พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 127

ขณะเดียวกันประตูกระจกฝ้าด้านในก็เปิดออก ใบหน้าอันหล่อเหลาของลู่หานถิงก็ปรากฏขึ้น เขามองมาที่เธอ และพูดว่า “คุณนายลู่ คุณมานี่สิ”

เซี่ยซีหว่านไม่รู้ว่าเธอควรจะมองไปตรงไหนดี เธอเดินเข้าไปหาพร้อมกับก้มหัวเล็ก ๆ ของเธอไว้จากนั้นก็ยื่นมือเรียวเล็กของเธอออกมาพร้อมกับส่งบุหรี่ให้กับเขา และพูดว่า “นี่ค่ะ บุหรี่ของคุณ”

ลู่หานถิงยื่นมือออกมาหยิบบุหรี่

เซี่ยซีหว่านต้องการดึงมือเรียวเล็กของเธอกลับ แต่เธอทำไม่ได้เพราะลู่หานถิงจับมือเรียวเล็กของเธอเอาไว้แน่น

เซี่ยซีหว่านเงยหน้าขึ้นมองเขา ผมสั้นที่ดูเรียบร้อยของเขากำลังเปียกชุ่มไปด้วยน้ำอยู่บนหน้าผาก ไอน้ำจากในห้องน้ำทำให้เขาดูหนุ่มและหล่อขึ้นเป็นพิเศษ เธอรีบกระพริบตารัว ๆ และพูดว่า “คุณ คุณจะทำอะไรคะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะคะ...”

สายตาของลู่หานถิงจ้องมองไปที่ใบหน้าเรียวเล็กขนาดเท่าฝ่ามือของเธอ เธอเหมาะสำหรับชุดสีอ่อน ๆ แบบนี้มาก สีแบบนี้ต้องเป็นผู้หญิงที่ไร้เดียงสาและมีผิวขาวเนียนถึงจะใส่ออกมาดูดี ซึ่งเธอมีครบทั้งสองอย่าง ทำให้ธอดูดีและมีเสน่ห์เป็นอย่างมาก

“คุณคิดว่าผมจะทำอะไรล่ะ?” ลู่หานถิงคว้ามือเล็ก ๆ ของเธอเอาไว้ จากนั้นก็ดึงเธอเข้าไปข้างใน

เซี่ยซีหว่านใช้มือเรียวเล็กอีกข้างหนึ่งของเธอคว้าประตูกระจกฝ้าเอาไว้อย่างรวดเร็ว เธอจับมันไว้แน่น ร่างผอมเพรียวของเธอซ่อนอยู่ข้างหลังประตู และปฏิเสธที่จะเข้าไปข้างใน เธอพูดว่า “ไม่ค่ะ...ฉันอาบน้ำแล้ว คุณไปอาบคนเดียวเถอะค่ะ…”

ดวงตาของลู่หานถิงเคร่งขรึมขึ้น เขาจ้องมองไปที่เธออย่างร้อนแรง เขารู้ว่าเธอกลัว ดังนั้นเขาจึงเกลี้ยกล่อมด้วยความอดทนว่า “คุณอย่ากลัวไปเลย เข้ามา...ถูหลังให้ผมหน่อยนะ”

เซี่ยซีหว่านไม่ใช่คนโง่ เมื่อสักครู่นี้ที่เขาบอกว่าจะมาหยิบบุหรี่ แต่กลับใช้โอกาสนี้คว้าตัวเธอไว้ และตอนนี้เขาขอให้เธอถูหลังให้เขา เธอคงจะออกไปจากที่นี่ไม่ได้อย่างแน่นอน

เซี่ยซีหว่านส่ายหัวเล็ก ๆ ของเธอรัว ๆ เธอซ่อนตัวอยู่หลังประตูกระจกฝ้าด้วยความหวาดกลัว และพูดว่า “ฉันไม่อยากทำค่ะ...คุณชายลู่ ได้โปรดปล่อยฉันไปนะคะ ฉัน...ฉันยังต้องเติบโตขึ้นอีกนะคะ!”

