พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 121

ลู่หานถิงมาถึงแล้ว ทุกคนต่างก็รีบเขยิบเข้าไปข้างหน้าอย่างตื่นเต้น พวกเขาแห่กันไปล้อมรอบลู่หานถิง

“ฉันได้ยินมาว่าประธานลู่จะมาร่วมงานวันเกิดคุณเหยียนเยียน แต่คิดไม่ถึงว่าจะมาร่วมงานจริง ๆ ประธานลู่เป็นเกียรติที่ได้พบนะคะ”

“ในช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้ประธานลู่เป็นคนที่ค่อนข้างจะเก็บตัว และลึกลับมาก เขาไม่เคยเข้าร่วมงานสังสรรค์ในโอกาสใด ๆ เลย นี่เป็นครั้งแรก ซึ่งมากเพียงพอแล้วที่จะแสดงถึงความรักของประธานลู่ที่มีต่อคุณเหยียนเหยียน”

“คุณเหยียนเหยียนไม่เพียงแต่เป็นสุภาพสตรีหมายเลขหนึ่งแห่งเมืองไห่เฉิงเท่านั้น แต่ยังเป็นอัจฉริยะทางการแพทย์อีกด้วย คุณเหยียนเหยียนกับประธานลู่เหมาะสมกันมาก ทั้งคู่ช่างเป็นคู่แท้ที่สวรรค์สรรสร้างมาชัด ๆ ”

ท่ามกลางคำทักทายและคำชื่นชมทั้งหลายนั้น เซี่ยเหยียนเหยียนเงยหน้าขึ้นและเหลือบมองลู่หานถิงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ผู้ชายขายาวรูปร่างสูงโปร่งท่ามกลางแสงไฟสลัวซึ่งทำให้ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาราวกับเปล่งแสงสีทองเป็นประกายระยิบระยับออกมา เขาช่างงดงามและมีเสน่ห์มากจนผู้คนไม่กล้าที่จะมองเขาโดยตรง

เซี่ยเหยียนเหยียนฝันอยู่เสมอว่าวันหนึ่งเธอจะสามารถยืนอยู่เคียงข้างเขาได้อย่างภาคภูมิใจ เธอต้องการที่จะอยู่เหนือกว่าบรรดาผู้หญิงทุกคน และเพลิดเพลินไปกับความอิจฉาริษยาของพวกเธอ

ในที่สุดความฝันนี้ก็เป็นจริง

เซี่ยเจิ้งกั๋วมีความสุขมาก เขาไม่เคยคิดฝันว่าเขาจะได้เป็นพ่อตาของชายผู้มีอำนาจคนนี้ อีกทั้งยังไม่เคยคิดว่าชายคนนี้จะตกหลุมรักลูกสาวของเขา

เซี่ยเจิ้งกั๋วยิ้มอย่างประจบประแจง และพูดว่า “ประธานลู่ ขอบคุณที่มาร่วมงานวันเกิดของเหยียนเหยียนนะครับ ผมขอแนะนำตัวเองหน่อยนะครับ ผมเป็นพ่อของเหยียนเหยียน ผมชื่อเซี่ยเจิ้งกั๋วครับ ส่วนนี่คือแม่ของเหยียนเหยียน…”

เซี่ยเจิ้งกั๋วกำลังจะดึงแขนหลี่ยู่หลานที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เขาเข้ามา แต่ยังไม่ทันได้ดึงแขนของเธอ เมื่อเขาหันไปมองหลี่ยู่หลานผู้ซึ่งควรจะภูมิใจที่สุดในเวลานี้กลับยืนหน้าซีดอยู่ท่ามกลางฝูงชน

หลี่ยู่หลานมองไปที่ลู่หานถิงด้วยความตกใจ เธอเบิกตากว้างขึ้นเรื่อย ๆ พร้อมกับแสดงท่าทีไม่อยากจะเชื่อ และพูดว่า “คุณ...คุณ…”

หลี่ยู่หลานได้รับบาดเจ็บสาหัสเมื่อไม่นานมานี้ เธอต้องใช้เวลาถึงสองเดือนกว่าจะฟื้นตัวก่อนที่จะถูกปล่อยกลับบ้าน แต่ความจำของเธอยังดี และเธอก็จำลู่หานถิงได้อย่างรวดเร็ว

ลู่หานถิงเคยมาที่บ้านของตระกูลเซี่ยแล้ว เขามาช่วยชีวิตเซี่ยซีหว่าน

ตอนนั้นเธอคิดว่าลู่หานถิงคือเด็กหนุ่มที่เซี่ยซีหว่านเลี้ยงดูไว้ ในวันนั้นเขาดูเย็นชาและบ้าคลั่ง เขาจัดการบอดี้การ์ดชุดดำที่เธอจ้างมาได้อย่างง่ายดาย เขาเป็นเด็กหนุ่มที่มีหน้าตาหล่อเหลา และเย่อหยิ่งราวกับพระเอกในซีรีส์ที่เธอเคยเห็นมานานมากแล้ว ไม่มีใครหน้าตาหล่อเหลาเทียบกับเขาได้

ดังนั้นหลี่ยู่หลานจึงประทับใจเขามาก เธอไม่เคยคาดคิดว่าเขา...เขาจะกลายเป็นประธานลู่ ลู่หานถิง!

ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเซี่ยซีหว่านคืออะไร?

หลี่ยู่หลานตกอยู่ในความสับสน เธอคิดอะไรไม่ออก

ลักษณะท่าทางที่หลี่ยู่หลานแสดงออกมานั้นทำให้เซี่ยเหยียนเหยียนและเซี่ยเจิ้งกั๋วค่อนข้างรู้สึกไม่พอใจ เซี่ยเจิ้งกั๋วจึงพูดตำหนิด้วยน้ำเสียงโทนต่ำอย่างรวดเร็วว่า “หลี่ยู่หลาน คุณกำลังทำอะไรอยู่ รีบมาทักทายประธานลู่สิ”

เซี่ยเหยียนเหยียนมองไปที่ลู่หานถิง และอธิบายด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “ประธานลู่คะ แม่ของฉันน่าจะรู้สึกดีใจมากจนเกินไปที่ได้พบคุณ ฉันหวังว่าคุณจะไม่คิดมากนะคะ”

ลู่หานถิงไม่ได้พูดอะไรตั้งแต่เขาเข้ามา และตอนนี้ดวงตาที่คมคายของเขาจ้องไปที่ร่างของหลี่ยู่หลาน จากนั้นก็เผยรอยยิ้มที่มุมปาก และพูดว่า “ผมเคยพบกับคุณป้าแล้วครั้งหนึ่ง”

อะไรนะ?

เซี่ยเจิ้งกั๋วตกใจจนเกือบจะกระโดดขึ้น เขาถามด้วยเสียงโทนต่ำว่า “หลี่ยู่หลาน คุณเคยเจอกับประธานลู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมคุณถึงไม่บอกผม?”

หลี่ยู่หลานเหงื่อตก เธอพูดตะกุกตะกักว่า “ฉัน...ฉัน…”

เซี่ยเหยียนเหยียนรู้สึกว่าท่าทางที่แม่ของเธอแสดงออกมานั้นน่าอับอายเล็กน้อย แม่ของเธอทำให้เธอรู้สึกอับอายต่อหน้าลู่หานถิง เธอจึงรีบเปลี่ยนบทสนทนาอย่างรวดเร็ว เซี่ยเหยียนเหยียนจึงเริ่มลงมือใส่ร้ายซีหว่านทันที เธอพูดว่า “ประธานลู่คะ ฉันมีเรื่องตลก ๆ จะเล่าให้คุณฟังด้วยค่ะ คน ๆ นี้ อันที่จริงแล้วเขาไม่ใช่สามีของหว่านหว่าน แต่เป็นหัวหน้าผู้ดูแลบ้านของหว่านหว่าน หัวหน้าผู้ดูแลบ้านคนนี้บอกว่าสามีของหว่านหว่านจะฉลองวันเกิดของหว่านหว่านที่ชั้นบนสุดของโรงแรมดอร์เซตต์ คุณว่านี่มันเป็นเรื่องตลกไหมคะ?”

ทุกคนต่างก็เห็นด้วยอย่างรวดเร็ว

“ประธานลู่ คุณรีบจัดการเรื่องนี้เถอะ พวกเราทนดูไม่ไหวแล้ว”

เซี่ยเหยียนเหยียนและทุกคนต่างก็รอคอยให้ลู่หานถิงหักหน้าเซี่ยซีหว่าน เธอกล้าใช้ชื่อประธานลู่มาหลอกลวงผู้อื่น เธอทำได้อย่างไรกัน เธอต้องได้รับบทเรียน!

ในขณะเดียวกันนั้นลู่หานถิงก็เงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขาจ้องมองไปที่เซี่ยซีหว่าน ดวงตาสีดำขลับที่เปล่งประกายของเธอกำลังจ้องมองมาที่เขาเช่นเดียวกัน

ลู่หานถิงจึงค่อย ๆ ยกริมฝีปากบางขึ้นอย่างช้า ๆ พวกเขาสบตากัน คิ้วรูปดาบอันงดงามของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน เขาพูดว่า “ทำไมคุณไม่บอกพวกเขาว่าสามีของคุณเป็นใครล่ะ?”

เซี่ยซีหว่านรู้สึกตัวสั่นเล็กน้อย เธอพูดอย่างไม่แยแสว่า “แม้ว่าฉันจะพูดออกไป พวกเขาก็จะไม่เชื่อ บางทีพวกเขาอาจจะหัวเราะเยาะฉันอีกด้วยซ้ำ”

“ผมอยู่ที่นี่แล้ว ไม่มีใครกล้าหัวเราะเยาะคุณหรอก รีบบอกชื่อสามีของคุณให้พวกเขารู้แล้วขู่ให้พวกเขากลัวสักหน่อยสิ” เสียงทุ้มต่ำของลู่หานถิงเต็มไปด้วยความผ่อนคลาย

