พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 120

ในตอนแรกทุกคนไม่ได้ให้ความสนใจกับฝูป๋อคนนี้มากนัก แล้วถึงแม้ว่าสวนโหย่วหลานจะลึกลับ แต่ก็ไม่ใช่ชนชั้นมั่งคั่งอะไร ผู้ดีชั้นสูงที่นี่ดูแคลนเขาอย่างยิ่งและรู้สึกว่าสวนโหย่วหลานนั้นอยู่คนละระดับกับพวกเขาอย่างสิ้นเชิง

แต่สายตาที่เย็นเฉียบของฝูป๋อเมื่อครู่เป็นกลิ่นอายและความน่าเกรงขามที่ตระกูลชนชั้นมั่งคั่งที่มีอิทธิพลได้ซึมซับ และคลุกคลีกันมานานหลายสิบปี ทุกคนรู้สึกชาจนขนลุกและหุบปากลงอย่างรวดเร็ว

ทุกคนก็แปลกใจเช่นกัน ชายชราสามีป่วยแห่งสวนโหย่วหลานมีความน่าเกรงขามได้ถึงเพียงนี้อย่างไม่น่าเชื่อ

ในตอนนั้นเองก็ได้ยินฝูป๋อเรียกเซี่ยซีหว่านอย่างนอบน้อมว่า “คุณนาย”

จากนั้นก็ไม่รู้ว่าเป็นเสียงตื่นตะลึงจากใครที่ดังขึ้นมา

“คุณได้ยินไหม ชายชราคนนี้เรียกเซี่ยซีหว่านว่า...คุณนาย!”

“หมายความว่าอย่างไรกัน? เขาไม่ได้เป็น...สามีของเซี่ยซีหว่านหรอกเหรอ?”

“นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

สีหน้าของเซี่ยเจิ้งกั๋ว หลี่ยู่หลานและเซี่ยเหยียนเหยียนถอดสีทันที พวกเขาไม่เคยสงสัยเรื่องที่ฝูป๋อเป็นสามีของเซี่ยซีหว่านเลย ตอนนี้เหมือนฟ้าผ่าตอนกลางวันแสก ๆ

หลี่ยู่หลานรีบพูดขึ้นมาว่า “เซี่ยซีหว่าน ชายชราคนนี้เรียกเธอว่าอะไรนะ? พวกเราเคยไปที่สวนโหย่วหลาน และก็เห็นชายชราคนนี้อยู่ด้านใน เขาก็คือสามีของเธอ เธอสมรู้ร่วมคิดกับตาแก่นี่มาหลอกพวกเราใช่ไหม?”

สีหน้าของเซี่ยเหยียนเหยียนเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาอย่างสับสน เธอพูดขึ้นมาว่า “หว่านหว่าน ที่เธอแต่งงานกับลุงแก่คนหนึ่งก็เป็นเรื่องจริงแท้แน่นอนอยู่แล้ว ตอนนี้เธอไม่จําเป็นต้องมาหลอกคนอื่นแล้ว”

เซี่ยซีหว่านยกริมฝีปากแดงระเรื่อขึ้น เธอเดินไปด้านหน้า ดวงตาคู่สวยสดใสคู่นั้นสํารวจมองทุกคนไปมาอย่างเรียบเฉย สุดท้ายก็มองไปที่เซี่ยเหยียนเหยียนแล้วยิ้ม “ทําไมเหรอ คนที่ปรากฏตัวในสวนโหย่วหลานต้องเป็นสามีฉันเหรอ จะเป็น...พ่อบ้านไม่ได้เหรอ?”

ฝูป๋อยืนอยู่ข้างหลังเซี่ยซีหว่านอย่างนอบน้อม “คุณนายของผมพูดถูกแล้ว ผมคือพ่อบ้านของสวนโหย่วหลาน”

พ่อบ้าน?

ให้ตายสิ!

เซี่ยเหยี่ยนเหยียนไม่คาดคิดว่าละครเรื่องนี้จะพลิกล็อกครั้งใหญ่ได้ตะลึงงันขนาดนี้ ชายชราคนนี้ไม่ใช่สามีของเซี่ยซีหว่าน แต่เป็นพ่อบ้าน!