เธอรู้สึกกังวลมากจนถึงขั้นพูดเกี่ยวกับร่างกายที่ยังต้องเติบโตขึ้นอีกของเธอ

เมื่อลู่หานถิงเห็นท่าทางหลีกเลี่ยงและเขินอายของเธอนั้นกลับทำให้เขาใจเต้นแรงเป็นอย่างมาก

อันที่จริงแล้ว ถ้าเขาพยายามมากขึ้นอีกนิด เขาก็จะสามารถดึงเธอไว้ หรือไม่ก็อุ้มเธอเข้ามาได้ แต่เธออาจจะร้องไห้โวยวาย แต่หลังจากครั้งนี้ผ่านไปเธอก็จะไม่โวยวายอีกต่อไปแล้ว อย่างไรก็ตาม เธอก็คือ คุณนายลู่ และนี่ก็เป็นหน้าที่ที่ควรจะทำในฐานะภรรยา

อย่างไรก็ตามลู่หานถิงก็รู้สึกใจอ่อนแล้ว เขาไม่อยากแข็งกร้าวกับเธอ เขากลืนน้ำลายลงคอและพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่าว่า “ถ้าอย่างนั้น…ผมจะปล่อยให้คุณเติบโตก่อนแล้วกันนะ?”

“ค่ะ!” เซี่ยซีหว่านพยักหน้ารับอย่างจริงจัง และมองดูเขาด้วยแววตาซาบซึ้ง

ลู่หานถิงจึงปล่อยตัวเธอ

เซี่ยซีหว่านหันหลังและวิ่งหนีออกไป เธอหายตัวไปจากสายตาของเขาในทันที อาจเป็นเพราะว่าเธอกลัวว่าเขาจะวิ่งไล่ตามเธอออกมา

ลู่หานถิงเม้มริมฝีปากบางของเขาด้วยความรู้สึกจนปัญญา เอาเถอะ นี่คือเด็กสาวตัวน้อยของเขา เขาจะทำอย่างไรได้ เขาทำได้เพียงตามใจเธอเท่านั้น

...

ลู่หานถิงอาบน้ำเสร็จจึงออกมาจากห้องน้ำ เซี่ยซีหว่านอยู่บนเตียงแล้ว เธอพิงตัวตรงหัวเตียงและอ่านหนังสือทางการแพทย์ในมือของเธอ

ลู่หานถิงเดินไปเปิดผ้าห่มแล้วนอนลงข้าง ๆ เธอ จากนั้นจึงยื่นมือออกไปหยิบหนังสือทางการแพทย์ออกจากมือของเธอ

“คุณชายลู่ คุณจะเอาหนังสือของฉันไปทำไมคะ ส่งคืนมาให้ฉันเดี๋ยวนี้นะคะ!” เซี่ยซีหว่านต้องการขอหนังสือของเธอคืน เมื่อสักครู่นี้เธอเพิ่งได้อ่านสิ่งที่ยอดเยี่ยม

ลู่หานถิงยกมือขึ้น เขาเม้มริมฝีปากบางของเขา และพูดล้อเลียนว่า “ถ้าคุณอยากได้ก็คว้ามันเองสิ แต่ว่าแขนขาของคุณสั้นขนาดนี้ คุณจะคว้ามันถึงหรือเปล่านะ?”

อะไรนะ แขนขาสั้น เซี่ยซีหว่านรูปร่างสมบูรณ์แบบ เธอไม่เคยถูกเยาะเย้ยแบบนี้มาก่อน เธอรีบเอื้อมมือไปคว้ามันแล้วพูดว่า “คุณชายลู่ คุณอย่าดูถูกคนอื่นแบบนี้นะคะ รีบส่งหนังสือทางการแพทย์คืนมาให้ฉันเดี๋ยวนี้นะคะ!”

