พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 127

ขณะเดียวกันประตูกระจกฝ้าด้านในก็เปิดออก ใบหน้าอันหล่อเหลาของลู่หานถิงก็ปรากฏขึ้น เขามองมาที่เธอ และพูดว่า “คุณนายลู่ คุณมานี่สิ”

เซี่ยซีหว่านไม่รู้ว่าเธอควรจะมองไปตรงไหนดี เธอเดินเข้าไปหาพร้อมกับก้มหัวเล็ก ๆ ของเธอไว้จากนั้นก็ยื่นมือเรียวเล็กของเธอออกมาพร้อมกับส่งบุหรี่ให้กับเขา และพูดว่า “นี่ค่ะ บุหรี่ของคุณ”

ลู่หานถิงยื่นมือออกมาหยิบบุหรี่

เซี่ยซีหว่านต้องการดึงมือเรียวเล็กของเธอกลับ แต่เธอทำไม่ได้เพราะลู่หานถิงจับมือเรียวเล็กของเธอเอาไว้แน่น

เซี่ยซีหว่านเงยหน้าขึ้นมองเขา ผมสั้นที่ดูเรียบร้อยของเขากำลังเปียกชุ่มไปด้วยน้ำอยู่บนหน้าผาก ไอน้ำจากในห้องน้ำทำให้เขาดูหนุ่มและหล่อขึ้นเป็นพิเศษ เธอรีบกระพริบตารัว ๆ และพูดว่า “คุณ คุณจะทำอะไรคะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะคะ...”

สายตาของลู่หานถิงจ้องมองไปที่ใบหน้าเรียวเล็กขนาดเท่าฝ่ามือของเธอ เธอเหมาะสำหรับชุดสีอ่อน ๆ แบบนี้มาก สีแบบนี้ต้องเป็นผู้หญิงที่ไร้เดียงสาและมีผิวขาวเนียนถึงจะใส่ออกมาดูดี ซึ่งเธอมีครบทั้งสองอย่าง ทำให้ธอดูดีและมีเสน่ห์เป็นอย่างมาก

“คุณคิดว่าผมจะทำอะไรล่ะ?” ลู่หานถิงคว้ามือเล็ก ๆ ของเธอเอาไว้ จากนั้นก็ดึงเธอเข้าไปข้างใน

เซี่ยซีหว่านใช้มือเรียวเล็กอีกข้างหนึ่งของเธอคว้าประตูกระจกฝ้าเอาไว้อย่างรวดเร็ว เธอจับมันไว้แน่น ร่างผอมเพรียวของเธอซ่อนอยู่ข้างหลังประตู และปฏิเสธที่จะเข้าไปข้างใน เธอพูดว่า “ไม่ค่ะ...ฉันอาบน้ำแล้ว คุณไปอาบคนเดียวเถอะค่ะ…”

ดวงตาของลู่หานถิงเคร่งขรึมขึ้น เขาจ้องมองไปที่เธออย่างร้อนแรง เขารู้ว่าเธอกลัว ดังนั้นเขาจึงเกลี้ยกล่อมด้วยความอดทนว่า “คุณอย่ากลัวไปเลย เข้ามา...ถูหลังให้ผมหน่อยนะ”

เซี่ยซีหว่านไม่ใช่คนโง่ เมื่อสักครู่นี้ที่เขาบอกว่าจะมาหยิบบุหรี่ แต่กลับใช้โอกาสนี้คว้าตัวเธอไว้ และตอนนี้เขาขอให้เธอถูหลังให้เขา เธอคงจะออกไปจากที่นี่ไม่ได้อย่างแน่นอน

เซี่ยซีหว่านส่ายหัวเล็ก ๆ ของเธอรัว ๆ เธอซ่อนตัวอยู่หลังประตูกระจกฝ้าด้วยความหวาดกลัว และพูดว่า “ฉันไม่อยากทำค่ะ...คุณชายลู่ ได้โปรดปล่อยฉันไปนะคะ ฉัน...ฉันยังต้องเติบโตขึ้นอีกนะคะ!”

เธอรู้สึกกังวลมากจนถึงขั้นพูดเกี่ยวกับร่างกายที่ยังต้องเติบโตขึ้นอีกของเธอ

เมื่อลู่หานถิงเห็นท่าทางหลีกเลี่ยงและเขินอายของเธอนั้นกลับทำให้เขาใจเต้นแรงเป็นอย่างมาก

อันที่จริงแล้ว ถ้าเขาพยายามมากขึ้นอีกนิด เขาก็จะสามารถดึงเธอไว้ หรือไม่ก็อุ้มเธอเข้ามาได้ แต่เธออาจจะร้องไห้โวยวาย แต่หลังจากครั้งนี้ผ่านไปเธอก็จะไม่โวยวายอีกต่อไปแล้ว อย่างไรก็ตาม เธอก็คือ คุณนายลู่ และนี่ก็เป็นหน้าที่ที่ควรจะทำในฐานะภรรยา

อย่างไรก็ตามลู่หานถิงก็รู้สึกใจอ่อนแล้ว เขาไม่อยากแข็งกร้าวกับเธอ เขากลืนน้ำลายลงคอและพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่าว่า “ถ้าอย่างนั้น…ผมจะปล่อยให้คุณเติบโตก่อนแล้วกันนะ?”

“ค่ะ!” เซี่ยซีหว่านพยักหน้ารับอย่างจริงจัง และมองดูเขาด้วยแววตาซาบซึ้ง

ลู่หานถิงจึงปล่อยตัวเธอ

เซี่ยซีหว่านหันหลังและวิ่งหนีออกไป เธอหายตัวไปจากสายตาของเขาในทันที อาจเป็นเพราะว่าเธอกลัวว่าเขาจะวิ่งไล่ตามเธอออกมา

ลู่หานถิงเม้มริมฝีปากบางของเขาด้วยความรู้สึกจนปัญญา เอาเถอะ นี่คือเด็กสาวตัวน้อยของเขา เขาจะทำอย่างไรได้ เขาทำได้เพียงตามใจเธอเท่านั้น

...

ลู่หานถิงอาบน้ำเสร็จจึงออกมาจากห้องน้ำ เซี่ยซีหว่านอยู่บนเตียงแล้ว เธอพิงตัวตรงหัวเตียงและอ่านหนังสือทางการแพทย์ในมือของเธอ

ลู่หานถิงเดินไปเปิดผ้าห่มแล้วนอนลงข้าง ๆ เธอ จากนั้นจึงยื่นมือออกไปหยิบหนังสือทางการแพทย์ออกจากมือของเธอ

“คุณชายลู่ คุณจะเอาหนังสือของฉันไปทำไมคะ ส่งคืนมาให้ฉันเดี๋ยวนี้นะคะ!” เซี่ยซีหว่านต้องการขอหนังสือของเธอคืน เมื่อสักครู่นี้เธอเพิ่งได้อ่านสิ่งที่ยอดเยี่ยม

ลู่หานถิงยกมือขึ้น เขาเม้มริมฝีปากบางของเขา และพูดล้อเลียนว่า “ถ้าคุณอยากได้ก็คว้ามันเองสิ แต่ว่าแขนขาของคุณสั้นขนาดนี้ คุณจะคว้ามันถึงหรือเปล่านะ?”