พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 117

เซี่ยซีหว่านรู้สึกหวานชื่นจนหัวใจกระชุ่มกระชวย ราวกับมีชั้นของน้ำผึ้งเคลือบอยู่ เธอพบว่าผู้ชายคนนี้สามารถเกลี้ยกล่อมผู้คนได้จริง ๆ

ตอนนั้นเองเซี่ยเหยียนเหยียนก็ผลักประตูเข้ามา แล้วเธอก็เห็นฉากกั้น และกำลังจะก้าวเท้าเดินมาหา

“ประธานลู่คะ ทําไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ คุณกําลังทําอะไรอยู่เหรอคะ?”

เซี่ยเหยียนเหยียนกําลังจะเดินเข้ามา เซี่ยซีหว่านตกใจจนหยิกลู่หานถิงไปหนึ่งที

ลู่หานถิงรู้สึกว่าเธอแค่ทำให้เขาจั๊กจี้เท่านั้น เมื่อเทียบกับความประหม่าของหญิงสาวแล้ว ใบหน้าหล่อเหลาของเขาไม่ได้สะทกสะท้านแต่อย่างใด เพีงแค่พูดเสียงเรียบว่า

“หยุดอยู่ตรงนั้น!”

เซี่ยเหยียนเหยียนหยุดฝีเท้าลงอย่างรวดเร็ว ไม่กล้าเดินเข้าไปด้านในอีก

“ผมมาที่นี่เพราะมีเอกสารด่วนที่ต้องจัดการ คุณมาหาผมมีธุระอะไรหรือเปล่า?”

แค่เซี่ยเหยียนเหยียนจะได้เห็นหน้าลู่หานถิงก็ว่ายากแล้ว ไม่ต้องพูดถึงโอกาสที่จะอยู่กันสองต่อสองแบบนี้ ดังนั้นการที่ตอนนี้เธออยู่ในห้องเดียวกับลู่หานถิงหัวใจเธอจึงเต้นแรงขึ้นอย่างรวดเร็ว “ประธานลู่คะ ฉันมีคําถามหนึ่งจะถามคุณค่ะ คุณเลิกกับหว่านหว่านแล้วจริง ๆ เหรอคะ?”

ลู่หานถิงที่อยู่ข้างในกำลังมองเซี่ยซีหว่าน ก็เห็นเพียงเซี่ยซีหว่านพยักหน้าแรง ๆ นั่นหมายถึง “รีบพูดเร็วเข้า รีบบอกว่าพวกเราเลิกกันแล้ว”

ลู่หานถิงเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นใช้นิ้วชี้ไปยังแก้มหล่อเหลาของตัวเองเพื่อให้เธอจูบ

ตอนนี้เซี่ยซีหว่านต้องขอร้องให้เขาช่วย ดังนั้นเธอจึงรีบเขย่งปลายเท้าขึ้นจุมพิตแก้มลู่หานถิงไปหนึ่งที

ลู่หานถิงจึงได้ตอบไปว่า “อืม”

เมื่อได้ยินคําตอบยืนยันจากเขา เซี่ยเหยียนเหยียนก็ใจเต้นแรง จากนั้นเธอจึงรีบพูดขึ้น “ประธานลู่ ที่จริงฉันมีคำพูดบางอย่างอยากจะบอกกับคุณมาตลอดว่า คุณกับหว่านหว่านไม่เหมาะสมกัน”

“หว่านหว่านมีวาสนาเรื่องผู้ชายมาตั้งแต่เด็ก แม้ว่าเธอจะหมั้นหมายกับซูซีแล้ว แต่ก็ยังมีเด็กผู้ชายอีกหลายคนที่ชอบเธอ เธอมักจะชอบหยอกเย้าและให้ความหวังกับผู้ชายหลายคนมาก หลายปีที่ผ่านมาที่ต่างจังหวัด เธอไม่เคยได้เรียนหนังสือดี ๆ ไม่มีวุฒิการศึกษาอะไรเลย พ่อแม่ฉันละเลยในการสั่งสอนเธอ เธอจึงอยากจะเริ่มต้นชีวิตจากผู้ชาย เธอคบกับคุณก็เพราะโลภมากกับความร่ํารวย และความมั่งคั่งของคุณทั้งนั้น เธอไม่ได้ชอบคุณด้วยใจจริง”

