พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 116

ปึก ปึก ฮั่วเสวียนชนกําแพงแล้วจากนั้นเธอก็ร่วงลงบนพื้น ภายในลําคอรู้สึกพะอืดพะอม เธอกระอักเลือดออกมาทันที

เมื่อครู่ที่กู้เยี่ยจิ่นเหวี่ยงเธอ เขาเกือบจะฆ่าเธอแล้ว “พะ พี่...เยี่ยจิ่น ฉันเองค่ะ…” ฮั่วเสวียนเงยหน้ามองกู้เยี่ยจิ่น

ร่างสูงโปร่งราวกับหยกของกู้เยี่ยจิ่นยืนตระหง่านอยู่หน้าหน้าต่าง เขาก้มลงมองฮั่วเสวียนที่กำลังหมอบลงกับพื้นอย่างทุลักทุเล และเจ็บปวดอย่างน่าสงสาร เขารู้จักเยี่ยหลิงดียิ่งกว่าใครทั้งนั้น บนร่างยังมีกลิ่นหอมยั่วยวนอยู่กลิ่นหนึ่ง สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่สิ่งที่ฮั่วเสวียนจะเทียบได้

ตอนที่เขากอดเธอขึ้นมาเขาน่าจะเอะใจสักนิด แต่เขาก็หลงจนน่ามืดตามัว คีย์การ์ดห้องที่ให้เธอไป เขาไม่คิดว่าจะเป็นคนอื่น

แค่คิดว่าเมื่อครู่เขาอุ้มคนอื่นไปแค่ไม่กี่วินาที เขาก็อดอยากจะล้างตัวเองให้สะอาดหลาย ๆ รอบไม่ได้ ล้างจนตัวเองสะอาดสะอ้าน

ดวงตาดําขลับเยือกเย็นราวกับเคลือบยาพิษของกู้เยี่ยจิ่นจ้องฮั่วเสวียนอย่างเย็นชา ผ่านไปสักพัก เขาก็เค้นเสียงต่ำพ่นคำพูดอันเย็นเยียบออกมาจากลําคอ “ทําไมถึงเป็นเธอ? บอกมาเดี๋ยวนี้ถ้าเธอยังไม่อยากตาย!”

ฮั่วเสวียนไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะมีปฏิกิริยาได้ขนาดนี้ เมื่อครู่เธอยังมีความมั่นใจในตัวเองมาก แต่ใครไปจะรู้ว่าเขาอยากจะฆ่าเธอให้ตาย เมื่อเห็นว่าเธอไม่ใช่เยี่ยหลิง

ฮั่วเสวียนหวาดกลัวมาก ความคิดอันหอมหวานเมื่อครู่ก็หายวับไปในความเจ็บปวดทันที เธอรู้สึกว่ากู้เยี่ยจิ่นไม่ได้ล้อเล่น เธอรีบเอ่ยขึ้น “พี่เยี่ยจิ่น ฉัน...เยี่ยหลิงให้ฉันเข้ามาค่ะ คีย์การ์ดห้องก็ด้วยค่ะ...เยี่ยหลิงเป็นคนให้ฉันมา…”

เยี่ยหลิงเป็นคนให้คีย์การ์ดห้อง

ความจริงกู้เยี่ยจิ่นคิดได้ตั้งนานแล้ว และตอนนี้ฮั่วเสวียนก็ยืนยันแล้ว เขายกริมฝีปากบางขึ้น หน้าอกที่แข็งแรงกระเพื่อมขึ้นลง เขายกเท้าขึ้นถีบเก้าอี้ตัวหนึ่งจนสบัดล้มลง

เธอกล้าดียังไง!

ได้ เธอนี่เป็นคนดีจริง ๆ !

ฮั่วเสวียนตกใจจนเนื้อตัวสั่น “พี่เยี่ยจิ่น ที่ฉันพูดทั้งหมด...เป็นความจริงค่ะ เยี่ยหลิงยังบอกอีกว่า...ว่าพี่ชอบผู้หญิงไร้ยางอาย เธอยังบอกอีกว่า...ว่า พี่คือขยะที่เธอ...ไม่ต้องการ…”