ทะเลาะกันอยู่ครึ่งวัน สุดท้ายก็เป็นเพียงเรื่องบ่าวช่วยนายเท่านั้น

“แม่คะ เกิดอะไรขึ้น? แม่บอกว่าเขาคือสามีของเซี่ยซีหว่านไม่ใช่เหรอ?” เซี่ยเหยียนเหยียนมองหลี่ยู่หลานด้วยแววตาไม่พอใจ

หลี่ยู่หลานถอยหลังไปสองก้าวเธอเองก็ตกใจเหมือนกัน “นี่...นี่”

เซี่ยซีหว่านมองหลี่ยู่หลาน “ต้องขออภัยจริง ๆ ที่เรื่องนี้ทําให้พวกคุณผิดหวัง แต่ไม่ใช่สามีก็คือไม่ใช่สามี หรือว่าพวกคุณอยากจะบังคับกดหัวสามีฉันอีกเหรอ?”

ทุกคนกระซิบกระซาบกัน “นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?” ในเว่ยป๋อก็แพร่สะบัดข่าวไปหลายวันแล้ว ที่แท้ตาแก่คนนี้ก็เป็นแค่พ่อบ้าน แล้วสามีของเซี่ยซีหว่านคนนั้นเป็นใครกันแน่?”

หลี่ยู่หลานตระหนักได้ทันทีว่าตัวเองอาจจะหลงกลเข้าแล้ว เซี่ยซีหว่านจงใจทําให้เธอเข้าใจผิด นี่มันน่ารังเกียจเกินไปแล้ว!

“เซี่ยซีหว่าน ตาแก่คนนี้เป็นแค่พ่อบ้านของเธอ แล้วสามีเธอเป็นใคร ทําไมเขาไม่มาฉลองวันเกิดเธอล่ะ?”

หลี่ยู่หลานรีบรุกถามเค้นเอาคำตอบอย่างรวดเร็ว

วันนี้เซี่ยซีหว่านสวมเดรสผ้าชีฟองสีชมพูนู้ด ปกติผิวพรรณของเธอก็ดูเรียบเนียนอยู่แล้ว แต่ตอนนี้สีชมพูนู้ดขับเน้นผิวของเธอให้ยิ่งดูผ่องใสอ่อนเยาว์ขึ้นมาก ผ้าคลุมหน้าบาง ๆ ยาวทอดพริ้วไหวไปมาลงบนพรมแดง ดูโดดเด่นและงดงามไร้ที่ติ

เมื่อถูกคนมากมายรุมประชิด เธอก็สงบนิ่งและใจเย็น ดวงตางดงามราวกับภาพวาดสีน้ำหมึกยังคงประดับด้วยรอยยิ้มสดใสตลอดเวลา “ดูท่าพวกคุณจะสนใจสามีฉันจังเลยนะ อย่าเพิ่งใจร้อน อีกเดี๋ยวเขาก็มา”

สามีตัวจริงของเซี่ยซีหว่านกำลังจะมาแล้ว

เมื่อเห็นท่าทางที่สุขุมและเฉลียวแหลมของเซี่ยซีหว่านแบบนี้แล้ว เซี่ยเหยียนเหยียนก็รู้สึกมีลางสังหรณ์ไม่ดีขึ้นมาทันที แม้ว่าตอนนี้เธอจะยังอธิบายไม่ได้ว่าลางสังหรณ์นี้คืออะไรก็ตาม

สรุปแล้วแผนของวันนี้อยู่เหนือการควบคุมไปเล็กน้อย เซี่ยซีหว่านไม่ได้แต่งงานกับตาแก่ แล้วสามีที่แท้จริงของเธอเป็นใครกันล่ะ?

จากนั้นฝูป๋อก็พูดขึ้นมาว่า “พวกคุณนี่ตลกจริง ๆ สามีของคุณนายผมก็ต้องเป็นคุณชายของผมสิ ทําไมถึงมีคนถามคําถามที่ดูโง่แบบนี้มาได้!”