ลู่หานถิงสูงถึง 188 เซนติเมตร และเมื่อเขายกมือขึ้น ระดับความสูงขนาดนั้น เซี่ยซีหว่านไม่สามารถคว้าหนังสือได้ เธอจึงพลิกตัวและปีนขึ้นไปบนตัวเขาเพื่อคว้ามันลงมา

ลู่หานถิงเอนหลังเข้าหาหัวเตียงอย่างเชื่องช้า เขาใช้มือข้างหนึ่งพยุงเอวอันอ่อนนุ่มของเธอเอาไว้ และพูดเตือนว่า “คุณนายลู่ อย่าขยับ ถ้าคุณยังขยับอีกผมจะทนไม่ไหวแล้วนะ”

เซี่ยซีหว่านยังไม่ได้คว้าหนังสือลงมาเลย เธอยังไม่ได้แตะต้องแม้แต่มุมของหนังสือด้วยซ้ำ มันน่าเสียดายมาก เธออยากจะต่อสู้กับเขาเพื่อแย่งชิงมันกลับมา แต่เมื่อเธอได้ยินคำพูดเมื่อสักครู่ของเขา เธอจึงหยุดนิ่งและรีบมองไปที่เขาทันที

จากนั้นเธอก็พบว่าท่าทางของเราทั้งสองคนนั้นคลุมเครือเพียงใด เธอไม่รู้ว่าเธอปีนขึ้นมาอยู่บนตัวเขาตั้งแต่เมื่อไหร่

ร่างผอมเพรียวของเซี่ยซีหว่านเริ่มสั่นไหว จากนั้นเธอก็ตระหนักว่าเขากำลังแกล้งเธอ เขาจงใจคว้าหนังสือทางการแพทย์ในมือของเธอเพื่อที่จะแกล้งเธอ เธอกำกำปั้น และทุบลงไปที่เขาอย่างรวดเร็ว และพูดว่า “คุณชายลู่ ทำไมคุณเป็นคนนิสัยไม่ดีแบบนี้คะ!”

ลู่หานถิงโยนหนังสือทางการแพทย์ในมือของเขาลงบนพรมขนสัตว์เนื้อนุ่ม

“อ๊ะ นั่นมันหนังสือของฉันนะคะ!” เซี่ยซีหว่านต้องการลุกจากเตียงเพื่อไปหยิบมันขึ้นมา

ลู่หานถิงโอบหลังเธอไว้ เขาดึงเอวของเธอกลับมา และพูดว่า “คุณนายลู่ ทำไมคุณถึงไม่ทำหน้าที่ของภรรยาเลย คุณจะใช้เวลาในคืนนี้ไปกับการอ่านหนังสือทางการแพทย์อย่างนั้นเหรอ คุณเห็นผมเป็นตัวอะไร?”

“แล้ว...คุณต้องการอะไรคะ เมื่อกี้นี้คุณบอกว่า คุณจะปล่อยให้ฉันเติบโตขึ้นไม่ใช่เหรอคะ?”

“ผมบอกว่าจะปล่อยให้คุณโตกว่านี้ แต่ผมโตแล้ว คุณศึกษาหนังสือทางการแพทย์ทั้งวัน ทำไมถึงไม่ศึกษาสามีบ้างล่ะ ช่วงนี้สามีของคุณไม่สบายนิดหน่อยนะ?”

หัวใจของเซี่ยซีหว่านเต้นแรงขึ้น อาการป่วยของเขากำลังจะกำเริบอีกแล้วใช่ไหม?

