พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 119

เซี่ยซีหว่านมองสีหน้าภาคภูมิใจของเซี่ยเหยียนเหยียนแล้วยกริมฝีปากแดงระเรื่อขึ้นอย่างเนิบนาบ “ถ้าฉันบอกว่าฉันไม่โกรธ เธอจะเชื่อไหม?”

เป็นไปได้อย่างไร?

เซี่ยเหยียนเหยียนมั่นใจว่าเซี่ยซีหว่านจะต้องโกรธแน่ ๆ จนถึงกับต้องอิจฉาริษยาและเกลียดชังไปเลย ลู่หานถิงเซอร์ไพร์สเธอใหญ่โตขนาดนี้ จุดโคมลอยไปบนท้องฟ้ายามราตรีเป็นสัญญาณแห่งความรักไปทั่วเมืองไห่เฉิง ตอนที่เซี่ยซีหว่านได้รับความโปรดปรานยังไม่ได้รับการดูแลเอาใจใส่แบบนี้เลย เมื่อคิดได้แบบนี้แล้ว ลู่หานถิงคงชอบเธอมากขึ้นมาอีกหน่อยแล้ว

“หว่านหว่าน ถ้าเธอโกรธก็ด่าฉันสักสองสามคําสิ อย่าเก็บมันเอาไว้ เพราะแบบนี้ไม่ดีต่อสุขภาพนะ” เซี่ยเหยียนเหยียนปิดปากแอบหัวเราะ

จากนั้นหลี่ยู่หลานก็เดินเข้ามา หลี่ยู่หลานในวันนี้แต่งหน้าสวยปราณีตมาก เธอใส่เสื้อผ้าทันสมัยและเฟอร์ขนสัตว์ราคาสูงลิบลับ ทั้งตัวดูผ่องใสดูมีออร่า สองวันมานี้เซี่ยเจิ้งกั๋วค้างคืนในห้องของเธอ ชีวิตเธอช่างสุขสบายและกระชุ่มกระชวยจริง ๆ

เมื่อลูกโดดเด่นแม่ก็ชูคอได้ หลี่ยู่หลานเหมือนได้ล้างความอัปยศของตนจนหมดสิ้น วันนี้เธอหยิ่งผยองเป็นพิเศษ เธอมองเซี่ยซีหว่านอย่างดูแคลน “หว่านหว่าน เธอมาแล้วเหรอ? เดาว่าเธอคงเห็นเซอร์ไพรส์ที่ประธานลู่ทำให้เหยียนเหยียนของฉันแล้วใช่ไหม ทำอย่างไรได้ล่ะ บุญวาสนาคนเรามันต่างกัน ยังไงไก่ป่าก็ไม่มีวันกลายเป็นหงส์ได้ เธอรีบเข้าไปแต่งหน้าเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ เหยียนเหยียน ประธานลู่น่าจะมาถึงแล้ว เราไปต้อนรับประธานลู่กันเถอะ”

หลี่ยู่หลานจูงมือเล็กของเซี่ยเหยียนเหยียนพาเธอเดินไป

ก่อนเดินออกไป เซี่ยเหยียนเหยียนมองเซี่ยซีหว่านอย่างอวดดีเหนือชั้นอยู่แวบหนึ่ง บรรดาสาวคนดังที่อยู่ข้าง ๆ ต่างก็พากันชี้มือชี้ไม้ไปที่เซี่ยซีหว่าน

“เหยียนเหยียน พวกเราไม่ต้องมาเสียเวลากับตัวของเซี่ยซีหว่านคนนี้หรอก”

“ตอนนี้เซี่ยซีหว่านคงปวดใจจะตายอยู่แล้วแน่ ๆ เมื่อก่อนเธอสวมสร้อยที่ประธานลู่ให้อย่างเชิดหน้าชูตาไปทั่ว เธอจะไปคิดเหรอว่าตัวเองจะมีวันที่ถูกทอดทิ้งอย่างวันนี้”

“สมน้ำหน้า กลับไปปรนนิบัติชายชราสามีป่วยแห่งสวนโหย่วหลานคนนั้นให้ดี ดีกว่านะ”

คนทั้งกลุ่มค่อย ๆ เดินห่างออกไป

เซี่ยซีหว่านยืนอยู่ที่เดิม ตอนนั้นเองเสียง “ติ๊ง” ก็ดังขึ้น วีแชทของเยี่ยหลิงถูกส่งเข้ามา

“สีหน้าสีตาที่ลําพองใจของเซี่ยเหยียนเหยียนนั้นตลกมากเป็นพิเศษเลยใช่ไหม โคมลอยนั้นคุณลู่จุดขึ้นให้เธอต่างหาก แต่ตอนนี้ทั่วทั้งเมืองไห่เฉิงต่างก็คิดว่าคุณลู่จุดโคมลอยนั้นให้เซี่ยเหยียนเหยียนไปแล้ว”

เซี่ยซีหว่านตอบกลับมาว่า ”หลิงหลิง ไม่ต้องรีบร้อน ละครสนุก ๆ ได้เริ่มฉายแล้ว”

......