เซี่ยเหยียนเหยียน เซี่ยเจิ้งกั๋ว หลี่ยู่หลาน และทุกคนในห้องโถงทั้งหมดตกอยู่ในความสับสน พวกเขารู้สึกตกใจมากจนพูดไม่ออกเมื่อเห็นท่าทางที่เปลี่ยนไปของลู่หานถิง

ภายในห้องโถงเงียบมาก หากมีเข็มตกลงบนพื้นก็คงจะได้ยินเสียงชัดเจน

ดวงตาที่สดใสของเซี่ยซีหว่านเหลือบมองเซี่ยเหยียนเหยียนที่ยืนตัวแข็งทื่อ จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงอันไพเราะว่า “สามีของฉันคือ...ลู่หานถิง”

ทุกคนล้วนรู้สึกตกใจ

อะ...อะไรนะ เซี่ยซีหว่านกำลังพูดเรื่องอะไร สามีของเธอคือ...ลู่หานถิงอย่างนั้นเหรอ?

ไม่นะ นี่ไม่ใช่เรื่องจริง!

ใบหน้าที่งดงามของเซี่ยเหยียนเหยียนมีสีหน้าที่ซีดลงอย่างรวดเร็วราวกับว่าเธอถูกผลักลงไปในสระน้ำที่เย็นยะเยือก

ในขณะเดียวกันพ่อบ้านฝูป๋อก็เรียกลู่หานถิงด้วยน้ำเสียงที่แสดงความเคารพว่า “คุณชาย”

ลู่หานถิงเดินเข้ามาด้วยขาที่เรียวยาวของเขา ทุกคนต่างก็แหวกทางให้เขาเดินเข้ามาหาเซี่ยซีหว่านเราวกับเสือชีตาห์ที่สง่างามกำลังเดินผ่านป่า

มือใหญ่จับใบหน้าเล็กที่งดงามของเซี่ยซีหว่าน จากนั้นก็บรรจงจูบลงบนหน้าผากของเซี่ยซีหว่านอย่างอ่อนโยนท่ามกลางแสงไฟสว่างจ้า และพูดว่า “คุณนายลู่ เจ้าหญิงตัวน้อยของผม สุขสันต์วันเกิดนะครับ”

ภายในงานเลี้ยงก็เกิดความโกลาหลขึ้นในทันที

“ปรากฎว่าเจ้าของสวนโหย่วหลานคือ...ลู่หานถิง!”

“ตอนนั้นเซี่ยซีหว่านแต่งงานแทนเข้าไปในสวนโหย่วหลาน ดังนั้นลู่หานถิงจึงเป็นสามีของเธอ!”

“เซี่ยซีหว่านคือคุณนายลู่ เธอแต่งงานเข้าไปในสวนโหย่วหลาน และเป็นคุณนายในตระกูลที่ร่ำรวยเป็นอันดับหนึ่งแห่งเมืองไห่เฉิง ไม่น่าแปลกใจเลย...ไม่ต้องพูดถึงโรงแรมดอร์เซตต์ แม้แต่บริษัทลู่กรุ๊ปเธอก็เป็นเจ้าของเช่นเดียวกัน!”

“ถ้าอย่างนั้นเซี่ยเหยียนเหยียน…”

เซี่ยเจิ้งกั๋วและหลี่ยู่หลานรู้สึกตกใจมากจนดวงตาแทบจะทะลุออกมานอกเบ้า พวกเขาไม่เคยนึกฝันว่าเจ้าของสวนโหย่วหลานจะเป็นลู่หานถิง อีกทั้งเซี่ยซีหว่านได้กลายเป็นคุณนายลู่แล้ว!

รูม่านตาของเซี่ยเหยียนเหยียนหดตัวลงในทันที ราวกับว่าหัวใจของเธอกำลังร่วงหล่นลงสู่ขุมนรก หลายปีมานี้เธอใฝ่ฝันที่จะแต่งงานกับลู่หานถิงมาโดยตลอด เธอตั้งหน้าตั้งตารอคอย และพยายามทำงานในความสัมพันธ์อย่างหนัก แต่เซี่ยซีหว่านกลับได้ตำแหน่งคุณนายลู่ไปครอบครอง!

ไม่ นี่ไม่ใช่เรื่องจริง!

เซี่ยเหยียนเหยียนก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ดวงตาสีแดงก่ำของเธอจ้องมองไปที่ลู่หานถิง และพูดว่า “ประธานลู่ คุณล้อเล่นใช่มั้ยคะ? วันนี้ตอนเช้าตรู่คุณยังจุดโคมลอยให้กับฉัน…”

ลู่หานถิงปล่อยเซี่ยซีหว่าน เขาใช้มือใหญ่โอบเอวอันอ่อนนุ่มของเซี่ยซีหว่านเพื่อปกป้องเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา ดวงตาที่คมคายของเขาก้มลงมองบนใบหน้าของเซี่ยเหยียนเหยียนเล็กน้อย เขายิ้มมุมปากอย่างไร้ความปราณี และพูดว่า “โคมลอยบนท้องฟ้านั้น ผมจุดให้กับคุณนายลู่ของผม บางครั้งการคิดไปเองมากจนเกินไปก็เป็นโรคที่จำเป็นต้องรักษาให้หายนะครับ”