“คุณไม่สบายตรงไหนคะ ฉันขอตรวจดูหน่อย ใช่ที่หัวของคุณหรือเปล่าคะ?” เซี่ยซีวานเอามือเรียวเล็กของเธอวางบนหน้าผากของเขา แต่หน้าผากของเขานั้นไม่ได้รู้สึกร้อนเลย

ลู่หานถิงดึงมือเรียวเล็กของเธอออก และพูดว่า “เมื่อเร็ว ๆ นี้มีส่วนหนึ่งบนร่างกายของผมที่มักจะรู้สึกไม่ค่อยสบาย แต่เมื่อผมได้เจอหน้าคุณ อาการมันก็จะดีขึ้น แต่เมื่อผมไม่ได้เจอหน้าคุณ มันก็จะค่อย ๆ มีอาการ...เจ็บปวด...”

เซี่ยซีหว่านขมวดคิ้วอย่างรวดเร็ว ใบหน้าอันงดงามขนาดเล็กเท่าฝ่ามือของเธอดูเคร่งขรึมมาก เธอพูดว่า “คุณชายลู่ คุณอย่ามาพูดล้อเล่นนะคะ ฉันขอตรวจดูชีพจรของคุณหน่อยค่ะ”

ลู่หานถิงมองดูท่าทีที่จริงจังของเธอ และรีบคว้ามือเรียวเล็กของเธอไว้ จากนั้นเขาจึงค่อย ๆ วางมือเรียวของเธอไว้บนเอวของเขา และพูดว่า “คุณนายลู่ คุณต้องตรวจดูให้ดีนะ”

หัวเล็ก ๆ ของเซี่ยซีหว่านแทบจะระเบิดออกมา และเธอก็เข้าใจได้อย่างรวดเร็วว่า เขาหมายถึงอะไร ปลายนิ้วอันอ่อนนุ่มของเธอสัมผัสผิวที่บอบบางและร้อนจัดของเขาราวกับว่าเธอกำลังถูกไฟฟ้าช็อต เธอรีบดึงมือออกในทันที และพูดว่า “คุณชายลู่ ฉันต้องอยู่ห่างกับคุณสักหน่อยค่ะ ดูท่าทางของคุณในตอนนี้น่ากลัวเกินไปแล้วค่ะ”

ลู่หานถิงกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา เขาพูดข้างหูสีขาวของเธอด้วยเสียงทุ้มต่ำอย่างเกลี้ยกล่อมว่า “คุณนายลู่ภรรยาที่รักของผม”

ใบหน้าของเซี่ยซีหว่านแดงก่ำ เธอรีบหลับตาลงอย่างรวดเร็ว คงไม่มีใครรู้ว่าลู่หานถิงซึ่งเป็นนักธุรกิจรุ่นใหญ่ที่มีอำนาจล้นหลามก็มีมุมแบบนี้เช่นเดียวกัน เวลาเขาอ้อนเธอนั้นทำให้ใจของเธออ่อนระทวยมาก

...

ณ ตระกูลเซี่ย

เมื่อเซี่ยเหยียนเหยียนกลับถึงบ้าน ทันทีที่เธอเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น เธอก็ได้ยินเสียงทะเลาะกันระหว่างเซี่ยเจิ้งกั๋วและหลี่ยู่หลาน

เซี่ยเจิ้งกั๋วตะโกนด่าด้วยสีหน้าบูดบึ้งว่า “หลี่ยู่หลาน คุณเป็นดวงดาวแห่งความโชคร้ายจริง ๆ ถ้าคุณไม่ยอมให้หว่านหว่านแต่งงานแทนตั้งแต่แรก เหยียนเหยียนก็คงจะได้แต่งงานเข้าไปในสวนโหย่วหลานแล้ว และตอนนี้เหยียนเหยียนก็คงจะได้เป็นคุณนายลู่!”

หลี่ยู่หลานก็รู้สึกโกรธเช่นกัน เธอโต้ตอบในทันทีว่า “เซี่ยเจิ้งกั๋ว คุณเป็นคนเห็นด้วยเรื่องการแต่งงานแทน ใครจะไปรู้ว่าเจ้าของสวนโหย่วหลานคือ ลู่หานถิง แต่ตอนนี้คุณกลับโยนความผิดทั้งหมดมาที่ฉันอย่างนั้นเหรอคะ?”