งานวันเกิดได้เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการแล้ว แล้ววันเกิดของเซี่ยซีหว่านและเซี่ยเหยียนเหยียนก็ถูกจัดขึ้นในห้องโถงเดียวกัน เพียงแต่ด้านซ้ายคือเซี่ยเหยียนเหยียน และด้านขวาคือเซี่ยซีหว่าน

นี่เป็นแผนดี ๆ ที่หลี่หยู่หลานคิดขึ้นมา โดยการจัดการให้ทั้งสองคนอยู่ด้วยกัน ต้องมีการเปรียบเทียบถึงจะมีความเจ็บปวดเกิดขึ้นอย่างไรล่ะ

ตอนนี้เหล่าผู้ดีระดับสูงแห่งเมืองไห่เฉิงมารวมตัวกันที่เซี่ยเหยี่ยนเหยียน ทุกคนพูดคุยและหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน ส่วนด้านของเซี่ยซีหว่านไม่มีใครอยู่ที่นั่นเลย เลยยิ่งทําให้ดูเงียบเหงาและหดหู่

หลี่หยู่หลานยืนอยู่ข้าง ๆ เซี่ยเจิ้งกั๋ว และกล่าวเอาความดีความชอบ “เจิ้งกั๋วคะ ฉันจัดการแบบนี้คุณพอใจไหม ตอนนี้ทั้งใจของฉันภักดีต่อตระกูลเซี่ยแล้ว คุณให้อภัยสิ่งเหล่านั้นที่ฉันเคยทําผิดพลาดไปได้หรือยังคะ?”

เซี่ยเจิ้งกั๋วรู้สึกภาคภูมิใจเป็นอย่างมาก ประธานใหญ่ทุกคนในที่นี้กําลังประจบประแจงเขา เงินทุนของเซี่ยการแพทย์เติบโตอย่างมั่นคงขึ้นเรื่อย ๆ และยิ่งใหญ่ขึ้นทุกวัน และเห็นว่าตระกูลเซี่ยกําลังจะพัฒนาสู่จุดสูงสุดในมือของเขาในอีกไม่ช้า

ด้วยการพึ่งพาอาณาจักรธุรกิจของตระกูลลู่ ชีวิตของเขาแทบจะไม่ต้องทำอะไรเลย เขาไม่กล้าแม้แต่จะคิดเรื่องนี้มาก่อน

เซี่ยเจิ้งกั๋วเอื้อมมือไปโอบไหล่ของหลี่หยู่หลานไว้ “ครั้งนี้คุณทําได้ดีทีเดียว คุณงามความดีที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของคุณคือ การให้กําเนิดเหยียนเหยียนให้กับผม เรื่องในอดีตได้ถูกลบจางหายไปหมดแล้ว ต่อไปพวกเราจะมีชีวิตที่ดี มานี่สิ ผมจะแนะนําประธานใหญ่ห้างสรรพสินค้าเหล่านี้ให้คุณได้รู้จัก”

เซี่ยเจิ้งกั๋วอยากจะแนะนําเธอให้รู้จักกับเหล่าประธานใหญ่เหล่านี้ หลี่ยู่หลานใจเต้นแรง เธอรู้ว่าวันเวลาที่จะหวนคืนตำแหน่งของเธอมาถึงแล้ว

หลี่ยู่หลานเดินตามเซี่ยเจิ้งกั๋วไปอย่างน่าเอ็นดูราวกับนกน้อยเดินเข้าไปหาบ่อเงินบ่อทอง เธอเก่งเรื่องงานเลี้ยงสังสรรค์อยู่แล้ว ดังนั้นเธอจึงทำตัวกลมกลืนเข้าไปได้อย่างรวดเร็ว

จากนั้นก็มีมีคนเอ่ยปากขึ้นมาว่า “พวกคุณดูนี่เร็ว ชายชราสามีป่วยแห่งสวนโหย่วหลานมาแล้ว! ”

เซี่ยเจิ้งกั๋วและหลี่ยู่หลานหันหน้าไปมองอย่างรวดเร็ว เป็นเขา เป็นฝูป๋อที่พวกเขาเห็นตอนอยู่ด้านนอกประตูของสวนโหย่วหลาน

ฝูป๋อมาภายใต้การโน้มน้าวและบีบบังคับของคุณท่านลู่ วันนี้เขาสวมชุดจงซานจวงสีดํา ดูกระปรี้กระเปร่าและมีชีวิตชีวา อย่างไรเสียเขาก็เป็นพ่อบ้านของตระกูลมั่งคั่งชั้นสูง ค่อนข้างดูดีราศีจับเลยทีเดียว

หลี่ยู่หลานรีบเดินไปข้าง ๆ เซี่ยเหยียนเหยียนแล้วขยิบตายิบ ๆ อย่างมีจุดประสงค์ร้าย “เหยียนเหยียน ไป เราไปดูกันเถอะ”

เซี่ยเหยี่ยนเหยียนรอคอยตาแก่คนนี้มาโดยตลอด พอเห็นเขามาถึง เธอก็อดใจรอไม่ไหวแล้วจึงรีบตามหลี่ยู่หลานไป

เหล่าผู้ดีระดับสูงแห่งเมืองไห่เฉิงก็เดินตามไปเช่นกัน ตามไปดูการแสดงสนุก ๆ

ฝูป๋อเดินมาหยุดอยู่ข้างกายเซี่ยซีหว่าน เซี่ยซีหว่านยกริมฝีปากแดงระเรื่อขึ้น แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร เสียงอ่อนโยนของเซี่ยเหยียนเหยียนก็ดังขึ้น “หว่านหว่าน สามีเธอมาแล้วเหรอ?”

