ายบุคคลให้ผมที" ชายหนุ่มสั่งคนที่เพิ่งจะเดินเข้ามาตามหลังเขา

และเพียงไม่นานฝ่ายบุคคลก็ออกมาพบ

เกษรได้แต่ยืนมองอยู่ว่าลูกชายจะทำอะไร ทำไมต้องเรียกฝ่ายบุคคลด้วย

"ช่วยคิดเงินเดือนให้พนักงานพวกนี้ ล่วงหน้าสามเดือนด้วยนะครับ" เขาสั่งฝ่ายบุคคล

ต่างคนก็ต่างหันไปมองหน้ากัน คิดดีใจนึกว่าตัวเองจะได้รางวัลเป็นเงินเดือน 3 เดือนล่วงหน้า แต่ฝันนั้นก็สลายไปเมื่อได้ยินประโยคต่อไปของคันศร

"แล้วก็ให้ออกทุกคนเลย"

"คะ!?" ดวงตาหน้าซีดขึ้นมาทันใด แต่เธอคงไม่ซวยถูกเอาออกด้วยหรอกมั้ง เพราะเป็นถึงเลขา

"รวมทั้งคุณด้วยครับคุณดวงตา" จบคำพูดคันศรก็เดินจากไป

"ท่านประธานคะ" หลายคนหันมาขอร้องอ้อนวอนท่านประธานรวมทั้งดวงตา

"ฉันคงช่วยอะไรไม่ได้หรอก หาเรื่องใส่ตัวกันเอง"

"อะไรกันแทนที่พวกเราจะได้ความดีความชอบทำไมถูกไล่ออก!!" หลายคนต่างโวยวายขึ้นจนรปภ.ได้รีบเข้ามา

"หลงเมียทั้งคู่" เกษรนึกขำลูกชายทั้งสอง เพราะเหตุการณ์นี้มันคุ้นมาก เล่นเอาพนักงานของนางออกยกชุด