หลี่ยู่หลานที่ถูกด่าว่าโง่นิ้วมือสั่นระริก “คุณ…”

“ผมไม่ชอบคุยกับคนโง่" ฝูป๋อที่พูดอยู่ก็ไม่ได้มองหลี่ยู่หลานอีก แต่เขาหันมาพูดกับเซี่ยซีหว่านด้วยความนอบน้อม

“คุณนายครับ อย่าให้คนพวกนี้มากวนใจของคุณเลยครับ วันนี้เป็นวันเกิดของคุณ คุณชายจะฉลองวันเกิดให้คุณที่ชั้นดาดฟ้าของโรงแรมดอร์เซตต์ พวกเราขึ้นไปกันเถอะครับ”

หลี่ยู่หลานที่ถูกฝูป๋อดูแคลนแทบเป็นลมล้มพับไปตรงนั้น แต่ไม่นานหัวใจของเธอก็เต้นแรง ชั้นดาดฟ้าของโรงแรมดอร์เซตต์เหรอ?

ทุกคนรู้ว่าโรงแรมดอร์เซตต์เป็นโรงแรมที่สูงที่สุดและหรูหราที่สุดในเมืองไห่เฉิง ซึ่งไม่มีโรงแรมใดเทียบได้เลย และชั้นดาดฟ้าของโรงแรมดอร์เซตต์ไม่เคยได้เปิดออกสู่สายตาใครมาก่อน เขาเล่ากันว่าที่นั่นเมื่อเอื้อมมือออกไปก็สามารถเด็ดเอาดวงดาวได้เลย ความสวยงามเหมือนกับดินแดนมหัศจรรย์ของโลกมนุษย์

ทุกคนเคยได้ยินคำเล่าขานมาเหมือนกันหมด แต่ไม่มีใครเลยที่มีโอกาสได้ขึ้นไป

เมื่อฝูป๋อพูดคำนี้ออกไป ก็ดึงดูดความโกลาหลครั้งใหญ่จากทุกคน

“คุณพ่อบ้าน คุณโม้ไปเรื่อยเปื่อยหรือเปล่า?”

“ใครก็บอกว่าชั้นบนสุดของโรงแรมดอร์เซตต์เป็นดินแดนมหัศจรรย์ของโลกมนุษย์ หลายคนที่ทุ่มเงินไปมากมายยังไม่มีโอกาสได้ขึ้นไป ทำไมน่ะเหรอ ก็เพราะโรงแรมดอร์เซตต์เป็นธุรกิจในเครือของลู่ กรุ๊ป อย่างไรล่ะ และสิ่งที่ประธานบริษัทลู่ กรุ๊ป อย่างลู่หานถิงมีไม่เคยขาดก็คือเงิน หากเขาไม่อนุญาติให้ผ่าน ไม่ว่าใครก็ขึ้นไปไม่ได้ทั้งนั้น”

“คุณบอกว่าคุณชายของคุณจะฉลองวันเกิดของเซี่ยซีหว่านที่ชั้นบนสุดของโรงแรมดอร์เซตต์ คุณคิดว่าคุณชายของคุณเป็นใครกัน?”

“คุณพ่อบ้าน ประโยคต่อไปของคุณคงไม่ได้จะบอกเราหรอกนะว่า คุณชายของคุณคือลู่หานถิงน่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า อย่างนั้นลู่หานถิงก็คือสามีของเซี่ยซีหว่านน่ะสิ ฮ่าฮ่าฮ่า”

“นี่เป็นเรื่องตลกและปัญญาอ่อนที่สุดที่ฉันเคยได้ยินในปีนี้เลย”

ทุกคนในห้องโถงหัวเราะกันเป็นวงกว้าง

เซี่ยเจิ้งกั๋วรู้สึกไม่สบอารมณ์เล็กน้อย เขาคิดว่าตาแก่คนนี้เป็นลูกเขยของเขา สุดท้ายก็เข้าใจผิด เขาไม่ชอบทําตัวนอกคอกเป็นที่สุด ตอนนี้ได้ยินฝูป๋อคุยโม้อยู่ เขาจึงพูดขึ้นอย่างเหลืออด