“ประธานลู่ ตั้งแต่ครั้งแรกที่ฉันเจอคุณ ฉันก็ตกหลุมรักคุณตั้งแต่แรกเห็น ฉันตกหลุมรักคุณมาก”

“แต่ฉันรู้ว่าช่องว่างระหว่างเรา ฉันยังไม่ดีพอและยังไม่คู่ควรกับคุณ ดังนั้นหลายปีมานี้ฉันตามเฝ้าดูคุณมาโดยตลอด พยายามทําให้ตัวเองโดดเด่นขึ้น และใช้ชีวิตให้อยู่ในลู่ทางที่ดีตลอด ฉันไม่เคยคบกับผู้ชายคนไหนเลย ทั้งใจของฉันมีแค่คุณคนเดียว ฉันปรารถนาที่จะยืนเคียงข้างคุณอย่างทัดเทียมสักวัน และเผชิญหน้ากับอุปสรรคมากมายไปด้วยกันกับคุณ”

“เมื่อไม่นานมานี้คุณคบอยู่กับหว่านหว่าน ฉันทําได้แค่เก็บซ่อนความรักของตัวเองเอาไว้ลึก ๆ แต่ตอนนี้คุณเลิกกับหว่านหว่านแล้ว ฉันจึงไม่อยากเก็บงำความรู้สึกของตัวเองอีกต่อไป ประธานลู่คะ ฉันอยากสารภาพรักกับคุณ ฉันชอบคุณ คุณให้โอกาสฉันสักครั้งได้ไหมคะ?”

เซี่ยซีหว่านไม่คิดว่าตัวเองจะต้องมาเป็นพยานให้กับการสารภาพรักของเซี่ยเหยียนเหยียนที่มีต่อลู่หานถิง เป็นคําสารภาพรักที่เหยียบย่ำเธอตั้งแต่ต้นจนจบ เธอเกือบจะซาบซึ้งใจกับความตลบตะแลงของเซี่ยเหยียนเหยียนแล้ว

เซี่ยซีหว่านช้อนดวงตาอันดำขลับเปล่งประกายมองลู่หานถิงพลางเลิกคิ้วเรียวงาม เพื่อดูว่าเขาตอบอย่างไร

แต่ลู่หานถิงไม่ได้พูดอะไรสักคำ เลยไม่รู้ว่าเขาฟังคําสารภาพของเซี่ยเหยียนเหยียนอยู่หรือเปล่า เขาเอาแต่มองเธอ ดวงตาขมเข้มฉายเงาสะท้อนของเธอ

“ประธานลู่ คุณฟังอยู่หรือเปล่าคะ?”

ลู่หานถิงไม่พูดไม่จา เซี่ยเหยียนเหยียนที่อยู่ด้านนอกก็สงสัยขึ้นมา

เซี่ยซีหว่านรีบกําหมัดและทุบเขา “คุณเป็นใบ้เหรอ?”

ลู่หานถิงยกริมฝีปากบางขึ้น แล้วพูดอย่างไร้เสียง “เรียกคุณสามี”

“......”

เขากำลังฉวยโอกาสเธอเหรอ?

เซี่ยเหยียนเหยียนที่อยู่ด้านนอกยิ่งร้อนใจมากขึ้น “ประธานลู่คะ คุณเป็นอะไรไป คุณอยู่ข้างในไหมคะ ฉันจะเข้าไปแล้วนะคะ”

เซี่ยเหยียนเหยียนก้าวเท้าแล้วเดินเข้าไปข้างใน

หัวใจของเซี่ยซีหว่านตึงเครียดขึ้นมาทันที เธอมองลู่หานถิงด้วยสีหน้ากระวนกระวาย “นี่!”