หลายปีที่ผ่านมากู้เยี่ยจิ่นคิดว่าความภาคภูมิใจที่สุดของเขาก็คือการควบคุมตนเอง อย่างไรเสียเมื่อเติบโตขึ้นมาในครอบครัวที่มีสภาพแวดล้อมเลี้ยงดูมาแบบดั้งเดิมแบบนั้น หากเขาไม่ควบคุมตัวเองเลยก็คาดว่าคงจะเป็นบ้าไปแล้ว แต่เยี่ยหลิงเป็นข้อยกเว้นในชีวิตเขาเสมอ การควบคุมตนเองที่เขาภาคภูมิใจที่สุด กลับต้องมาแพ้ราบคาบต่อหน้าเธอ

กู้เยี่ยจิ่นยกมือขึ้นปัดไวน์แดงทั้งหมดที่อยู่บนเคาน์เตอร์ร่วงลงพื้น เขาทุบทำลายข้าวของทั้งหมดในห้องจนแหลกละเอียด การกระทำที่ส่งเสียงดังขนาดนี้ย่อมดึงดูดความสนใจจากภายนอก ฮั่วซีเจ๋อถีบประตูเข้าไปในห้อง “พี่เยี่ยจิ่น เกิดอะไรขึ้น พี่กําลังทําอะไรอยู่...อ้าว ฮั่วเสวียน เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”

นี่เป็นครั้งแรกที่ฮั่วเสวียนเห็นท่าทางบ้าคลั่งแบบนี้ของกู้เยี่ยจิ่น ตอนนี้เธอเห็นฮั่วซีเจ๋อเหมือนเห็นระฆังช่วยชีวิต “พี่ พี่รีบช่วยฉันเร็วเข้า!”

ฮั่วซีเจ๋อไม่ต้องคิดก็รู้ทันทีว่าน้องสาวตัวเองต้องไปยั่วโมโหกู้เยี่ยจิ่นเข้าแน่ ๆ แต่ถึงอย่างไรก็เป็นน้องสาวของตัวเองที่เมื่อเห็นเธอกำลังจะตายแล้วจะไม่ช่วยไม่ได้ “พี่เยี่ยจิ่น ครั้งนี้เป็นความผิดของน้องสาวผมเอง แต่ขอให้พี่ยกโทษให้เธอในครั้งนี้ได้ไหม ต่อไปผมรับรองว่าเธอจะไม่กล้ามายุ่งวุ่นวายกับพี่อีกเด็ดขาด”

ภายในห้องที่ข้าวของกระจัดกระจาย เครื่องหน้าทั้งห้าส่วนที่หล่อเหลาของกู้เยี่ยจิ่นเต็มไปด้วยรังสีอำมหิต เปรียบเหมือนความมืดครึ้มจนหยดน้ำสามารถหยดลงมาได้ เขาปิดเปลือกตาลงแล้วพ่นคําหนึ่งออกมา “ไสหัวไป!”

“ฮั่วเสวียน รีบไปเร็ว!” ฮั่วซีเจ๋อรีบพาฮั่วเสวียนออกไปทันที

กู้เยี่ยจิ่นเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ และเริ่มชำระร่างกายด้วยน้ำเย็น ทันใดนั้นเสียงเพลงเรียกเข้าโทรศัพท์ก็ดังขึ้น จากนั้นเขาก็มารับโทรศัพท์

มือใหญ่ที่เปียกไปด้วยหยดน้ำของเขายื่นมือออกมารับสาย เสียงอันนอบน้อมของเลขาส่วนตัวดังขึ้นจากปลายสาย “คุณชายคะ เยี่ยหลิงออกจากบาร์ 1949 ไปแล้วค่ะ”

กู้เยี่ยจิ่นเงียบไปหลายวินาที จากนั้นก็เอ่ยขึ้นอย่างไม่แยแส “ให้คนหยุดกิจกรรมทั้งหมดของเยี่ยหลิงชั่วคราว พักงานเธอไว้...บอกเธอว่า คิดได้เมื่อไรให้มาหาผม”

......

เซี่ยซีหว่านเดินอยู่บนโถงทางเดิน แค่นึกถึงตอนที่ลู่หานถิงให้เธอเรียกว่าคุณสามีที่โต๊ะไพ่เมื่อครู่แบบนั้นแล้ว ใบหน้าเล็กของเธอก็แดงเห่อราวกับลูกตำลึง ทั้งโกรธทั้งอายจนพูดไม่ออก

ในตอนนั้นเองเธอก็หยุดเดิน เพราะมีร่างสูงใหญ่และงามสง่าเดินเข้ามาจากทางด้านหน้า ลู่หานถิงเดินเข้ามาแล้ว

เขามาที่นี่ได้อย่างไร?

เซี่ยซีหว่านหันหลังวิ่งหนีไป