ทุกคนส่งเสียงฮือฮา “ที่แท้นี่ก็คือสามีของเซี่ยซีหว่านจริง ๆ สามีคนนี้อายุมากแล้วด้วยสิ เป็นปู่ของเซี่ยซีหว่านได้เลย”

นี่แหละคือผลลัพธ์ที่เซี่ยเหยี่ยนเหยียนต้องการ เธออยากจะทําให้เซี่ยซีหว่านกลายเป็นตัวตลกในแวดวงของชนชั้นสูงทั่วทั้งเมืองไห่เฉิง เธอรีบขยิบตาอย่างไร้เดียงสา “ใช่แล้วค่ะ นี่คือสามีของหว่านหว่าน แม้ว่าสามีของหว่านหว่านจะอายุค่อนข้างมาก แต่เขาก็รักใคร่หว่านหว่านมาก และวันนี้เขาตามมาฉลองวันเกิดให้กับหว่านหว่านค่ะ”

หลี่ยู่หลานจงใจหัวเราะเสียงดัง “หว่านหว่านของฉันมีความสามารถมาก มีวิธีจัดการกับผู้ชายในแบบของตัวเอง แม้แต่ชายชราอายุแปดสิบปีคนนี้ยังหลงเสน่ห์เธอ ถูกเธอจับจนอยู่หมัด ช่างเป็นสิ่งที่ทำให้ผู้คนต้องชื่นชมจริง ๆ”

เด็กสาวอายุ 20 ปีอยู่กับชายชราอายุ 80 ปี มันสร้างผลกระทบอย่างมากต่อโลกทัศน์ของทุกคนอยู่แล้ว หากเป็นในโลกออนไลน์ก็ยังดีกว่าหน่อย เพราะคนหนุ่มสาวนั้นยอมรับได้แน่นอน แต่ที่นี่ล้วนมีแต่ชนชั้นสูงในเมืองไห่เฉิง พวกเขาถือมั่นและยึดมั่นในคุณธรรม ทุกคนเขยิบหนีห่างจากเซี่ยซีหว่านกันไปทีละคน ๆ

“เซี่ยซีหว่านคนนี้ไร้ยางอายจริง ๆ”

“เธอมาปรนนิบัติรับใช้ชายชราอายุ 80 ปีนี่ได้อย่างไร?”

“เป็นถึงลูกสาวตระกูลเซี่ย ดูคุณหนูเหยียนเหยียนสิ เธอทั้งสง่างามและอ่อนโยน แต่เซี่ยซีหว่านคนนี้กลับไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีอะไรเลย”

เซี่ยเหยียนเหยียนกับหลี่ยู่หลานดีใจมาก ทุกอย่างเป็นไปตามแผนของพวกเธอ

ตอนนั้นเองเซี่ยเจิ้งกั๋วก็กระแอมไอขึ้นมา “นี่หว่านหว่าน ในเมื่อลูกแต่งงานแล้ว ต่อไปก็คอยปรนนิบัติสามีของตนให้ดี”

เซี่ยเจิ้งกั๋วเดินไปข้างหน้า และดึงฝูป๋อให้เดินไปด้วยกัน “ลูกเขย ไป เรามาดื่มกันสักหน่อยเถอะ”

เซี่ยเจิ้งกั๋วดึงฝูป๋อไว้ แต่ไม่ได้ดึงเขาออกมา จากนั้นเขาก็ได้ยินฝูป๋อพูดด้วยเสียงหนักแน่นว่า

“ปล่อยมือ! อวดดีนัก!”

เซี่ยเจิ้งกั๋วเงยหน้า และปะทะเข้ากับดวงตาที่เฉียบคมคู่นั้นของฝูป๋อ เขาตัวแข็งทื่อทันที

ฝูป๋อคอยติดตามคุณท่านลู่ที่ปกครองตระกูลลู่มาหลายสิบปี เขาไม่เคยเห็นโลกภายนอกมาก่อน เขาเหลือบมองเซี่ยเจิ้งกั๋วอย่างเย็นชา จากนั้นก็กวาดสายตามองไปทั่ว ห้องโถงที่เสียงดังเซ็งแซ่เมื่อครู่กลับเงียบลงอย่างบอกไม่ถูก

จากนั้นฝูป๋อก็สะบัดมือของเซี่ยเจิ้งกั๋วออก แล้วมองไปยังเซี่ยซีหว่านอย่างนอบน้อม

“คุณนาย สุขสันต์วันเกิดนะครับ!”