“หว่านหว่าน ไม่ว่าสามีของลูกจะเป็นใคร พวกลูกก็อย่ามาสร้างเรื่องตลกที่นี่เลย มันน่าขายหน้า”

หลี่ยู่หลานที่เพิ่งจะเสียเปรียบไปเมื่อครู่ ตอนนี้เธอก็เผยสีหน้าภาคภูมิใจออกมาอีกครั้ง เธอดึงมือเล็กของเซี่ยเหยียนเหยียนไว้ “หว่านหว่าน เธอขึ้นไปที่ชั้นดาดฟ้าของโรงแรมดอร์เซตต์ไม่ได้แน่นอน ให้เหยียนเหยียนของฉันขึ้นไปก็ว่าไปอย่าง เหยียนเหยียน ประธานลู่น่าจะมาฉลองวันเกิดลูกแล้วนะ ถึงตอนนั้นลูกก็เอ่ยปากบอกประธานลู่ให้พาลูกขึ้นไปเด็ดดาวเลยสิ”

หัวใจของเซี่ยเหยียนเหยียนเต้นระรัว เมื่อทุกคนพูดแบบนี้ก็ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงมาก วันนี้ตอนเที่ยงคืน ลู่หานถิงใช้โคมลอยจุดสว่างสไวไปทั่วทั้งเมืองไห่เฉิงให้เธอ หากตอนกลางคืนลู่หานถิงพาเธอไปเด็ดดาวที่ชั้นดาดฟ้าอีก นั่นคงเป็นเรื่องที่ดีงามมาก

จากนั้นหัวใจของเซี่ยเหยียนเหยียนก็สงบลง แม้ว่าดูจากท่าทางที่ดูดีมีสกุลของฝูป๋อแล้ว สามีที่เซี่ยซีหว่านแต่งงานด้วยคนนั้นอาจจะเป็นคนที่ไม่ได้มีหน้าตาทางสังคมมากมายอะไร แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ใช่ลู่หานถิงหรอก

ลู่หานถิงเป็นถึงนักธุรกิจใหญ่ที่มีชื่อเสียง และมีอำนาจที่สุดในเมืองไห่เฉิง สามารถชี้เป็นชี้ตายและสั่งการได้ทุกอย่าง

เซี่ยเหยียนเหยียนมองไปยังเซี่ยซีหว่าน “หว่านหว่าน ถ้าฉันขึ้นไปได้ ฉันจะมาเล่าให้เธอฟังแน่นอน จะได้ไม่ให้เธออยู่ที่นี่...แล้วฝันกลางวันไปคนเดียว”

เซี่ยซีหว่านเลิกคิ้วเรียวสวยขึ้น แล้วยิ้มร่าเริ่งโดยไม่โกรธแม้แต่น้อย

ทันใดนั้นประตูห้องโถงก็ถูกเปิดออก ลมหนาวเย็นเยือกจากด้านนอกพัดโชยเข้ามา พร้อมกับร่างกายสูงใหญ่เป็นสง่า ลู่หานถิงมาถึงแล้ว

วันนี้ลู่หานถิงสวมชุดสูทสีดําทอมือ รูปลักษณ์หล่อเหลาและสง่าผ่าเผย ผมที่ปรกอยู่บนหน้าผากถูกเซตขึ้นเผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ติของเขา

เขาก้าวเท้ายาว ๆ เข้ามาอย่างมั่นคง ทุกท่วงท่าล้วนเต็มไปด้วยกลิ่นอายของลักษณะท่าทางราชนิกุลชั้นสูง ราวกับเทพบุตรที่ตกลงมาจากฟากฟ้า ทําให้ผู้คนอดที่จะสรรเสิญชื่นชมไม่ได้

ลู่หานถิงมาแล้ว!

เซี่ยเหยียนเหยียนรีบเข้าไปต้อนรับเขาราวกับผีเสื้อเห็นเกสรดอกไม้ “ประธานลู่ คุณมาแล้วเหรอคะ? ฉันรอคุณอยู่นานแล้วค่ะ”