ลู่หานถิงไม่รีบร้อนแม้แต่น้อย เขาเอาแต่พูดซ้ำไปซ้ำมาคำเดิมว่า “เรียกคุณสามี”

“ประธานลู่คะ” ตอนนี้เซี่ยเหยียนเหยียนเข้ามาใกล้แล้วจริง ๆ

เซี่ยซีหว่านตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ “คุณชนะ!” เธอเขย่งปลายเท้าขึ้นมาที่ข้างหูลู่หานถิงแล้วเรียกอย่างรวดเร็ว

“คุณสามี”

เสียงหวานอ่อนโยนของหญิงสาวดังก้องไปทั่วหูเขา เธอเรียกเขาว่าคุณสามี ลู่หานถิงใจเต้นรัว ราวกับขนนกที่กรีดกรายผ่านทะเลสาบในหัวใจเขา สั่นไหววนเป็นระลอกคลื่น

ริมฝีปากบางเคลื่อนมากดจุมพิตหนัก ๆ บนหน้าผากของเธอ จากนั้นลู่หานถิงก็ปล่อยเธอแล้วหันหลังเดินออกไป ตอนนั้นเองก็เจอเข้ากับเซี่ยเหยียนเหยียนที่เดินไปถึงฉากกั้นตรงนั้นพอดี

เขาออกมาแล้ว เซี่ยเหยียนเหยียนรีบหยุดฝีเท้าลงทันที เธอมองชายหนุ่มอย่างอ่อนโยนและรักใคร่ “ประธานลู่ เมื่อครู่คุณได้ยินที่ฉันพูดหรือเปล่าคะ?”

ลู่หานถิงนำมือข้างหนึ่งล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงด้วยสีหน้าเป็นปกติ “เรื่องนี้ผมคงต้องคิดดูก่อน”

ถึงแม้เขาจะไม่ได้รับปากว่าจะให้โอกาสเธอทันที แต่เขาบอกว่าจะพิจารณาดูก่อน แววตาของเซี่ยเหยียนเหยียนก็ปรากฏรอยยิ้มแห่งความพอใจอย่างน่าประหลาดขึ้นในทันที

“ประธานลู่คะ ฉันจะรอคําตอบจากคุณเสมอ ยังมีอีกเรื่องหนึ่งค่ะ อีกไม่กี่วันก็จะเป็นวันเกิดของฉันกับหว่านหว่านแล้ว เราสองคนจะฉลองวันเกิดวันเดียวกันค่ะ ครั้งนี้พ่อแม่ฉันอยากจัดงานวันเกิดให้ฉันกับหว่านหว่าน ฉันอยากเชิญประธานลู่มาร่วมงานวันเกิดของฉันค่ะ”

ลู่หานถิงเลิกคิ้วคมกริบได้รูปขึ้น “ได้สิ”

เขาตอบตกลงจริง ๆ ใช่ไหม?

เซี่ยเหยียนเหยียนไม่คิดว่าเขาจะตอบตกลงอย่างตรงไปตรงมาขนาดนี้ “ประธานลู่ ขอบคุณนะคะ ฉันดีใจมากเลยค่ะ”

ลู่หานถิงมองเธอแวบหนึ่ง “คุณมีความสุขก็ดีแล้ว ในวันนั้นผมจะเซอร์ไพรส์วันเกิดคุณ”

เซอร์ไพรส์?

เซอร์ไพรส์อะไรกัน?

เซี่ยเหยียนเหยียนรู้สึกว่าความสุขถาโถมเข้ามาเร็วเกินไปจนเธอแทบจะเป็นลม

......

บ้านตระกูลเซี่ย

หลี่ยู่หลานดีใจจนกระโดดขึ้นจากโซฟา “เหยียนเหยียน ประธานลู่เลิกกับเซี่ยซีหว่านแล้วจริงเหรอ? ประธานลู่รับปากว่าจะไปร่วมงานวันเกิดลูกแล้วจริง ๆ ใช่ไหม?”

เซี่ยเหยียนเหยียนยิ้มจนปากจะฉีกถึงรูหู “แม่คะ จริงแท้แน่นอนค่ะ”

“เยี่ยมเลย ประธานลู่เขี่ยเซี่ยซีหว่านทิ้งแล้วจริง ๆ งานฉลองวันเกิดของลูกที่จัดพร้อมกัน ประธานลู่มาฉลองวันเกิดให้ลูก ข่าวนี้ต้องแพร่สะพัดไปทั่วแน่ เหยียนเหยียนลูกพยายามอีกหน่อยก็จะได้แต่งงานกับลู่หานถิงแล้ว เมื่อถึงตอนนั้นลูกก็จะได้เป็นคุณผู้หญิงคนแรกแห่งตระกูลที่มั่งคั่งในเมืองไห่เฉิง” หลี่ยู่หลานเริ่มเพ้อฝันอีกครั้ง

ข่าวนี้ทําให้เซี่ยเจิ้งกั๋วดีใจอย่างยิ่ง เซี่ยเจิ้งกั๋วรีบดึงเซี่ยเหยียนเหยียนมานั่งบนโซฟาแล้วยกนิ้วโป้งให้

“เหยียนเหยียน ลูกสมกับเป็นลูกสาวคนโตของพ่อจริง ๆ พ่อภูมิใจในตัวลูกมาก อนาคตของตระกูลเซี่ยนี้ขึ้นอยู่กับลูกแล้ว”

เซี่ยเหยียนเหยียนรู้สึกอิ่มเอมใจกับเกียรติยศอันจอมปลอมนี้มาก “พ่อคะ วันเกิดของหนูกับหว่านหว่านในครั้งนี้จะต้องสร้างความฮือฮาไปทั้งเมืองแน่ ๆ ประธานลู่มาร่วมงานวันเกิดหนู อย่างนั้นพ่อกับแม่ก็ไปเชิญตาแก่สามีป่วยสวนโหย่วหลานคนนั้นมาร่วมงานวันเกิดของหว่านหว่านด้วยดีไหมคะ แบบนี้ต้องสนุกแน่ ๆ”

หลี่ยู่หลานตาเป็นประกาย “เหยียนเหยียน ความคิดนี้ของลูกดีมาก พ่อกับแม่จะไปเชิญตาแก่สวนโหย่วหลานคนนั้นเอง”

เซี่ยเจิ้งกั๋วไม่อยากไปที่สวนโหย่วหลานนั้นจริง ๆ แต่เพื่อความสุขของเซี่ยเหยียนเหยียน และเพื่อความฝันที่จะได้เป็นพ่อตาเศรษฐีของเขา เขาจึงยอมไป

......

เซี่ยเจิ้งกั๋วและหลี่ยู่หลานมาถึงสวนโหย่วหลานแล้ว เหมือนกับคราวก่อนไม่มีผิด ประตูทางเข้าใหญ่ของสวนโหย่วหลานไม่ได้เปิดกว้างต้อนรับพวกเขา พวกเขายืนรออยู่ด้านนอก

แม่บ้านจึงไปพบคุณท่านแล้วรายงานอย่างนอบน้อม “คุณท่านคะ พ่อแม่ของคุณนายมาหาอีกแล้วค่ะ พวกเขาบอกว่าจะจัดงานวันเกิดให้คุณนาย และเชิญคุณชายมาร่วมงานด้วยค่ะ”

หญิงชรากําลังเอนหลังงีบหลับอยู่บนเก้าอี้หวาย เมื่อได้ยินดังนั้นเธอก็ลืมตาขึ้น แล้วมองฝูป๋อที่อยู่ด้านข้างแวบหนึ่ง

ฝูป๋อตัวสั่นไปทั้งตัว เขามองหญิงชราอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ “ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน ไล่กลับไป!”

หญิงชราหัวเราะหึ ๆ แล้วเอ่ยว่า “กลับไปบอกพวกเขาว่า จะไปตรงตามเวลา”